ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ Ἔκδοσις ἀκριβὴς τῆς ὀρθοδόξου πίστεως

Transcript

1 ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ Ἔκδοσι ἀκριβὴ τῆ ὀρθοδόξου πίστεω Ἀπόδοση εἰ τὴ έα ἑλληική: Ἀρχιμαδρίτη Δωρόθεο Πάπαρη ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1. Ὅτι ἀκατάληπτο τ ὸ θεῖ ο Ότι το θείο είαι ακατάληπτο και ότι δε πρέπει α κα ὶ ὅτι ο ὐ δε ῖ ζητεῖ καὶ ερευά καεί και α περιεργάζεσθαι τ ὰ μ ὴ παραδεδομέα ἡμῖ περιεργάζεται αυτά που δε μα έχου παραδοθεί από ὑπ ὸ τῶ ἁγίω προφητῶ του αγίου προφήτε κα ὶ ἀποστόλω κα ὶ εὐαγγελιστῶ. και αποστόλου και ευαγγελιστέ. «Θεὸ οὐδεὶ ἑώρακε πώποτε. Ὁ μοογεὴ «Το Θεό ποτέ καεί δε το είδε. Ο μοογεή του υἱὸ ὁ ὢ ἐ τοῖ κόλποι Υιό, που βρίσκεται το ῦ πατρό, αὐτὸ ἐξηγήσατο». Ἄρρητο οὖ μέσα στη αγκαλιά του Πατέρα του, αυτό μα το τ ὸ θεῖο καὶ γώρισε». Το θείο λοιπό ἀκατάληπτο. «Οὐδεὶ γὰρ ἐπιγιώσκει τὸ είαι άρρητο και ακατάληπτο. «Διότι καέα δε πατέρα ε ἰ μ ὴ ὁ υἱό, οὐδὲ γωρίζει το Πατέρα παρά τὸ υἱὸ ε ἰ μ ὴ ὁ πατήρ». Κα ὶ τ ὸ πεῦμα δὲ μόο ο Υιό ούτε το Υιό γωρίζει καεί παρά τ ὸ ἅγιο οὕτω οἶδε τ ὰ τοῦ μόο ο Πατέρα». Και το θεο ῦ, ὡ τ ὸ πεῦμα το ῦ ἀθρώπου οἶδε τ ὰ ἐ άγιο Πεύμα επίση γωρίζει τα του Θεού, αὐτ ῷ. Μετ ὰ δ ὲ τὴ όπω το πεύμα του αθρώπου γωρίζει τα του πρώτη κα ὶ μακαρία φύσι οὐδεὶ ἔγω ποτὲ αθρώπου. Και μετά τή πρώτη τὸ Θεό, ε ἰ μ ὴ ᾧ αὐτὸ εκείη και μακάρια φύση του Αγίου Πεύματο καεί ἀπεκάλυψε, οὐκ ἀθρώπω μόο ἀλλ ποτέ δε γώρισε το Θεό, οὐδ ὲ τῶ ὑ περκοσμίω παρά μόο εκείο στο οποίο ο ίδιο ο Θεό δυάμεω κα ὶ αὐτῶ, φημί, τῶ Χερουβὶ μ αποκάλυψε καέα από του κα ὶ Σεραφίμ. αθρώπου δε το γώρισε ούτε από τι υπερκόσμιε Οὐκ ἀφῆκε μέτοι ἡμᾶ ὁ Θεὸ ἐ πατελεῖ δυάμει, ακόμη, ομίζω, ἀγωσί ᾳ πᾶσι γὰρ ἡ γῶ σι και αυτά τα Χερουβίμ και τα Σεραφείμ. το ῦ εἶαι Θεὸ ὑπ αὐτο ῦ φυσικῶ Αλλά ο Θεό δε μα άφησε σε τέλεια άγοια. Διότι η ἐγκατέσπαρται. Κα ὶ αὐτ ὴ δ ὲ ἡ γώση τη υπάρξεω κτίσι κα ὶ ἡ ταύτη συοχή τε κα ὶ κυβέρησι, του Θεού έχει εκ φύσεω δοθεί σε όλου μα. Ακόμη τ ὸ μεγαλεῖο τῆ θεία και η ίδια η κτίση ἀακηρύττει φύσεω. Κα ὶ δι ὰ όμου μέ καὶ και η συοχή και η διακυβέρησή τη διακηρύσσει το προφητῶ πρότερο, μεγαλείο τη φύσεω ἔπειτα δ ὲ κα ὶ δι ὰ το ῦ μοογεοῦ αὐτοῦ του Θεού. Μα φαέρωσε, όσο είαι δυατό, τη Υἱο ῦ, Κυρίου δ ὲ κα ὶ Θεο ῦ καὶ γώση του εαυτού Του Σωτῆρο ἡμῶ Ἰησο ῦ Χριστο ῦ, κατ ὰ τὸ πρώτα με το όμο και του προφήτε και έπειτα με το ἐφικτὸ ἡμῖ τὴ ἑαυτοῦ μοογεή Υιό του, ἐφαέρωσε γῶ σι. το Κύριο και Θεό μα, Σωτήρα Ιησού Χριστό. Πάτα τοίυ τ ὰ παραδεδομέα ἡμῖ διά τε Όλα, λοιπό, που μα έχει παραδώσει ο όμο, οι όμου κα ὶ προφητῶ καὶ προφήτε, οι απόστολοι ἀποστόλω κα ὶ εὐαγγελιστῶ δεχόμεθα καὶ και οι ευαγγελιστέ τα αποδεχόμαστε, τα γωρίζουμε γιώσκομε κα ὶ σέβομε και τα σεβόμαστε οὐδὲ περαιτέρ ῳ τούτω ἐπιζητοῦ τε και δε ζητάμε τίποτε περισσότερο απ αυτά. Διότι ο ἀγαθὸ γὰρ ὢ ὁ Θεὸ Θεό είαι αγαθό και πατὸ ἀγαθο ῦ παρεκτικό ἐστι ο ὐ φθόῳ μα παρέχει όλα τα αγαθά. Δε πέφτει ούτε σε ζήλεια οὐδ ὲ πάθει τιὶ ούτε σε κάποιο άλλο ὑποκείμεο «μακρὰ γὰρ τῆ θεία φύσεω πάθο διότι ο φθόο είαι μακριά από τη θεία φύση,

2 φθόο τῆ γε ἀπαθοῦ κα ὶ μόη ἀγαθῆ». Ὡ οὖ πάτα εἰδὼ καὶ τ ὸ συμφέρο ἑκάστῳ προμηθούμεο, ὅπερ συέφερε ἡμῖ γῶ αι ἀπεκάλυψε, ὅπερ δὲ οὐκ ἐδυάμεθα φέρει, ἀπεσιώπησε. Ταῦ τα ἡμεῖ στέρξωμε καὶ ἐ αὐτοῖ μείωμε μ ὴ μεταίροτε ὅ ρια αἰώια, μηδ ὲ ὑ περβαίοτε τὴ θεία παράδοσι. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 2. Περ ὶ ῥητῶ κα ὶ ἀ ρρήτω κα ὶ γωστῶ κα ὶ ἀ γώστω. Χρ ὴ οὖ τὸ περ ὶ Θεο ῦ λέγει ἢ ἀ κούει βουλόμεο σαφῶ εἰ δέαι, ὡ οὐδ ὲ πάτα ἄρρητα οὐδ ὲ πάτα ῥ ητά, τά τε τῆ θεολογία τά τε τῆ οἰκοομία οὔτε μὴ πάτα ἄ γωστα, οὔ τε πάτα γωστά ἕτερο δέ ἐστι τ ὸ γωστὸ κα ὶ ἕτερο τὸ ῥητό, ὥσπερ ἄλλο τ ὸ λαλεῖ κα ὶ ἄλλο τ ὸ γιώσκει. Πολλ ὰ τοίυ τῶ περ ὶ Θεο ῦ ἀμυδρῶ οουμέω ο ὐ καιρίω ἐκφρασθῆ αι δύαται, ἀλλ ὰ τ ὰ καθ ἡμᾶ ἀαγκαζόμεθα ἐπ ὶ τῶ ὑπὲρ ἡμᾶ λέγει ὥσπερ ἐπ ὶ Θεο ῦ λέγομε ὕπο κα ὶ ὀργὴ κα ὶ ἀμέλεια χεῖρά τε καὶ πόδα κα ὶ τ ὰ τοιαῦ τα. Ὅτι μὲ οὖ ἐστι Θεὸ ἄ αρχο, ἀτελεύτητο, αἰώιό τε κα ὶ ἀ ΐδιο, ἄκτιστο, ἄτρεπτο, ἀαλλοίωτο, ἁπλοῦ, ἀσύθετο, ἀ σώματο, ἀόρατο, ἀαφή, ἀπερίγραπτο, ἄ πειρο, ἀπερίληπτο, ἀ κατάληπτο, ἀπεριόητο, ἀ γαθό, δίκαιο, πατοδύαμο, πάτω κτισμάτω δημιουργό,πατοκράτωρ, πατεπόπτη, πάτω προοητή, ἐξουσιαστή, κριτή, κα ὶ γιώσκομε καὶ ὁμολογοῦ με. Κα ὶ ὅτι εἷ ἐστι Θεὸ, ἤγου μία οὐσία, καὶ ὅτι ἐ τρισὶ ὑ ποστάσεσι γωρίζεταί τε κα ὶ ἔστι, Πατρί φημι κα ὶ Υἱῷ κα ὶ Ἁγί ῳ Πεύματι, κα ὶ ὅτι ὁ Πατὴρ κα ὶ ὁ Υἱὸ κα ὶ τ ὸ Πεῦ μα τ ὸ Ἅγιο κατ ὰ πάτα ἕ εἰ σι, πλὴ τῆ ἀγεησία κα ὶ τῆ γεήσεω καὶ τῆ ἐ κπορεύσεω η οποία είαι απαθή και μόη αγαθή. Επειδή λοιπό γωρίζει τα πάτα και προοεί για το συμφέρο του καθέα, αποκάλυψε σε μα αυτό που μα συέφερε α γωρίζουμε, εώ αποσιώπησε αυτό που δε μπορούμε α καταλάβουμε. Α αρκεσθούμε και μείουμε σ αυτά, χωρί α μετακιούμε τα αιώια σύορα και χωρί α παραβαίουμε τη θεία παράδοση. Γι αυτά που είαι δυατό α λεχθού και γι αυτά που είαι άρρητα, και για όσα μπορεί α είαι γωστά και όσα άγωστα. Αυτό που θέλει α ομιλεί ή ακούει για το Θεό πρέπει α γωρίζει καλά ότι όσα ααφέροται στο Θεό καθ εαυτό και όσα στο έργο τη οικοομία Του, ούτε όλα αποσιωπώται ούτε όλα λέγοται ούτε όλα είαι άγωστα ούτε όλα γωστά. Και άλλο είαι αυτό που μπορεί α γίει γωστό και άλλο αυτό που μπορεί α λεχθεί, όπω άλλο είαι το α ομιλεί καεί και άλλο το α γωρίζει κάτι. Πολλά λοιπό που ατιλαμβαόμαστε ατελώ με το ου για το Θεό δε μπορούμε α τα διατυπώσουμε κατάλληλα, αλλά ααγκαζόμαστε με δικέ εκφράσει α ομιλούμε γι αυτά που είαι πάω από μα (θεία) έτσι αποδίδουμε στο Θεό ύπο, οργή, αμέλεια, χέρια, πόδια και τα όμοια. Γωρίζουμε και ομολογούμε ότι ο Θεό είαι χωρί αρχή και τέλο, αιώιο, πατοτιό, αδημιούργητο, αμετάβλητο, ααλλοίωτο, απλό, ασύθετο, ασώματο, αόρατο, αψηλάφητο, απερίγραπτο, άπειρο, απεριόριστο, ακατάληπτο, αχώρητο στο ου, αγαθό, δίκαιο, πατοδύαμο, δημιουργό όλω τω κτισμάτω,πατοκράτορα, πατεπόπτη, προοητή όλω, εξουσιαστή και κριτή. Γωρίζουμε επίση και ομολογούμε ότι ο Θεό είαι έα, δηλαδή μία ουσία αποκαλύπτεται και υπάρχει σε τρει υποστάσει, εοώ του Πατέρα, του Υιού και του Αγίου Πεύματο. Και ακόμη ότι ο Πατέρα, ο

3 κα ὶ ὅτι ὁ μοογεὴ Υἱὸ κα ὶ Λόγο τοῦ Υιό και το Άγιο Πεύμα Θεο ῦ κα ὶ Θεὸ δι ὰ σπλάγχα είαι σε όλα έα, εκτό από τη αγεησία, τη γέηση ἐλέου αὐτο ῦ, δι ὰ τὴ ἡ μετέρα σωτηρία, και τη εκπόρευση. εὐδοκί ᾳ το ῦ Πατρὸ καὶ Γωρίζουμε ακόμη και ομολογούμε ότι ο μοογεή συεργί ᾳ το ῦ Ἁγίου Πεύματο ἀ σπόρω Υιό και Λόγο του Θεού συλληφθεὶ ἀφθόρω ἐκ τῆ και Θεό Ἁγία Παρθέου κα ὶ Θεοτόκου Μαρία ο ίδιο, από τη μεγάλη του ευσπλαγχία και για τη γεγέηται δι ὰ Πεύματο δική μα σωτηρία, Ἁγίου κα ὶ ἄθρωπο τέλειο ἐξ αὐτῆ με τη καλή θέληση του Πατέρα του και τη συεργία γέγοε του Αγίου Πεύματο, κα ὶ ὅτι ὁ αὐτὸ Θεὸ τέλειό ἐστι ὁμο ῦ καὶ συελήφθη ασπόρω και γεήθηκε από τη αγία ἄθρωπο τέλειο, ἐ κ δύο Παρθέο και Θεοτόκο Μαρία φύσεω,θεότητό τε κα ὶ ἀθρωπότητο, καὶ με τη επέλευση του Αγίου Πεύματο έγιε απ αυτή ἐ δύο φύσεσι οεραῖ τέλειο άθρωπο. θελητικαῖ τε κα ὶ ἐεργητικαῖ καὶ Γωρίζουμε επίση ότι ο ίδιο είαι συγχρόω και αὐτεξουσίοι κα ὶ ἁπλῶ εἰπεῖ, τέλειο Θεό και τέλειο τελείω ἐχούσαι κατ ὰ τὸ ἑκάστ ῃ πρέποτα άθρωπο έχει δύο φύσει, τη θεία και τη αθρώπιη ὅρο τε κα ὶ λόγο, θεότητί υπάρχει σε δύο φύσει τε κα ὶ ἀθρωπότητί φημι, μι ᾷ δ ὲ συθέτῳ που έχου ου, θέληση, εέργεια και αυτεξούσιο και ὑποστάσει ὅτι τε ἐ πείησε για α το πω μ έα λόγο, κα ὶ ἐδίψησε κα ὶ ἐκοπίασε κα ὶ ἐσταυρώθη καὶ είαι με δύο φύσει, τη θεία και τη αθρώπιη, που θαάτου κα ὶ ταφῆ πεῖ ρα είαι τέλειε όσο αφορά τα ἐδέξατο κα ὶ ἀέστη τριήμερο κα ὶ εἰ γωρίσματα που αρμόζου στη καθεμία και οὐραοὺ ἀεφοίτησε, ὅθε καὶ αποτελού μία σύθετη υπόσταση. πρὸ ἡμᾶ παραγέγοε κα ὶ παραγεήσεται Διότι η Αγία Γραφή και όλη η χορεία τω Αγίω πάλι εἰ ὕστερο, κα ὶ ἡ θεία μαρτυρεί ότι και πείασε και Γραφ ὴ μάρτυ κα ὶ πᾶ ὁ τῶ ἁ γίω χορό. δίψασε και κουράστηκε και σταυρώθηκε και δοκίμασε Τί δέ ἐστι Θεο ῦ οὐσία ἢ πῶ ἐστι ἐ πᾶ σι το θάατο και τη ταφή, ἢ πῶ ἐκ Θεο ῦ Θεὸ αλλά ααστήθηκε τη τρίτη ημέρα και ααλήφθηκε γεγέηται ἢ ἐκπεπόρευται ἢ πῶ ἑαυτὸ στου ουραού, απ όπου κεώσα ὁ μοογεὴ ήλθε πάλι σε μα και θα μα έλθει αργότερα. Υἱὸ κα ὶ Θεὸ ἄθρωπο γέγοε ἐ κ Αγοούμε όμω και δε μπορούμε α πούμε ποιά είαι παρθεικῶ αἱμάτω ἑτέρῳ η ουσία του Θεού παρ ὰ τὴ φύσι θεσμ ῷ πλαστουργηθεὶ ἢ ή πώ είαι παταχού παρώ ή πώ γεήθηκε Θεό πῶ ἀβρόχοι ποσ ὶ τοῖ από Θεό και έχει ὕδασι ἐπεπόρευτο, κα ὶ ἀγοοῦμε κα ὶ λέγει εκπορευθεί ή πώ ταπείωσε το εαυτό του ο ο ὐ δυάμεθα. μοογεή Υιό και Θεό και Ο ὐ δυατὸ οὖ τι παρ ὰ τ ὰ θειωδῶ ὑπ ὸ τῶ έγιε άθρωπο από παρθέο, αφού κυοφορήθηκε με θείω λογίω τῆ τε άλλο τρόπο πέρα Παλαιᾶ κα ὶ Καιῆ Διαθήκη ἡμῖ από το φυσικό, ή πώ περπατούσε πάω στα ερά ἐκπεφασμέα, ἤτοι εἰρημέα καὶ χωρί α βραχού τα πόδια πεφαερωμέα, εἰπεῖ τι περ ὶ Θεο ῦ ἢ ὅ λω του. Δε μπορούμε, λοιπό, ούτε α πούμε ούτε α ἐοῆσαι. εοήσουμε κάτι άλλο απ αυτά που μα έχου αποκαλυφθεί με Πεύμα Θεού από τα ιερά λόγια τη Παλαιά και Καιή Διαθήκη, τα οποία και έχου λεχθεί και έχου αποκαλυφθεί.

4 ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 3. Ἀπόδειξι, ὅτι ἔ στι Θεό. Ὅτι μὲ οὖ ἔστι Θεό, τοῖ μὲ τὰ Ἁ γία Γραφὰ δεχομέοι, τή τε Παλαιὰ κα ὶ Καιὴ Διαθήκη φημί, οὐ κ ἀμφιβάλλεται, οὔτε δὲ τοῖ τῶ Ἑλλήω πλείστοι ὡ γὰρ ἔ φημε, ἡ γῶσι το ῦ εἶ αι Θεὸ φυσικῶ ἡμῖ ἐγκατέσπαρται. Ἐπειδὴ δ ὲ τοσοῦτο ἴσχυσε ἡ το ῦ ποηρο ῦ κακία κατά τῆ τῶ ἀ θρώπω φύσεω, ὥ στε καί τια εἰ τ ὸ ἀλογώτατο κα ὶ πάτω κακῶ κάκιστο καταγαγεῖ τῆ ἀπωλεία βάραθρο, τ ὸ λέγει μ ὴ εἶ αι Θεό, ὧ τὴ ἀ φροσύη ἐμφαίω ὁ ἱεροφάτη ἔφη Δαυίδ «Εἶ πε ἄφρω ἐ καρδί ᾳ αὐτο ῦ οὐκ ἔστι Θεό», ο ἱ μὲ οὖ το ῦ Κυρίου μαθητα ὶ κα ὶ ἀπόστολοι τῷ Πααγί ῳ σοφισθέτε Πεύματι κα ὶ τ ῇ αὐτοῦ δυάμει κα ὶ χάριτι τὰ θεοσημία ἐργαζόμεοι τ ῇ τῶ θαυμάτω σαγή ῃ πρὸ τ ὸ φῶ τῆ θεογωσία ἐκ το ῦ βυθο ῦ τῆ ἀ γωσία αὐτοὺ ζωγροῦ τε ἀῆ γο. Ὁμοίω κα ὶ ο ἱ τούτω τῆ χάριτο κα ὶ τῆ ἀ ξία διάδοχοι, ποιμέε τε κα ὶ διδάσκαλοι, τὴ φωτιστικὴ τοῦ Πεύματο χάρι δεξάμεοι τῇ τε τῶ θαυμάτω δυάμει τ ῷ τε λόγ ῳ τῆ χάριτο τοὺ ἐ σκοτισμέου ἐφώτιζο κα ὶ τοὺ πεπλαημέου ἐπέστρεφο. Ἡμεῖ δ ὲ ο ἱ μηδὲ τ ὸ τῶ θαυμάτω μηδ ὲ τ ὸ τῆ διδασκαλία δεξάμεοι χάρισμα ( ἀαξίου γὰρ ἑαυτοὺ τ ῇ πρὸ τὰ ἡδοὰ προσπαθεί ᾳ πεποιήκαμε) φέρε ὀλίγα τῶ παραδεδομέω ἡμῖ ὑπὸ τῶ ὑποφητῶ τῆ χάριτο περ ὶ τούτου διαλεξώμεθα τὸ Πατέρα κα ὶ τὸ Υἱὸ κα ὶ τ ὸ Πεῦ μα τ ὸ Ἅγιο ἐ πικαλεσάμεοι. Πάτα τ ὰ ὄτα ἢ κτιστά ἐστι ἢ ἄκτιστα. Εἰ μὲ οὖ κτιστά, πάτω κα ὶ τρεπτά ὧ γὰρ τ ὸ εἶαι ἀπ ὸ τροπῆ ἤρξατο, ταῦτα τ ῇ τροπῇ ὑποκείσεται πάτω ἢ φθειρόμεα ἢ κατὰ Απόδειξη ότι υπάρχει Θεό. Καεί βέβαια δε αμφισβητεί ότι υπάρχει Θεό, ούτε αυτοί που δέχοται τη Αγία Γραφή -εοώ και τη Παλαιά και τη Καιή Διαθήκη-, αλλά ούτε και οι περισσότεροι από του Έλληε (συγγραφεί). Διότι, όπω είπαμε, η γώση του Θεού έχει από τη φύση τη σπαρεί μέσα μα. Επειδή όμω η κακία του ποηρού επικράτησε πάρα πολύ στη ζωή τω αθρώπω, με αποτέλεσμα α οδηγήσει ορισμέου στο πλέο παράλογο και χειρότερο απ όλα τα κακά βάραθρο τη απώλεια: α λέε δηλαδή ότι δε υπάρχει Θεό τη αφροσύη του τη περιγράφει ο προφήτη Δαβίδ λέγοτα: «Είπε ο άφρω με τη σκέψη του δε υπάρχει Θεό». Οι μαθητέ μάλιστα και απόστολοι του Κυρίου, αφού έγια σοφοί από το Παάγιο Πεύμα και με τη δύαμη και τη χάρη του έκαα θεία σημεία, αιχμαλώτισα του αθρώπου με τα δίχτυα τω θαυμάτω και του αέσυρα από το σκοτάδι τη άγοια στο φω τη θεία γώσεω. Το ίδιο και οι διάδοχοι του στη χάρη και τη αξία, οι πατέρε και δάσκαλοι, αφού δέχθηκα τη φωτιστική χάρη του Αγίου Πεύματο, φώτιζα αυτού που βρίσκοτα στη άγοια και επαέφερα στη αλήθεια του πλαεμέου με τη δύαμη τω θαυμάτω και με τα λόγια τη χάριτο. Εμεί όμω, οι οποίοι δε αποκτήσαμε ούτε το χάρισμα τω θαυμάτω ούτε αυτό τη διδασκαλία -διότι γίαμε αάξιοι εξαιτία τη προσκολλήσεώ μα στι ηδοέα ααπτύξουμε λίγα από εκεία που μα έχου παραδώσει οι ερμηευτέ τη θεία χάριτο για το θέμα αυτό, αφού ζητήσουμε τη βοήθεια του Πατέρα, του Υιού και του Αγίου Πεύματο. Όλα τα ότα είαι ή κτιστά ή άκτιστα. Εά βέβαια είαι κτιστά, σίγουρα είαι και μεταβλητά. Διότι, εκεία τα οποία άρχισα τη ύπαρξή του με τη μεταβολή, αυτά σίγουρα θα υπόκειται στη μεταβολή ή με

5 προαίρεσι ἀ λλοιούμεα. Ε ἰ δ ὲ ἄκτιστα, κατ ὰ τὸ τῆ ἀ κολουθία λόγο, πάτω κα ὶ ἄ τρεπτα ὧ γὰρ τ ὸ εἶαι ἐατίο, τούτω κα ὶ ὁ τοῦ πῶ εἶαι λόγο ἐ ατίο, ἤγου α ἱ ἰδιότητε. Τί οὖ ο ὐ συθήσεται πάτα τ ὰ ὄτα, ὅσα ὑπ ὸ τὴ ἡμετέρα αἴσθησι, ἀλλ ὰ μὴ κα ὶ ἀ γγέλου τρέπεσθαι κα ὶ ἀλλοιοῦ σθαι κα ὶ πολυτρόπω κιεῖσθαι καὶ μεταβάλλεσθαι; Τ ὰ μὲ οητά, ἀγγέλου φημ ὶ κα ὶ ψυχὰ καὶ δαίμοα, κατ ὰ προαίρεσι τή τε ἐ τ ῷ καλ ῷ προκοπὴ κα ὶ τὴ ἐκ τοῦ καλο ῦ ἀ ποφοίτησι, ἐπιτειομέη τε κα ὶ ὑφιεμέη, τ ὰ δ ὲ λοιπὰ κατά τε γέεσι κα ὶ φθορὰ αὔξησί τε κα ὶ μείωσι κα ὶ τὴ κατὰ ποιότητα μεταβολὴ κα ὶ τὴ τοπικὴ κίησι. Τρεπτ ὰ τοίυ ὄ τα πάτω κα ὶ κτιστά. Κτιστ ὰ δὲ ὄτα πάτω ὑπό τιο ἐδημιουργήθησα. Δεῖ δ ὲ τὸ δημιουργὸ ἄκτιστο εἶαι ε ἰ γὰρ κἀκεῖο ἐ κτίσθη, πάτω ὑπό τιο ἐκτίσθη, ἕ ω ἂ ἔλθωμε εἴ τι ἄκτιστο. Ἄκτιστο οὖ ὢ ὁ δημιουργὸ πάτω καὶ ἄτρεπτό ἐστι. Τοῦτο δ ὲ τί ἂ ἄλλο εἴη ἢ Θεό; Κα ὶ αὐτ ὴ δ ὲ ἡ τῆ κτίσεω συοχ ὴ καὶ συτήρησι κα ὶ κυβέρησι διδάσκει ἡμᾶ, ὅτι ἔστι Θεὸ ὁ τόδε τ ὸ πᾶ συστησάμεο κα ὶ συέχω κα ὶ συτηρῶ κα ὶ ἀε ὶ προοούμεο πῶ γὰρ ἂ α ἱ ἐ ατίαι φύσει, πυρὸ λέγω κα ὶ ὕδατο, ἀέρο κα ὶ γῆ, εἰ ἑὸ κόσμου συμπλήρωσι ἀλλήλοι συεληλύθασι κα ὶ ἀ διάλυτοι μέουσι, ε ἰ μή τι πατοδύαμο δύαμι ταῦτα κα ὶ συεβίβασε κα ὶ ἀε ὶ τηρεῖ ἀ διάλυτα; Τί τ ὸ τάξα τ ὰ οὐράια κα ὶ ἐπίγεια, ὅ σα τε δι ἀέρο κα ὶ ὅσα καθ ὕδατο, μᾶλλο δ ὲ τ ὰ πρ ὸ τούτω, οὐραὸ κα ὶ γῆ κα ὶ ἀέρα καὶ φύσι πυρό τε κα ὶ ὕδατο; Τί ταῦτα ἔ μιξε κα ὶ ἐμέρισε; Τί τ ὸ ταῦ τα κιῆσα κα ὶ ἄγο τὴ ἄληκτο φορὰ καὶ φυσική φθορά ή με θεληματική αλλοίωση. Εά όμω είαι άκτιστα, σύμφωα με λογική ακολουθία, θα είαι οπωσδήποτε και αμετάβλητα. Διότι αυτά που έχου το είαι ατίθετο, ατίθετο έχου και το τρόπο υπάρξεω, δηλαδή τι ιδιότητε. Ποιό, λοιπό, δε θα συμφωήσει ότι όλα τα ότα, όσα υποπίπτου στι αισθήσει μα, ακόμη και οι άγγελοι, μεταβάλλοται και αλλοιώοται και με ποικίλου τρόπου κιούται; Διότι τα οητά ότα εοώ του αγγέλου, τι ψυχέ και του δαίμοεκιούται προαιρετικά είτε στη πρόοδο του καλού είτε στη απομάκρυση απ αυτό, η οποία άλλοτε αυξάει κι άλλοτε ελαττώεται. Τα υπόλοιπα όμω ότα μεταβάλλοται με τη γέηση, τη φθορά, τη αύξηση και τη μείωση, με τη μεταβολή στη ποιότητα και τη κίηση στο χώρο. Ότα λοιπό μεταβλητά, είαι σίγουρα και κτιστά. Και εφόσο είαι κτιστά, είαι βέβαιο ότι από κάποιο δημιουργήθηκα. Πρέπει όμω ο δημιουργό α είαι άκτιστο εά κι εκείο δημιουργήθηκε, από κάποιο δημιουργήθηκε, έω ότου φθάσουμε σε κάποιο ο άκτιστο. Ότα λοιπό άκτιστο ο δημιουργό, οπωσδήποτε είαι και αμετάβλητο. Αυτό το άκτιστο ο τί άλλο θα είαι παρά ο Θεό; Η συοχή, η συτήρηση και η διακυβέρηση τη κτίσεω μα διδάσκει ότι υπάρχει Θεό, ο οποίο δημιούργησε σο σύμπα, το συγκρατεί, το συτηρεί και πάτοτε προοεί γι αυτό. Διότι, πώ είαι δυατό ατίθετα στοιχεία τη φύσεω, όπω η φωτιά και το ερό, ο αέρα και η γη, εά δε τα συέχει μια παίσχυρη δύαμη που τα κρατά αδιάσπαστα πάτοτε, α εώοται μεταξύ του για αποτελέσου μια αρμοία και α μείου αδιάλυτα; Ποιά δύαμη είαι αυτή που έφερε τη τάξη στα ουράια και τα επίγεια, σε όσα πετού στο αέρα και όσα είαι μέσα στο ερό, και κυρίω σε όσα υπήρχα πρι απ αυτά, δηλαδή το ουραό, τη γη, το αέρα και

6 ἀκώλυτο; Ἆρ οὐχ ὁ τεχίτη τούτω κα ὶ λόγο ἐθεὶ πᾶσι, καθ ὃ τὸ πᾶ φέρεταί τε κα ὶ διεξάγεται; Τί δ ὲ ὁ τεχίτη τούτω; Ἆρ οὐχ ὁ πεποιηκὼ ταῦτα κα ὶ εἰ τ ὸ εἶ αι παραγαγώ; Ο ὐ γὰρ τ ῷ αὐτομάτ ῳ δώσομε τοιαύτη δύαμι. Ἔ στω γὰρ τ ὸ γεέσθαι το ῦ αὐτομάτου τίο τὸ τάξαι; Κα ὶ τοῦτο, ε ἰ δοκε ῖ, δῶμε τίο τ ὸ τηρῆσαι κα ὶ φυλάξαι καθ οὓ πρῶτο ὑ πέστη λόγου; Ἑτέρου δηλαδ ὴ παρ ὰ τ ὸ αὐτόματο. Τοῦ το δ ὲ τί ἄλλο ἐστὶ ε ἰ μ ὴ Θεό; στη φύση τη φωτιά και του ερού; Ποιό τα αέμιξε και τα διαίρεσε; Ποιά δύαμη τα έθεσε σε κίηση και κατευθύει τη αδιάκοπη και αεμπόδιστη κίησή του; Άραγε δε είαι ο δημιουργό του που του έδωσε το προορισμό του, σύμφωα με το οποίο το καθέα κιείται και κατευθύεται; Ποιό είαι ο δημιουργό του; Δε είαι αυτό που τα κατασκεύασε και τα έφερε στη ύπαρξη; Διότι δε θα θεωρήσουμε ότι η τύχη έχει τέτοια δύαμη. Κι έστω ότι δημιουργήθηκα από τύχη. Τίο έργο είαι η τάξη του; Τίο έργο είαι η διατήρηση και η διαφύλαξή του, σύμφωα με το αρχικό προορισμό του; Εοείται κάποιου άλλου και όχι τη τύχη. Κι τί είαι αυτό το άλλο παρά ο Θεό; ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 4. Περ ὶ το ῦ τί ἐστι Θεό; ὅ τι Για το τί είαι ο Θεό; Ότι δηλαδή είαι ακατάληπτο. ἀ κατάληπτο Είαι, λοιπό, φαερό ότι υπάρχει Θεό. Αλλά είαι Ὅτι μὲ οὖ ἔστι Θεό, δῆλο. Τί δέ ἐ στι τελείω ακατάληπτο κατ οὐσία κα ὶ φύσι, και άγωστο τί είαι στη ουσία και τη φύση του. ἀκατάληπτο τοῦτο πατελῶ κα ὶ ἄ γωστο. Επίση, είαι φαερό Ὅτι μὲ γὰ ρ ότι είαι ασώματο. Διότι, πώ είαι δυατό ο άπειρο ἀσώματο, δῆλο. Πῶ γὰρ σῶμα τ ὸ ἄ πειρο (Θεό), ο αόριστο, ο κα ὶ ἀόριστο καὶ ασχημάτιστο, ο αψηλάφητο, ο αόρατο, ο απλό και ἀσχημάτιστο κα ὶ ἀαφὲ κα ὶ ἀόρατο καὶ ασύθετο α είαι σώμα; ἁπλοῦ κα ὶ ἀ σύθετο; Κι α μπορεί α περιγραφεί και α πάθει, πώ μπορεί Πῶ γὰρ ἄτρεπτο, ε ἰ περιγραπτὸ καὶ α είαι και αμετάβλητο; παθητό; Κα ὶ πῶ ἀπαθὲ Και αυτό που αποτελείται από στοιχεία και διαλύεται τ ὸ ἐκ στοιχείω συγκείμεο κα ὶ εἰ αὐτὰ σ αυτά, πώ θα είαι και πάλι ἀ αλυόμεο; απαθέ. Διότι η σύθεση είαι αιτία διαμάχη, η Σύθεσι γὰρ ἀρχ ὴ μάχη, μάχη δὲ διαμάχη χωρισμού και ο διαστάσεω, διάστασι δ ὲ λύσεω χωρισμό αιτία τη διασπάσεω. Και η διάσπαση είαι λύσι δ ὲ ἀλλότριο Θεο ῦ πατελῶ. τελείω ξέη προ το Θεό. Πῶ δ ὲ κα ὶ σταθήσεται τ ὸ «δι ὰ πάτω ἥ κει Πώ όμω θα έχει ισχύ ο λόγο τη Γραφή «ότι ο κα ὶ πληροῦ τ ὰ πάτα Θεό είαι μέσα σ όλα και Θεό», ὥ φησι ἡ Γραφή «Οὐχ ὶ τὸ όλα τα γεμίζει». «Λέει ο Κύριο: δε είμαι εγώ που οὐραὸ κα ὶ τὴ γῆ ἐγ ὼ πληρ ῶ, γεμίζω όλο το ουραό και λέγει Κύριο»; Ἀδύατο γὰρ σῶμα διὰ τη γη;». Διότι είαι αδύατο το σώμα α περά μέσα σωμάτω διήκει μ ὴ τέμο καὶ από σώματα χωρί α τα τεμόμεο κα ὶ πλεκόμεο καὶ τέμει ούτε το ίδιο α τέμεται ή α συτίθεται και α ἀτιπαρατιθέμεο, ὥσπερ ὅσα τῶ ατιπαρατίθεται, όπω ὑγρῶ μίγυται κα ὶ συγκιρᾶ ται. ακριβώ συμβαίει με τα υγρά που ααμειγύοται και Ε ἰ δ ὲ καί τιέ φασι ἄυλο σῶμα, ὡ τὸ αποτελού έα κράμα. παρ ὰ τοῖ τῶ Ἑλλήω σοφοῖ Και εά πάλι ορισμέοι ισχυρίζοται ότι υπάρχει άϋλο πέμπτο σῶμα λεγόμεο, ὅπερ ἀ δύατο, σώμα, όπω αυτό που οι κιούμεο ἔ σται πάτω, Έλληε σοφοί το οόμαζου πέμπτο σώμα -πράγμα

7 ὥσπερ ὁ οὐραό τοῦτο γὰρ πέμπτο σῶ μά που είαι αδύατο-, σίγουρα φασι. Τί οὖ ὁ τοῦ το όμω αυτό θα κιείται όπω ο ουραό. Διότι αυτό κιῶ; Πᾶ γὰρ κιούμεο ὑφ ἑ τέρου είαι το πέμπτο σώμα. Και κιεῖται. Κἀκεῖο τί; Κα ὶ τοῦ το ποιό είαι αυτό που το κιεί; Διότι καθετί που ἐπ ἄπειρο, ἕω ἂ κατατήσωμε εἴ τι κιείται, από άλλο κιείται. Και ἀκίητο τ ὸ γὰρ πρῶ το εκείο ποιό το κιεί; Κι έτσι θα πάμε ώ το άπειρο, κιοῦ ἀκίητο, ὅπερ ἐστ ὶ τ ὸ θεῖο. Πῶ δὲ έω ότου φθάσουμε σε οὐκ ἐ τόπ ῳ περιγραπτὸ κάτι ακίητο. Αυτό είαι το πρώτο ακίητο που κιεί, τ ὸ κιούμεο; Μόο οὖ τ ὸ θεῖο ἀ κίητο, και είαι το θείο. Και πώ δι ἀκιησία τ ὰ πάτα πάλι αυτό που κιείται δε περιορίζεται σε τόπο; κιοῦ. Ἀσώματο τοίυ ὑποληπτέο τὸ Επομέω, μόο το θείο είαι θεῖ ο. ακίητο και κιεί με τη ακιησία του τα πάτα. Γι Ἀλλ οὐδ ὲ τοῦτο τῆ οὐ σία παραστατικό αυτό πρέπει α θεωρήσουμε ἐστι ὥσπερ οὐδ ὲ τὸ το θείο ασώματο. ἀγέητο κα ὶ τ ὸ ἄαρχο κα ὶ τὸ Αλλά ούτε αυτό (η ακιησία) μπορεί α παραστήσει ἀαλλοίωτο κα ὶ τ ὸ ἄ φθαρτο τη ουσία του, όπω ούτε κα ὶ ὅσα περ ὶ Θεο ῦ ἢ περ ὶ Θεὸ εἶ αι λέγεται η έοια αγέητο, άαρχο, ααλλοίωτο, άφθαρτο ταῦτα γὰρ ο ὐ τ ὸ τί ἐ στι και όσα λέγοται για το σημαίει, ἀλλ ὰ τί οὐκ ἔστι. Χρ ὴ δ ὲ τὸ Θεό ή σχετικά με το Θεό. Διότι αυτά δε φαερώου βουλόμεο τή τιο οὐ σία τί είαι ο Θεό, αλλά τί εἰπεῖ, τί ἐστι, φράσαι, ο ὐ τό τί οὐκ ἔ στι δε είαι. Πρέπει βέβαια αυτό που θέλει α ορίσει τη ὅμω ἐπ ὶ Θεο ῦ, τί ἐστι, εἰπεῖ ουσία κάποιου ότο ἀδύατο κατ οὐσία. Οἰκειότερο δὲ α πει τί είαι, και όχι τί δε είαι. Όμω, για το Θεό μᾶλλο ἐκ τῆ πάτω ἀ φαιρέσεω είαι αδύατο α πούμε τί ποιεῖσθαι τὸ λόγο οὐδὲ γὰρ τῶ ὄ τω είαι στη ουσία του. Είαι περισσότερο εύκολο α ἐστὶ οὐχ ὡ μ ὴ ὤ, ἀλλ ὡ μιλήσουμε με τη αφαίρεση ὑπὲρ πάτα τ ὰ ὄτα κα ὶ ὑπὲρ αὐτό τ ὸ εἶ αι όλω τω ιδιωμάτω του επειδή δε ταυτίζεται με ὤ. Ε ἰ γὰρ τῶ ὄτω αἱ καέα από τα ότα όχι ότι γώσει, τ ὸ ὑπὲρ γῶσι πάτω κα ὶ ὑπὲ ρ τάχα δε υπάρχει, αλλά διότι ξεπερά όλα τα ότα και οὐσία ἔσται, κα ὶ τ ὸ ἀ άπαλι αυτή ακόμη τη έοια τη τ ὸ ὑπὲρ οὐσία κα ὶ ὑπὲρ γῶσι ἔ σται. υπάρξεω. Ἄπειρο οὖ τ ὸ θεῖο κα ὶ ἀκατάληπτο, καὶ Διότι, α στα ότα αήκου οι γώσει, αυτό που τοῦτο μόο αὐτοῦ ξεπερά τη γώση καταληπτό, ἡ ἀπειρία κα ὶ ἡ ἀ καταληψία. είαι καί πάω από τη ουσία και το ατίστροφο, αυτό Ὅσα δ ὲ λέγομε ἐπ ὶ Θεοῦ που είαι πάω από τη καταφατικῶ, ο ὐ τὴ φύσι ἀλλ ὰ τ ὰ περ ὶ τὴ ουσία, είαι και πάω από τη γώση. φύσι δηλο ῖ. Κἂ ἀ γαθό, Επομέω, το θείο είαι απεριόριστο και ακατάληπτο κἂ δίκαιο, κἂ σοφό, κἂ ὅ τι ἂ εἴπῃ, το μόο που ο ὐ φύσι λέγει Θεο ῦ, ἀλλ ὰ τὰ καταλαβαίουμε γι αυτό είαι το απεριόριστο και περ ὶ τὴ φύσι. Εἰσ ὶ δ ὲ καί τια καταφατικῶ ακατάληπτό του. Και όσα ἐπ ὶ Θεο ῦ λεγόμεα δύαμι λέμε καταφατικά για το Θεό, δε φαερώου τη φύση ὑπεροχικῆ ἀποφάσεω ἔχοτα, οἷ ο σκότο του, αλλά τα σχετικά μ λέγοτε ἐπ ὶ Θεο ῦ ο ὐ σκότο αυτή. Η έοια αγαθό, δίκαιο, σοφό κι ό,τι άλλο οοῦμε, ἀλλ ὅτι οὐκ ἔστι φῶ ἀλλ ὑπὲ ρ πούμε, δε ααφέροται στη τ ὸ φῶ καί φῶ ὅτι οὐκ ἔ στι φύση του Θεού αλλά στα σχετικά μ αυτή. Υπάρχου σκότο. και ορισμέε καταφατικέ έοιε που λέγοται για το Θεό με καθαρή αρητική έοια π.χ. λέγοτα σκοτάδι

8 ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 5. Ἀπόδειξι, ὅτι εἷ ἐστι θεὸ κα ὶ ο ὐ πολλοί. Ὅτι μέ ἐστι Θεό, ἱκαῶ ἀποδέδεικται, καὶ ὅτι ἀκατάληπτό ἐ στι ἡ αὐτο ῦ οὐσία. Ὅτι δ ὲ εἷ ἐστι κα ὶ οὐ πολλοί, τοῖ μὲ τ ῇ θείᾳ πειθομέοι Γραφ ῇ οὐκ ἀμφιβάλλεται. Φησὶ γὰρ ὁ Κύριο ἐ τ ῇ τῆ ομοθεσία ἀρχ ῇ «Ἐγ ὼ Κύριο ὁ Θεό σου ὁ ἐξαγαγώ σε ἐκ γῆ Αἰγύπτου. Οὐκ ἔσοταί σοι θεο ὶ ἕτεροι πλὴ ἐμο ῦ», κα ὶ πάλι «Ἄ κουε, Ἰσραήλ Κύριο ὁ Θεό σου Κύριο εἷ ἐ στι». Κα ὶ δι ὰ Ἡσαΐου τοῦ προφήτου «Ἐγ ὼ γάρ, φησί, Θεὸ πρῶτο καὶ ἐγ ὼ μετ ὰ ταῦτα καὶ πλὴ ἐμο ῦ οὐκ ἔστι Θεό. Ἔ μπροσθέ μου οὐκ ἐγέετο ἄλλο Θεὸ κα ὶ μετ ἐμ ὲ οὐκ ἔσται κα ὶ πλὴ ἐμο ῦ οὐ κ ἔστι». Κα ὶ ὁ Κύριο δ ὲ ἐ τοῖ ἱεροῖ Εὐαγγελίοι οὕτω φησ ὶ πρὸ τὸ Πατέρα «Αὕτη ἐστὶ ἡ αἰώιο ζωή, ἵα γιώσκωσί σε τὸ μόο ἀληθιὸ Θεό». Τοῖ δ ὲ τ ῇ θεί ᾳ Γραφ ῇ μ ὴ πειθομέοι οὕ τω διαλεξόμεθα. Τ ὸ θεῖ ο τέλειό ἐστι κα ὶ ἀελλιπὲ κατά τε ἀ γαθότητα κατά τε σοφία κατά τε δύαμι, ἄαρχο, ἀτελεύτητο, ἀ ΐδιο, ἀπερίγραπτο κα ὶ ἁπλῶ εἰπεῖ κατ ὰ πάτα τέλειο. Ε ἰ οὖ πολλοὺ ἐροῦμε θεού, ἀ άγκη διαφορὰ ἐ τοῖ πολλοῖ θεωρεῖσθαι. Ε ἰ γὰ ρ οὐδεμία διαφορ ὰ ἐ αὐτοῖ, εἷ μᾶλλό ἐστι κα ὶ ο ὐ πολλοί. Ε ἰ δὲ διαφορ ὰ ἐ αὐτοῖ, ποῦ ἡ τελειότη; Εἴτε γὰρ κατ ὰ ἀγαθότητα, εἴ τε κατ ὰ δύαμι, εἴτε κατὰ σοφία, εἴτε κατ ὰ χρόο, εἴτε κατ ὰ τόπο ὑστερήσει το ῦ τελείου, οὐκ ἂ εἴ η Θεό. Ἡ δ ὲ δι ὰ πάτω ταυτότη ἕα μᾶ λλο δείκυσι κα ὶ ο ὐ πολλού. Πῶ δ ὲ κα ὶ πολλοῖ οὖσι τ ὸ ἀ περίγραπτο για το Θεό, δε εοούμε σκοτάδι, αλλά ότι δε υπάρχει φώ που ξεπερά το δικό Του φω και λέγοτα φω, εοούμε ότι δε είαι σκοτάδι. Απόδειξη, ότι έα είαι ο Θεό και όχι πολλοί. Αποδείξαμε ικαοποιητικά ότι υπάρχει ο Θεό και ότι η ουσία του είαι ακατάληπτη. Επίση, όσοι πιστεύου στη Αγία Γραφή, δε αμφισβητού ότι ο Θεό είαι έα και όχι πολλοί. Διότι το λέει ο Κύριο στη αρχή του Νόμου (στο Μωϋσή): «Εγώ είμαι ο Κύριο και Θεό σου που σ έβγαλα από τη γη τη Αιγύπτου. Δε θα λατρεύει άλλου θεού εκτό από μέα». Και πάλι λέει: «Άκουσε, λαέ του Ισραήλ ο Κύριο και Θεό σου είαι έα». Το λέει και με το προφήτη Ησαΐα: «Εγώ είμαι ο πρώτο Θεό, εγώ και ο μετέπειτα και καέα άλλο εκτό από μέα. Δε υπήρξε άλλο Θεό πρι από μέα, ούτε θα υπάρξει μετά και εκτό από μέα». Και στα ιερά Ευαγγέλια ο Κύριο λέει τα εξή προ το Πατέρα: «Αυτή είαι η αιώια ζωή, α γωρίσου εσέα, το μοαδικό αληθιό Θεό». Με όσου, όμω, δε πιστεύου στη Αγία Γραφή, θα συζητήσουμε ω εξή. Το θείο είαι τέλειο και δε του λείπει τίποτε ούτε στη αγαθωσύη ούτε στη σοφία και τη δύαμη είαι χωρί αρχή και τέλο, αιώιο, απεριόριστο και γεικά τέλειο σε όλα. Εά, λοιπό, παραδεχθούμε πολλού θεού, υποχρεωτικά δεχόμαστε διαφορά αάμεσα στου πολλού. Κι α δε υπάρχει καμιά διαφορά μεταξύ του, τότε ο Θεό είαι έα και όχι πολλοί. Α πάλι υπάρχει διαφορά, πού είαι η τελειότητα; Διότι, α υστερεί από τη τελειότητα σε κάτι, είτε στη αγαθωσύη ή τη δύαμη ή τη σοφία ή το χρόο ή το τόπο, τότε δε μπορεί α είαι Θεό. Η ταύτιση όμω σε όλα αποδεικύει ότι ο Θεό είαι μάλλο έα και όχι πολλοί. Κι α μάλιστα είαι πολλοί, πώ θα διατηρηθεί το απεριόριστο; Διότι όπου θα είαι ο έα, δε θα βρίσκεται ο άλλο. Και

9 φυλαχθήσεται; Ἔθα γὰ ρ ἂ εἴη ὁ εἷ, οὐκ ἂ εἴη ὁ ἕτερο. Πῶ δὲ ὑπ ὸ πολλῶ κυβερηθήσεται ὁ κόσμο κα ὶ ο ὐ διαλυθήσεται καὶ διαφθαρήσεται μάχη ἐ τοῖ κυβερῶσι θεωρουμέη; Ἡ γὰρ διαφορὰ ἐατίωσι εἰσάγει. Ε ἰ δὲ εἴποι τι, ὅτι ἕκαστο μέρου ἄρχει, τί τὸ τάξα κα ὶ τὴ διαομὴ αὐτοῖ ποιησάμεο; Ἐκεῖο γὰρ ἂ εἴ η μᾶλλο Θεό. Εἷ τοίυ ἐστὶ Θεό, τέλειο, ἀπερίγραπτο, το ῦ πατὸ ποιητὴ συοχεύ τε καὶ κυβερήτη, ὑπερτελὴ κα ὶ προτέλειο. Πρὸ δ ὲ κα ὶ φυσικ ὴ ἀ άγκη μοάδα εἶαι δυάδο ἀρχή. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 6. Περ ὶ Λόγου Θεο ῦ. Οὗτο τοίυ ὁ εἷ κα ὶ μόο Θεὸ οὐ κ ἄλογό ἐστι. Λόγο δ ὲ ἔ χω οὐκ ἀυπόστατο ἕξει, οὐκ ἀρξάμεο τοῦ εἶαι οὐδ ὲ παυσόμεο ο ὐ γὰρ ἦ, ὅτε ἦ ποτε ὁ Θεὸ Λόγο. Ἀε ὶ δὲ ἔχει τὸ ἑαυτο ῦ Λόγο ἐξ αὐτο ῦ γεώμεο, ο ὐ κατ ὰ τὸ ἡ μέτερο λόγο ἀυπόστατο καὶ εἰ ἀέρα χεόμεο, ἀλλ ἐ υπόστατο, ζῶτα, τέλειο, οὐκ ἔξω αὐτοῦ χωροῦτα, ἀλλ ἐ αὐτ ῷ ἀε ὶ ὄτα πο ῦ γὰ ρ ἔσται ἔξω αὐτο ῦ γιόμεο; Ἐπειδ ὴ γὰρ ἡ ἡμετέρα φύσι ἐπίκηρό ἐ στι κα ὶ εὐδιάλυτο, δι ὰ τοῦ το κα ὶ ὁ λόγο ἡμῶ ἐστι ἀυπόστατο. Ὁ δὲ Θεὸ ἀε ὶ ὢ κα ὶ τέλειο ὢ τέλειο κα ὶ ἐυπόστατο ἕξει τὸ ἑαυτοῦ Λόγο κα ὶ ἀε ὶ ὄτα καὶ ζῶτα κα ὶ πάτα ἔχοτα, ὅσα ὁ γεήτωρ ἔχει. Ὥσπερ γὰρ ὁ ἡ μέτερο λόγο ἐκ το ῦ ο ῦ προερχόμεο οὔτε δι ὅλου ὁ αὐτό ἐστι τ ῷ ῷ οὔ τε πατάπασι ἕτερο ἐκ το ῦ ο ῦ μὲ γὰρ ὢ ἄλλο ἐστ ὶ παρ αὐ τό, αὐτὸ δ ὲ τὸ οῦ εἰ τ ὸ ἐμφαὲ ἄ γω οὐκέτι πατάπασι ἕτερό ἐ στι παρ ὰ τὸ οῦ, ἀλλ ὰ κατ ὰ τὴ φύσι ἓ ὢ ἕτερό ἐστι τ ῷ ὑποκειμέ ῳ οὕτω κα ὶ ὁ το ῦ Θεο ῦ Λόγο, τ ῷ μὲ ὑφεστάαι καθ ἑαυτὸ διῄ ρηται πρὸ ἐκεῖο, παρ ο ὗ τὴ ὑπόστασι ἔ χει, πώ οι πολλοί θεοί θα διευθύου το κόσμο και δε θα το διαλύσου και καταστρέψου, εφόσο θα έχου πόλεμο μεταξύ του οι κυβερήτε; Διότι η διαφορά οδηγεί στη έχθρα. Κι α κάποιο υποστηρίξει ότι ο καθέα κυβερά έα μέρο του κόσμου, ποιό είαι αυτό που έβαλε αυτή τη τάξη και έκαε τη διαομή; Εκείο θα είαι ασφαλώ ο Θεό. Επομέω, έα είαι ο Θεό, τέλειο, απεριόριστο, δημιουργό, προοητή και κυβερήτη του σύμπατο, πρι και πάω απ όλα τέλειο. Επιπλέο, αποτελεί και φυσικό όμο, η μοάδα α είαι η βάση τη δυάδο. Για το Λόγο του Θεού. Αυτό λοιπό ο έα και μοαδικό Θεό δε είαι άλογο. Εφόσο έχει Λόγο, δε θα είαι χωρί υπόσταση, ούτε θα έχει αρχή και τέλο η ύπαρξή του. Διότι, δε υπήρχε χρόο, που α μη υπήρχε ο Θεό Λόγο. (Ο Θεό) έχει πάτοτε το Λόγο του, γεημέο απ Αυτό δε είαι αυπόστατο και σκορπισμέο στο αέρα όπω ο δικό μα λόγο, αλλά είαι ευπόστατο, ζωταό, τέλειο. Δε προχωρεί έξω απ Αυτό, αλλά είαι πάτοτε εωμέο μαζί του. Διότι, πού θα είαι, α βγει έξω απ Αυτό; Επειδή, δηλαδή, η δική μα φύση είαι θητή και φθαρτή, γι αυτό και ο λόγο μα είαι αυπόστατο. Ο Θεό όμω, επειδή είαι αιώιο και τέλειο, θα έχει και το Λόγο του τέλειο και ευπόστατο, αιώιο, ζωταό και κάτοχο όλω όσω κατέχει και ο γεήτορά του. Διότι, όπω ακριβώ ο δικό μα λόγο προέρχεται από το ου αλλά δε ταυτίζεται απόλυτα μ αυτό και ούτε είαι σε όλα διαφορετικό διότι, α και προέρχεται από το ου είαι κάτι άλλο απ αυτό και παρόλο που φαερώει το ου, δε είαι σε όλα διαφορετικό από το ου αλλά, ότα κατά τη φύση όμοιο, είαι διαφορετικό στη υπόσταση έτσι και ο Λόγο του Θεού, με τη δική του υπόσταση είαι διαφορετικό μ

10 τ ῷ δ ὲ ταῦτα δεικύει ἐ ἑαυτ ῷ, ἃ περ ὶ τὸ Θεὸ καθορᾶται, ὁ αὐ τό ἐστι κατ ὰ τὴ φύσι ἐκεί ῳ ὥσπερ γὰρ τ ὸ ἐ ἅπασι τέλειο ἐπ ὶ τοῦ Πατρὸ θεωρεῖται, οὕτω καὶ ἐπ ὶ το ῦ ἐξ αὐτο ῦ γεγεημέου Λόγου θεωρηθήσεται. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 7. Περ ὶ το ῦ Ἁ γίου Πεύματο συλλογιστική ἀ πόδειξι. Δε ῖ δ ὲ τὸ Λόγο κα ὶ Πεῦμα ἔχει κα ὶ γὰ ρ κα ὶ ὁ ἡμέτερο λόγο οὐ κ ἄμοιρό ἐστι το ῦ πεύματο. Ἀλλ ἐφ ἡμῶ μὲ τ ὸ πεῦμα ἀ λλότριο τῆ ἡμετέρα ἐστὶ οὐσία το ῦ ἀ έρο γάρ ἐστι ὁλκ ὴ κα ὶ φορὰ εἰσελκομέου κα ὶ προχεομέου πρὸ τὴ τοῦ σώματο σύστασι, ὅ περ ἐ τ ῷ καιρ ῷ τῆ ἐκφωήσεω φω ὴ τοῦ λόγου γίεται τὴ το ῦ λόγου δύαμι ἐ ἑαυτ ῇ φαεροῦσα. Ἐπ ὶ δ ὲ τῆ θεία φύσεω τῆ ἁπλῆ καὶ ἀσυθέτου τ ὸ μὲ εἶαι Πεῦμα Θεοῦ εὐσεβῶ ὁμολογητέο δι ὰ τ ὸ μὴ εἶαι τὸ το ῦ Θεο ῦ Λόγο ἐλλιπέστερο τοῦ ἡμετέρου λόγου, οὐκ ἔ στι δ ὲ εὐσεβὲ ἀλλότριό τι ἔ ξωθε ἐπεισερχόμεο τ ῷ Θε ῷ τ ὸ Πεῦ μα λογίζεσθαι ὡ κα ὶ ἐφ ἡμῶ τῶ συθέτω. Ἀλλ ὥσπερ Θεο ῦ Λόγο ἀκούσατε οὐ κ ἀυπόστατο οὐδ ὲ ἐ κ μαθήσεω προσγιόμεο οὐδ ὲ δι ὰ φωῆ προφερόμεο οὐδ ὲ εἰ ἀέρα χεόμεο κα ὶ λυόμεο ᾠήθημε, ἀλλ οὐσιωδῶ ὑφεστῶ τα προαιρετικό τε κα ὶ ἐεργὸ καὶ πατοδύαμο, οὕτω κα ὶ Πεῦ μα μεμαθηκότε Θεο ῦ τ ὸ συμπαρομαρτοῦ τῷ Λόγ ῳ κα ὶ φαεροῦ αὐτοῦ τὴ ἐέργεια ο ὐ ποὴ ἀ υπόστατο ἐοοῦμε οὕτω γὰρ ἂ καθαιρεῖται πρὸ ταπειότητα τ ὸ μεγαλεῖ ο τῆ θεία φύσεω, ε ἰ καθ ὁμοιότητα το ῦ ἡμετέρου πεύματο κα ὶ τ ὸ ἐ αὐτ ῷ Πεῦμα ὑποοοῖ το ἀλλ ὰ δύαμι οὐσιώδη, αὐτὴ ἐφ ἑαυτῆ ἐ ἰδιαζούσ ῃ ὑ ποστάσει θεωρουμέη, ἐκ το ῦ Πατρὸ προερχομέη κα ὶ ἐ τ ῷ Λόγῳ Εκείο (γεήτορα), από το οποίο έλαβε τη υπόσταση επειδή όμω δείχει τα ίδια που βλέπουμε στο Θεό (Πατέρα), είαι ο ίδιο στη φύση μ εκείο. Διότι, όπω βλέπουμε το Πατέρα α είαι τέλειο σε όλα, το ίδιο βλέπουμε και στο Λόγο που γεήθηκε απ Αυτό. Λογική απόδειξη για το Άγιο Πεύμα. Πρέπει, επίση, ο Λόγο α έχει και Πεύμα. Ακόμη και ο δικό μα λόγο δε στερείται πεύμα. Σε μα, όμω, το πεύμα είαι ξέο στη φύση μα διότι πρόκειται για εισποή και κίηση του αέρα, ο οποίο εισέρχεται και διασκορπίζεται στο σώμα, για α του δώσει ζωή. Αυτό, στη διάρκεια τη ομιλία, γίεται φωή του λόγου, που φαερώει μέσα τη τη δύαμη του λόγου. Στη θεία όμω φύση, που είαι απλή και ασύθετη, πρέπει α ομολογήσουμε με σεβασμό ότι υπάρχει το Πεύμα του Θεού. Διότι ο Λόγο του Θεού δε είαι πιο ελλιπή από το δικό μα λόγο και δε είαι ευσεβέ α θεωρούμε ότι το Πεύμα εισέρχεται στο Θεό απέξω σα κάτι το ξέο, όπω συμβαίει σε μα που είμαστε σύθετοι. Αλλά, όπω ακριβώ ότα ακούσαμε για το Λόγο του Θεού, δε το θεωρήσαμε χωρί υπόσταση ούτε ότι είαι αποτέλεσμα τη μαθήσεω ή προφέρεται με φωή και διασκορπίζεται στο αέρα και χάεται, αλλά θεωρήσαμε ότι υφίσταται με ουσία, ελεύθερη βούληση, εέργεια και πατοδυαμία έτσι, ότα μάθαμε και για το Πεύμα του Θεού, το οποίο συμμαρτυρεί για το Λόγο και φαερώει τη εέργειά του, δε το θεωρήσαμε σα κάποια ποή χωρί υπόσταση διότι έτσι εξευτελίζουμε τη μεγαλοπρέπεια τη θεία φύσεω, εφόσο θεωρούμε το Πεύμα του Θεού σχεδό όμοιο με το δικό μα πεύμα. Ατίθετα, το θεωρήσαμε δύαμη με ουσία, που έχει δική τη ιδιαίτερη υπόσταση προέρχεται από το Πατέρα και ααπαύεται στο Λόγο,

11 ἀαπαυομέη κα ὶ αὐτο ῦ οὖσα ἐ κφατική, το οποίο και αποκαλύπτει. Δε είαι δυατό α οὔτε χωρισθῆαι τοῦ χωριστεί από το Θεό στο Θεο ῦ, ἐ ᾧ ἐστι, κα ὶ το ῦ Λόγου, ᾧ οποίο κατοικεί, ούτε από το Λόγο το οποίο συμπαρομαρτε ῖ, δυαμέη οὔ τε συοδεύει ούτε βαδίζει προ πρὸ τ ὸ ἀύπαρκτο ἀαχεομέη, ἀλλὰ τη αυπαρξία, αλλά είαι υποστατική δύαμη όμοια καθ ὁμοιότητα το ῦ Λόγου με το Λόγο, καθ ὑπόστασι οὖσα, ζῶ σα, προαιρετική, ζωταή, με θέληση, αυτοκιούμεη και εεργητική αὐτοκίητο, ἐ εργό, επιθυμεί πάτοτε το αγαθό και η δύαμή τη συοδεύει πάτοτε τ ὸ ἀγαθὸ θέλουσα κα ὶ πρὸ πᾶ σα τη θέληση για κάθε πρόθεσι σύδρομο καλό σκοπό δε έχει ούτε αρχή ούτε τέλο. Διότι ποτέ ἔχουσα τ ῇ βουλήσει τὴ δύαμι, μήτε ο Λόγο ἀρχὴ ἔ χουσα μήτε τέλο. δε απουσίασε από το Πατέρα ούτε το Πεύμα από το Οὔτε γὰρ ἐέλειψέ ποτε τ ῷ Πατρ ὶ Λόγο Λόγο. οὔτε τ ῷ Λόγ ῳ Πεῦ μα. Έτσι, από τη μια, με τη εότητα τη φύσεω, Οὕτω δι ὰ μὲ τῆ κατ ὰ φύσι ἑότητο ἡ εξαφαίζεται η πλάη τη πολύθεο τῶ Ἑ λλήω πολυθεΐα τω Ελλήω, κι από τη άλλη, με τη ἐξαφαίζεται πλάη, δι ὰ δ ὲ τῆ το ῦ Λόγου ομολογία τη υπάρξεω παραδοχῆ κα ὶ τοῦ του Λόγου και του Πεύματο, αατρέπεται η πίστη Πεύματο τῶ Ἰουδαίω καθαιρεῖται τὸ τω Ιουδαίω. Και δόγμα, ἑ κατέρα τε από τι δύο αιρετικέ αποκλίσει παραμέει η αἱρέσεω παραμέει τ ὸ χρήσιμο, ἐκ μὲ τῆ ωφέλεια: από τη ιουδαϊκή Ἰουδαϊκῆ ὑ πολήψεω ατίληψη έχουμε τη εότητα τη ουσία, εώ από τη ἡ τῆ φύσεω ἑότη, ἐκ δ ὲ το ῦ Ἑλληισμοῦ ελληική τη ἡ κατ ὰ τὰ ὑ ποστάσει διάκριση τω υποστάσεω. διάκρισι μόη. Εά όμω οι Ιουδαίοι έχου ατίρρηση στη παραδοχή Ε ἰ δ ὲ ἀτιλέγοι ὁ Ἰουδαῖο πρὸ τὴ τοῦ τη υπάρξεω του Λόγου παραδοχὴ κα ὶ τοῦ Λόγου και του Πεύματο, η Αγία Γραφή θα του Πεύματο, ὑπ ὸ τῆ θεία Γραφῆ ἐ λεγχέσθω ελέγξει και αποστομώσει. τε κα ὶ ἐ πιστομιζέσθω. Διότι για το Λόγο λέει ο Δαβίδ: «Ο Λόγο σου, Κύριε, Περ ὶ μὲ γὰρ το ῦ Λόγου φησὶ ὁ Δαυίδ «Εἰ θα μέει αιώια στο τὸ αἰῶα, Κύριε, ὁ λόγο ουραό». Και αλλού πάλι λέει: «Έστειλε το Λόγο του σου διαμέει ἐ τ ῷ οὐρα ῷ», κα ὶ πάλι και του θεράπευσε». «Ἀπέστειλε τὸ λόγο αὐτοῦ Α πρόκειται για λόγο προφορικό, αυτό ούτε κα ὶ ἰάσατο αὐτού». Λόγο δ ὲ προφορικὸ αποστέλλεται ούτε μέει οὐκ ἀποστέλλεται οὐδ ὲ εἰ αιώια. Ο ίδιο ο Δαβίδ ομιλεί και για το Πεύμα: τὸ αἰῶα διαμέει. Περ ὶ δ ὲ το ῦ Πεύματο «Θα στείλει το Πεύμα σου και θα δημιουργηθού» ὁ αὐτὸ Δαυίδ και αλλού πάλι λέει: «Ἐξαποστελεῖ τ ὸ Πεῦμά σου, καὶ «Οι ουραοί σχηματίσθηκα με το Λόγο του Κυρίου κτισθήσοται», κα ὶ πάλι όλη η δύαμή του είαι «Τ ῷ λόγ ῳ Κυρίου ο ἱ οὐραο ὶ ἐ στερεώθησα, στο Πεύμα του στόματό του». Ο Ιώβ, επίση, λέει: κα ὶ τ ῷ πεύματι τοῦ «Με δημιούργησε το στόματο αὐτο ῦ πᾶσα ἡ δύαμι αὐτῶ», καὶ θείο Πεύμα και με συγκρατεί η ποή του ὁ Ἰώβ «Πεῦμα θεῖ ο πατοκράτορα». Και το Πεύμα που τ ὸ ποιῆσά με, πο ὴ δ ὲ πατοκράτορο ἡ αποστέλλεται, δημιουργεί, σταθεροποιεί και συγκρατεί συέχουσά με.» Πεῦμα δὲ δε είαι έα αέρα ἀποστελλόμεο κα ὶ ποιοῦ κα ὶ στερεοῦ καὶ που χάεται, όπω και το στόμα δε είαι μέλο του συέχο οὐκ ἄσθμα ἐστὶ σώματο του Θεού διότι λυόμεο, ὥσπερ οὐδ ὲ σωματικὸ μέλο τὸ και τα δύο πρέπει α τα εοήσουμε με θεοπρεπή

12 το ῦ Θεο ῦ στόμα ἀ μφότερα γὰρ θεοπρεπῶ οητέο. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 8. Περ ὶ τῆ Ἁ γία Τριάδο Πιστεύομε τοιγαροῦ εἰ ἕ α Θεό, μία ἀρχὴ ἄαρχο, ἄ κτιστο, ἀγέητο ἀόλεθρό τε κα ὶ ἀ θάατο, αἰώιο, ἄ πειρο, ἀπερίγραπτο, ἀπεριόριστο, ἀ πειροδύαμο, ἁπλῆ, ἀ σύθετο, ἀσώματο, ἄρρευστο, ἀπαθ ῆ, ἄ τρεπτο, ἀαλλοίωτο, ἀ όρατο, πηγὴ ἀγαθότητο κα ὶ δικαιοσύη, φῶ οερό, ἀ πρόσιτο, δύαμι οὐδε ὶ μέτρ ῳ γωριζομέη, μό ῳ δ ὲ τῷ οἰκεί ῳ βουλήματι μετρουμέη πάτα γάρ, ὅσα θέλει, δύαται πάτω κτισμάτω ὁρατῶ τε κα ὶ ἀ οράτω ποιητική, πάτω συεκτικὴ καὶ συτηρητική, πάτω προοητική, πάτω κρατοῦσα καὶ ἄρχουσα κα ὶ βασιλεύουσα ἀτελευτήτ ῳ καὶ ἀθαάτ ῳ βασιλεί ᾳ, μηδὲ ἐατίο ἔχουσα, πάτα πληροῦ σα, ὑπ οὐδεὸ περιεχομέη, αὐτὴ δ ὲ μᾶ λλο περιέχουσα τ ὰ σύμπατα καὶ συέχουσα κα ὶ προέχουσα ἀχράτω ταῖ ὅλαι οὐ σίαι ἐπιβατεύουσα κα ὶ πάτω ἐπέκεια καὶ πάση οὐσία ἐξῃ ρημέη ὡ ὑπερούσιο κα ὶ ὑπὲρ τ ὰ ὄτα οὖ σα, ὑπέρθεο, ὑ περάγαθο, ὑπερπλήρη, τὰ ὅλα ἀρχὰ κα ὶ τάξει ἀφορίζουσα κα ὶ πάση ἀρχῆ κα ὶ τάξεω ὑπεριδρυμέη ὑπὲρ οὐσία καὶ ζωὴ κα ὶ λόγο κα ὶ ἔ οια, αὐτοφῶ, αὐτοαγαθότητα, αὐ τοζωή, αὐτοουσία ὡ μ ὴ παρ ἑτέρου τ ὸ εἶαι ἔχουσα ἤ τι τῶ ὅσα ἐ στί, αὐτὴ δ ὲ πηγὴ οὖσα τοῦ εἶαι τοῖ οὖσι, τοῖ ζῶσι τῆ ζωῆ, τοῖ λόγου μετέχουσι το ῦ λόγου, τοῖ πᾶσι πάτω ἀγαθῶ αἰ τία πάτα εἰδυῖα πρὶ γεέσεω αὐτῶ μία οὐ σία, μία θεότητα, μία δύαμι, μία θέλησι, μία ἐ έργεια, μία ἀρχή, μία ἐ ξουσία, μία κυριότητα, τρόπο. Για τη Αγία Τριάδα Γι αυτό πιστεύουμε σ έα Θεό, το πρωταρχικό αίτιο, το αδημιούργητο, αγέητο, άφθαρτο και αθάατο, αιώιο, άπειρο, απερίγραπτο, απεριόριστο, πατοδύαμο, απλό, ασύθετο, ασώματο, αμετάβλητο, απαθή, άτρεπτο, ααλλοίωτο, αόρατο σ Αυτό που είαι πηγή αγαθότητο και δικαιοσύη, οερό φω και απρόσιτο, δύαμη που ξεπερά κάθε μέτρο και μετριέται μόο με το δικό τη θέλημα διότι κατορθώει όλα όσα θέλει σ Αυτό που δημιουργεί όλα τα κτίσματα, ορατά και αόρατα, που όλα τα συέχει, τα συτηρεί και τα προοεί εξουσιάζει, κυβερά και βασιλεύει πάω σ όλα, με βασιλεία ατέλεστη και αθάατη, στη οποία τίποτε δε ατιστέκεται όλα τα γεμίζει και από τίποτε δε περιέχεται, και μάλλο η ίδια περικλείει τα σύμπατα, τα συγκρατεί και είαι αώτερη απ αυτά. (Πιστεύουμε σε μία δύαμη) που με άσπιλο τρόπο ζωογοεί όλα τα ότα και είαι πάω απ αυτά ξεχωρίζει από κάθε ο, επειδή είαι υπερούσια ουσία, αώτερη από τα κτίσματα, υπέρθεη, υπεράγαθη, υπερπλήρη που ορίζει όλε τι αρχέ και εξουσίε και βρίσκεται πάω από κάθε αρχή και εξουσία, πάω από κάθε ουσία, ζωή, λόγο και όημα είαι η ίδια το φω, η ίδια η αγαθοσύη, η ίδια η ζωή, η ίδια η ουσία, διότι δε δε έχει τη ύπαρξη από άλλο ή από κάποιο υπάρχο ο, αλλά η ίδια είαι η αιτία τη υπάρξεω, η ζωή τω ζώτω, ο λόγο όσω έχου λογική, η αιτία κάθε καλού για όλα. Τα γωρίζει όλα προτού δημιουργηθού. Είαι μία ουσία, μία θεότητα, μία δύαμη, μία θέληση, μία εέργεια, μία αρχή, μία εξουσία, μία κυριότητα, μία βασιλεία, τη οποία γωρίζουμε σε τρει τέλειε υποστάσει και τη προσκυάμε με

13 μία βασιλεία, ἐ τρισὶ μία συγχρόω τελείαι ὑποστάσεσι γωριζομέη τε καὶ προσκύηση κάθε λογική ύπαρξη τη δημιουργία προσκυουμέη μιᾷ πιστεύει και λατρεύει (τι προσκυήσει πιστευομέη τε καὶ τρει υποστάσει) που είαι εωμέε ασύγχυτα και λατρευομέη ὑπ ὸ πάση λογικῆ διακρίοται αχώριστα. κτίσεω ἀσυγχύτω ἡωμέαι καὶ Αυτό είαι το παράδοξο (για τη λογική). (Πιστεύουμε) ἀδιαστάτω διαιρουμέαι ὃ καὶ στο Πατέρα, το Υιό παράδοξο εἰ Πατέρα κα ὶ Υἱὸ κα ὶ Ἅ γιο και το Άγιο Πεύμα, που στο όομά του έχουμε Πεῦμα, εἰ ἃ καὶ βαπτισθεί. Διότι ο Κύριο βεβαπτίσμεθα οὕτω γὰρ ὁ Κύριο τοῖ στου αποστόλου αυτή τη ετολή έδωσε, ότα ἀ ποστόλοι βαπτίζει βαπτίζου. Είπε, «α βαπτίζου ἐετείλατο «Βαπτίζοτε αὐ τού», φάσκω, αυτού στο όομα του Πατέρα και του Υιού και του «εἰ τ ὸ ὄομα το ῦ Πατρὸ Αγίου Πεύματο». κα ὶ το ῦ Υἱο ῦ κα ὶ το ῦ Ἁ γίου Πεύματο». (Πιστεύουμε) σ έα Πατέρα, τη δημιουργική αρχή και Εἰ ἕα Πατέρα, τὴ πάτω ἀρχὴ καὶ αιτία όλω, ο οποίο αἰτία, οὐκ ἔ κ τιο δε γεήθηκε από κάποιο, αλλά είαι ο μόο χωρί γεηθέτα, ἀαίτιο δ ὲ κα ὶ ἀ γέητο μόο αρχική αιτία και ὑ πάρχοτα, αγέητο που είαι δημιουργό όλω, αλλά κατά πάτω μὲ ποιητή, ἑὸ δ ὲ μόου Πατέρα φύσι Πατέρα μόο του φύσει τοῦ μοογεή Υιού του, του Κυρίου και Θεού και Σωτήρα μοογεοῦ Υἱο ῦ αὐτο ῦ, Κυρίου δ ὲ κα ὶ Θεοῦ μα Ιησού Χριστού, κα ὶ Σωτῆρο ἡμῶ ο οποίο και εκπορεύει το Παάγιο Πεύμα. Ἰησο ῦ Χριστο ῦ, κα ὶ προβολέα το ῦ Πααγίου Πιστεύουμε και σ έα Υιό, Πεύματο. Κα ὶ εἰ ἕ α μοογεή υιό του Θεού (Πατέρα), το Κύριό μα Υἱὸ το ῦ Θεο ῦ τὸ μοογε ῆ, τὸ Κύριο Ιησού Χριστό, ἡμῶ Ἰησοῦ Χριστό, που τὸ ἐκ το ῦ Πατρὸ γεηθέτα πρ ὸ πάτω γεήθηκε από το Πατέρα πρι απ όλου του τῶ αἰώω, φῶ αιώε, φω (ο Υιό) από το ἐκ φωτό, Θεὸ ἀληθιὸ ἐκ Θεο ῦ ἀληθιο ῦ, φω (του Πατέρα), αληθιό Θεό από αληθιό Θεό, γεηθέτα ο ὐ ποιηθέτα, που γεήθηκε και δε ὁμοούσιο τ ῷ Πατρί, δι ο ὗ τ ὰ πάτα δημιουργήθηκε, ομοούσιο με το Πατέρα, και ο ἐ γέετο. οποίο δημιούργησε τα πάτα. «Πρ ὸ πάτω τῶ αἰ ώω» λέγοτε Λέγοτα «προ πάτω τω αιώω» δείχουμε ότι η δείκυμε, ὅτι ἄχροο καὶ γέησή του είαι ἄαρχο αὐτο ῦ ἡ γέησι ο ὐ γὰρ ἐκ το ῦ μὴ άχροη και άαρχη. Διότι ο Υιό του Θεού δε ὄτο εἰ τ ὸ εἶ αι προήλθε από τη αυπαρξία παρήχθη ὁ Υἱὸ το ῦ Θεο ῦ, τ ὸ ἀπαύγασμα τῆ στη ύπαρξη, καθώ είαι η ακτιοβολία τη θεία δόξη, ὁ χαρακτὴ ρ δόξη, ο τύπο τη τῆ το ῦ Πατρὸ ὑποστάσεω, ἡ ζῶ σα σοφία υποστάσεω του Πατέρα, η ζωταή σοφία και κα ὶ δύαμι, ὁ λόγο δύαμη, ο ευπόστατο ὁ ἐυπόστατο, ἡ οὐσιώδη κα ὶ τελεία καὶ λόγο, η τέλεια και ζωταή εικόα τη ουσία του ζῶσα εἰκὼ το ῦ ἀ οράτου αόρατου Θεού ήτα Θεο ῦ, ἀλλ ἀε ὶ ἦ σὺ τ ῷ Πατρ ὶ κα ὶ ἐ πάτοτε με το Πατέρα στου κόλπου του και αὐτ ῷ ἀιδίω κα ὶ ἀ άρχω γεήθηκε απ Αυτό ἐξ αὐτο ῦ γεγεημέο ο ὐ γὰρ ἦ ποτε ὁ προαιωίω και χωρί αρχή. Δε υπήρχε χρόο που ο Πατήρ, ὅτε οὐκ ἦ ὁ Υἱ ό, Πατέρα ήτα χωρί το ἀλλ ἅμα Πατήρ, ἅμα Υἱὸ ἐξ αὐτοῦ Υιό, αλλά ο Πατέρα και ο Υιό, που γεήθηκε απ γεγεημέο Πατὴρ γὰρ ἐκτὸ Αυτό, υπήρχα συγχρόω

14 Υἱο ῦ οὐκ ἂ κληθείη. Ε ἰ δ ὲ ἦ μ ὴ ἔ χω διότι χωρί Υιό, δε καλείται Πατέρα. Εά δε είχε Υἱό, οὐκ ἦ Πατήρ, κα ὶ ε ἰ μετὰ Υιό, δε θα ήτα Πατέρα ταῦτα ἔσχε Υἱό, μετ ὰ ταῦτα ἐγέετο Πατὴ ρ κι α απόκτησε κατόπι Υιό, έγιε Πατέρα μετά τη μ ὴ ὢ πρ ὸ τούτου γέηση, χωρί α είαι Πατὴρ κα ὶ ἐτράπη ἐκ το ῦ μ ὴ εἶαι Πατὴρ εἰ πρι απ αυτή και μεταβλήθηκε από το α μη είαι τ ὸ γεέσθαι Πατήρ, Πατέρα στη κατάσταση ὅπερ πάση βλασφημία ἐστ ὶ χαλεπώτερο. α γίει Πατέρα, το οποίο είαι χειρότερο από κάθε Ἀδύατο γὰρ τὸ Θεὸ βλασφημία. Διότι είαι εἰπεῖ ἔρημο τῆ φυσικῆ γοιμότητο ἡ δὲ αδύατο α πούμε για το Πατέρα ότι δε έχει τη γοιμότη τ ὸ ἐξ αὐτοῦ φυσική γοιμότητα και η ἤγου ἐκ τῆ ἰδία οὐσία ὅμοιο κατ ὰ φύσι γοιμότητα έχει τη ιδιότητα α γεά όμοιο απόγοο γεᾶ. από τη ίδια φύση. Ἐπ ὶ μὲ οὖ τῆ το ῦ Υἱο ῦ γεήσεω ἀσεβὲ Για τη γέηση του Υιού είαι ασέβεια α λέμε ότι λέγει χρόο μεσιτεῦ σαι μεσολάβησε χροικό ἢ μετ ὰ τὸ Πατέρα τὴ το ῦ Υἱο ῦ γεέσθαι διάστημα και ότι ο Υιό γεήθηκε χροικά μετά το ὕπαρξι. Ἐξ αὐτο ῦ γὰ ρ, Πατέρα. ἤγου τῆ το ῦ Πατρὸ φύσεώ φαμε τὴ τοῦ Διότι ισχυριζόμαστε ότι η γέηση του Υιού είαι από Υἱο ῦ γέησι. τη ουσία του Πατέρα. Και α Κα ὶ ε ἰ μ ὴ ἐξ ἀρχῆ δῶμε τὸ Υἱὸ δε δεχθούμε ότι ο Υιό από τη αρχή συυπήρχε με συυπάρχει τ ῷ Πατρ ὶ ἐξ αὐτοῦ το Πατέρα, από το οποίο γεγεημέο, τροπὴ τῆ το ῦ Πατρὸ και γεήθηκε, θεσμοθετούμε μεταβολή στη ὑ ποστάσεω παρεισάγομε υπόσταση του Πατέρα ότι, ὅτι μ ὴ ὢ Πατὴρ ὕστερο ἐγέετο Πατήρ ἡ δηλαδή, δε ήτα στη αρχή Πατέρα αλλά έγιε γὰρ κτίσι, ε ἰ κα ὶ μετὰ κατόπι. Μπορεί βέβαια η κτίση ταῦτα γέγοε, ἀλλ οὐκ ἐκ τῆ το ῦ Θεοῦ α έγιε μετέπειτα, αλλά δε προήλθε από τη ουσία οὐσία, ἐκ δ ὲ το ῦ μ ὴ ὄ το του Πατέρα, εφόσο εἰ τ ὸ εἶαι βουλήσει κα ὶ δυάμει αὐτοῦ δημιουργήθηκε από τη αυπαρξία στη ύπαρξη με τη παρήχθη, κα ὶ οὐχ ἅ πτεται θέληση και τη δύαμή Του τροπ ὴ τῆ το ῦ Θεο ῦ φύσεω. Γέησι μὲ έτσι αυτό δε σημαίει μεταβολή στη φύση του Θεού. γάρ ἐστι τ ὸ ἐκ τῆ οὐ σία Διότι, γέηση σημαίει το ῦ γεῶτο προάγεσθαι τ ὸ γεώμεο προέλευση του γεημέου από τη ουσία του ὅμοιο κατ οὐ σία, γεήτορα και ομοιότητα κτίσι δ ὲ κα ὶ ποίησι τ ὸ ἔξωθε κα ὶ οὐκ ἐ κ στη ουσία ατίθετα, πλάση και δημιουργία σημαίει τῆ οὐσία το ῦ κτίζοτο ότι το δημιούργημα είαι κα ὶ ποιοῦτο γίεσθαι τ ὸ κτιζόμεο καὶ απέξω και όχι από τη ουσία του δημιουργού και ποιούμεο ἀόμοιο πατελῶ. πατελώ αόμοιο. Ἐπ ὶ μὲ οὖ το ῦ μόου ἀπαθοῦ καὶ Για το Θεό όμω, ο οποίο είαι ο μόο απαθή, ἀαλλοιώτου κα ὶ ἀ τρέπτου ααλλοίωτο, αμετάβλητο κα ὶ ἀε ὶ ὡσαύτω ἔχοτο Θεο ῦ κα ὶ τὸ και παραμέει αιώια στη ίδια κατάσταση, και η γεᾶ κα ὶ τ ὸ κτίζει ἀ παθέ γέηση και η δημιουργία φύσει γὰρ ὢ ἀπαθὴ κα ὶ ἄρρευστο ὡ είαι απαθεί ιδιότητε. Αφού, σα απλό και ἁπλοῦ κα ὶ ἀ σύθετο, ασύθετο, είαι από τη φύση ο ὐ πέφυκε ὑπομέει πάθο ἢ ῥεῦσι οὔ τε του απαθή και αμετάβλητο δε είαι στη φύση του ἐ τ ῷ γεᾶ οὔτε ἐ τῷ α υφίσταται πάθο ή κτίζει οὐδέ τιο συεργία δεῖται, ἀλλ ἡ μεταβολή, ούτε ότα γεά ούτε ότα δημιουργεί, και μὲ γέησι ἄαρχο καὶ δε χρειάζεται βοήθεια ἀΐδιο φύσεω ἔργο οὖσα κα ὶ ἐκ τῆ οὐ σία από καέα. Η γέησή του είαι χωρί αρχή και αὐτο ῦ προάγουσα, ἵ α αιώια, επειδή είαι έργο τη

15 τροπὴ ὁ γεῶ μ ὴ ὑπομεί ῃ κα ὶ ἵα μὴ φύσεω και προέρχεται από τη ουσία του έτσι ο Θεὸ πρῶτο κα ὶ Θεὸ γεήτορα δε υφίσταται ὕστερο εἴη κα ὶ προσθήκη δέξηται. Ἡ δὲ μεταβολή δε υπάρχει προηγούμεο και επόμεο κτίσι ἐπ ὶ Θεο ῦ θελήσεω Θεό, ώστε α δεχθεί ἔργο οὖσα ο ὐ συαΐδιό ἐστι τ ῷ Θε ῷ, προσθήκη. Η κτίση, ότα έργο τη θελήσεω του ἐπειδ ὴ ο ὐ πέφυκε τ ὸ ἐκ τοῦ Θεού, δε έχει τη ίδια μ ὴ ὄτο εἰ τ ὸ εἶ αι παραγόμεο συαΐδιο ουσία με το Θεό, επειδή αυτό που προέρχεται από το εἶαι τ ῷ ἀάρχ ῳ καὶ μηδέ δε γίεται α ἀε ὶ ὄ τι. είαι σύγχροο με το άαρχο και αιώιο. Ὥσπερ τοίυ οὐχ ὁμοίω ποιε ῖ ἄ θρωπο Όπω λοιπό ο άθρωπο και ο Θεό δε δημιουργού κα ὶ Θεό ὁ μὲ γὰ ρ με ίδιο τρόπο διότι ἄθρωπο οὐδὲ ἐκ το ῦ μ ὴ ὄτο εἰ τ ὸ εἶ αι ο άθρωπο τίποτε δε δημιουργεί από το μηδέ, αλλά παράγει, ἀλλ ὅπερ ποιεῖ ό,τι φτιάχει, το κάει ἐκ προϋποκειμέη ὕλη ποιε ῖ, ο ὐ θελήσα από προϋπάρχουσα ύλη και το κάει όχι μόο επειδή μόο ἀλλ ὰ καὶ το θέλησε, αλλά και αφού προεπιοήσα, κα ὶ ἐ τ ῷ ῷ ἀατυπώσα τὸ σκέφτηκε και σχεδίασε πρώτα στο ου του το γεησόμεο, εἶτα καὶ μελλούμεο α γίει έπειτα χερσὶ ἐργασάμεο κα ὶ κόπο ὑπομεία καὶ το δουλεύει με τα χέρια και υπομέει κόπο και κάματο, πολλάκι δὲ κούραση και πολλέ φορέ κα ὶ ἀστοχήσα μ ὴ ἀποβάτο, καθ ὰ βούλεται απέτυχε, διότι δε έγιε το έργο του όπω το θέλει το ῦ ἐπιτηδεύματο ὁ δὲ ατίθετα ο Θεό, μόο με Θεὸ θελήσα μόο ἐκ το ῦ μ ὴ ὄτο εἰ τὸ τη θέλησή του τα δημιούργησε όλα από το μηδέ στη εἶαι τ ὰ πάτα παρήγαγε ύπαρξη έτσι, λοιπό, οὕτω οὐδ ὲ ὁμοίω γε ᾷ Θεὸ καὶ δε δημιουργεί με το ίδιο τρόπο ο Θεό και ο ἄ θρωπο. άθρωπο. Ὁ μὲ γὰρ Θεὸ ἄχροο ὢ κα ὶ ἄαρχο καὶ Διότι ο Θεό, ότα έξω από το χρόο και χωρί αρχή, ἀπαθὴ κα ὶ ἄ ρρευστο απαθή, αμετάβλητο, κα ὶ ἀσώματο κα ὶ μόο κα ὶ ἀ τελεύτητο ασώματο, μόο και αιώιο, γεά εκτό χρόου και ἀχρόω κα ὶ ἀάρχω καὶ χωρί αρχή, απαθώ ἀπαθῶ κα ὶ ἀρρεύστω γε ᾷ κα ὶ ἐκτὸ και χωρί μεταβολή και δίχω συεργασία. Μάλιστα, η συδυασμο ῦ κα ὶ οὔτε ἀρχὴ ακατάληπτη γέησή ἔχει ἡ ἀκατάληπτο αὐτο ῦ γέησι, οὔ τε του δε έχει ούτε αρχή ούτε τέλο. Γεά χωρί αρχή, τέλο. Κα ὶ ἀάρχω μὲ διότι είαι αμετάβλητο δι ὰ τ ὸ ἄτρεπτο, ἀρρεύστω δ ὲ δι ὰ τὸ γεά χωρί μεταβολή, διότι είαι απαθή και χωρί ἀπαθὲ κα ὶ ἀσώματο ἐκτὸ δὲ σώμα γεά, επίση, χωρί συδυασμο ῦ διά τε τ ὸ ἀσώματο πάλι καὶ συεργασία, διότι είαι και πάλι ασώματο, έα και ἕα μόο εἶαι Θεὸ μοαδικό Θεό, χωρί ἀπροσδε ῆ ἑτέρου ἀτελευτήτω δ ὲ καὶ α έχει τη αάγκη άλλου και γεά χωρί τέλο και ἀκαταπαύστω διά τε τὸ διακοπή, επειδή είαι ἄαρχο κα ὶ ἄχροο κα ὶ ἀτελεύτητο καὶ άαρχο, άχροο, αιώιο και αμετάβλητο πάτοτε. ἀε ὶ ὡσαύτω ἔ χει Διότι το από τη φύση του τ ὸ γὰρ ἄαρχο ἀτελεύτητο, τ ὸ δ ὲ χάριτι χωρί αρχή είαι και χωρί τέλο, εώ εκείο που ἀτελεύτητο ο ὐ πάτω χαριστικά είαι χωρί τέλο ἄαρχο ὥσπερ ο ἱ ἄ γγελοι. δε είαι και οπωσδήποτε χωρί αρχή, όπω συμβαίει Γε ᾷ τοίυ ὁ ἀε ὶ ὢ Θεὸ τὸ ἑαυτοῦ με του αγγέλου. Λόγο τέλειο ὄτα ἀ άρχω Ο αιώιο, λοιπό, Θεό γεά χωρί αρχή και τέλο κα ὶ ἀτελευτήτω, ἵα μ ὴ ἐ χρό ῳ τίκτῃ το Λόγο του, που είαι Θεὸ ὁ χρόου ἀ ωτέρα τέλειο έτσι ώστε α μη γεά μέσα στο χρόο ο

16 ἔχω τή τε φύσι κα ὶ τὴ ὕπαρξι. Ὁ δὲ ἄθρωπο δῆλο ὡ ἐατίω γε ᾷ ὑπ ὸ γέεσι τελῶ καὶ φθορὰ κα ὶ ῥεῦσι καὶ πληθυσμὸ κα ὶ σῶμα περικείμεο κα ὶ τὸ ἄρρε κα ὶ τ ὸ θῆλυ ἐ τ ῇ φύσει κεκτημέο ἐδεὲ γὰρ τ ὸ ἄρρε τῆ τοῦ θήλεο βοηθεία. Ἀλλ ἵ λεω εἴη ὁ πάτω ἐπέκεια κα ὶ πᾶσα όησι καὶ κατάληψι ὑ περκείμεο. Διδάσκει οὖ ἡ Ἁγία Καθολικ ὴ καὶ Ἀποστολικ ὴ Ἐκκλησία ἅ μα Πατέρα κα ὶ ἅμα τὸ μοογε ῆ αὐτο ῦ Υἱὸ ἐ ξ αὐτο ῦ γεγεημέο ἀχρόω κα ὶ ἀρρεύστω κα ὶ ἀπαθῶ καὶ ἀκαταλήπτω, ὡ μόο ὁ τῶ ὅλω οἶδε Θεό. Ὥσπερ ἅμα τ ὸ πῦ ρ κα ὶ ἅμα τ ὸ ἐξ αὐτο ῦ φῶ, κα ὶ ο ὐ πρῶτο τ ὸ πῦρ κα ὶ μετ ὰ ταῦτα τὸ φῶ ἀλλ ἅμα κα ὶ ὥ σπερ τ ὸ φῶ ἐκ το ῦ πυρὸ ἀε ὶ γεώμεο ἀε ὶ ἐ αὐτ ῷ ἐστι μηδαμῶ αὐτο ῦ χωριζόμεο, οὕτω κα ὶ ὁ Υἱὸ ἐκ τοῦ Πατρὸ γεᾶ ται μηδαμῶ αὐτο ῦ χωριζόμεο, ἀλλ ἀε ὶ ἐ αὐτ ῷ ἐστι. Ἀλλ ὰ τ ὸ μὲ φῶ ἐκ το ῦ πυρὸ γεώμεο ἀ χωρίστω, κα ὶ ἐ αὐτ ῷ ἀε ὶ μέο οὐκ ἔχει ἰδία ὑπόστασι παρ ὰ τ ὸ πῦρ ποιότη γάρ ἐστι φυσικὴ το ῦ πυρό, ὁ δ ὲ Υἱὸ το ῦ Θεο ῦ ὁ μοογεὴ ἐκ Πατρὸ γεηθεὶ ἀχωρίστω κα ὶ ἀδιαστάτω κα ὶ ἐ αὐτῷ μέω ἀε ὶ ἔχει ἰ δία ὑπόστασι παρ ὰ τὴ το ῦ Πατρό. Λόγο μὲ οὖ κα ὶ ἀπαύγασμα λέγεται δι ὰ τὸ ἄευ συδυασμο ῦ καὶ ἀπαθῶ κα ὶ ἀχρόω κα ὶ ἀρρεύστω καὶ ἀχωρίστω γεγεῆ σθαι ἐκ το ῦ Πατρό, Υἱὸ δ ὲ κα ὶ χαρακτὴρ τῆ πατρικῆ ὑ ποστάσεω δι ὰ τ ὸ τέλειο κα ὶ ἐυπόστατο κα ὶ κατὰ πάτα ὅμοιο τ ῷ Πατρὶ εἶαι πλὴ τῆ ἀγεησία, μοογεὴ δέ, ὅ τι μόο ἐκ μόου τοῦ Πατρὸ μόω ἐγεήθη. Οὐδ ὲ γὰ ρ ὁμοιοῦται ἑτέρα γέησι τῇ Θεό, που έχει τη φύση και τη ύπαρξή του πάω από το χρόο. Εώ ο άθρωπο είαι φαερό ότι γεά με ατίθετο τρόπο, διότι και ο ίδιο γειέται και φθείρεται, είαι ρευστό και πολλαπλασιάζεται, έχει σώμα και διακρίεται η φύση του σε αρσεικό και θηλυκό γέο. Διότι το αρσεικό γέο χρειάζεται τη βοήθεια του θηλυκού. Αλλά α μα σπλαγχισθεί ο Θεό ο οποίο είαι πέρα απ όλα και ξεπερά κάθε έοια και ατίληψη. Η Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία διδάσκει ότι υπάρχει συγχρόω ο Πατέρα και ο μοογεή του Υιό, ο οποίο γεήθηκε απ Αυτό εκτό χρόου, με τρόπο αμετάβλητο, απαθή και ακατάληπτο, όπω το γωρίζει μόο ο Θεό του σύμπατο. Συμβαίει το ίδιο με τη φωτιά, που υπάρχει ταυτόχροα με το φω τη, και όχι πρώτα η φωτιά και μετά το φω, αλλά ταυτόχροα. Και όπω το φω προέρχεται από τη φωτιά και είαι πάτοτε μαζί τη, χωρί καθόλου α ξεχωρίζει, έτσι και ο Υιό γειέται από το Πατέρα χωρί καθόλου α χωρίζεται απ Αυτό αλλά πάτοτε είαι μαζί του. Το φω όμω, α και προέρχεται χωρί α ξεχωρίζει από τη φωτιά και μέει πάτοτε μαζί τη, δε έχει δική του ξεχωριστή ύπαρξη από τη φωτιά διότι είαι φυσική ποιότητα τη φωτιά. Ατίθετα, ο μοογεή Υιό του Θεού, που γεήθηκε αχώριστα και αδιάσπαστα από το Πατέρα και μέει πάτοτε εωμέο μαζί Του, έχει ιδιαίτερη υπόσταση απ αυτή του Πατέρα. Ο Λόγο, λοιπό, οομάζεται και απαύγασμα (λάμψη) του Πατέρα, διότι γεήθηκε απ Αυτό χωρί συεργασία, με τρόπο απαθή, πέρα από το χρόο, αμετάβλητο και αχώριστο. Οομάζεται, επίση, Υιό και χαρακτήρα τη υποστάσεω του Πατέρα, επειδή είαι τέλειο, έχει δική του υπόσταση και είαι όμοιο σε όλα με το Πατέρα, εκτό από τη ιδιότητα τη αγεησία.

17 το ῦ Υἱο ῦ το ῦ Θεο ῦ γεήσει, οὐδ ὲ γάρ ἐ στι Οομάζεται μοογεή, διότι μόο αυτό γεήθηκε ἄλλο Υἱὸ το ῦ Θεο ῦ. από το Πατέρα μόο. Ε ἰ γὰρ κα ὶ τ ὸ Πεῦμα τ ὸ Ἅγιο ἐκ τοῦ Καμιά άλλη γέηση δε εξομοιώεται Πατρὸ ἐκπορεύεται, ἀλλ με τη γέηση του Υιού του Θεού, ούτε υπάρχει άλλο ο ὐ γεητῶ ἀλλ ἐκπορευτῶ. Ἄ λλο τρόπο Υιό του Θεού. ὑπάρξεω οὗ το Ακόμη και το Άγιο Πεύμα, το οποίο εκπορεύεται από ἄληπτό τε κα ὶ ἄγωστο, ὥσπερ κα ὶ ἡ τοῦ το Πατέρα, παρ όλα Υἱο ῦ γέησι. αυτά δε γειέται αλλά εκπορεύεται. Αυτό αποτελεί Δι ὸ κα ὶ πάτα, ὅσα ἔχει ὁ Πατήρ, αὐτο ῦ εἰ σι άλλο τρόπο υπάρξεω, πλὴ τῆ ἀ γεησία, ακατάληπτο και άγωστο, όπω και η γέηση του ἥτι ο ὐ σημαίει οὐσία διαφορὰ οὐδὲ Υιού. ἀξίωμα, ἀλλ ὰ τρόπο Γι αυτό το λόγο, όσα έχει ο Πατέρα, είαι και δικά ὑπάρξεω ὥσπερ κα ὶ ὁ Ἀδὰμ ἀγέητο ὤ του, εκτό από τη πλάσμα γάρ ἐστι Θεο ῦ αγεησία, η οποία δε σημαίει διαφορά στη ουσία κα ὶ ὁ Σὴθ γεητό υἱὸ γάρ ἐστι τοῦ ή στο αξίωμα, αλλά στο Ἀδάμ κα ὶ ἡ Εὔα ἐκ τῆ τοῦ τρόπο υπάρξεω. Όπω και ο Αδάμ που δε γεήθηκε Ἀδὰμ πλευρᾶ ἐκπορευθεῖσα ο ὐ γὰ ρ (από άθρωπο) διότι ἐγεήθη αὕτη ο ὐ φύσει το έπλασε ο Θεό, και ο Σήθ που γεήθηκε αφού διαφέρουσι ἀλλήλω ἄθρωποι γάρ εἰ σι, είαι παιδί του Αδάμ, και η ἀλλ ὰ τ ῷ τῆ ὑ πάρξεω Εύα που προήλθε από τη πλευρά του Αδάμ καθώ δε τρόπ ῳ. γεήθηκε, όλοι αυτοί Χρ ὴ γὰρ εἰδέαι, ὅτι τ ὸ ἀγέητο δι ὰ τοῦ δε διαφέρου στη φύση μεταξύ του διότι όλοι είαι ἑὸ Ν ῦ γραφόμεο τὸ το ίδιο άθρωποι, αλλά ἄκτιστο, ἤτοι τ ὸ μ ὴ γεόμεο σημαίει τὸ διαφέρου στο τρόπο τη υπάρξεω. δ ὲ ἀγέητο δι ὰ τῶ Και πρέπει α γωρίζουμε ότι η λέξη «αγέητο» που δύο Ν ῦ γραφόμεο δηλο ῖ τ ὸ μ ὴ γεηθέ. γράφεται με έα Κατ ὰ μὲ οὖ τ ὸ πρῶ το σημαίει το άκτιστο, δηλαδή το αδημιούργητο εώ η σημαιόμεο διαφέρει οὐσία οὐσία ἄ λλη λέξη «αγέητο» με δύο γὰρ οὐσία ἡ ἄκτιστο, ἤ τοι σημαίει αυτό που δε έχει γεηθεί. Σύμφωα με ἀγέητο δι ὰ το ῦ ἑὸ Ν ῦ, κα ὶ ἄλλη ἡ τη σημασία τη πρώτη γεητ ὴ, ἤτοι κτιστή. Κατ ὰ δὲ λέξεω διαφέρει η μία ουσία από τη άλλη διότι άλλη τ ὸ δεύτερο σημαιόμεο ο ὐ διαφέρει οὐ σία ουσία είαι το άκτιστο, οὐσία πατὸ γὰ ρ δηλαδή το αγέητο μ έα, και άλλη το γεητό, εἴδου ζῴω ἡ πρώτη ὑπόστασι ἀ γέητό δηλαδή το κτιστό. ἐστι, ἀλλ οὐκ ἀ γέητο Σύμφωα όμω με τη δεύτερη σημασία τη λέξεω δε ἐκτίσθησα μὲ γὰρ ὑπ ὸ το ῦ δημιουργο ῦ τῷ διαφέρει η μία ουσία Λόγ ῳ αὐτοῦ από τη άλλη διότι η αρχική υπόσταση κάθε είδου παραχθέτα εἰ γέεσι, ο ὐ μὴ ἐ γεήθησα ζώου είαι αγέητη (μη μ ὴ προϋπάρχοτο δημιουργημέη), όχι αγέητη (άκτιστη). Διότι ἑτέρου ὁμοειδοῦ, ἐξ ο ὗ γεηθῶ σι. δημιουργήθηκα και ήλθα στη Κατ ὰ μὲ οὖ τ ὸ πρῶ το σημαιόμεο ύπαρξη από το δημιουργό Λόγο και δε κοιωοῦσι α ἱ τρεῖ τῆ δημιουργήθηκα, επειδή δε υπήρχε ἁγία θεότητο ὑπέρθεοι ὑ ποστάσει κάποιο άλλο όμοιο ο, από το οποίο α πλασθού. ὁμοούσιοι γὰρ κα ὶ ἄ κτιστοι Συεπώ, με τη πρώτη σημασία τη λέξεω ὑπάρχουσι. Κατ ὰ δ ὲ τ ὸ δεύτερο συμφωού οι τρει υπέρθεε σημαιόμεο οὐδαμῶ μόο γὰ ρ υποστάσει τη αγία θεότητο διότι είαι ομοούσιε ὁ Πατὴρ ἀγέητο ο ὐ γὰρ ἐξ ἑτέρα ἐστὶ και άκτιστε. αὐτ ῷ ὑποστάσεω τὸ Δε συμφωού όμω καθόλου με τη σημασία τη

18 εἶαι. Κα ὶ μόο ὁ Υἱὸ γεητό ἐκ τῆ τοῦ δεύτερη λέξεω. Διότι Πατρὸ γὰρ οὐ σία μόο ἀάρχω κα ὶ ἀχρόω γεγέηται. Κα ὶ μόο ο Πατέρα είαι αγέητο δε προήλθε η ύπαρξή του τ ὸ Πεῦμα τ ὸ Ἅ γιο από κάποια άλλη ἐκπορευτὸ ἐκ τῆ οὐσία το ῦ Πατρό, οὐ υπόσταση. Και μόο ο Υιό είαι γεητό διότι έχει γεώμεο ἀλλ γεηθεί χωρί αρχή ἐκπορευόμεο. Οὕτω μὲ τῆ θεία και τέλο από τη ουσία του Πατέρα. Και μόο το Άγιο διδασκούση Γραφῆ, το ῦ δὲ Πεύμα είαι τρόπου τῆ γεήσεω κα ὶ τῆ ἐ κπορεύσεω εκπορευτό από τη ουσία του Πατέρα, όχι γεημέο ἀκαταλήπτου ὑ πάρχοτο. αλλά εκπορευόμεο. Κα ὶ τοῦτο δ ὲ ἰστέο, ὡ οὐκ ἐξ ἡμῶ Έτσι μα διδάσκει η Αγία Γραφή, εώ ο τρόπο και τη μετηέχθη ἐπ ὶ τὴ μακαρία γεήσεω και τη θεότητα τ ὸ τῆ πατρότητο κα ὶ υἱότητο καὶ εκπορεύσεω παραμέει ακατάληπτο. ἐκπορεύσεω ὄ ομα Πρέπει α γωρίζουμε και το εξή η ιδιότητα τη τοὐατίο δ ὲ ἐκεῖθε ἡμῖ μεταδέδοται, ὥ πατρότητα, τη υιότητα και φησι ὁ θεῖο ἀ πόστολο τη εκπορεύσεω δε μεταφέρθηκε στη μακαρία «Δι ὰ τοῦτο κάμπτω τ ὰ γόατά μου πρὸ τὸ θεότητα από τη δική μα Πατέρα, ἐξ ο ὗ πᾶ σα κατάσταση. Το ατίθετο από εκεί έχει δοθεί σε μα, πατρι ὰ ἐ οὐρα ῷ κα ὶ ἐπ ὶ γῆ». όπω λέει ο θείο Ε ἰ δ ὲ λέγομε τὸ Πατέρα ἀρχὴ εἶαι τοῦ Απόστολο: «Γι αυτό λυγίζω τα γόατά μου μπροστά Υἱο ῦ κα ὶ μείζοα, οὐ στο Πατέρα, από το προτερεύει αὐτὸ το ῦ Υἱο ῦ χρό ῳ ἢ φύσει οποίο προέρχεται κάθε πατρότητα και στο ουραό και ὑποφαίομε, «δι αὐτοῦ στη γη». γὰρ τοὺ αἰῶα ἐποίησε», οὐδ ὲ καθ Α μάλιστα λέμε ότι ο Πατέρα είαι η αρχική αιτία ἕτερό τι, ε ἰ μ ὴ κατ ὰ τ ὸ αἴ τιο, του Υιού και μεγαλύτερο, τουτέστι ὅτι ὁ Υἱὸ ἐκ το ῦ Πατρὸ ἐ γεήθη δε εοούμε ότι Αυτό προηγείται από το Υιό στο κα ὶ οὐχ ὁ Πατὴρ ἐκ τοῦ χρόο και τη φύση, διότι Υἱο ῦ κα ὶ ὅτι ὁ Πατὴρ αἴτιό ἐστι το ῦ Υἱοῦ «μ αυτό (το Υιό) κατασκεύασε το σύμπα». Ούτε φυσικῶ, ὥσπερ οὐκ ἐκ τοῦ εοούμε ότι προηγείται φωτὸ τ ὸ πῦρ φαμε προέρχεσθαι, ἀλλ ὰ τὸ σε κάτι άλλο, παρά φῶ μᾶλλο ἐκ το ῦ πυρό. μόο στη αιτία δηλαδή, ο Υιό γεήθηκε από το Ὅτε οὖ ἀκούσωμε ἀρχὴ κα ὶ μείζοα τοῦ Πατέρα και όχι ο Πατέρα από το Υιό ο Πατέρα Υἱο ῦ τὸ Πατέρα, τῷ είαι αίτιο του Υιού στη αἰτί ῳ οήσωμε. Κα ὶ ὥσπερ ο ὐ λέγομε ουσία, όπω η φωτιά δε προέρχεται από το φω, αλλά ἑτέρα οὐσία τ ὸ πῦρ καὶ μάλλο το φω από τη ἑτέρα τ ὸ φῶ, οὕτω οὐχ οἷ ό τε φάαι φωτιά. ἑτέρα οὐσία τὸ Πατέρα Ότα, λοιπό, ακούσουμε ότι ο Πατέρα είαι η αρχική κα ὶ τὸ Υἱὸ ἑτέρα, ἀλλ ὰ μιᾶ κα ὶ τῆ ουσία του Υιού και αὐτῆ. Κα ὶ καθάπερ φαμὲ μεγαλύτερό του, α εοήσουμε ότι είαι στη αιτία. δι ὰ το ῦ ἐξ αὐτο ῦ προερχομέου φωτὸ Και όπω δε λέμε ότι φαίει τ ὸ πῦρ κα ὶ ο ὐ τιθέμεθα είαι από άλλη ουσία η φωτιά και από άλλη το φω, ὄργαο ὑπουργικὸ εἶαι το ῦ πυρὸ τ ὸ ἐ ξ έτσι δε είαι δυατό α αὐτο ῦ φῶ, δύαμι δὲ πούμε ότι ο Πατέρα είαι από άλλη ουσία και από μᾶλλο φυσική, οὕτω λέγομε τὸ Πατέρα άλλη ο Υιό, αλλά είαι πάτα, ὅσα ποιε ῖ, από τη μία και ίδια ουσία. Και όπω λέμε δι ὰ το ῦ μοογεοῦ αὐτο ῦ Υἱο ῦ ποιεῖ οὐ χ ότι η φωτιά φωτίζει με το φω που βγαίει απ αυτή, ὡ δι ὀ ργάου και δε θεωρούμε το λειτουργικο ῦ, ἀλλ ὰ φυσικῆ καὶ φω που πηγάζει από τη φωτιά ω υπηρετικό όργαό

19 ἐ υποστάτου δυάμεω. Κα ὶ ὥσπερ λέγομε τ ὸ πῦρ φωτίζει καὶ πάλι φαμὲ τ ὸ φῶ τοῦ πυρὸ φωτίζει, οὕτω «πάτα, ὅσα ποιε ῖ ὁ Πατήρ, ὁμοίω κα ὶ ὁ Υἱὸ ποιε ῖ». Ἀλλ ὰ τ ὸ μὲ φῶ οὐκ ἰ δία ὑπόστασι παρ ὰ τ ὸ πῦ ρ κέκτηται, ὁ δ ὲ Υἱὸ τελεία ὑπόστασί ἐ στι τῆ πατρικῆ ἀ χώριστο ὑποστάσεω, ὡ ἀ ωτέρω παρεστήσαμε. Ἀδύατο γὰρ εὑρεθῆ αι ἐ τ ῇ κτίσει εἰκόα ἀπαραλλάκτω ἐ ἑαυτῇ τὸ τρόπο τῆ Ἁ γία Τριάδο παραδεικύουσα. Τ ὸ γὰρ κτιστὸ κα ὶ σύθετο κα ὶ ῥευστὸ κα ὶ τρεπτὸ κα ὶ περιγραπτὸ κα ὶ σχῆμα ἔ χο κα ὶ φθαρτό, πῶ σαφῶ δηλώσει τὴ πάτω τούτω ἀπηλλαγμέη ὑ περούσιο θεία οὐσία; Πᾶσα δ ὲ ἡ κτίσι δῆλο ὡ τοῖ πλείοσι τούτω ἐέχεται καὶ πᾶσα κατ ὰ τὴ ἑαυτῆ φύσι τ ῇ φθορᾷ ὑ πόκειται. Ὁμοίω πιστεύομε κα ὶ εἰ ἓ Πεῦμα τὸ Ἅγιο, τ ὸ Κύριο καὶ ζωοποιό, τ ὸ ἐκ το ῦ Πατρὸ ἐ κπορευόμεο κα ὶ ἐ Υἱῷ ἀαπαυόμεο, τ ὸ τ ῷ Πατρ ὶ κα ὶ Υἱῷ συμπροσκυούμεο καὶ συδοξαζόμεο ὡ ὁμοούσιό τε καὶ συαΐδιο, τ ὸ το ῦ Θεο ῦ Πεῦ μα, τ ὸ εὐθέ, τ ὸ ἡγεμοικό, τὴ πηγὴ τῆ ζωῆ κα ὶ το ῦ ἁγιασμο ῦ, Θεὸ σὺ Πατρ ὶ κα ὶ Υ ἱῷ ὑπάρχο καὶ προσαγορευόμεο, ἄ κτιστο, πλῆ ρε, δημιουργό, πατοκρατορικό, πατουργό, πατοδύαμο, ἀπειροδύαμο, δεσπόζο πάση τῆ κτίσεω ο ὐ δεσποζόμεο, πληροῦ ο ὐ πληρούμεο, μετεχόμεο οὐ μετέχο, ἁγιάζο οὐ χ ἁγιαζόμεο, παράκλητο ὡ τὰ τῶ ὅ λω παρακλήσει δεχόμεο, κατ ὰ πάτα ὅμοιο τ ῷ Πατρ ὶ κα ὶ τ ῷ Υ ἱῷ, ἐ κ το ῦ Πατρὸ ἐκπορευόμεο κα ὶ δι Υἱο ῦ μεταδιδόμεο κα ὶ μεταλαμβαόμεο ὑπ ὸ πάση τῆ κτίσεω κα ὶ δι ἑαυτο ῦ κτίζο τη, αλλά μάλλο ω φυσική τη ιδιότητα, έτσι λέμε ότι ο Πατέρα όλα όσα κάει, τα κάει με το μοογεή του Υιό, ο οποίο δε λειτουργεί ω υπηρετικό όργαο, αλλά ω φυσική και ευπόστατη δύαμη (του Πατέρα). Και όπω λέμε ότι η φωτιά φωτίζει και ότι το φω τη φωτιά επίση φωτίζει, κατά το ίδιο τρόπο «όλα, όσα κάει ο Πατέρα, τα ίδια κάει και ο Υιό». Αλλά, εώ το φω δε έχει ιδιαίτερη υπόσταση από τη φωτιά, ο Υιό αποτελεί τέλεια υπόσταση και είαι αχώριστο από τη υπόσταση του Πατέρα, όπω το αποδείξαμε παραπάω. Διότι είαι αδύατο α βρεθεί στη κτίση εικόα που α φαερώει απαράλλακτα με το περιεχόμεό τη τη κατάσταση τη Αγία Τριάδο. Διότι, πώ το κτιστό και σύθετο, το μεταβλητό και τρεπτό, το περιορισμέο και σχηματισμέο και φθαρτό, είαι δυατό α φαερώσει τη θεία ουσία που είαι απαλλαγμέη απ όλα αυτά; Είαι μάλιστα φαερό ότι όλη η κτίση είαι δέσμια στα περισσότερα απ αυτά και ότι στη φύση τη εξουσιάζεται από τη φθορά. Πιστεύουμε, επίση, και στο έα Άγιο Πεύμα, το Κύριο και ζωοποιό, το οποίο εκπορεύεται από το Πατέρα και ααπαύεται στο Υιό το προσκυάμε και το δοξάζουμε μαζί με το Πατέρα και το Υιό επειδή είαι ομοούσιο και συαιώιο. Είαι το Πεύμα του Θεού, το ευθέ, που εξουσιάζει το ου, πηγή ζωή και αγιασμού, που συυπάρχει και το επικαλούμαστε μαζί με το Πατέρα και το Υιό που είαι άκτιστο, πλήρε, δημιουργικό, κυριαρχικό, παδημιουργικό, πατοδύαμο και απειροδύαμο που κυριαρχεί σ όλη τη κτίση χωρί α διευθύεται από καέα, γεμίζει χωρί α το γεμίζου, μετέχου σ αυτό και δε μετέχει το ίδιο, αγιάζει και δε αγιάζεται, και παρηγορεί διότι δέχεται τι παρακλήσει όλω

20 κα ὶ οὐσιοῦ τὰ είαι σ όλα όμοιο με το Πατέρα και το Υιό, σύμπατα κα ὶ ἁγιάζο κα ὶ συέχο, εκπορεύεται από το Πατέρα, ἐυπόστατο ἤτοι ἐ ἰδίᾳ μεταδίδεται μέσω του Υιού και το δέχεται όλη η ὑποστάσει ὑπάρχο, ἀχώριστο καὶ κτίση. ἀεκφοίτητο Πατρὸ κα ὶ Υἱοῦ Μ αυτό δημιουργείται και λαμβάου ουσία τα κα ὶ πάτα ἔχο, ὅσα ἔχει ὁ Πατὴρ κα ὶ ὁ σύμπατα, τα αγιάζει Υἱό, πλὴ τῆ ἀ γεησία και τα συγκρατεί είαι ευπόστατο, έχει δηλαδή δική κα ὶ τῆ γεήσεω. του υπόσταση, Ὁ μὲ γὰρ Πατὴρ ἀαίτιο κα ὶ ἀγέητο αχώριστο και συδεδεμέο με το Πατέρα και το Υιό ο ὐ γὰρ ἔκ τιο ἐ ξ τα έχει όλα, όσα έχει ἑαυτο ῦ γάρ τ ὸ εἶαι ἔχει, οὐδέ τι τῶ ὅ σα και ο Πατέρα και ο Υιό, εκτό από τη ιδιότητα του περ ἐξ ἑτέρου ἔχει, αὐτὸ δὲ αγέητου μᾶλλό ἐστι ἀρχ ὴ κα ὶ αἰτία το ῦ εἶαι καὶ και του γεητού. το ῦ πῶ εἶαι φυσικῶ τοῖ Διότι ο Πατέρα είαι ααίτιο και αγέητο, επειδή πᾶσι. Ὁ δ ὲ Υἱὸ ἐκ το ῦ Πατρὸ γεητῶ δε προήλθε από τ ὸ δ ὲ Πεῦμα τ ὸ Ἅγιο καὶ καέα αὐτ ὸ μὲ ἐκ το ῦ Πατρό, ἀλλ ο ὐ γεητῶ έχει τη ύπαρξη από το εαυτό του και, ό,τι έχει, δε ἀλλ ἐκπορευτῶ. Κα ὶ ὅ τι το έχει από μὲ ἔστι διαφορ ὰ γεήσεω καὶ άλλο αυτό μάλιστα είαι η αρχή και η αιτία τη ἐκπορεύσεω, μεμαθήκαμε τί δὲ φυσική υπάρξεω όλω ὁ τρόπο τῆ διαφορᾶ, οὐδαμῶ. Ἅμα δ ὲ καὶ τω ότω. Ο Υιό πάλι προέρχεται με γέηση από ἡ Υἱο ῦ ἐκ το ῦ Πατρὸ το Πατέρα και το Άγιο γέησι, κα ὶ ἡ το ῦ Ἁ γίου Πεύματο Πεύμα πάλι από το Πατέρα, όχι όμω με γέηση ἐ κπόρευσι. αλλά με εκπόρευση. Ήδη Πάτα οὖ, ὅσα ἔχει ὁ Υἱό, κα ὶ τ ὸ Πεῦ μα μάθαμε ότι υπάρχει διαφορά μεταξύ γεήσεω και ἐκ το ῦ Πατρὸ ἔχει καὶ εκπορεύσεω ποιό όμω αὐτ ὸ τ ὸ εἶαι. Κα ὶ ε ἰ μ ὴ ὁ Πατήρ ἐστι, οὐδὲ είαι ακριβώ ο τρόπο τη διαφορά, δε το ξέρουμε ὁ Υἱό ἐστι οὐδ ὲ τὸ καθόλου. Το ίδιο δε Πεῦμα. Κα ὶ ε ἰ μ ὴ ὁ Πατὴρ ἔχει τι, οὐδ ὲ ὁ γωρίζουμε τί είδου είαι η γέηση του Υιού από το Υἱὸ ἔχει, οὐδ ὲ τ ὸ Πεῦ μα. Πατέρα και τί Κα ὶ δι ὰ τὸ Πατέρα, τουτέστι δι ὰ τ ὸ εἶ αι η εκπόρευση του Αγίου Πεύματο. τὸ Πατέρα, ἔστι ὁ Υἱὸ Όλα, λοιπό, όσα έχει ο Υιό, τα έχει και το Πεύμα κα ὶ τ ὸ Πεῦμα. Κα ὶ δι ὰ τὸ Πατέρα ἔχει ὁ από το Πατέρα έχει και Υἱὸ κα ὶ τ ὸ Πεῦ μα πάτα, τη ίδια τη ύπαρξη. Κι α δε υπάρχει ο Πατέρα, δε ἃ ἔχει, τουτέστι δι ὰ τ ὸ τὸ Πατέρα ἔ χει υπάρχει ούτε ο Υιό αὐτά, πλὴ τῆ ἀ γεησία ούτε και το Πεύμα. Κι α ο Πατέρα δε έχει κάτι, κα ὶ τῆ γεήσεω κα ὶ τῆ ἐκπορεύσεω. Ἐ δε το έχει ούτε ο Υιό, ταύται γὰρ μόαι ταῖ ούτε και το Πεύμα. Και εξαιτία του Πατέρα, επειδή ὑποστατικαῖ ἰδιότησι διαφέρουσι ἀ λλήλω δηλαδή υπάρχει ο Πατέρα, α ἱ ἅγιαι τρεῖ ὑ ποστάσει υπάρχου ο Υιό και το Πεύμα. Και εξαιτία του οὐκ οὐσί ᾳ, τ ῷ δ ὲ χαρακτηριστικ ῷ τῆ Πατέρα ο Υιό και το Πεύμα οἰκεία ὑποστάσεω ἀ διαιρέτω έχου όλα όσα έχου δηλαδή τα έχου, επειδή τα έχει διαιρούμεαι. ο Πατέρα, εκτό από τη Φαμὲ δ ὲ ἕκαστο τῶ τριῶ τελεία ἔ χει ιδιότητα τη αγεησία, τη γεήσεω και τη ὑπόστασι, ἵα μ ὴ ἐκ τριῶ εκπορεύσεω. Διότι, οι άγιε ἀτελῶ μία σύθετο φύσι τελεία τρει υποστάσει διαφέρου μεταξύ του μόο σ γωρίσωμε, ἀλλ ἐ τρισὶ αυτέ τι υποστατικέ τελείαι ὑποστάσεσι μία ἁπλῆ οὐ σία, ιδιότητε δε διαφέρου στη ουσία, αλλά διαιρούται