Detection of sensory neuropathy in diabetic patients using 5.07/10g monofilament

طلايي و همكاران 165 Detection of sensory neuropathy in diabetic patients using 5.07/10g monofilament Rezvan Talaee, MD 1 Abbas Doroudgar, MSc 2 Seyyed Gholamabbas Muosavi, MSc Nasrin Abdevali, MD 4 1. Department of Dermatology, Faculty of Medicine, Kashan University of Medical Sciences, Kashan, Iran 2. Department of Parasitology, Faculty of Medicine, Kashan University of Medical Sciences, Kashan, Iran. Department of Epidemiology, Kashan University of Medical Sciences, Kashan, Iran 4. Faculty of Medicine, Kashan University of Medical Sciences, Kashan, Iran Background and Aim: Diabetic neuropathy occurs in about 50% of individuals with long-standing type 1 and type 2 diabetes mellitus. The aim of the study was to detect sensory neuropathy in diabetic patients at risk for foot ulceration, using monofilament and neuropathic symptoms in Diabetes clinic of Kashan University of Medical Sciences from 2008 to 2010. Methods: Three-hundred and fifty-two diabetic patients were enrolled in this cross-sectional study. Firstly patients were surveyed with a questionnaire concerning their subjective symptoms. The neuropathic symptoms were assessed using a quantitative neuropathy symptom score. Then the patients were examined by 5.07/10g monofilament. Data description and analysis were performed by reporting mean ± standard deviations, proportions, odds ratios (OR) and 95% confidence interval (95% CI) and conducting chi square and kappa tests. Results: 15.6% of patients had sensory neuropathy using monofilament test. 19.4% of men and 14.% of women had neuropathy (OR=1.4, P=0.24). The mean duration of diabetes in patients with neuropathy was longer than patients without neuropathy (9.96 vs 9.68 year, P>0.05). 72.7% of patients with history of foot ulcer had neuropathy (OR=16.6, P<0.001). According to neuropathic symptoms 17.6% of patients had no neuropathy, 12.8% had mild neuropathy, 41.8% had moderate neuropathy and 27.8% had severe neuropathy. Conclusion: Screening with monofilament test is necessary for all diabetic patients to prevent diabetic foot ulcer development, without considering neuropathic symptoms Keywords: diabetes mellitus, diabetic sensory neuropathy, monofilament test, diabetic foot ulcer. Corresponding Author: Rezvan Talaee, MD Department of Dermatology, Shahid Beheshti Hospital, Kashan, I.R.Iran. Received: Aug 28, 2011 Accepted: Nov 14, 2011 Dermatology and Cosmetic 2011; 2 (): 158-165 Email: r_talaee2007@yahoo.com Conflict of interest: None to declare پوست و زيبايي پاييز 190 دورهي 2 شمارهي

مقالهي پژوهشي بررسي نوروپاتي حسي در بيماران ديابتي با استفاده از مونوفيلامان 5.07/10g 1 دكتر رضوان طلايي 2 مهندس عباس درودگر مهندس سيدغلامعباس موسوي 4 دكتر نسرين عبدولي 1. گروه پوست دانشكدهي پزشكي دانشگاه علوم پزشكي كاشان كاشان ايران. 2. گروه انگلشناسي دانشكدهي پزشكي دانشگاه علوم پزشكي كاشان كاشان ايران.. گروه آمار و اپيدميولوژي دانشكدهي پيراپزشكي دانشگاه علوم پزشكي كاشان كاشان ايران. 4. دانشكدهي پزشكي دانشگاه علوم پزشكي كاشان كاشان ايران. نويسندهي مسي ول: دكتر رضوان طلايي بيمارستان شهيد بهشتي دانشگاه علوم پزشكي كاشان كاشان ايران. پست الكترونيك: r_talaee2007@yahoo.com تعارض منافع: اعلام نشده است. زمينه و هدف: نوروپاتي ديابتي در حدود %50 افراد با ديابت شيرين طولانيمدت نوع 1 يا 2 اتفاق ميافتد. اين مطالعه با هدف بررسي نوروپاتي حسي در بيماران ديابتي در خطر ابتلا به زخم مراجعهكننده به درمانگاه ديابت دانشگاه علوم پزشكي كاشان در سال 187 تا 189 با استفاده از مونوفيلامان و نيز نشانههاي نوروپاتي انجام شد. روش اجرا: 52 بيمار مبتلا به ديابت وارد اين مطالعهي مقطعي شدند. در ابتدا بيماران با كمك پرسشنامهاي در مورد نشانههاي سوبژكتيو مورد ارزيابي قرار گرفتند. سپس نشانههاي نوروپاتيك آنها با كمك Quantitative Neuropathy Symptom Score بررسي و بيماران با كمك مونوفيلامان 5.07/10g معاينه شدند. توصيف و تحليل دادهها با استفاده از گزارش نسبت شانس [OR]) (Odds Ratio و فاصله اطمينان %95 [CI]) (95% Confidence interval ارايه ميانگين انحرافمعيار و نسبتها و انجام آزمونهاي مربع كاي و كاپا صورت گرفت. يافتهها: %15/6 بيماران ديابتي در ارزيابي بهوسيلهي مونوفيلامان مبتلا به نوروپاتي بودند. %19/4 مردان و %14/ زنان ديابتي مبتلا به نوروپاتي بودند OR=1/4) 0/24=P). ميانگين طول مدت ابتلا به ديابت در بيماران مبتلا به نوروپاتي بيشتر از بيماران ديابتي بدون نوروپاتي بود (9/96 در برابر 9/68 سال 0/05<P). %72/7 بيماران داراي سابقهي ابتلا به زخم پا داراي علايم نوروپاتي بودند OR=16/6) 0/001>P). براساس علايم %27/8 بيماران داراي نوروپاتي شديد %41/8 داراي نوروپاتي متوسط %12/8 داراي نوروپاتي خفيف و %17/6 بيماران فاقد نوروپاتي بودند. نتيجهگيري: لازم است كليهي بيماران ديابتي جهت پيشگيري از ابتلا به زخم پاي ديابتي بهوسيلهي آزمون مونوفيلامان ازنظر ابتلا به نوروپاتي بدون درنظرداشتن علايم نوروپاتي غربالگري شوند. كليدواژهها: ديابت شيرين نوروپاتي حسي ديابتي آزمون مونوفيلامان زخم پاي ديابتي دريافت مقاله: 90/6/6 پذيرش مقاله: 90/08/2 پوست و زيبايي پاييز 190 دورهي (): 2 158-165 مقدمه ديابت شيرين به گروهي از بيماريهاي متابوليك گفته ميشود كه با افزايش مزمن قند خون (طبق معيارهاي تشخيصي) مشخص ميشوند. اختلالات متابوليك ناشي از ديابت منجر به تغييرات پاتوفيزيولوژيك در بسياري از اعضاي بدن ميشود كه باعث ايجاد مشكلات زيادي در فرد ديابتي و همچنين تحميل هزينه به سيستم مراقبتهاي بهداشتي ميشود. در سال 2000 شيوع ديابت در افراد بالاي 20 1 سال %8/6 و در افراد بالاي 60 سال %20/1 بود. نوروپاتي ديابتي در %50 مبتلاي ان ب ه دياب ت طولانيمدت نوع 1 و 2 ايجاد ميشود. در مقايسه با ساير عوارض ديابت نوروپاتي با طول مدت ابتلا به ديابت و نحوهي كنترل قند رابطه دارد. در موقع تشخيص ديابت در حدود %10 بيماران شواهدي از پوست و زيبايي پاييز 190 ست و زيبايي پاييز 190 دورهي 2 شمارهي دورهي 2 شمارهي

طلايي و همكاران 159 2 نوروپاتي را دارا ميباشند. در پلينوروپاتي قرينه انتهاها اعصاب حسي حركتي و خودكار درگير ميشود ولي غالبا درگيري مربوط به اعصاب حسي ميباشد. نوروپاتي حسي ديابتي يكي از علل ايجاد زخم پاي ديابتي ميباشد. تخمين زده ميشود علت ايجاد زخم پا در بيماران ديابتي 50 تا %60 ناشي از نوروپاتي محيطي 15 تا %20 بهعلت بيماريهاي عروق محيطي 4 و 15 تا %20 شامل هر دو علت باشد. علايم شامل احساس گزگز مورمورشدن سوزش گاهي درد و بيحسي كامل در انتهاي اندام ميباشد كه بهسمت پروگزيمال اندام پيشرفت ميكند. ازبينرفتن حس 5 عامل مستعدكنندهي ايجاد زخم ميباشد. رابطهي بين نوروپاتي محيطي و شانس ابتلا به زخم پاي ديابتي بهخوبي شناخته شده است. ميزان بروز زخم پاي ديابتي 2 تا % در سال ميباشد و %15 افراد ديابتي در طول زندگي تجربهاي از زخم را دارا ميباشند. رابطهي قوي بين زخم و قطع عضو وجود دارد. نوروپاتي محيطي حدود %7 از بيماران بالاي 18 سال مبتلا به ديابت نوع 1 و حداقل 20 تا %40 مبتلايان به ديابت نوع 2 را گرفتار كرده است. تشخيص سريع و زودهنگام نوروپاتي سبب ميشود كه بيمار نسبت به كنترل قند خون خود اهتمام بيشتري بورزد و همچنين با بهكارگيري اقدامات مناسب و تغيير شيوهي زندگي سبب كاهش عوارض ميشود. شايعترين آزمونهاي مورداستفاده جهت تشخيص نوروپاتي شامل مونوفيلامان ارتعاش (VPT) 6 ميباشد. 5.07/10g و آزمون درك Vibration Perceptible Test مونوفيلامانت وسيلهاي قابلاعتماد و با استفادهي آسان درجهت تشخيص خطر ايجاد زخم پا ميباشد. افرادي كه قادر به حسكردن مونوفيلامان 5.07/10 در هر يك از نواحي پا نباشند بايد از مراقبتهاي پيشگيرانه شامل آموزش و استفاده از وسايل پوشانندهي پا استفاده كنند. در مطالعات متعددي حساسيت اين آزمون %41-9 و اختصاصيبودن آن 7-10 %68-100 ذكر شده است. اين مطالعه با هدف مشخصنمودن بيماران ديابتي در معرض خطر زخم پا با استفاده از مونوفيلامان Semmes-Weinstein انجام ميشود تا بتوان با تشخيص سريعتر نوروپاتي در بيماران ديابتي با بهكارگيري اقدامات پيشگيرانه از عواقب خطرناك آن جلوگيري نمود. روش اجرا اين مطالعهي مقطعي روي 52 بيمار مبتلا به ديابت شيرين انجام شد. براي تعيين حجم نمونه از 0/05=α 0/0=d و 0/1=p استفاده شد. بيماران انتخابشده دچار واريس بيماري حاد عروقي نوروپاتي با علل ديگر بيماري كلاژنواسكولار و يا بيماري زمينگير نبودند. سپس پرسشنامهاي جامع شامل كليهي اطلاعات موردنياز جهت انجام پژوهش براساس متغيرهاي پژوهش براي بيماران تكميل گرديد. نشانههاي نوروپاتي شامل احساس گزگز و مورمورشدن سوزش در انتهاي اندام درد و... در ناحيهي ساق پا از بيماران سو ال شده و در پرسشنامه درج گرديد و با استفاده از Quantitative Neuropathy Symptom Score منتشرشده توسط David K McCulloch ارزيابي شد. كليهي بيماران بهوسيلهي مونوفيلامان Semmes-Weinstein 5.07/10g ازنظر ابتلا به نوروپاتي ارزيابيشده و نقاط مختلف (مجموعا 10 نقطه شامل سه نقطه در سطح كف پايي انگشتان اول دوم و سوم سه نقطه در سطح كف پايي سر متاتارسهاي اول دوم و سوم دو نقطه در كنارههاي داخلي و خارجي قسمت مياني كف پا يك نقطه در ناحيهي پاشنه و يك نقطه در سطح پشتي پا) در هر پا از نظر حس با مونوفيلامان بررسي شدند و وجود يا عدموجود درك مونوفيلامان و محل آن در پرسشنامه وارد پوست و زيبايي پاييز 190 دورهي 2 شمارهي

160 بررسي نوروپاتي حسي در بيماران ديابتي با استفاده از مونوفيلامان گرديد. عدمدرك مونوفيلامان در چهار نقطه يا بيشتر دال بر كاهش حس لمس و نوروپاتي است. دادههاي گردآوريشده از پرسشنامهها استخراج گرديد. پس از آوري اطلاعات توصيف و تحليل دادهها با استفاده از نسخهي 1 نرمافزار USA) SPSS (SPSS Inc., Chicago, IL, انجام شد. از آزمون مربع كاي نسبت شانس فاصلهي اطمينان (Odds Ratio [OR]) (95% Confidence Interval %95 [CI]) ارايه ميانگين انحراف معيار و ارايه نسبتها جهت توصيف و تحليل دادهها استفاده شد و نتايج بهصورت نمودار و جداول فراواني اراي ه گرديد. براي ورود به مطالعه رضايت كتبي داوطلبانه از بيماران اخذشد. مطالعه عارضهاي براي بيماران بهدنبال نداشت و كليهي اطلاعات افراد موردمطالعه با رعايت امانت محرمانه باقي ماند. يافتهها اين مطالعه با هدف بررسي فراواني نوروپاتي حسي در بيماران ديابتي مراجعهكننده به درمانگاه گلابچي شهرستان كاشان با استفاده از آزمون مونوفيلامان و مقايسهي آن با علايم نوروپاتي طي سالهاي 87-89 بر روي 52 بيمار انجام شد. نتايج اين بررسي نشان داد كه %15/6 بيماران در سنجش بهوسيلهي مونوفيلامان مبتلا به نوروپاتي بودند. در بيماران ديابتي مبتلا به نوروپاتي در مقايسهي پاي راست و چپ %76/4 موارد پاي راست و در %69/1 موارد پاي چپ داراي نوروپاتي بود. براساس علايم در بيماران ديابتي %67/ پا (منظور از مچ پا به پايين ميباشد) و ساق پا و در %21/8 موارد پا بهتنهايي دچار نوروپاتي بودند. همچنين براساس علايم نوروپاتي %17/6 بيماران فاقد نوروپاتي %12/8 داراي نوروپاتي خفيف %41/8 داراي نوروپاتي متوسط و %27/8 داراي نوروپاتي شديد بودند. (نمودار 1). نمودار بهطوركلي در اين افراد %19/4 مردان و 14/ زنان داراي نوروپاتي بودند (مردان 1/4 برابر زنان) كه اين اختلاف از لحاظ آماري معنيدار نميباشد (0/24=P). همچنين ميانگين سني بيماران ديابتي مبتلا به نوروپاتي بيشتر از بيماران ديابتي بدون نوروپاتي بود (56/9 سال در برابر 51/6 سال). ميانگين طول مدت ابتلا به ديابت در بيماران مبتلا به نوروپاتي بيشتر از بيماران ديابتي بدون نوروپاتي ميباشد (9/96 در برابر 9/68 سال 0/05<P). در بيماران ديابتي %16/7 بيماران تحت درمان با رژيم غذايي %15/1 بيماران تحت درمان با داروي خوراكي و %16/7 بيماران تحت درمان با انسولين مبتلا به نوروپاتي ميباشند. %14/5 بيماران باسابقهي ابتلا به زخم پا داراي نشانههاي نوروپاتي بودند. بيماراني كه سابقهي زخم پا داشتند 16/6 برابر آنانيكه سابقهي زخم پا نداشتند شانس ابتلا به نوروپاتي دارند (P<0/001) (جدول.(1 از 55 نفري كه بر اساس روش مونوفيلامان نوروپاتي در آنها تا ييد شده بود در نفر (%5/5) با استفاده از علايم باليني نوروپاتي تشخيص داده نشده بود. 1: توزيع فراواني وضعيت نوروپاتي براساس علايم بيمار در بيماران ديابتي مراجعهكننده به درمانگاه گلابچي شهرستان كاشان در سالهاي 89-87 پوست و زيبايي پاييز 190 دورهي 2 شمارهي

ن آ طلايي و همكاران 161 براساس علايم باليني نوروپاتي در ها تا ييد نشده بود فقط 59 نفر (95/2 %) بهوسيلهي روش مونوفيلامان نوروپاتي داشتند (جدول 2). %2/9 بيماران ديابتي نوع 1 داراي نوروپاتي و %17 بيماران نوع 2 داراي نوروپاتي بودهاند كه اين اختلاف از نظر آماري معنيدار بود (0/001>P). افرادي كه براساس آزمون مونوفيلامان دچار نوروپاتي بودند براساس سيستم امتيازدهي علايم %22/4 نوروپاتي شديد %19 نوروپاتي متوسط و %4/4 نوروپاتي خفيف داشتند و %4/8 بيماران نوروپاتي نداشتند (جدول ). بحث نتايج اين بررسي نشان داد كه %15/6 بيماران ديابتي در ارزيابي بهوسيلهي آزمون مونوفيلامان مبتلا به نوروپاتي بودند. براساس مطالعات انجامشده در سال 199 توسط Young و همكاران و همچنين توسط Perkins و همكاران در سال 2001 آنان دريافتند كه در %2 11 و 12 بيماران ديابتي درجاتي از نوروپاتي وجود دارد. همچنين با توجه به مطالعهي Perkins و همكارانش در سال 2010 غربالگري با مونوفيلامان در تحقيقات 1 زيادي براي كشف نوروپاتي توصيه شده است. در مطالعهي حاضر نيز روش استفاده از مونوفيلامان بهعنوان مهمترين روش كشف نوروپاتي در نظر گرفته شد. در مطالعهي Jirkovská و همكاران در سال 2001 در سوي د 22 بيمار ديابتي را از نظر وجود نوروپاتي بهوسيلهي مونوفيلامان Semmes-Weinstein ارزيابي نمودند. در اين مطالعه %54 بيماران داراي نوروپاتي 14 بودند. در مطالعهي Forouzandeh و همكاران در سال 2005 تعداد 142 بيمار ديابتي ازنظر نوروپاتي ديابتي ارزيابي شدند. در اين بررسي %2/9 بيماران ديابتي با استفاده از مونوفيلامان داراي نوروپاتي بودند. در اين مطالعه مشخص شد كه استفاده از مونوفيلامان 15 بهترين روش ارزيابي نوروپاتي ديابتي ميباشد. در مطالعهي Olaleye و همكاران نشان داده شد كه هر دو آزمون مونوفيلامان Semmes-Weinstein جدول 1: توزيع فراواني وضعيت نوروپاتي برحسب سابقهي زخم پا در بيماران ديابتي مراجعهكننده به درمانگاه گلابچي شهرستان كاشان در سالهاي 87-89 نوروپاتي دارد (درصد) (درصد) (درصد) سابقهي زخم پا (/1) 11 (1) (14/5 ) 8 دارد (96/9) 41 (99) 294 (85/5) 47 52 (84/4) 297 (15/6) 55 نسبت شانس :(OR) 16/6 فاصلهي اطمينان %95: 4/-65/1 59 نفر از 297 نفر (%19/9) كه براساس روش مونوفيلامان نوروپاتي در آنها تا ييد نشده بود با استفاده از علايم باليني مشخص شدند و در 28 نفر (%82/1) ديگر اين گروه براساس روش علايم باليني نوروپاتي در آنها تا ييد نشد. از 290 نفري كه براساس علايم نوروپاتي در آنها تا ييد شده بود فقط 52 نفر (%17/9) آنها براساس روش مونوفيلامان نوروپاتي داشتند و از 62 نفري كه جدول 2: توزيع فراواني نوروپاتي براساس مونوفيلامان و علايم باليني در بيماران ديابتي مراجعهكننده به درمانگاه گلابچي شهرستان كاشان در سالهاي 87-89 مونوفيلامان علايم باليني دارد دارد 52 55 28 59 297 290 62 52 و ارتعاش قدرت آماري كافي جهت افتراق كنترلهاي غيرديابتي از ديابتيها و همچنين قدرت افتراق افراد ديابتي با يا بدون نوروپاتي را دارا ميباشند. همچنين اين آزمونها از حساسيت و اختصاصيبودن بالايي 16 برخوردار هستند. پوست و زيبايي پاييز 190 دورهي 2 شمارهي

162 بررسي نوروپاتي حسي در بيماران ديابتي با استفاده از مونوفيلامان ميزان نوروپاتي با استفاده از مونوفيلامان در مطالعهي حاضر نسبت به آمار جهاني كه %2 ميباشد پايينتر است كه اين امر ميتواند بهدليل آموزش و پيگيري مداوم بيماران ديابتي و مصرف منظم دارو باشد چنانچه كه در اين بررسي %86/1 بيماران بهطورمنظم داروهاي خودرا مصرف ميكردند. با انجام مطالعهيگستردهترميتوان درستي اين فرضيه را بررسي يا رد كرد. در اين مطالعه درصد تشخيص نوروپاتي براساس علايم و نشانهها (%82/4) بسيار بالاتر از شيوع نوروپاتي براساس آزمون مونوفيلامان بوده است كه ميتواند بهاين علت باشد كه بعضي از اجزاء اين معيارها براساس گفتههاي بيماران بوده و درصورت بزرگنمايي ايشان از مشكلات خود نتيجه بيش از حد واقعي خواهد بود. در مطالعهي Kamel و همكاران نشان دادهشده نتايج حاصلشده با آزمون مونوفيلامان قابل مقايسه با آزمون 17 درك ارتعاش و در ارتباط با علايم سوبژكتيو ميباشد. از مزاياي روش مونوفيلامان يادگيري سريع توسط معاينهكننده و عدم نياز به تجربهي زياد و قابلفهمبودن توسط بيماران و اراي هي جواب صحيح است. در مطالعات Mayfield-Wilasrusmee نتيجهگيري شد كه مونوفيلامان و همكاران نيز Semmes-Weinstein بهترين وسيلهي غربالگري نوروپاتي و تعيين ريسك 18-19 پاي ديابتي ميباشد. ميانگين طول مدت ابتلا به ديابت در بيماران ديابتي داراي نوروپاتي بيشتر از بيماران ديابتي بدون نوروپاتي بود. همانگونهكه در كتب مرجع نيز ذكر شده است و با توجه به مطالعهي Vinik و همكاران در سال 1999 و مطالعهي Greene و همكاران در همان سال در ديابت آسيب عصبي در اثر اختلالات متابوليك رخ ميدهد كه درصورت درگيري عروق تغذيهكنندهي 20-21 اعصاب اين آسيب تشديد مييابد. درواقع اين آسيب سبب صدمه به حس محيطي عصبرساني به عضلات كوچك پا و كنترل دقيق وازوموتور جريان خون در پا ميشود. با توجه به مطالعهي Abbott و همكاران در سال 2002 و Forouzandeh جدول : توزيع فراواني وضعيت نوروپاتي براساس مونوفيلامان و شدت علايم باليني در بيماران ديابتي مراجعهكننده به درمانگاه گلابچي شهرستان كاشان در و همكاران در سال 2005 بروز نوروپاتي بستگي به مدت زمان شروع ديابت و تا حدي 22 و 15 كنترل دقيق قند خون دارد. در مطالعهي حاضر در %67/ موارد پا (منظور از مچ پا به پايين است) ساق پا و در %21/8 موارد پا بهتنهايي دچار نوروپاتي شده است. %72/7 بيماران داراي سابقهي ابتلا به زخم پا داراي علايم سوبژكتيو نوروپاتي بودهاند و تنها %1/8 بيماران فاقد سابقهي ابتلا به زخم پا داراي علايم سوبژكتيو نوروپاتي بودهاند. همانگونه كه در كتب مرجع نيز ذكر شده است نوروپاتي از عوامل اصلي ابتلا به زخم پا ميباشد. غربالگري يك مسي لهي حياتي در تشخيص زودهنگام نوروپاتي محيطي ديابتي است تا با مداخله و اقدام درماني به موقع خطرزخم پا و بهدنبال آن آمپوتاسيون 2 اندام تحتاني كاهش يابد. %2/9 بيماران ديابتي نوع 1 و %17 بيماران ديابتي نوع 2 داراي نوروپاتي بودهاند. طي مطالعهي Power و همكاران در سال 2005 سالهاي 87-89 منوفيلامان علايم باليني خفيف متوسط شديد دارد (درصد) (4/8) 2 (4/4) 28 (19) 22 (22/4) 55 (15/6) (درصد) 59 (95/2) 4 (95/6) 119 (81) 76 (77/6) 297 (84/4) (درصد) 62 45 147 98 52 پوست و زيبايي پاييز 190 دورهي 2 شمارهي

طلايي و همكاران 16 بيماران مبتلا به ديابت نوع 2 مدتها قبل از تشخيص قطعي و شروع درمان داراي ديابت بودهاند لذا احتمال پيدايش عوارض بيماري در اين گروه بيماران نسبت به 1 بيماران ديابتي نوع 1 بالاتر است. %5/5 بيماران كه براساس آزمون مونوفيلامان دچار نوروپاتي بودند فاقد علايم نوروپاتي بودند. براساس اين يافته بايستي كليهي بيماران اعم از بيماران داراي نشانه نوروپاتي و يا بدون نشانه با اين مونوفيلامان معاينه گردند. با توجه به عوارض نوروپاتي حسي ازجمله زخم پاي ديابتي و بهدنبال آن آمپوتاسيون پا و همچنين افزايش مشكلات فرد ديابتي و تحميل هزينه به سيستم مراقبتهاي بهداشتي لازم است. كليهي بيماران ديابتي جهت پيشگيري از ابتلا به زخم پاي ديابتي بهوسيلهي آزمون مونوفيلامان ازنظر ابتلا به نوروپاتي غربالگري شوند. در پايان از زحمات كليهي پرسنل محترم درمانگاه ديابت دانشگاه علوم پزشكي كاشان بهويژه خانم صدفي كه در اين مطالعه زحمات بسيار زيادي كشيدهاند قدرداني ميشود. References 1. Power AC. Diabetes mellitus. In: Kasper D, Dennis L, Braunwald D, et al (eds). Harrison's principles of internal medicine, 16th ed. Mc Graw-Hill Medical pub.; 2005: 2152-80. 2. Olaleye D, Perkins BA, Bril V. Evaluation of three screening tests and a risk assessment model for diagnosing peripheral neuropathy in the diabetes clinic. J Diabetes Res Clin Pract 2001; 54: 115-28.. Booth J, Young MJ. Differences in the performance of commercially available 10-g monofilaments. J Diabetes Care 2000; 2: 984-8. 4. David L. Diabetic wounds: assessment, classification and management. In: Krasne DL, Rodeheaver GT, Sibbald RG (eds). Chronic wound care: A clinical book for healthcare professionals. rd ed. Health Management Pub.; 2001: 589-97. 5. Sumpio BE. Foot ulcers. Primary Care 2000; 4: 787-9. 6. Muller MJ. Identifing patients with diabetes mellitus who are at risk for lower-extremity complications: use of Semmes-Weinstein monofilaments. J Physical Therapy 1996; 76: 68-71. 7. Orsted HL, Searles GE, Trowell H, et al. Best practice recommendations for the prevention, diagnosis, and treatment of diabetic foot ulcers: update 2006. J Adv Skin Wound Care 2007; 20: 655-69. 8. Pham H, Armstrong DG, Harvey C, et al. Screening techniques to identify people at high risk for diabetic foot ulceration: a prospective multicenter trial. J Diabetes Care 2000; 2: 606-11. 9. Jeng C, Michelson J, Mizel M. Sensory thresholds of normal human feet. J Foot Ankle Int 2000; 21: 501-4. 10. Dros J, Wewerinke A, Bindels PJ, et al. Accuracy of monofilament testing to diagnose peripheral neuropathy: A systematic review. Ann Fam Med 2009; 7: 555-8. 11. Young, MJ, Boulton, AJ, Macleod, AF. A multicentre study of the prevalence of diabetic peripheral neuropathy in the United Kingdom hospital clinic population. Diabetologia 199; 6: 150-4. 12. Perkins BA, Olaleye D, Zinman B, et al. Simple screening tests for peripheral neuropathy in the diabetes clinic. Diabetes Care 2001; 24: 250-6. 1. Perkins BA, Orszag A, Ngo M, et al. Prediction of incident diabetic neuropathy using the Monofilament Examination: A 4-year prospective study. J Diabetes Care 2010; : 1549-54. پوست و زيبايي پاييز 190 دورهي 2 شمارهي

164 بررسي نوروپاتي حسي در بيماران ديابتي با استفاده از مونوفيلامان 14. Jirkovská A, Boucek P, Wosková V, et al. Identification of patients at risk for diabetic foot: a comparison of standardized noninvasive testing with routine practice at community diabetes clinics. J Diabetes Complications 2001; 15: 6-8. 15. Forouzandeh F, Aziz Ahari A, Abolhasani F, et al. Comparison of different screening tests for detecting diabetic foot neuropathy. J Acta Neurol Scand 2005; 112: 409-1. 16. Olaleye D, Perkins BA, Bril V. Evaluation of three screening tests and a risk assessment model for diagnosing peripheral neuropathy in the diabetes clinic. J Diabetes Res Clin Pract 2001; 54: 115-28. 17. Kamei N, Yamane K, Nakanishi S,et al. Effectiveness of Semmes-Weinstein monofilament examination for diabetic peripheral neuropathy screening.j Diabetes Complications 2005; 19: 47-5. 18. Mayfield JA, Sugarman JR. The use of the Semmes-Weinstein monofilament and other threshold tests for preventing foot ulceration and amputation in persons with diabetes. J Fam Pract 2000; 49: 17-29. 19. Wilasrusmee C, Suthakorn J, Guerineau C, et al. A novel robotic monofilament test for diabetic neuropathy. Asian J Surg 2010; : 19-8. 20. Vinik AI. Diabetic neuropathy: pathogenesis and therapy. Am J Med 1999; 107: 17S-26S. 21. Greene DA, Stevens MJ, Feldman EL. Diabetic neuropathy: scope of the syndrome. Am J Med. 1999; 107: 2S-8S. 22. Abbott CA, Carrington AL, Ashe H. The North West Diabetes Foot Care Study: incidence of, and risk factors for, new diabetic foot ulceration in a community-based cohort. Diabet Med 2002; 19: 77-84. 2. Feng Y, Schlosser FJ, Sumpio BE. The Semmes Weinstein monofilament examination as a screening tool for diabetic peripheral neuropathy. J Vasc Surg 2009; 50: 675-82. پوست و زيبايي پاييز 190 دورهي 2 شمارهي