ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΠΟΥ ΥΠΟΒΑΛΛΕΤΑΙ ΣΤΟ ΤΜΗΜΑ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ ΚΑΙ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ

Transcript

1 ^ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ V- ΤΜΗΜΑ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ ΚΑΙ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΠΟΥ ΥΠΟΒΑΛΛΕΤΑΙ ΣΤΟ ΤΜΗΜΑ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ ΚΑΙ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ ΘΕΜΑ: ΣΥΣΧΕΤΙΣΗ ΚΑΤΑΚΟΡΥΦΩΝ ΑΛΜΑΤΩΝ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ Του Σαλβάνου Αντωνίου Α.Μ : ΕΠΙΒΛΕΠΩΝ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ : Σούλας Αημήτριος, Επίκουρος Καθηγητής ΤΡΙΚΑΛΑ 2007

2 Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ & ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ Ειδική Συλλογή «Γκρίζα Βιβλιογραφία» Αριθ. Εισ.: 5166/1 Ημερ. Εισ.: Δωρεά: Ταξιθετικός Κωδικός: ΠΤ-ΤΕΦΑΑ 2007 ΣΑΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ) ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ

3 2007 Σαλβάνος Αντώνιος ALL RIGHTS RESER VED

4 ΠΕΡΙΛΗΨΗ Σαλβάνος Αντώνιος: Συσχέτιση κατακόρυφων αλμάτων με διάφορες αθλητικές δραστηριότητες (Υπό τη επίβλεψη του Επίκουρου Καθηγητή κ. Σούλα Δημήτρη) Τα κατακόρυφα άλματα θεωρούνται ως η πιο διαδεδομένη μέθοδος αξιολόγησης και προπόνησης της εκρηκτικής δύναμης και της ισχύος των εκτεινόντων μυών των κάτω άκρων αφού η χρησιμότητα αυτών των χαρακτηριστικών σε διάφορα αθλήματα είναι αναγκαία. Οι τρεις τύποι των κατακόρυφων αλμάτων που υπάρχουν είναι το άλμα από ημικάθισμα (squat jump), το άλμα βάθους (drop jump) και το άλμα με αντίθετη κίνηση (counter movement jump). Ο σκοπός αυτής της ανασκόπησης ήταν να βρεθεί εάν τα κατακόρυφα άλματα παρουσιάζουν συσχέτιση με διάφορες αθλητικές δραστηριότητες και να αποδειχθεί αν είναι σημαντικός δείκτης ή προπονητικό μέσο για αυτές τις δραστηριότητες. Διαπιστώθηκε ότι υψηλές συσχετίσεις με τα κατακόρυφα άλματα είχαν το ημικάθισμα, οι πιέσεις μηρών στην πρέσα, η ισοκίνηση και οι δρόμοι ταχύτητας, ενώ η ταχύτητα στο χόκεϊ είχε τη χαμηλότερη συσχέτιση. Στις περισσότερες έρευνες το άλμα που χρησιμοποιήθηκε περισσότερο για την εξέταση των ατόμων και τη συσχέτισή του με άλλες δοκιμασίες ήταν το άλμα με αντίθετη κίνηση. Για την κάλυψη του βασικού προβληματισμού, δηλαδή εάν τα κατακόρυφα άλματα είναι σημαντικός δείκτης για την απόδοση σε διάφορες δραστηριότητες ή μέσο προπόνησής τους, μπορεί να ειπωθεί ότι τα κατακόρυφα άλματα είναι δείκτης και προπονητικό μέσο βελτίωσης της ισχύος των εκτεινόντων μυών των κάτω άκρων, ωστόσο η απόδοση στις επιμέρους δραστηριότητες εξαρτάται από ένα ευρύ φάσμα δεξιοτήτων και ικανοτήτων συμπεριλαμβανομένης και της ισχύος που βελτιώνεται με τα κατακόρυφα άλματα. Αυτό σημαίνει ότι σε δραστηριότητες όπως είναι το σπριντ πρέπει να χρησιμοποιούνται και άλλες ειδικές ασκήσεις και τεστ εκτός των κατακόρυφων αλμάτων για τη βελτίωση και την αξιολόγηση των ξεχωριστών παραμέτρων του σπριντ. Λέξεις-κλειδιά: stretch-shortening cycle, vertical jump, relationship, correlation, isokinetic

5 ABSTRACT Salvanos Antonios: The correlation of vertical jumps to various sports activities (Guided by the Associate Professor Mr. Dimitrios Soulas) Vertical jumps are considered the most common method for training and evaluation of lower limbs strength and power. Their contribution to various sports is necessary. Three types of vertical jumps exist: the squat jump, the drop jump, and the counter movement jump. The purpose of this review was to find out if the vertical jumps have a relationship with various sport activities and if they are a training indicator in these activities. A strong relationship was found between vertical jumps and half squat, the leg press, isokinetic torque and sprint. A weak relationship was found between hockey speed, and vertical jumps. The jump which was used in most of the studies, for the examination of the participants and its relationship to other activities was the counter movement jump. The answer to the question, whether the vertical jumps are an indicator of performance in various activities or a training method, is that vertical jumps are an indicator and a training method of power improvement of lower muscle limbs. However, the performance in separate activities is dependent on a wide range of activities like the power which is improved with vertical jump training. This means that in activities like sprint other special exercises and tests should be used apart from the vertical jumps for the improvement and evaluation of the sprint parameters. Key words: stretch-shortening cycle, vertical jump, relationship, correlation, isokinetic

6 ΠΙΝΑΚΑΣ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΩΝ Κεφ. Περιεχόμενα Σελ. ΠΕΡΙΛΗΨΗ 3 ABSTRACT 4 ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ 5 I. ΕΙΣΑΓΩΓΗ 6 II. ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΕΣ ΜΕΛΕΤΕΣ 9 III. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ 27 VI. ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ 28

7 I. ΕΙΣΑΓΩΓΗ Η επιτυχία σε ένα μεγάλο αριθμό αθλητικών δραστηριοτήτων εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την εκρηκτική δύναμη και την ισχύ (ισχύς= δύναμη x ταχύτητα). Τα κατακόρυφα άλματα θεωρούνται η πιο διαδεδομένη μέθοδος αξιολόγησης και προπόνησης της εκρηκτικής δύναμης και της ισχύος των εκτεινόντων μυών των κάτω άκρων αφού η χρησιμότητά τους σε διάφορα αθλήματα είναι αναγκαία. Εξάγοντας ακριβή, αξιόπιστη, και έγκυρη πληροφόρηση από τους διάφορους τύπους των κατακόρυφων αλμάτων, ο αθλητικός επιστήμονας μπορεί να διαγνώσει τη δύναμη και την ισχύ των κάτω άκρων και να δώσει πολύτιμες πληροφορίες σε προπονητές και αθλητές για την παρούσα κατάσταση της ισχύος των κάτω άκρων του αθλητή και να διαμορφώσουν την προπόνηση στο μέλλον ανάλογα (Marina & Rodriguez, 1999). Κατά τη διάρκεια του κατακόρυφου άλματος οι μυς του ισχίου, του γόνατος και της ποδοκνημικής δρουν ταχύτατα και με μεγάλη δύναμη σε μια προσπάθεια να παράγουν τη μέγιστη δυνατή ταχύτητα του σώματος τη στιγμή που αυτό αφήνει το έδαφος. Η επίδοση του κατακόρυφου άλματος καθορίζεται όχι μόνο από τη δύναμη των μυών του κάτω μέρους του σώματος, αλλά και από το ρυθμό ανάπτυξης της δύναμης των μυών, την ταχύτητα συστολής των μυών, τη διατήρηση της δύναμης, την ικανότητα χρησιμοποίησης του κύκλου διάτασης-βράχυνσης για να μεγιστοποιηθεί το ύψος του άλματος, και το βαθμό συντονισμού και επιδεξιότητας για να πραγματοποιηθούν οι κινήσεις. Πριν όμως αναλυθούν τα διάφορα είδη αλμάτων θα δοθεί μια ερμηνεία για το τι είναι ο κύκλος διάτασης-βράχυνσης που έχει σημαντική σχέση με τα άλματα καθώς και οι διάφορες συστολές και δυνάμεις που αφορούν σε αυτόν. Οι περισσότερες ανθρώπινες κινητικές δραστηριότητες περιλαμβάνουν το συνδυασμό δύο τύπων μυϊκών ενεργοποιήσεων: την έκκεντρη όπου το μήκος του μυός αυξάνεται και την ομόκεντρη όπου το μήκος του μυός ελαττώνεται. Η δύναμη και η ισχύς που παράγονται κατά τον κύκλο διάτασης-βράχυνσης ξεπερνούν αυτές της ομόκεντρης συστολής μόνο (Cavagna, Dusman, Margaria, 1968). Η έκκεντρη ενεργοποίηση που προηγείται της ομόκεντρης παράγει αρνητικό έργο αφού υποχωρεί ο μυς και λειτουργεί σαν προδιάταση. Η ομόκεντρη παράγει θετικό έργο και είναι τυπικά η συστολή των κύριων μυϊκών ομάδων που παράγουν την κίνηση. Επομένως ο κύκλος διάτασης-βράχυνσης αναφέρεται στη μετάβαση από την έκκεντρη ενεργοποίηση, στην ομόκεντρη και περιλαμβάνει κάποιες ενδιαφέρουσες νευρικές και μηχανικές διαδικασίες. Τέτοιες διαδικασίες είναι η ενεργοποίηση των τενόντιων οργάνων Golgi και ακολούθως των μυοτατικών αντανακλαστικών από τις μυϊκές ατράκτους. Αυτό συμβαίνει στην περίπτωση των αλμάτων όταν κατά την έκκεντρη συστολή ο μυς δεν μπορεί να αντέξει τόσο μεγάλο φορτίο και αναγκάζεται να υποχωρήσει χαλαρώνοντας και αυξάνοντας το μήκος του. Αυτό προκαλείται από τα τενόντια όργανα Golgi (Zatsiorsky, 1997). Ακολούθως όταν ο μυς φθάσει σε ένα μέγιστο μήκος διάτασης, για να μην τραυματισθεί σταματάει την

8 έκκεντρη ενεργοποίηση και αρχίζει την ομόκεντρη για να επαναφέρει το μυ στο αρχικό του μήκος. Αυτό οφείλεται στις μυϊκές ατράκτους και την λειτουργία των μυοτατικών αντανακλαστικών (Zatsiorsky, 1995). Στο σημείο όπου αρχίζει η ομόκεντρη συστολή έχει αποθηκευθεί ήδη ελαστική ενέργεια στο μυ κατά τη διαδικασία της διάτασής του. Αυτή η διαδικασία ονομάζεται χρόνος σύζευξης και είναι ο χρόνος μετάβασης από την έκκεντρη ενεργοποίηση, στην ομόκεντρη. Όσο μεγαλύτερος είναι ο χρόνος σύζευξης τόσο περισσότερη αποθηκευμένη ελαστική ενέργεια χάνεται λόγω της υστέρησης και έτσι μειώνεται η παραγωγή ισχύος. Στη μείωση του χρόνου σύζευξης συμβάλλουν η σκληρότητα των τενόντων και το υψηλότερο ποσοστό σε μυϊκές ίνες ταχείας συστολής (Goubel, 1997). Έτσι οι Bosco, Komi, Pulli, Pittera, and Montonev, (1982) συμπέραναν ότι αθλητές με υψηλότερο ποσοστό σε μυϊκές ίνες ταχείας συστολής στους μυς των ποδιών τους παρουσίαζαν τις καλύτερες επιδόσεις τους σε πλειομετρικές δραστηριότητες (έκκεντρη-ομόκεντρη συστολή) όταν κατά την έκκεντρη φάση η επιμήκυνση του μυός ήταν μικρή, το εύρος κίνησης μικρό και ο χρόνος σύζευξης μικρός. Αντίθετα, αθλητές με υψηλό ποσοστό σε αργές μυϊκές ίνες πραγματοποιούσαν τις καλύτερες επιδόσεις τους σε πλειομετρικές δραστηριότητες όταν κατά την έκκεντρη φάση η επιμήκυνση του μυός ήταν μεγάλη, το εύρος κίνησης μεγαλύτερο και ο χρόνος σύζευξης μεγαλύτερος. Μία από τις προσαρμογές της πλειομετρικής προπόνησης ως εκ τούτου είναι να μεγιστοποιηθούν τα μυοτατικά αντανακλαστικά και να ελαχιστοποιηθεί η παρεμπόδιση των τενόντιων οργάνων Golgi (Zatsiorsky, 1995). Έχει βρεθεί ότι εξαιτίας του χρόνου που παίρνει για να ξεκινήσει το αντανακλαστικό, κύκλοι διάτασης-βράχυνσης με χρόνο σύζευξης μικρότερο από 13ms δεν έχουν οφέλη από το μηχανισμό αποθήκευσης ελαστικής ενέργειας (Enoka, 1994). Τα διάφορα είδη κατακόρυφων αλμάτων είναι: το άλμα από ημικάθισμα (squat jump), το άλμα βάθους ή άλμα μετά από πτώση (drop jump) και το άλμα με αντίθετη κίνηση (counter movement jump). Το άλμα από ημικάθισμα είναι ένα άλμα όπου η αρχική θέση του αθλητή είναι με λυγισμένα γόνατα σε διάφορες γωνίες(συνήθως στις 90 ) και από εκεί ωθεί δυνατά προς τα πάνω για να φτάσει όσον το δυνατό πιο ψηλά. Με αυτό τον τύπο άλματος εκτιμάται μόνο η ομόκεντρη ικανότητα συστολής των κάτω άκρων (Major, Sands, McNeal, Paine, & Kipp, 1998). Στο άλμα μετά από πτώση ή άλμα βάθους (drop jump) ο αθλητής βρίσκεται αρχικά σε ένα μποκ ποικίλου ύψους, και από κει πέφτει στο έδαφος όπου κατά την επαφή με το έδαφος λυγίζει τα γόνατα και έπειτα σπρώχνει δυνατά στο έδαφος για να πάει όσον το δυνατό πιο ψηλά. Με αυτό το άλμα εκτιμάται η αντιδραστική δύναμη (δύναμη όπου δραστηριοποιείται ο κύκλος διάτασηςβράχυνσης και τα ελαστικά στοιχεία του μυός) των κάτω άκρων. Η φάση απόσβεσης στο έδαφος είναι σημαντική για ένα μεγάλο άλμα βάθους και η μεγαλύτερη δύναμη που χρειάζεται εκεί είναι όχι για την έκταση αλλά για την παρεμπόδιση υπερβολικού βυθίσματος προς τα κάτω. Αυτή είναι και η λειτουργία της έκκεντρης δύναμης (Schweigert, Doug, 2000). Στο άλμα με αντίθετη κίνηση (counter movement jump) ο αθλητής βρίσκεται σε όρθια θέση εκκίνησης όπου από κει βυθίζεται προς τα κάτω λυγίζοντας τα γόνατα και κάνοντας μια ταλάντευση των χεριών, ενώ στη συνέχεια μόλις φθάσει στη θέση του ημικαθίσματος σταματάει το βύθισμα και σπρώχνει εκρηκτικά προς τα κάτω ώστε να κάνει άλμα όσο το δυνατό ψηλότερα. Σε αυτό τον τύπο άλματος αξιολογείται η αντανακλαστική ικανότητα συστολής, η επιστράτευση των κινητικών μονάδων, ο συγχρονισμός άνω και κάτω άκρων, και κάποια ελαστικά χαρακτηριστικά των κάτω άκρων, επομένως και εδώ ενεργοποιείται ο κύκλος διάτασης-βράχυνσης. Επίσης όσον αφορά στην ιδανική γωνία των γονάτων κατά το βύθισμα του άλματος με αντίθετη κίνηση έχει βρεθεί από έρευνα του Linthome (2000) ότι η επιλογή του ιδανικού βάθους του καθίσματος κατά το κατέβασμα στην έκκεντρη συστολή δεν είναι καθοριστικής σημασίας για το αποτέλεσμα. Έτσι ο αθλητής μπορεί να επιτύχει επιδόσεις

9 αλμάτων πολύ κοντά στην καλύτερή του ατομική επίδοση χρησιμοποιώντας ένα ευρύ φάσμα βυθισμάτων κατά το κάθισμα. Οι χρόνοι επαφής με το έδαφος κατά το άλμα βάθους και του άλματος με αντίθετη κίνηση κυμαίνονται περίπου στα 300ms ή περισσότερο. Επειδή σε πολλά αθλήματα (πετοσφαίριση, καλαθοσφαίριση, κλασικός αθλητισμός) το ύψος του κατακόρυφου άλματος είναι σημαντικός παράγοντας επιτυχίας, τα κατακόρυφα άλματα χρησιμοποιούνται και σαν προπονητικά μέσα βελτίωσης της απόδοσης. Τα άλματα που χρησιμοποιούνται ιδιαίτερα στην προπόνηση είναι τα συνεχόμενα άλματα βάθους (rebound drop jumps) και το άλμα από ημικάθισμα με πρόσθετη επιβάρυνση. Το άλμα από ημικάθισμα με πρόσθετη επιβάρυνση 30% του 1RM (μιας μέγιστης επανάληψης) έχει βρεθεί ότι παράγει τη μεγαλύτερη μηχανική ισχύ (Kaneko, Fuchimoto, Toji, and Suei, 1983' Moritani, Muro, Ishida, and Taguchi, 1987). Επίσης η προπόνηση κατακόρυφων αλμάτων με μικρή πρόσθετη επιβάρυνση αυξάνει την ικανότητα του αθλητή να παράγει δύναμη με μεγάλη ταχύτητα (Hakkinen, Komi, and Tesch, 1981). Αποτελέσματα από διάφορες μελέτες (Adams, O'Shea, O'Shea, and Climstein, 1992' Bosco, Komi, Pulli, Pittera, and Montonev, 1982' Clutch, Wilton, McGown, and Bryce, 1983' Schmidtbleicher, Gollhofer, and Frick, 1988) έδειξαν ότι η προπόνηση στο άλμα βάθους βελτιώνει το ύψος που επιτυγχάνεται στο άλμα με αντίθετη κίνηση. Διαφορές υπάρχουν επίσης στο ύψος του άλματος μεταξύ διαφορετικών τεχνικών αλμάτων. Έρευνα των Bosco et al. (1982) βρήκε διαφορές στα ύψη του άλματος από ημικάθισμα και του άλματος βάθους της τάξης του 18-20%. Στο άλμα βάθους επιτυγχάνονται μεγαλύτερα ύψη, διότι όσο ο αθλητής πλησιάζει στο τέλος του κατεβάσματος, οι μυς αρχίζουν να δρουν έκκεντρα και ενεργοποιείται ο κύκλος διάτασης-βράχυνσης όπου αποθηκεύεται ελαστική ενέργεια. Ακόμη ένας παράγοντας που εξηγεί το ότι στο άλμα βάθους επιτυγχάνονται μεγαλύτερα ύψη είναι οι μεγαλύτερες δυνάμεις που ασκούνται στο έδαφος κατά την πτώση λόγω της επιτάχυνσης της βαρύτητας και μετατρέπονται σε ώθηση(δύναμη x χρόνος) για να επιταχύνουν το σώμα προς τα πάνω προκαλώντας δηλαδή μια δράση-αντίδραση. Η διαφορά του άλματος με αντίθετη κίνηση είναι 3-6 cm μεγαλύτερο ύψος από αυτό του άλματος από ημικάθισμα (Linthome, 2000). Και εδώ η διαφορά οφείλεται στην προδιάταση και στην αποθήκευση ελαστικής ενέργειας. Άλλες έρευνες των Bosco & Komi (1979) δείχνουν ότι η επίδοση του άλματος αυξάνει με την αύξηση της διάτασης του μυοτενόντιου συστήματος. Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια του άλματος βάθους, το ύψος του επακόλουθου άλματος αυξάνει με την αύξηση του αρχικού ύψους από όπου πέφτει ο αθλητής. Αυτό όμως συμβαίνει μόνο μέχρι ένα ορισμένο ύψος πτώσης. Υπάρχει ένα κατώφλι στο οποίο το φορτίο διάτασης είναι πολύ μεγάλο και τα τενόντια όργανα Golgi προκαλούν μια αναστολή της μυϊκής συστολής, ελαττώνοντας το ύψος άλματος που επιτυγχάνεται (Gollhofer & Kyrolainen,1991; Schmidtbleicher et ah, 1988). Ακόμη πρόσφατη έρευνα εξηγεί ότι προπονημένοι αθλητές που παρουσιάζουν την ελάχιστη επιμήκυνση μυών σε γρήγορο κύκλο διάτασης-βράχυνσης με την ελάχιστη κάμψη άρθρωσης έχουν μικρή αποθήκευση ελαστικής ενέργειας. Αυτό μπορεί να συμβαίνει επειδή η σκληρότητα των μυών τους ξεπερνάει αυτή των τενόντων. Πρέπει να επισημανθεί ότι αθλητές χωρίς εξοικείωση σε έντονα φορτία του κύκλου διάτασης-βράχυνσης ίσως επιτύχουν τις καλύτερες επιδόσεις τους κατά τη διάρκεια ενός άλματος με αντιδραστική κίνηση και οι επιδόσεις τους στο άλμα βάθους να είναι χειρότερες ακόμη κι από το στατικό άλμα (Schmidtbleicher, 1992). Συμπερασματικά, φαίνεται ότι χωρίς ικανοποιητικά επίπεδα έκκεντρης δύναμης η γρήγορη αλλαγή από την έκκεντρη στην ομόκεντρη φάση γίνεται πολύ δύσκολη. Ο

10 στόχος πριν από οποιαδήποτε έμφαση σε πλειομετρική προπόνηση πρέπει να περιλαμβάνει την αύξηση της έκκεντρης δύναμης σε ικανοποιητικό επίπεδο. Αυξάνοντας την έκκεντρη δύναμη των εκτεινόντων μυών του γόνατος του αθλητή είναι σαφές ότι αυξάνεται η ικανότητα αποθήκευσης ελαστικής ενέργειας (Schweigert, Doug, 2000). Τέλος όσον αφορά στα όργανα μετρήσεων των κατακόρυφων αλμάτων, είναι το εκατοστόμετρο, ο σπάγκος, ο ηλεκτρονικός τάπητας όπου προσδιορίζονται οι χρόνοι πτήσης και επαφής, και το δυναμοδάπεδο όπου υπολογίζονται εκτός αυτών και οι δυνάμεις σε διάφορες διευθύνσεις. Ο προβληματισμός που τέθηκε μ όλα τα παραπάνω, είναι αν τα κατακόρυφα άλματα ή κάποιο από αυτά είναι σημαντικός δείκτης για την απόδοση σε διάφορες δυναμικές κινήσεις ή αθλήματα που έχουν κι αυτά κοινό χαρακτηριστικά τη χρησιμοποίηση της ισχύος των εκτεινόντων μυών του ποδιού και την ενεργοποίηση του κύκλου διάτασης-βράχυνσης. Έτσι ο λόγος που γίνονται οι συσχετίσεις των κατακόρυφων αλμάτων με άλλες κινήσεις, είναι για να βρεθεί εάν τα κατακόρυφα άλματα είναι όντως χρήσιμα μέσα για την προπόνηση, ή μέσα πρόβλεψης της απόδοσης σε διάφορα αθλήματα. Σκοπός Ο σκοπός της εργασίας αυτής λοιπόν, είναι να εξεταστεί η σχέση που μπορεί να έχουν τα τρία είδη κατακόρυφων αλμάτων (με ή χωρίς πρόσθετη επιβάρυνση) με διάφορες αθλητικές δραστηριότητες ισχύος, μέσω της παρουσίασης κάποιων ερευνών που διεξήχθησαν ειδικά γι αυτό το σκοπό. Περιορισμοί-οριοθετήσεις 1) Δεν αναλύθηκαν δοκιμασίες που δεν γινόταν αναφορά συσχετίσεων με τα κατακόρυφα άλματα. 2) Δεν αναφέρθηκαν συσχετίσεις μεταξύ των τριών τύπων κατακόρυφων αλμάτων. 3) Δεν αναφέρθηκαν συσχετίσεις των κατακόρυφων αλμάτων με τα φυσιολογικά χαρακτηριστικά των ατόμων. 4) Τα αποτελέσματα των συσχετίσεων περιλάμβαναν άντρες και γυναίκες μαζί χωρίς να γίνεται διαχωρισμός μεταξύ τους. II. ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΕΣ ΜΕΛΕΤΕΣ Για μεγαλύτερη διευκόλυνση και κατανόηση, έγινε διαχωρισμός των αποτελεσμάτων των δοκιμασιών σε κατηγορίες. Έτσι χωρίστηκαν στις εξής κατηγορίες: σχέση κατακόρυφων αλμάτων με σπριντ ποικίλλων αποστάσεων, σχέση κατακόρυφων

11 αλμάτων με ισοκίνηση σε διάφορες γωνιακές ταχύτητες, σχέση κατακόρυφων αλμάτων με διάφορα αθλήματα και σχέση κατακόρυφων αλμάτων με τεστ ισχύος. Συσχέτιση κατακόρυφων αλμάτων με σπριντ διαφόρων αποστάσεων Οι Mayhew, Bemben, Rohrs, Bemben (1994) σε μια εργασία που στόχο είχε να εξετάσει αθλήτριες κολεγίου σε διάφορα αναερόβια τεστ ισχύος, βρήκαν μεταξύ άλλων ότι το άλμα με αντίθετη κίνηση με ελεύθερη κίνηση χεριών είχε μεσαία συσχέτιση με το χρόνο στις 40 γιάρδες σπριντ. Μια άλλη μελέτη των Mero, Luhtanen, Viitasalo, Komi (1981) που στόχο είχε να ερευνήσει τη σχέση μεταξύ μέγιστης ταχύτητας, χαρακτηριστικών μυϊκών ινών, παραγωγής ισχύος, και χαλάρωσης ισχύος σε άντρες σπρίντερς βρήκε παρόμοια αποτελέσματα. Βρέθηκε μεταξύ άλλων ότι και τα τρία κατακόρυφα άλματα: άλμα από ημικάθισμα, άλμα με αντίθετη κίνηση και άλμα βάθους από ύψος m είχαν ισχυρή συσχέτιση με τη μέγιστη ταχύτητα τρεξίματος κατά τη διάρκεια 30 m με αρχική ταχύτητα (φόρα), μεσαία συσχέτιση με τη συχνότητα διασκελισμών και μικρή συσχέτιση με το μήκος του διασκελισμού. Οι Young, McLean, Ardagna (1995) σε μια άλλη έρευνα προσπάθησαν να διερευνήσουν τη σχέση μεταξύ μετρήσεων δύναμης και επίδοσης σπριντ και να προσδιορίσουν εάν αυτές οι σχέσεις ποικίλλουν για τις διάφορες φάσεις του σπριντ σε νεαρούς άντρες και γυναίκες σπρίντερς. Βρήκαν διαφορετικά αποτελέσματα από τις προηγούμενες μελέτες, δηλαδή ότι σε κανένα άλμα βάθους από διάφορα ύψη πτώσης δε βρέθηκε σημαντική συσχέτιση με την επίδοση στο σπριντ 50 m είτε κατά την εκκίνηση είτε κατά τη φάση μέγιστης ταχύτητας. Παρ όλα αυτά το άλμα με αντίθετη κίνηση με πρόσθετη επιβάρυνση 9 kg είχε ισχυρή συσχέτιση με το χρόνο των πρώτων 10 m και μεσαία συσχέτιση με το χρόνο των 2.5 m, ενώ η δύναμη κατά το άλμα με γωνία γόνατος 120 και με πρόσθετη επιβάρυνση 19 kg παρουσίαζε υψηλή συσχέτιση με τον χρόνο των 2.5 m. Παρομοίως μια άλλη μελέτη των Nesser, Latin, Berg, Prentice (1996) είχε σκοπό να εξετάσει άντρες αθλητές σε μια σειρά φυσιολογικών παραμέτρων για να προσδιορίσει ποιες από αυτές τις παραμέτρους ήταν οι καλύτεροι δείκτες απόδοσης για τα 40 m σπριντ. Βρέθηκε ότι το άλμα με αντίθετη κίνηση δεν ήταν σημαντικός δείκτης επίδοσης για τα 40 m και είχε μεσαία συσχέτιση με τον χρόνο των 40 m. Αντίθετα με τις δυο προηγούμενες έρευνες οι Sinnett, Berg, Latin, Noble (2001) βρήκαν ότι η επίδοση των 50 m σπριντ είχε σημαντική συσχέτιση με το ύψος και την ισχύ του άλματος από ημικάθισμα και του άλματος με αντίθετη κίνηση. Σε μια άλλη πρόσφατη έρευνα οι Cronin, Hansen (2005) προσπάθησαν να διερευνήσουν τη σχέση που παρουσιάζουν οι μετρήσεις δύναμης και ισχύος με τους χρόνους των πρώτων 5, 10 και 30 m σπριντ σε επαγγελματίες παίκτες του ράγκμπι. Τα ευρήματά τους έδειξαν ότι τα ύψη που επιτεύχθηκαν κατά το απλό άλμα με αντίθετη κίνηση και το άλμα με αντίθετη κίνηση με πρόσθετη επιβάρυνση 30 kg είχαν σημαντική συσχέτιση με τους χρόνους και των τριών αποστάσεων (5, 10, 30 m). Η μέση παραγωγή ισχύος όμως του άλματος με αντίθετη κίνηση με πρόσθετη επιβάρυνση 30 kg δεν είχε σημαντική συσχέτιση με κάποια από τις τρεις αποστάσεις που προαναφέρθηκαν. Παρομοίως oisleivert, Taingahue (2004) προσπάθησαν να εξετάσουν τη σχέση των πρώτων 5 m σπριντ με μεταβλητές δύναμης και ισχύος σε άντρες αθλητές. Οι σημαντικότερες συσχετίσεις που βρέθηκαν με το χρόνο των 5 m ήταν με τη μέση ισχύ, τη μέγιστη ισχύ, και τη δύναμη ώθησης του παραδοσιακού άλματος από ημικάθισμα με πρόσθετη επιβάρυνση 50-70% της 1RM και του άλματος από ημικάθισμα με τα πόδια σε διάσταση μπρος-πίσω με πρόσθετη επιβάρυνση 30-60% της 1RM. Επίσης οι Berthoin, Dupont, Mary, Gerbeaux (2001) μέτρησαν τις σχέσεις ανάμεσα σε κινηματικές παραμέτρους κατά τη διάρκεια των πρώτων 10 sec του δρόμου των 100 m και τα αναερόβια τεστ σε άντρες. Από τις παραμέτρους των 100 m που εξετάστηκαν (χρόνοι 20, 50 και 100 m, μέγιστη ταχύτητα, μέση επιτάχυνση κατά τα δυο πρώτα sec, μέγιστη

12 επιτάχυνση, χρόνος για την επίτευξη της μέγιστης ταχύτητας τρεξίματος), το άλμα από ημικάθισμα βρέθηκε να έχει σημαντική συσχέτιση με τους χρόνους των 20, 50 και 100 m, τη μέγιστη ταχύτητα κατά τα 100 m, και τη μέση επιτάχυνση κατά τα δυο πρώτα δευτερόλεπτα. Το άλμα με αντίθετη κίνηση είχε σημαντική συσχέτιση με όλες τις κινηματικές παραμέτρους των 100 m εκτός από το χρόνο μέχρι την επίτευξη της μέγιστης ταχύτητας τρεξίματος. Οι Henessy, Kilty (2001) διεξήγαγαν μια έρευνα με σκοπό τη διερεύνηση της σχέσης μετρήσεων του κύκλου διάτασης-βράχυνσης με την επίδοση στο σπριντ των 30, 100, και 300 m σε προπονημένες γυναίκες αθλήτριες. Τα αποτελέσματα έδειξαν σημαντική συσχέτιση του άλματος με αντίθετη κίνηση με το χρόνο των 30, 100, και 300 m και σημαντική συσχέτιση του δείκτη του άλματος βάθους με αναπήδηση με το χρόνο των 30, και 100 m. Παρόμοια ήταν τα αποτελέσματα των Wisloff, Castagna, Helgerud, Jones, Hoff (2003) όπου βρήκαν σημαντική συσχέτιση ανάμεσα στο ύψος του άλματος με αντίθετη κίνηση και το χρόνο των 10 m και 30 m σπριντ. Επίσης σε μια μελέτη των Sawyer, Ostarello, Dempsey (2002) βρέθηκε ότι ο χρόνος στα σπριντ των 10 και 20 y, και στο παλίνδρομο σπριντ 10 y είχε σημαντική συσχέτιση με το άλμα με αντίθετη κίνηση. Ανόΐυση ερευνών συσχετίσεων των κατακόρυφων αλμάτων με σπριντ Στην πρώτη έρευνα που αναλύεται οι Mayhew et al. (1994) αξιολόγησαν γυναίκες αθλήτριες κολεγίου σε διάφορα αναερόβια τεστ ισχύος και προσπάθησαν να βρουν ποια από αυτά τα τεστ παρουσιάζουν συσχέτιση μεταξύ τους. Ο αριθμός των εξεταζόμενων γυναικών ήταν εξήντα τέσσερις. Τα χαρακτηριστικά τους ήταν: μέση ηλικία 19.6 έτη, μέσο ανάστημα 1.68 m, μέση σωματική μάζα 63.7 kg και μέση τιμή ποσοστού λίπους 20.9% (μέτρηση με δερματοπτυχόμετρο). Ήταν μέλη σε ομάδες πετοσφαίρισης (7 αθλήτριες), καλαθοσφαίρισης (21 γυναίκες), ποδοσφαίρου (18 γυναίκες), σόφτμπολ (12 γυναίκες), και παίκτριες του τένις (6 γυναίκες). Η κάθε αθλήτρια αξιολογήθηκε σε 7 αναερόβια τεστ ισχύος. Η σειρά των τεστ ήταν τυχαία με εξαίρεση τις 40 y σπριντ, που πραγματοποιήθηκε τελευταίο για να αποφευχθούν οι επιδράσεις της κόπωσης στα άλλα τεστ. Το κατακόρυφο άλμα (άλμα με αντίθετη κίνηση) υπολογίστηκε από το ύψος που έφτασε το ένα χέρι κατά το άλμα μείον το ύψος που έφθανε το χέρι σε όρθια στατική θέση. Η εξεταζόμενη είχε το δικαίωμα να κάνει ελεύθερη ταλάντευση χεριών αλλά απαγορευόταν οποιοδήποτε βήμα προετοιμασίας πριν το άλμα. Επίσης είχε το δικαίωμα να κάνει τρία άλματα με 30 sec διάλειμμα μεταξύ των προσπαθειών. Το υψηλότερο άλμα λήφθηκε υπόψη για την αξιολόγηση της αλτικής ικανότητας. Επιπλέον προσδιορίστηκε η ισχύς του κατακόρυφου άλματος από το νομόγραμμα του Lewis (Fox, Bowers, Foss, 1988). To οριζόντιο άλμα άνευ φοράς εκτελέστηκε σε ένα συνθετικό λαστιχένιο;; δάπεδο σύμφωνα με τις διαδικασίες που περιγράφονται από τους Johnson και Nelson. Όπως και πριν η κάθε εξεταζόμενη δεν είχε το δικαίωμα για βήμα προετοιμασίας πριν το άλμα αλλά μπορούσε να κάνει ελεύθερη ταλάντευση χεριών. Τρία άλματα εκτελέστηκαν με 30 sec διάλειμμα μεταξύ των προσπαθειών και το πιο μακρινό άλμα λήφθηκε για ανάλυση. To Margaria-Kalamen τεστ εκτελέστηκε σε μια συνηθισμένη σκάλα. Η κάθετη απόσταση ήταν 1.02 m με κλίση Σε κάθε εξεταζόμενη δόθηκε απόσταση 6 m φόρας για τρέξιμο και ανέβαιναν τρία σκαλιά κάθε φορά. Ηλεκτρονικοί τάπητες τοποθετήθηκαν στο τρίτο και ένατο βήμα και συνδέθηκαν με ψηφιακό χρονόμετρο με ακρίβεια 1/1.000 sec. Κάθε εξεταζόμενη είχε το δικαίωμα να κάνει 5 προσπάθειες μ 1 min διάλειμμα ανάμεσα. Η μέση τιμή των 3 γρηγορότερων προσπαθειών χρησιμοποιήθηκε για να εκτιμηθεί η αναερόβια ισχύς. Η ισχύς σε πιέσεις στήθους στον πάγκο υπολογίστηκε από ένα ειδικά προσαρμοσμένο μηχάνημα πιέσεων πάγκου Nautilus με πρόσθεση βάρους. Μετά από 3 υπομέγιστες δοκιμαστικές προσπάθειες, κάθε εξεταζόμενη πραγματοποίησε 3 μέγιστες προσπάθειες

13 με βάρος 20 kg, που ήταν κατά μέσο όρο (Μ.Ο.) περίπου το 40% του 1RM στις πιέσεις πάγκου. Το διάλειμμα μεταξύ των προσπαθειών ήταν περίπου 30 sec και η μέση τιμή χρησιμοποιήθηκε για να προσδιορισθεί η ισχύς σε πιέσεις στήθους στον πάγκο. Η ρίψη σφαίρας από καθιστή θέση πραγματοποιήθηκε έχοντας την εξεταζόμενη καθισμένη με την πλάτη της στηριγμένη σε ένα σταθερό στήριγμα, τα γόνατα σε κάμψη 90 περίπου, και τα πόδια μπροστά να σπρώχνουν. Κάθε εξεταζόμενη είχε το δικαίωμα τριών προσπαθειών με σφαίρα 4.5 kg. Το διάλειμμα μεταξύ των προσπαθειών ήταν 30 sec, και η μέση τιμή των ρίψεων λήφθηκε για ανάλυση. Το σπριντ των 40 y χρονομετρήθηκε χρησιμοποιώντας υπέρυθρους αισθητήρες για να ξεκινούν και να σταματούν ένα ηλεκτρονικό χρονόμετρο. Κάθε εξεταζόμενη ξεκινούσε από όρθια θέση, με αρχική κίνηση μπροστά ώστε να ενεργοποιήσει τον αισθητήρα για να ξεκινήσει το χρονόμετρο. Εκτελέστηκαν δυο προσπάθειες με διάλειμμα 5 min μεταξύ τους. Η μέση τιμή των δύο προσπαθειών χρησιμοποιήθηκε για ανάλυση. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι το ύψος του άλματος με αντίθετη κίνηση είχε μεσαία συσχέτιση (r = -0.35) με το χρόνο στις 40 y σπριντ, και η ισχύς του άλματος με αντίθετη κίνηση είχε χαμηλή συσχέτιση (r = -0.05) με το χρόνο στις 40 y σπριντ. Οι Mero et al. (1981) σ αυτή τη μελέτη εξέτασαν τις σχέσεις μεταξύ μέγιστης ταχύτητας, χαρακτηριστικών των μυϊκών ινών, και παραγωγής ισχύος. Είκοσι-πέντε άντρες δρομείς ταχύτητας συμμετείχαν στις δοκιμασίες με επιδόσεις στα 100 m sec. Η μέγιστη ταχύτητα τρεξίματος μετρήθηκε κατά τη διάρκεια 30 m με αρχική ταχύτητα, σε κλειστό στίβο. Κάθε κούρσα καταγράφηκε με βιντεοκάμερα που περιελάμβανε χρονόμετρο. Η μέση συχνότητα και το μέσο μήκος διασκελισμού κατά τα 30 m αναλύθηκαν κι αυτά από το βίντεο φιλμ, καθώς επίσης και η μέγιστη συχνότητα. Η ικανότητα παραγωγής ισχύος προσδιορίστηκε εκτελώντας άλματα από ημικάθισμα, άλματα με αντίθετη κίνηση και άλματα βάθους από ύψος m. Το ύψος των αλμάτων υπολογίστηκε χρησιμοποιώντας ένα δυναμοδάπεδο. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι: το άλμα από ημικάθισμα είχε υψηλή συσχέτιση (r = 0.68) με τη μέγιστη ταχύτητα τρεξίματος και μεσαία συσχέτιση (r = 0.43) με τη συχνότητα διασκελισμού. Το άλμα με αντίθετη κίνηση είχε υψηλή συσχέτιση (r = 0.65) με τη μέγιστη ταχύτητα τρεξίματος και μεσαία συσχέτιση (τ = 0.48) με τη συχνότητα διασκελισμού. Τέλος το άλμα βάθους είχε υψηλή συσχέτιση (r = 0.66) με τη μέγιστη ταχύτητα τρεξίματος και μεσαία συσχέτιση (r = 0.40) με τη συχνότητα διασκελισμού. Το μήκος διασκελισμού δεν παρουσίασε σημαντική συσχέτιση με κανένα από τα κατακόρυφα άλματα που εκτελέστηκαν. Το συμπέρασμα είναι ότι και τα τρία κατακόρυφα άλματα είναι σημαντικός δείκτης απόδοσης για τη μέγιστη ταχύτητα τρεξίματος και ιδιαίτερα το άλμα βάθους από 0.5 m ύψος με r = 0.72, αλλά αποδεικνύονται ασήμαντος δείκτης για το μήκος διασκελισμού. Οι Young et al. (1995) στη δική τους έρευνα προσπάθησαν να εξετάσουν τη σχέση μεταξύ μεταβλητών δύναμης και επίδοσης στο σπριντ, και να προσδιορίσουν εάν αυτές οι σχέσεις ποικίλλουν για τις διάφορες φάσεις του σπριντ. Οι εξεταζόμενοι ήταν 11 άντρες και 9 γυναίκες δρομείς ταχύτητας, εμποδιστές, άλτες και αθλητές διαφόρων αγωνισμάτων. Επίσης ήταν όλοι μεταξύ ετών. Οι εξεταζόμενοι χρειάστηκε να πραγματοποιήσουν δυο μέγιστα σπριντ 50 m από βατήρα. Η προσπάθεια που λήφθηκε υπ όψη για ανάλυση ήταν ο καλύτερος χρόνος στα 10 m. Οι χρόνοι των 2.5, 5, 10, 20, 30, 40, και 50 m καταγράφηκαν από υπέρυθρα φωτοκύτταρα και ηλεκτρονικό χρονόμετρο. Ένα πιστόλι εκκίνησης με ηλεκτρονική σκανδάλη ενεργοποιούσε ταυτόχρονα με το πάτημά του την καταγραφή δεδομένων των χρόνων. Οι μετρήσεις της ισχύος και της εκρηκτικότητας των εκτεινόντων μυών του ποδιού λήφθηκαν από την πραγματοποίηση μιας ποικιλίας κινήσεων κατακόρυφων αλμάτων. Στο πρώτο τεστ χρειάστηκε ο εξεταζόμενος να εκτελέσει άλματα όσο το δυνατόν ψηλότερα με μια μπάρα 9 kg στηριγμένη στους ώμους. Η κίνηση πραγματοποιήθηκε σε μηχάνημα Smith που

14 επιτρέπει στη μπάρα να κινείται κάθετα με το έδαφος. Το ύψος του άλματος υπολογίστηκε από την υψηλότερη θέση που έφθασε η μπάρα κατά την κορύφωση του άλματος αφαιρώντας το ύψος της μπάρας όταν ο εξεταζόμενος στεκόταν όρθιος. Τα άλματα πραγματοποιήθηκαν από στατική θέση (άλματα από ημικάθισμα) με γωνία γονάτων 90. Επίσης πραγματοποιήθηκαν και άλματα με αντίθετη κίνηση. Τα άλματα από ημικάθισμα και τα άλματα με αντίθετη κίνηση εκτελέστηκαν με τα χέρια στη μπάρα και έτσι κάθε ταλάντευση χεριών ήταν αδύνατη. Το δεύτερο τεστ απαιτούσε ο εξεταζόμενος να εκτελέσει ένα άλμα με γωνία γόνατος 120, με μια μπάρα βάρους 19 kg. Αυτή η γωνία γόνατος επιλέχθηκε γιατί είναι μέσα στο εύρος που αναφέρεται ότι παράγεται η μέγιστη ισχύς για τους εκτείνοντες του γόνατος και επειδή η φάση στήριξης του σπριντ περιλαμβάνει ένα σχετικά μικρό ποσοστό κάμψης γόνατος. Οι εξεταζόμενοι έλαβαν οδηγίες να πηδήξουν όσο πιο εκρηκτικά μπορούσαν και να εκτείνουν τα γόνατά τους όσο το δυνατόν ταχύτερα αντιδρώντας σε ένα ακουστικό σήμα. Ένα δυναμοδάπεδο χρησιμοποιήθηκε για να καταγράψει τις δυνάμεις που ασκούνται στο έδαφος κατά το άλμα. Το αποτέλεσμα της καμπύλης δύναμης-χρόνου αναλύθηκε άμεσα από υπολογιστή που παρείχε ένα αριθμό παραμέτρων που περιέγραφαν την απόδοση ισχύος. Οι μετρήσεις δύναμης-χρόνου περιελάμβαναν: α. τη μέγιστη δύναμη που αναπτύσσονταν κατά την απογείωση του άλματος (μέγιστη δυναμική δύναμη), β. το χρόνο που χρειαζόταν για να επιτευχθεί η μέγιστη δυναμική δύναμη από το ξεκίνημα της συστολής, γ. το μέγιστο ρυθμό ανάπτυξης δύναμης που προσδιορίστηκε ως η μέγιστη αύξηση δύναμης κατά περιόδους των 5 ms καθ όλη τη διάρκεια της απογείωσης, δ. το χρόνο που χρειαζόταν για να επιτευχθεί ο μέγιστος ρυθμός ανάπτυξης δύναμης από το ξεκίνημα της συστολής, ε. τη δύναμη ώθησης που εφαρμοζόταν στα 100 ms από το ξεκίνημα της συστολής (αυτός ο χρόνος επιλέχθηκε επειδή τα 100 ms είναι περίπου ο χρόνος επαφής στο σπριντ κατά τη μέγιστη ταχύτητα), στ. το χρόνο απογείωσης που ήταν η διάρκεια από το ξεκίνημα της συστολής μέχρι την άμεση παύση της παραγωγής δύναμης, η. την ολική ώθηση που ήταν η κάθετη ώθηση που παραγόταν καθ όλη τη διάρκεια της απογείωσης, θ. την μέση ισχύ, ι. το δείκτη της μέγιστης δυναμικής δύναμης που υπολογίστηκε ως το ποσοστό της μέγιστης τιμής της δύναμης που επιτεύχθηκε από τη μέγιστη δυναμική δύναμη. Το τελευταίο τεστ απαιτούσε οι εξεταζόμενοι να εκτελέσουν άλματα βάθους από διάφορα ύψη (30, 45, 60, 75 cm). Οι οδηγίες ήταν να εκτελεστεί ένα άλμα όσο το δυνατόν ψηλότερα με τον ελάχιστο χρόνο επαφής. Η επίδοση υπολογίστηκε από το ύψος άλματος σε cm και το χρόνο επαφής. Το ύψος άλματος υπολογίστηκε από το χρόνο πτήσης, χρησιμοποιώντας τη μέθοδο των Komi και Bosco. Οι χρόνοι πτήσης και επαφής καταγράφηκαν από έναν ηλεκτρονικό τάπητα και η ανατροφοδότηση των αποτελεσμάτων ήταν άμεσα διαθέσιμη στους εξεταζόμενους μετά το κάθε άλμα ώστε να τους δοθεί κίνητρο για να βελτιώσουν τις επιδόσεις τους. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι το ύψος του άλματος με αντίθετη κίνηση με πρόσθετη επιβάρυνση 9 kg είχε ισχυρή συσχέτιση (τ = -0.77) με τον χρόνο των 10 m σπριντ, αλλά μεσαία συσχέτιση (τ = -0.51) με τον χρόνο των 2.5 m, ενώ κανένα από τα άλματα βάθους από διαφορετικά ύψη πτώσης δεν παρουσίασε σημαντική συσχέτιση ούτε με τον χρόνο των 2.5 m, ούτε με τον χρόνο 10 m. Επίσης βρέθηκε ότι η ισχύς κατά το άλμα με γωνία γόνατος 120 και με πρόσθετη επιβάρυνση 19 kg παρουσίαζε υψηλή συσχέτιση (γ = -0.86) με τον χρόνο των 2.5 m. Τα συμπεράσματα είναι ότι η υψηλή συσχέτιση του άλματος με γωνία γόνατος 120 και του χρόνου των 2.5 m, ίσως οφείλεται στην παρόμοια γωνία 120 που έχει το πίσω γόνατο πάνω στο βατήρα κατά την θέση ετοιμότητας, και επίσης στο γεγονός ότι το άλμα με γωνία γόνατος 120 πραγματοποιείται κάτω από συνθήκες ομόκεντρης συστολής όπως ακριβώς και κατά την ώθηση των ποδιών πάνω στο βατήρα. Επίσης το γεγονός ότι το άλμα με αντίθετη κίνηση και το άλμα βάθους δεν είχαν σημαντική συσχέτιση με τον χρόνο των 2.5 m μπορεί να εξηγηθεί από το ότι αυτά τα δύο άλματα

15 ταχύμετρο χειρός με καλώδιο. Αυτό το σύστημα έγκειται στη σύνδεση ενός καλωδίου με ένα καρούλι που βρίσκεται τοποθετημένο πίσω από την πλάτη στη μέση του αθλητή. Με αυτή τη μέθοδο οι χρόνοι που υπολογίζονται τείνουν να είναι πιο αργοί απ ότι με τη μέθοδο των φωτοκύτταρων. Η οριζόντια αντιδραστική δύναμη της επαφής του πρώτου ποδιού με το έδαφος υπολογίστηκε δια μέσου ενός δυναμοδάπεδου τοποθετημένου στο έδαφος. Το εύρος της κίνησης της άρθρωσης του ισχίου και του γόνατος κατά την επαφή με το έδαφος υπολογίστηκε με καταγραφή βίντεο. Τα πρώτα 4 m του σπριντ καταγράφηκαν με κάμερα που ήταν τοποθετημένη σε γωνία 90 με το δυναμοδάπεδο Το ταχύμετρο, το δυναμοδάπεδο, και το βίντεο ήταν συγχρονισμένα μέσω μιας μονάδας συγχρονισμού, που παρείχε σημείο αναφοράς στο βίντεο το οποίο ανταποκρινόταν στο ξεκίνημα της συλλογής δεδομένων από το δυναμοδάπεδο και το ταχύμετρο. Η δύναμη και η ισχύς που ασκήθηκαν στη μπάρα του μηχανήματος Smith και η ταχύτητα της μπάρας προσδιορίστηκαν με επιβάρυνση εύρους από 30-70% του 1RM και για τους δύο τύπους ημικαθισμάτων. Οι συμμετέχοντες εκτέλεσαν 3 εκρηκτικά άλματα σε κάθε επιβάρυνση σε μια προσπάθεια να μεγιστοποιήσουν την παραγωγή ισχύος τους. Τα δεδομένα από την καλύτερη προσπάθεια στην κάθε επιβάρυνση χρησιμοποιήθηκαν για ανάλυση. Η προθέρμανση περιελάμβανε όπως και πριν 5 min στατικό ποδήλατο με την ένταση να καθορίζεται από τον εξεταζόμενο, 2 min από στατικές διατάσεις, 2 σετ των 5 επαναλήψεων στο 40% και 60% του 1RM, και ακολούθως ένα σετ αλμάτων από ημικάθισμα μέγιστης προσπάθειας, με επιβάρυνση 40% του 1RM. Η ανάπαυση μεταξύ των διαδοχικών άρσεων ήταν το λιγότερο 3 min. Οι καμπύλες ταχύτητας-χρόνου, δύναμης-χρόνου, και ισχύος-χρόνου συλλέχθηκαν για την ομόκεντρη φάση της κάθε άρσης. Οι γωνίες των γονάτων και των ισχίων προσδιορίστηκαν με ένα χειροκίνητο γωνιόμετρο ενώ ο εξεταζόμενος κρατούσε μια μπάρα χωρίς βάρος. Όλες οι άρσεις πραγματοποιήθηκαν από στατική θέση χωρίς αντίθετη κίνηση και έτσι η ανάπτυξη της ομόκεντρης δύναμης μετρήθηκε χωρίς έκκεντρη προεπιβάρυνση. Κατά την κορύφωση της άρσης δύο βοηθοί έπιαναν το βάρος. Η επιτάχυνση της μπάρας υπολογίστηκε χρησιμοποιώντας ένα επιταχυνσιόμετρο τοποθετημένο στη μπάρα του μηχανήματος Smith. Τα αποτελέσματα έδειξαν σημαντικές συσχετίσεις μεταξύ των 5 m σπριντ και των δύο τύπων ημικαθισμάτων. Συγκεκριμένα ο χρόνος των 5 m σπριντ παρουσίαζε ισχυρή συσχέτιση (τ = -0.68), και (τ = -0.65) με τη μέση και μέγιστη ισχύ αντίστοιχα του άλματος από ημικάθισμα με τα πόδια σε διάσταση μπρος-πίσω και ισχυρή συσχέτιση (τ = -0.64) και (τ = -0.66) με την μέση και μέγιστη ισχύ αντίστοιχα του κλασικού άλματος από ημικάθισμα. Επίσης είχε μεσαία συσχέτιση (τ = -0.45) με τη μέγιστη ταχύτητα της μπάρας στο άλμα από ημικάθισμα με τα πόδια σε διάσταση μπρος-πίσω, και μεσαία συσχέτιση (τ = -0.40) με την μέγιστη ταχύτητα της μπάρας στο κλασικό άλμα από ημικάθισμα. Επίσης η μέση ισχύς και των δυο τύπων ημικαθισμάτων ήταν μεγαλύτερη σε επιβαρύνσεις από 30-60% του 1RM, ενώ η μέγιστη ισχύς του κλασικού άλματος από ημικάθισμα ήταν μεγαλύτερη σε επιβαρύνσεις από 50-70% του 1RM και η μέγιστη ισχύς του άλματος από ημικάθισμα με τα πόδια σε διάσταση μπρος-πίσω ήταν μεγαλύτερη σε επιβαρύνσεις από 30-60% του 1RM. Το συμπέρασμα είναι ότι η ομόκεντρη δύναμη και ισχύς των εκτεινόντων μυών των κάτω άκρων στα προαναφερθέντα είδη αλμάτων από ημικάθισμα έχουν μέτρια συσχέτιση με την εκκίνηση στο σπριντ. Σε μια άλλη έρευνα οι Cronin, Hansen (2005) προσπάθησαν να βρουν τη συσχέτιση που παρουσιάζουν οι μετρήσεις δύναμης και ισχύος με τους χρόνους των πρώτων 5, 10 και 30 m σπριντ σε επαγγελματίες παίκτες του ράγκμπι. Ο αριθμός των παικτών που συμμετείχαν στην έρευνα ήταν 26, με μέση ηλικία 23 έτη, μέσο ανάστημα 183 cm, και μέση σωματική μάζα 98 kg. Τα τεστ που πραγματοποιήθηκαν ήταν τα εξής: μέγιστη δύναμη (ημικάθισμα με εκτέλεση 3RM), ισχύς (άλμα με αντίθετη κίνηση με πρόσθετη επιβάρυνση 30 kg, απλό άλμα με αντίθετη κίνηση, και άλμα βάθους) και

16 ισοκινηχική ροπή εκχεινόνχων και καμπχήρων μυών χου γόναχος σε γωνιακές χαχύχηχες 60 /sec και 300 /sec. Επίσης χρονομεχρήθηκαν οι χρόνοι χων 5, 10 και 30 m σπρινχ. Για χον προσδιορισμό χων 3RM χου ημικαθίσμαχος και χου άλμαχος με ανχίθεχη κίνηση με πρόσθεχη επιβάρυνση 30 kg χρησιμοποιήθηκε μπάρα, ενώ χο άλμα με ανχίθεχη κίνηση και χο άλμα βάθους προσδιορίσχηκαν μέσω ενός φορηχού ηλεκχρονικού χάπηχα συνδεδεμένου με ένα φορηχό υπολογισχή. Η ισοκινηχική ροπή μεχρήθηκε σε ένα ισοκινηχικό δυναμόμεχρο CYBEX. Οι χρόνοι χων σπρινχ υπολογίσχηκαν με υπέρυθρα φωχοκύχχαρα που χοποθεχήθηκαν σχην εκκίνηση, σχα 5, 10, και 30 m. Η διαδικασία χων χεσχ διήρκησε 5 μέρες, αφού πριν οι εξεχαζόμενοι είχαν υποβληθεί σε πρόγραμμα προπόνησης δύναμης για 12 εβδομάδες. Τα σπρινχ και οι μεχρήσεις δύναμης και ισχύος πραγμαχοποιήθηκαν χην πρώχη μέρα, ενώ οι ισοκινηχικές μεχρήσεις χις μέρες 3-5. Η προθέρμανση πριν χα σπρινχ περιελάμβανε χαλαρό χρέξιμο, ασκήσεις Α-Β, σχαχικές διαχάσεις και υπομέγισχα σπρινχ. Οι εξεχαζόμενοι ξεκινούσαν από συσπειρωχική θέση. Όσο αφορά σχην προεχοιμασία για χην εκχέλεση χων 3RM χου ημικαθίσμαχος οι εξεχαζόμενοι αρχικά πραγμαχοποίησαν 4-5 υπομέγισχα σεχ χων 3-5 επαναλήψεων και με προοδευχική αύξηση χης επιβάρυνσης έφθασαν χα 3RM. Από εκείνο χο σημείο, μεχά από κάθε επιχυχημένη προσπάθεια σχα 3RM αυξανόχαν η επιβάρυνση μέχρι το μέγισχο που μπορούσε να σηκώσει ο εξεχαζόμενος. Το καχέβασμα χου σώμαχος χου εξεχαζόμενου καχά χο ημικάθισμα σχαμαχούσε χη σχιγμή που οι μηροί έφθαναν να είναι παράλληλοι με χο έδαφος. Καχά χην εκχέλεση χου άλμαχος με ανχίθεχη κίνηση με πρόσθεχη επιβάρυνση 30 kg ο εξεχαζόμενος βρισκόχαν αρχικά σε όρθια θέση παχώνχας πάνω σε ηλεκχρονικό χάπηχα. Καχά χην εκχέλεση χης κίνησης, καχέβαινε γρήγορα προς χα κάχω με χη μπάρα χοποθεχημένη σχους ώμους, μέχρι χα γόναχα να σχημαχίσουν γωνία περίπου 120 και εν συνέχεια έσπρωχνε δυναχά προς χα κάχω για να φθάσει όσο χο δυναχόν ψηλόχερα. Σχο απλό άλμα με ανχίθεχη κίνηση οι παλάμες βρίσκονχαν χοποθεχημένες σχα ισχία ενώ όλες οι άλλες επισημάνσεις ήχαν ίδιες με αυχές χου άλμαχος με ανχίθεχη κίνηση με πρόσθεχη επιβάρυνση 30 kg. Το ύψος χου άλμαχος υπολογίσχηκε από χον χρόνο πχήσης. Καχά χο άλμα βάθους οι συμμεχέχονχες έκαναν πχώση από μποκ ύψους 40 cm. Πραγμαχοποιήθηκαν 3 προσπάθειες σε όλα χα άλμαχα και η μέση χιμή χων 2 καλύχερων χρησιμοποιήθηκε για να ανάλυση. Ο προσδιορισμός χης ισοκινηχικής ροπής δύναμης πραγμαχοποιήθηκε με χον εξεχαζόμενο να βρίσκεχαι σε ελαφρά ξαπλωχή θέση με γωνία ισχίων 110. Το εύρος χης κίνησης καθορίσχηκε σχις 90 με ακραία έκχαση σχις 0. Για να εξοικειωθούν οι εξεχαζόμενοι με χην κίνηση και χις χαχύχηχες χου χεσχ εκχέλεσαν 5-10 υπομέγισχες επαναλήψεις έκχασης και κάμψης χου γόναχος και ακολούθως 2-3RM. Μεχά από σύνχομο διάλειμμα πραγμαχοποιήθηκαν 5RM έκχασης και κάμψης χου γόναχος σε γωνιακή χαχύχηχα 60 /sec. Μεχά από 3 min διαλείμμαχος η γωνιακή χαχύχηχα αυξήθηκε σχις 300 /sec και οι συμμεχέχονχες εκχέλεσαν 10RM αφού πρώχα εξοικειώθηκαν με χη νέα χαχύχηχα. Μεχά από 5 min ανάπαυσης εξεχάσχηκε χο άλλο πόδι καχά χον ίδιο χρόπο. Τα αποχελέσμαχα έδειξαν όχι χο ύψος σχο άλμα με ανχίθεχη κίνηση με πρόσθεχη επιβάρυνση 30 kg είχε ισχυρή συσχέχιση (r = -0.64) με χον χρόνο χων 5 m σπρινχ, ισχυρή συσχέχιση (r = -0.66) με χον χρόνο χων 10 m σπρινχ, και μεσαία συσχέχιση (r = -0.56) με χον χρόνο χων 30 m σπρινχ. Η μέση ισχύς σχο άλμα με ανχίθεχη κίνηση με πρόσθεχη επιβάρυνση 30 kg είχε χαμηλή συσχέχιση (r = -0.13) με χον χρόνο χων 5 m σπρινχ, χαμηλή συσχέχιση (r = -0.11) με χον χρόνο χων 10 m σπρινχ, και ανχίσχροφη χαμηλή συσχέχιση (r = 0.15) με χον χρόνο χων 30 m σπρινχ. Το απλό άλμα με ανχίθεχη κίνηση είχε ισχυρή συσχέχιση (r = -0.60) με χον χρόνο χων 5 m σπρινχ, ισχυρή συσχέχιση (r = -0.62) με χον χρόνο χων 10 m σπρινχ, και μεσαία συσχέχιση (r = ) με χον χρόνο χων 30 m σπρινχ. Σε μια μελέχη χους, οι Henessy, Kilty (2001) προσπάθησαν να εξεχάσουν χη σχέση μεχαξύ μεχρήσεων χου κύκλου διάχασης-βράχυνσης και χης επίδοσης σχο σπρινχ

17 των 30, 100, και 300 m. Τα άτομα που συμμετείχαν στη μελέτη ήταν 17 γυναίκες αθλήτριες εθνικού επιπέδου σε σπριντ και εμπόδια. Πριν τη συμμετοχή τους στη μελέτη οι εξεταζόμενες είχαν τουλάχιστον 2 χρόνια προπονητική εμπειρία σε εξειδικευμένη προπόνηση ταχύτητας. Η μέση ηλικία τους ήταν 17.6 έτη, το μέσο ανάστημα 168 cm, το μέση σωματική μάζα 60 kg, και το μέσο ποσοστό σωματικού λίπους 20.3%. Όλα τα τεστ ολοκληρώθηκαν σε 2 ημέρες. Κατά την πρώτη ημέρα πραγματοποιήθηκαν τα ακόλουθα τεστ: σωματομετρικές μετρήσεις, άλμα με αντίθετη κίνηση, άλμα βάθους με αναπήδηση, δείκτης του άλματος βάθους, και πενταπλούν. Επίσης χρονομετρήθηκαν οι επιδόσεις στις αποστάσεις των 30 και 100 m σπριντ. Η επίδοση στα 300 m σπριντ μετρήθηκε τη δεύτερη ημέρα. Το τεστ των 30 m σπριντ χρησιμοποιήθηκε για να προσδιορισθεί η φάση επιτάχυνσης του σπριντ στις δρομείς των 100 m, ενώ τα 300 m χρησιμοποιήθηκαν για να προσδιορισθεί η αντοχή στην ταχύτητα στις δρομείς των 200 m. Το άλμα με αντίθετη κίνηση και το άλμα βάθους πραγματοποιήθηκαν χρησιμοποιώντας έναν ηλεκτρονικό τάπητα. Το ύψος προσδιορίστηκε από το χρόνο πτήσης. Κατά το άλμα με αντίθετη κίνηση η εξεταζόμενη έπρεπε να έχει τις παλάμες της τοποθετημένες στα ισχία. Όλες οι εξεταζόμενες έπρεπε να προσγειωθούν σε όρθια θέση και να κάμψουν τα γόνατα κατά την προσγείωση. Τέσσερις προσπάθειες πραγματοποιήθηκαν και η καλύτερη χρησιμοποιήθηκε για ανάλυση. Κατά το άλμα βάθους με αναπήδηση η εξεταζόμενη έκανε πτώση από ύψος 30 cm, και εν συνέχεια εκτελούσε μια αναπήδηση μέγιστης προσπάθειας. Ο στόχος σε αυτό το τεστ ήταν το μέγιστο ύψος άλματος και ο ελάχιστος χρόνος επαφής με το έδαφος. Η εξεταζόμενη δεν έπρεπε να λυγίζει τα γόνατα κατά την προσγείωση ούτε να φέρνει τις φτέρνες σε επαφή με τον ηλεκτρονικό τάπητα. Το ύψος άλματος διαιρέθηκε με το χρόνο επαφής, και αυτός ο υπολογισμός χρησιμοποιήθηκε για ανάλυση ως δείκτης του άλματος βάθους με αναπήδηση. Πραγματοποιήθηκαν 4 προσπάθειες με την καλύτερη να χρησιμοποιείται για ανάλυση. Το τεστ των 30 m σπριντ πραγματοποιήθηκε σε κλειστό στίβο, ενώ τα 100 και τα 300 m πραγματοποιήθηκαν σε ανοικτό στίβο με θετικό άνεμο κάτω από 2 m/sec. Σε όλα τα σπριντ οι εξεταζόμενες ξεκινούσαν από συσπειρωτική θέση, όποτε ήταν έτοιμες χωρίς σήμα εκκίνησης. Χρησιμοποιήθηκαν υπέρυθρα φωτοκύτταρα και μια συσκευή ηλεκτρονικής χρονομέτρησης που το ξεκίνημα της λειτουργίας της στηριζόταν στην άσκηση πίεσης σε ένα μαλακό υλικό. Δυο προσπάθειες πραγματοποιήθηκαν σε κάθε απόσταση και η καλύτερη λήφθηκε για ανάλυση. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι το άλμα με αντίθετη κίνηση είχε ισχυρή συσχέτιση (τ = -0.60) με το χρόνο των 30 m σπριντ, ισχυρή συσχέτιση (τ = -0.64) με το χρόνο των 100 m σπριντ, και μεσαία συσχέτιση (r = -0.55) με το χρόνο των 300 m σπριντ. Ο δείκτης του άλματος βάθους με αναπήδηση παρουσίαζε ισχυρή συσχέτιση (τ = -0.79) με το χρόνο των 30 m σπριντ, ισχυρή συσχέτιση (τ = -0.75) με το χρόνο των 100 m σπριντ, και μεσαία συσχέτιση (r = -0.49) με το χρόνο των 300 m σπριντ. Συμπερασματικά το άλμα με αντίθετη κίνηση κρίθηκε σημαντικός δείκτης απόδοσης και για τις 3 αποστάσεις, ενώ ο δείκτης του άλματος βάθους με αναπήδηση κρίθηκε ο σημαντικότερος δείκτης για την απόδοση στα 30 και τα 100 m. Σε μια άλλη έρευνα οι Berthoin et al. (2001) προσπάθησαν να προσδιορίσουν τις σχέσεις ανάμεσα σε κινηματικές παραμέτρους κατά τη διάρκεια των πρώτων 10 sec του δρόμου των 100 m και σε αναερόβια τεστ σε άντρες. Τα άτομα που συμμετείχαν στην έρευνα ήταν 22 άντρες φοιτητές φυσικής αγωγής. Επίσης συμμετείχαν μόνο όσοι δεν έκαναν προπόνηση ταχύτητας οι οποίοι εξοικειώθηκαν στη συνέχεια στα σπριντ. Τα τεστ που πραγματοποιήθηκαν με τυχαία σειρά για την αξιολόγηση των αναερόβιων χαρακτηριστικών ήταν: 100 m σπριντ, άλμα από ημικάθισμα, άλμα με αντίθετη κίνηση, και Wingate τεστ. Τα τεστ διήρκησαν 2 εβδομάδες με τουλάχιστον 48 ώρες διάλειμμα μεταξύ δύο διαδοχικών τεστ. Μετά από μια συνηθισμένη προθέρμανση οι εξεταζόμενοι πραγματοποίησαν 2 σπριντ των 100 m ξεκινώντας από όρθια θέση με διάλειμμα

18 1 ώρα μεταξύ τους. Η καλύτερη προσπάθεια χρησιμοποιήθηκε για ανάλυση. Το σήμα εκκίνησης ήταν λεκτικό. Η επίδοση μετρήθηκε με δυο συστήματα: φωτοκύτταρα και ένα τηλέμετρο laser. Τα 4 φωτοκύτταρα που χρησιμοποιήθηκαν τοποθετήθηκαν στα 0, 20, 50 και 100 m. Οι χρόνοι συλλέχθηκαν τηλεμετρικά χρησιμοποιώντας ένα χρονόμετρο. Ο χρόνος ξεκινούσε να μετράει όταν ο εξεταζόμενος περνούσε τη δέσμη των ακτινών. Το τηλέμετρο laser ήταν συνδεδεμένο με έναν φορητό υπολογιστή. Το τηλέμετρο τοποθετήθηκε 10 m πίσω απ τον εξεταζόμενο, και η δέσμη των ακτινών laser σημάδευε την πλάτη του εξεταζόμενου κατά το τεστ. Υπολογίστηκαν οι μέσες ταχύτητες ανά 0.5 sec, η μέγιστη ταχύτητα, ο χρόνος και η απόσταση που χρειάστηκαν μέχρι να επιτευχθεί η μέγιστη ταχύτητα. Επίσης υπολογίστηκαν οι τιμές της επιτάχυνσης ανά 0.5 sec, και η μέση επιτάχυνση κατά τα 2 πρώτα sec του σπριντ. Τα δύο κατακόρυφα άλματα προσδιορίστηκαν μέσω μιας συσκευής που υπολογίζει το χρόνο πτήσης. Η συσκευή αποτελούνταν από ένα ψηφιακό χρονόμετρο συνδεδεμένο με ένα καλώδιο στην πλατφόρμα αντίστασης. Οι εξεταζόμενοι έπρεπε να έχουν την ίδια θέση ποδιών κατά την απογείωση και τη προσγείωση. Εκτελέστηκαν τουλάχιστον 5 άλματα από ημικάθισμα, και 5 άλματα με αντίθετη κίνηση με διάλειμμα μεταξύ των προσπαθειών 1 min. Και στα δύο τεστ τα χέρια έπρεπε να βρίσκονται τοποθετημένα στα ισχία. Η καλύτερη προσπάθεια του κάθε άλματος λήφθηκε για στατιστική ανάλυση. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι το άλμα με αντίθετη κίνηση είχε μεσαία συσχέτιση (r = 0.48) με τη μέγιστη επιτάχυνση, ισχυρή συσχέτιση (r = 0.73) με τη μέση επιτάχυνση κατά τα 2 πρώτα sec, μεσαία συσχέτιση (r = 0.56) με τη μέγιστη ταχύτητα, χαμηλή αντίστροφη συσχέτιση (r = 0.09) με το χρόνο που χρειάστηκε για την επίτευξη της μέγιστης ταχύτητας, μεσαία συσχέτιση (r = -0.58) με τον χρόνο των 20 m, υψηλή συσχέτιση (r = -0.66) με τον χρόνο των 50 m, και υψηλή συσχέτιση (r = -0.65) με τον χρόνο των 100 m. Το άλμα από ημικάθισμα παρουσίαζε χαμηλή συσχέτιση (r = 0.25) με τη μέγιστη επιτάχυνση, υψηλή συσχέτιση (r = 0.62) με τη μέση επιτάχυνση κατά τα 2 πρώτα sec, υψηλή συσχέτιση (r = 0.63) με τη μέγιστη ταχύτητα, χαμηλή αντίστροφη συσχέτιση (r = 0.28) με το χρόνο που χρειάστηκε για την επίτευξη της μέγιστης ταχύτητας, μεσαία συσχέτιση (r = -0.51) με τον χρόνο των 20 m, υψηλή συσχέτιση (r = -0.61) με τον χρόνο των 50 m, και μεσαία συσχέτιση (r = -0.56) με τον χρόνο των 100 m. Συμπερασματικά φαίνεται ότι ο καλύτερος δείκτης για την επίδοση και τις κινηματικές παραμέτρους των 100 m σπριντ είναι το άλμα με αντίθετη κίνηση. Οι Wisloff et al. (2003) εξέτασαν τη σχέση της μέγιστης δύναμης του ημικαθίσματος με τις επιδόσεις στο σπριντ και το κατακόρυφο άλμα. Τα άτομα που συμμετείχαν στη μελέτη ήταν 17 άνδρες ποδοσφαιριστές υψηλού επιπέδου. Τα χαρακτηριστικά τους ήταν: μέση ηλικία 25.8 έτη, μέσο ανάστημα cm, και μέση σωματική μάζα 76.5 kg. Την πρώτη ημέρα των τεστ οι εξεταζόμενοι πραγματοποίησαν 20 min χαλαρό τρέξιμο για προθέρμανση, και ακολούθως εκτέλεσαν άλμα με αντίθετη κίνηση. Το ύψος του άλματος προσδιορίστηκε χρησιμοποιώντας ένα δυναμοδάπεδο. Ο κάθε εξεταζόμενος πραγματοποίησε 3 προσπάθειες με 1 min διάλειμμα μεταξύ τους, και η καλύτερη προσπάθεια λήφθηκε για ανάλυση. Αμέσως μετά οι παίκτες εξετάστηκαν στο ημικάθισμα. Ξεκίνησαν εκτελώντας 10 επαναλήψεις με χαμηλή επιβάρυνση και ακολούθως αύξησαν την επιβάρυνση προοδευτικά έως ότου έφθασαν το 1RM. Πριν επιτευχθεί το 1RM εκτελέστηκαν 3-6 επαναλήψεις. Τρεις μέρες αργότερα κατά την δεύτερη ημέρα των τεστ οι παίκτες εξετάστηκαν στα 30 m σπριντ και τα 20 m παλίνδρομου τρεξίματος σε γήπεδο χειροσφαίρισης. Οι παίκτες ξεκινούσαν μόνοι τους. Οι χρόνοι καταγράφηκαν με φωτοκύτταρα που τοποθετήθηκαν στις γραμμές εκκίνησης και τερματισμού και σε κάθε 10 m. Πραγματοποιήθηκαν 2 προσπάθειες σε κάθε τεστ με 5 min διάλειμμα μεταξύ τους. Ο καλύτερος χρόνος του κάθε παίκτη χρησιμοποιήθηκε για ανάλυση αργότερα. Τα ευρήματα της έρευνας έδειξαν ότι το άλμα με αντίθετη

19 κίνηση παρουσίαζε υψηλή συσχέτιση (r = 0.72) με τον χρόνο των 10 m σπριντ, και υψηλή συσχέτιση (r = 0.60) με τον χρόνο των 30 m σπριντ. Οι Sawyer et al. (2002) προσπάθησαν να εξετάσουν τη σχέση της ποδοσφαιρικής ικανότητας με επιλεγμένα τεστ πεδίου. Στη μελέτη αυτή συμμετείχαν 40 ποδοσφαιριστές μέσης ηλικίας 19.5 ετών. Τα τεστ στα οποία εξετάστηκαν οι παίκτες ήταν το άλμα με αντίθετη κίνηση, τα σπριντ των 10 και 20 y, το παλίνδρομο τρέξιμο των 10 y, το στρίψιμο με μπάρα, το αρασέ, οι πιέσεις πάγκου, και το ημικάθισμα. Οι παίκτες χωρίστηκαν σε μια ομάδα αμυντικών, και μια ομάδα επιθετικών. Το άλμα με αντίθετη κίνηση υπολογίστηκε από τη διαφορά μεταξύ του αρχικού ύψους που έφθανε ο δοκιμαζόμενος ενώ στεκόταν όρθιος με τα δύο χέρια τεντωμένα ψηλά, και του ύψους που πετύχαινε κατά το άλμα. Εκτελέστηκαν 3 προσπάθειες και η καλύτερη χρησιμοποιήθηκε για ανάλυση. Οι χρόνοι των 10 και 20 y μετρήθηκαν με φωτοκύτταρα που τοποθετήθηκαν σ αυτές τις αποστάσεις. Μετά την προθέρμανση οι παίκτες πραγματοποίησαν 3 σπριντ των 20 y σε χλοοτάπητα. Ο κάθε παίκτης ξεκινούσε μόνος του. Ο καλύτερος χρόνος στην κάθε απόσταση λήφθηκε για ανάλυση. Στο παλίνδρομο τρέξιμο ο παίκτης έπρεπε να τρέξει 5 y προς μια κατεύθυνση, να ακουμπήσει μια γραμμή στο έδαφος με το πόδι του και εν συνέχεια να τρέξει προς την αντίθετη κατεύθυνση άλλες 5 y. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι το άλμα με αντίθετη κίνηση είχε σημαντική συσχέτιση (r = έως r = -0.79) με τον χρόνο των 20 y, και σημαντική συσχέτιση (r = -0.81) με τον χρόνο του παλίνδρομου τρεξίματος. Οι Sinnett et al. (2001) προσπάθησαν να δουν αν η επίδοση του δρόμου των 10 km έχει συσχέτιση με διάφορα αναερόβια τεστ ισχύος. Τα άτομα που πήραν μέρος στη μελέτη ήταν 20 άντρες και 16 γυναίκες δρομείς μεγάλων αποστάσεων τοπικού επιπέδου. Τα χαρακτηριστικά τους ήταν μέση ηλικία 27.9 έτη, μέσο ανάστημα 172 cm, και μέση σωματική μάζα 69.3 kg. Τα 19 από τα 36 άτομα είχαν προπονητική εμπειρία στην προπόνηση με αντιστάσεις και 12 πραγματοποιούσαν προπόνηση με σπριντ. Οι εξεταζόμενοι δεν έλαβαν τροφή 4 ώρες πριν τα τεστ, ούτε πραγματοποίησαν κάποιου είδους άσκηση την ημέρα των τεστ. Τα τεστ που πραγματοποιήθηκαν ήταν τα 50 και 300 m σπριντ, το άλμα με αντίθετη κίνηση, και το άλμα από ημικάθισμα. Η επιδόσεις στα 10 km είχαν προσδιοριστεί μια εβδομάδα νωρίτερα σε κούρσα στο δρόμο. Πριν τα τεστ πραγματοποιούνταν χαλαρό τρέξιμο και διατάσεις για προθέρμανση. Τα τεστ των σπριντ πραγματοποιήθηκαν σε ανοικτό στίβο. Στο τεστ των 50 m εκτελέστηκαν 2-3 δοκιμαστικές προσπάθειες με αυξανόμενο ρυθμό. Μετά ακολούθησε περπάτημα 5 min. Οι εξεταζόμενοι ξεκινούσαν από συσπειρωτική θέση με το μπροστινό χέρι τοποθετημένο σ'ένα μαλακό υλικό στη γραμμή αφετηρίας που ενεργοποιούσε το ηλεκτρονικό χρονόμετρο. Η χρονομέτρηση έγινε χρησιμοποιώντας φωτοκύτταρα. Πραγματοποιήθηκαν 2 προσπάθειες και η προσπάθεια με την καλύτερη επίδοση λήφθηκε για ανάλυση. Το τεστ των 300 m πραγματοποιήθηκε τελευταίο από όλα τα τεστ για να αποφευχθούν οι επιπτώσεις της κόπωσης. Οι εξεταζόμενοι πραγματοποίησαν μία κούρσα χωρισμένοι σε ζευγάρια του ίδιου φύλου και παραπλήσιας επίδοσης στα 10 km. Οι άλλες διαδικασίες ήταν παρόμοιες με το τεστ των 50 m. Τα δύο κατακόρυφα άλματα προσδιορίστηκαν από τη διαφορά μεταξύ του αρχικού ύψους που έφθανε ο εξεταζόμενος ενώ στεκόταν όρθιος με το ένα χέρι τεντωμένο ψηλά, και του ύψους που πετύχαινε κατά το άλμα. Στο άλμα από ημικάθισμα η αρχική γωνία των γονάτων ήταν 90 και μετρήθηκε με γωνιόμετρο. Τρεις προσπάθειες πραγματοποιήθηκαν στο κάθε είδος άλματος και η καλύτερη προσπάθεια χρησιμοποιήθηκε για ανάλυση. Το διάλειμμα μεταξύ των προσπαθειών ήταν 30 sec. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι η επίδοση των 50 m σπριντ είχε υψηλή συσχέτιση (r = ) με το ύψος του άλματος από ημικάθισμα, υψηλή συσχέτιση (r = ) με το ύψος του άλματος με αντίθετη κίνηση, υψηλή συσχέτιση (r = ) με την ισχύ του άλματος από ημικάθισμα, και υψηλή συσχέτιση (r = ) με

20 την ισχύ του άλματος με αντίθετη κίνηση. Η επίδοση των 300 m σπριντ είχε μεσαία συσχέτιση (r = ) με το ύψος του άλματος από ημικάθισμα, μεσαία συσχέτιση (r = ) με το ύψος του άλματος με αντίθετη κίνηση, μεσαία συσχέτιση (r = ) με την ισχύ του άλματος από ημικάθισμα, και μεσαία συσχέτιση (r = ) με την ισχύ του άλματος με αντίθετη κίνηση. Το συμπέρασμα των αποτελεσμάτων των ερευνών που αφορούν στη συσχέτιση των κατακόρυφων αλμάτων με τα σπριντ είναι ότι το εύρος συσχετίσεων κυμαίνεται από (r = έως -0.86). Πιο αναλυτικά το άλμα από ημικάθισμα με ή χωρίς πρόσθετη επιβάρυνση παρουσίαζε την υψηλότερη συσχέτιση (r = έως -0.86) με τα σπριντ, ενώ το άλμα με αντίθετη κίνηση με ή χωρίς πρόσθετη επιβάρυνση παρουσίαζε συσχέτιση (r = έως -0.79) και το άλμα βάθους είχε συσχέτιση (r = έως -0.79) με τα σπριντ. Από τις αποστάσεις των σπριντ, τα m είχαν συσχέτιση από (r = έως -0.86), τα m είχαν συσχέτιση (r = έως -0.79), τα 100 m είχαν συσχέτιση (r = έως -0.75), τα 300 m είχαν συσχέτιση (r = έως -0.55), και η μέγιστη ταχύτητα είχε συσχέτιση (r = 0.56 έως 0.63) με τα κατακόρυφα άλματα. Δηλαδή όλες οι αποστάσεις είχαν παρόμοια συσχέτιση με τα κατακόρυφα άλματα εκτός των 300 m. Συσχέτιση κατακόρυφων αλμάτων με τη μέγιστη ισοκινητική ροπή δύναμης σε διάφορες γωνιακές ταχύτητες Οι Genuario, Dolgener (1980) εξέτασαν γυναίκες αθλήτριες με ισοκινητικό μηχάνημα σε γωνιακές ταχύτητες 30 /sec και 180 /sec με σκοπό να βρουν τι συσχέτιση μπορεί να παρουσιάζει η μέγιστη ισοκινητική ροπή δύναμης κατά την έκταση και κάμψη του γόνατος και την πελματιαία κάμψη με την επίδοση στο κατακόρυφο άλμα. Βρήκαν ότι η επίδοση στο κατακόρυφο άλμα παρουσίαζε μεγαλύτερη συσχέτιση με την ισοκινητική ροπή δύναμης σε υψηλή γωνιακή ταχύτητα (180 /sec.), απ ότι με την ισοκινητική ροπή δύναμης σε χαμηλή γωνιακή ταχύτητα (30 /sec.) κατά την έκταση του γόνατος. Εντούτοις επισημαίνεται ότι η ισοκινητική ροπή δύναμης είτε σε υψηλή γωνιακή ταχύτητα (180 /sec.), είτε σε χαμηλή γωνιακή ταχύτητα (30 /sec.) δεν είχε σημαντική συσχέτιση με την επίδοση στο κατακόρυφο άλμα. Σε μια άλλη έρευνα οι Bosco, Mognoni, Luhtanen (1983) προσπάθησαν να προσδιορίσουν τη σχέση που μπορεί να έχουν οι βαλλιστικού τύπου δραστηριότητες (άλμα από ημικάθισμα, άλμα με αντίθετη κίνηση και άλμα βάθους από διαφορετικά ύψη) με την ισοκινητική ροπή δύναμης σε άντρες αθλητές, βρίσκοντας διαφορετικά αποτελέσματα από την προηγούμενη έρευνα. Από τις έξι γωνιακές ταχύτητες (30 /sec, 60 /sec., 120 /sec, 180 /sec, 240 /sec, 300 /sec) που εξετάστηκαν, οι υψηλότερες και σημαντικότερες συσχετίσεις και των τριών αλμάτων με την ισοκινητική ροπή δύναμης κατά την έκταση του γόνατος βρέθηκαν στη γωνιακή ταχύτητα των 240 /sec. Μια άλλη μελέτη των DeStaso, Kaminski, Perrin (1997) είχε σκοπό να προσδιορίσει πως σχετίζονται η μέγιστη ισοκινητική ροπή δύναμης κατά την έκκεντρη και ομόκεντρη ενεργοποίηση των εκτεινόντων μυών του γόνατος και ο χρόνος μέχρι να επιτευχθεί η μέγιστη ροπή, με το ύψος που επιτυγχάνεται στο άλμα βάθους. Το δείγμα των εξεταζόμενων ήταν μεικτό (άντρες, γυναίκες). Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι τη μεγαλύτερη συσχέτιση με το άλμα βάθους από ύψος 50 cm παρουσίαζε η μέγιστη ισοκινητική ροπή κατά την ομόκεντρη συστολή σε γωνιακή ταχύτητα 120 /sec. Οι άλλες παράμετροι δεν είχαν σημαντική συσχέτιση με την επίδοση στο άλμα βάθους. Σε μια έρευνα που αναφέρθηκε προηγούμενα οι Cronin et al. (2005) βρήκαν ότι το ύψος του άλματος με αντίθετη κίνηση και το ύψος στο άλμα από ημικάθισμα με πρόσθετο βάρος 30 kg δεν είχαν σημαντική συσχέτιση με τη μέγιστη ισοκινητική ροπή δύναμης κατά την έκταση του γόνατος στις γωνιακές ταχύτητες 60 /sec και 300 /sec. Όμως υπήρχε σημαντική) συσχέτιση μεταξύ της μέσης ισχύος του άλματος από ημικάθισμα με πρόσθετη επιβάρυνση 30 kg και των γωνιακών ταχυτήτων 60 /sec και 300 /sec.

21 Παρομοίως σε μια άλλη έρευνα οι Iossifidou, Baltzopoulos, Giakas (2005) ερεύνησαν τη σχέση του άλματος από ημικάθισμα με την ισοκινητική έκταση του γόνατος στις γωνιακές ταχύτητες 30, 90, 180, και 300 /sec. Βρήκαν ότι το άλμα από ημικάθισμα παρουσίαζε ισχυρή και σημαντική συσχέτιση με την ισοκινητική έκταση του γόνατος στην υψηλότερη γωνιακή ταχύτητα των 300 /sec. Ανάλυση ερευνών συσχετίσεων των κατακόρυφων σΐμάτων με 77/ μέγιστι] ισοκινητική ροπή δύναμης σε διάφορες γωνιακές ταχύτΐ]τες Οι DeStaso et al. (1997) σε μια άλλη μελέτη προσπάθησαν να βρουν πως σχετίζονται η μεγίστη ισοκινητική ροπή δύναμης κατά την έκκεντρη και ομόκεντρη ενεργοποίηση των εκτεινόντων μυών του γόνατος και της ποδοκνημικής, και ο χρόνος μέχρι να επιτευχθεί η μέγιστη ροπή, με το ύψος που επιτυγχάνεται στο άλμα βάθους. Στη μελέτη πήραν μέρος 12 άντρες και 18 γυναίκες μέσης ηλικίας 22.7 ετών, μέσης σωματικής μάζας 67.2 kg, και μέσου αναστήματος cm. Η προθέρμανση περιελάμβανε 5 min στατικό ποδήλατο και ασκήσεις ευλυγισίας των κάτω άκρων. Ακολούθως τα άτομα κλήθηκαν να εκτελέσουν 3 άλματα βάθους από κουτί ύψους 50 cm. Αρχικά τα πόδια ήταν παράλληλα με άνοιγμα όσο το άνοιγμα των ώμων και τα γόνατα τεντωμένα. Στη συνέχεια έκαναν πτώση από το κουτί και προσγειώνονταν στο έδαφος προκαλώντας έκκεντρη ενεργοποίηση. Από κει εκτελούσαν άλμα όσο το δυνατόν ψηλότερα προκαλώντας ομόκεντρη ενεργοποίηση. Κατά το άλμα οι δοκιμαζόμενοι εκτείνανε το ένα χέρι τους για να αφήνουν σημάδι στο υψηλότερο σημείο που έφθαναν σε έναν τοίχο μπροστά τους. Το ύψος άλματος υπολογίστηκε από τη διαφορά μεταξύ του αρχικού ύψους που υπολογιζόταν ενώ ο δοκιμαζόμενος στεκόταν στο πάτωμα με το ένα χέρι τεντωμένο ψηλά, και του ύψους που επιτυγχανόταν κατά το άλμα. Επίσης δόθηκαν 3 δοκιμαστικές προσπάθειες πριν τις 3 κανονικές προσπάθειες του τεστ. Το διάλειμμα μεταξύ των αλμάτων ήταν 1 min. Το ισοκινητικό τεστ περιελάμβανε έκταση γόνατος, και πελματιαία κάμψη ποδοκνημικής. Η γωνιακή ταχύτητα ήταν 120 /sec σε όλα τα τεστ. Το εύρος κίνησης κατά την έκταση του γόνατος ήταν 80, με αφετηρία τις 90 και τέλος τις 10. Η πελματιαία κάμψη ποδοκνημικής εκτελέστηκε με εύρος κίνησης 30, με αφετηρία τις 0 και τέλος τις 30. Αρχικά οι εξεταζόμενοι πραγματοποίησαν 5 υπομέγιστες επαναλήψεις για να εξοικειωθούν με το μηχάνημα. Οι εξεταζόμενοι έπρεπε να αντιστέκονται στην κίνηση του μηχανήματος κατά την έκκεντρη φάση και να σπρώχνουν όσο το δυνατόν πιο εκρηκτικά κατά την ομόκεντρη φάση που ακολουθούσε. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι το άλμα βάθους είχε μεσαία συσχέτιση (r = 0.48) με την μέγιστη ισοκινητική ροπή στην έκταση του γόνατος κατά την ομόκεντρη ενεργοποίηση, δεν παρουσίασε συσχέτιση με το χρόνο που χρειαζόταν για να επιτευχθεί η μέγιστη ροπή στην έκταση του γόνατος κατά την ομόκεντρη ενεργοποίηση, χαμηλή συσχέτιση (r = 0.27) με την μέγιστη ισοκινητική ροπή στην έκταση του γόνατος κατά την έκκεντρη ενεργοποίηση, και χαμηλή συσχέτιση (τ = -0.25) με το χρόνο που χρειαζόταν για να επιτευχθεί η μέγιστη ροπή στην έκταση του γόνατος κατά την έκκεντρη ενεργοποίηση. Συμπερασματικά βλέπουμε ότι η ομόκεντρη δύναμη των εκτεινόντων του γόνατος είναι σημαντικότερος δείκτης απόδοσης για το ύψος στο άλμα βάθους από ότι η έκκεντρη όπως δείχνουν τα ευρήματα της έρευνας. Μια έρευνα των Genuario, Dolgener (1980) προσπάθησε να προσδιορίσει τη συσχέτιση που μπορεί να παρουσιάζει η μέγιστη ισοκινητική ροπή κατά την έκταση, κάμψη του γόνατος, και την πελματιαία κάμψη της ποδοκνημικής, με την επίδοση στο κατακόρυφο άλμα. Τα άτομα που συμμετείχαν στην έρευνα ήταν 29 γυναίκες αθλήτριες της καλαθοσφαίρισης, της πετοσφαίρισης, του γκολφ, και του τένις. Χρειάστηκαν 2 τεστ για να ληφθούν τα δεδομένα. Στο πρώτο τεστ, οι εξεταζόμενες εκτέλεσαν ένα κατακόρυφο άλμα όπως περιγράφεται από τους Johnson & Nelson (1979).

22 Πραγματοποιήθηκαν 3 προσπάθειες και η καλύτερη χρησιμοποιήθηκε για στατιστική ανάλυση. Το διάλειμμα μεταξύ των προσπαθειών ήταν επαρκές ώστε να ελαττώνονται οι επιδράσεις της κόπωσης. Οι μονάδες μέτρησης των αποτελεσμάτων στο κατακόρυφο άλμα εκφράστηκαν σε πόδια-λίμπρες και σε ίντσες. Το δεύτερο τεστ πραγματοποιήθηκε περίπου 2 εβδομάδες μετά το πρώτο. Οι εξεταζόμενες αξιολογήθηκαν στην ικανότητα να παράγουν ροπή κατά την έκταση, κάμψη του γόνατος, και την πελματιαία κάμψη της ποδοκνημικής με το δυνατό τους πόδι σε 2 γωνιακές ταχύτητες. Χρησιμοποιήθηκε ένα ισοκινητικό δυναμόμετρο Cybex για τη μέτρηση της ροπής. Για εξοικείωση με το μηχάνημα και το τεστ εκτελέστηκαν 3 υπομέγιστες επαναλήψεις στις 30 /sec, και 3 στις 180 /sec. Μετά από μια μεγάλη περίοδο διαλείμματος, η κάθε εξεταζόμενη εκτέλεσε 3 μέγιστες επαναλήψεις έκτασης-κάμψης του γόνατος μαζί στις 30 /sec. Μετά από 15 sec διάλειμμα η εξεταζόμενη εκτέλεσε 3 μέγιστες επαναλήψεις έκτασης-κάμψης του γόνατος στις 180 /sec. Οι ίδιες διαδικασίες ακολούθησαν και για τον υπολογισμό της ροπής στην πελματιαία κάμψη της ποδοκνημικής. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι το κατακόρυφο άλμα εκφρασμένο σε ίντσες παρουσίαζε χαμηλή συσχέτιση (r = 0.151) με τη μέγιστη ισοκινητική ροπή κατά την έκταση του γόνατος στις 30 /sec, και μεσαία συσχέτιση (r = 0.513) με τη μέγιστη ισοκινητική ροπή κατά την έκταση του γόνατος στις 180 /sec, ενώ το κατακόρυφο άλμα εκφρασμένο σε πόδια-λίμπρες είχε επίσης χαμηλή συσχέτιση (r = 0.226) με τη μέγιστη ισοκινητική ροπή κατά την έκταση του γόνατος στις 30 /sec, και μεσαία συσχέτιση (τ = 0.587) με τη μέγιστη ισοκινητική ροπή κατά την έκταση του γόνατος στις 180 /sec. Έτσι συμπεραίνεται ότι η μέγιστη ισοκινητική ροπή κατά την έκταση του γόνατος με υψηλή γωνιακή ταχύτητα έχει υψηλότερη συσχέτιση με το κατακόρυφο άλμα απ ότι η μέγιστη ισοκινητική ροπή κατά την έκταση του γόνατος με χαμηλή γωνιακή ταχύτητα. Παρ όλα αυτά καμία από τις δύο γωνιακές ταχύτητες έκτασης του γόνατος δεν παρουσίασε σημαντική και ισχυρή συσχέτιση με την επίδοση στο κατακόρυφο άλμα. Οι Bosco et al. (1983) προσπάθησαν να προσδιορίσουν τη σχέση που έχουν οι βαλλιστικού τύπου δραστηριότητες με την ισοκινητική ροπή δύναμης. Δώδεκα άνδρες αθλητές της πετοσφαίρισης έλαβαν μέρος στη μελέτη με μέση ηλικία 22.6 έτη, μέσο ανάστημα 191 cm και μέση σωματική μάζα 86 kg. Οι συμμετέχοντες είχαν όλοι εμπειρία των τεστ που ακολούθησαν. Πραγματοποιήθηκαν άλμα από ημικάθισμα, άλμα με αντίθετη κίνηση, και άλμα βάθους από ύψη 20, 40, 60, 80, και 100 cm. Το ύψος άλματος kui στις 3 περιπτώσεις υπολογίστηκε από το χρόνο πτήσης. Για τον υπολογισμό τους χρησιμοποιήθηκε μια ηλεκτρονική συσκευή που αποτελούταν από ένα ψηφιακό χρονόμετρο συνδεδεμένο με καλώδιο σε μια πλατφόρμα αντίστασης. Το χρονόμετρο ενεργοποιούταν από τα πόδια του αθλητή τη στιγμή της απελευθέρωσης από την πλατφόρμα και σταματούσε τη στιγμή της προσγείωσης. Στο ισοκινητικό τεστ στο Cybex εξετάστηκαν οι εκτείνοντες του γόνατος του ισχυρού ποδιού. Μετά από καθορισμένη προθέρμανση και εξοικείωση με το μηχάνημα οι εξεταζόμενοι καλέστηκαν να εφαρμόσουν μέγιστη δύναμη με εύρος κίνησης 90. Εξετάστηκαν σε 6 γωνιακές ταχύτητες και εκτέλεσαν 3 μέγιστες επαναλήψεις στην καθεμία. Οι γωνιακές ταχύτητες ήταν 30 /sec, 60 /sec., 120 /sec, 180 /sec, 240 /sec, και 300 /sec. Η υψηλότερη ροπή δύναμης στη κάθε γωνιακή ταχύτητα χρησιμοποιήθηκε για ανάλυση. Τα ευρήματα έδειξαν ότι το άλμα από ημικάθισμα παρουσίαζε χαμηλή συσχέτιση (r = 0.12) με τη μέγιστη ισοκινητική ροπή δύναμης στις 30 /sec, χαμηλή συσχέτιση (τ = 0.04) με τη μέγιστη ισοκινητική ροπή δύναμης στις 60 /sec, μεσαία συσχέτιση (r = 0.51) με τη μέγιστη ισοκινητική ροπή δύναμης στις 120 /sec, υψηλή συσχέτιση (τ = 0.64) με τη μέγιστη ισοκινητική ροπή δύναμης στις 180 /sec, υψηλή συσχέτιση (τ = 0.71) με τη μέγιστη ισοκινητική ροπή δύναμης στις 240 /sec, και υψηλή συσχέτιση (τ = 0.69) με τη μέγιστη ισοκινητική ροπή δύναμης στις 300 /sec. Το άλμα με αντίθετη κίνηση είχε

23 χαμηλή συσχέτιση (r = 0.28) με τη μέγιστη ισοκινητική ροπή δύναμης στις 30 /sec, χαμηλή συσχέτιση (τ = 0.11) με τη μέγιστη ισοκινητική ροπή δύναμης στις 60 /sec, υψηλή συσχέτιση (r = 0.65) με τη μέγιστη ισοκινητική ροπή δύναμης στις 120 /sec, υψηλή συσχέτιση (r = 0.66) με τη μέγιστη ισοκινητική ροπή δύναμης στις 180 /sec, υψηλή συσχέτιση (τ = 0.74) με τη μέγιστη ισοκινητική ροπή δύναμης στις 240 /sec, και μεσαία συσχέτιση (τ = 0.53) με τη μέγιστη ισοκινητική ροπή δύναμης στις 300 /sec. Τέλος το άλμα βάθους είχε χαμηλή συσχέτιση (τ = 0.13) με τη μέγιστη ισοκινητική ροπή δύναμης στις 30 /sec, χαμηλή αντίστροφη συσχέτιση (τ = -0.01) με τη μέγιστη ισοκινητική ροπή δύναμης στις 60 /sec, μεσαία συσχέτιση (τ = 0.50) με τη μέγιστη ισοκινητική ροπή δύναμης στις 120 /sec, μεσαία συσχέτιση (r = 0.57) με τη μέγιστη ισοκινητική ροπή δύναμης στις 180 /sec, υψηλή συσχέτιση (τ = 0.60) με τη μέγιστη ισοκινητική ροπή δύναμης στις 240 /sec, και μεσαία συσχέτιση (τ = 0.37) με τη μέγιστη ισοκινητική ροπή δύναμης στις 300 /sec. Έτσι συμπεραίνεται ότι όλα τα κατακόρυφα άλματα παρουσίασαν την υψηλότερη συσχέτιση με την ισοκινητική ροπή δύναμης στη γωνιακή ταχύτητα των 240 /sec, ενώ το άλμα με αντίθετη κίνηση είχε την υψηλότερη συσχέτιση με την ισοκινητική ροπή δύναμης από όλα τα άλματα σε όλες σχεδόν τις γωνιακές ταχύτητες. Σε μια άλλη έρευνα οι Iossifidou et al. (2005) ερεύνησαν τη σχέση του άλματος από ημικάθισμα με την ισοκινητική έκταση του γόνατος στις γωνιακές ταχύτητες 30, 90, 180, και 300 /sec. Τα άτομα που συμμετείχαν στη μελέτη ήταν 5 άντρες αθλητές στίβου και καλαθοσφαίρισης ενώ δεν είχαν ιστορικό τραυματισμών πριν την έρευνα. Τα χαρακτηριστικά τους ήταν: μέση ηλικία 23.4 έτη, μέσο ανάστημα 187 cm, και μέση σωματική μάζα 79.2 kg. Χρησιμοποιήθηκε ένα ισοκινητικό δυναμόμετρο. Μετά από 5 min προθέρμανση, οι συμμετέχοντες εκτέλεσαν 5 ομόκεντρες εκτάσεις γόνατος σε καθεμία από τις γωνιακές ταχύτητες των 30, 90, 180, και 300 /sec. Το διάλειμμα μεταξύ των γωνιακών ταχυτήτων ήταν 2 min. Η μέγιστη ισοκινητική ροπή δύναμης υπολογίστηκε με 4 διαφορετικές μεθόδους. Στην πρώτη μέθοδο που είναι και η συμβατική μέθοδος χρησιμοποιήθηκε προεπιλεγμένη γωνιακή ταχύτητα και υπολογίστηκε η στιγμή μεγιστοποίησης της ροπής χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η γωνιακή ταχύτητα τη στιγμή της μέγιστης ροπής. Μετά πραγματοποιήθηκε το άλμα από ημικάθισμα σε ένα δυναμοδάπεδο. Μετά από 5 min προθέρμανσης που περιελάμβανε χαλαρό τρέξιμο και στατικές διατάσεις οι συμμετέχοντες εκτέλεσαν τα άλματα. Κατά το άλμα τα χέρια έπρεπε να βρίσκονται τοποθετημένα στο στήθος. Μια κάμερα χρησιμοποιήθηκε για την καταγραφή των κινηματικών χαρακτηριστικών. Τέσσερις αντανακλαστικοί δείκτες τοποθετήθηκαν στον μείζων τραχαντήρα, στο γόνατο, στον αστράγαλο, και το μεγάλο δάκτυλο. Πραγματοποιήθηκαν 3 προσπάθειες με 1 min διάλειμμα ενδιάμεσα, και η προσπάθεια με την υψηλότερη παραγωγή ισχύος χρησιμοποιήθηκε για ανάλυση. Τα ευρήματα έδειξαν ότι το άλμα από ημικάθισμα παρουσίαζε μεσαία συσχέτιση (γ = 0.45) με την μέγιστη ισοκινητική ροπή στις 30 /sec, μεσαία συσχέτιση (τ = 0.59) με την μέγιστη ισοκινητική ροπή στις 90 /sec, υψηλή συσχέτιση (τ = 0.65) με την μέγιστη ισοκινητική ροπή στις 180 /sec, και υψηλή συσχέτιση (τ = 0.80) με την μέγιστη ισοκινητική ροπή στις 300 /sec. Έτσι φαίνεται ότι με την αύξηση της γωνιακής ταχύτητας αυξάνεται και η συσχέτιση του κατακόρυφου άλματος με την ισοκινητική ροπή δύναμης. Σε μια άλλη έρευνα που αναλύθηκε πιο πριν οι Cronin et al. (2005) βρήκαν ότι το ύψος στο άλμα με αντίθετη κίνηση με πρόσθετη επιβάρυνση 30 kg είχε χαμηλή συσχέτιση (r = 0.19) με τη μέγιστη ροπή της έκτασης του γόνατος στις 60 /sec, και χαμηλή συσχέτιση (r = 0.13) με τη μέγιστη ροπή της έκτασης του γόνατος στις 300 /sec. Η μέση ισχύς στο άλμα με αντίθετη κίνηση με πρόσθετη επιβάρυνση 30 kg είχε μεσαία συσχέτιση (r = 0.48) με την μέγιστη ροπή της έκτασης του γόνατος στις 60 /sec, ισχυρή

24 συσχέτιση (r = 0.66) με τη μέγιστη ροπή της έκτασης του γόνατος στις 300 /sec. Το απλό άλμα με αντίθετη κίνηση είχε χαμηλή συσχέτιση (τ = 0.25) με τη μέγιστη ροπή της έκτασης του γόνατος στις 60 /sec, χαμηλή συσχέτιση (τ = 0.16) με τη μέγιστη ροπή της έκτασης του γόνατος στις 300 /sec. Το συμπέρασμα των αποτελεσμάτων των ερευνών που αφορούν στη συσχέτιση των κατακόρυφων αλμάτων με τη μέγιστη ισοκινητική ροπή δύναμης σε διάφορες γωνιακές ταχύτητες είναι ότι το εύρος συσχετίσεων κυμαίνεται από (τ = ). Συγκεκριμένα το άλμα από ημικάθισμα και το άλμα με αντίθετη κίνηση είχαν παρόμοιες συσχετίσεις (τ = και r = ) αντίστοιχα με την ισοκινητική ροπή δύναμης της έκτασης του γόνατος σε διάφορες γωνιακές ταχύτητες ενώ η συσχέτιση του άλματος βάθους με την ισοκινητική ροπή δύναμης κυμαινόταν από (r = έως 0.60). Από τις γωνιακές ταχύτητες της ισοκίνησης οι 30και 60 /sec παρουσίαζαν τη χαμηλότερη συσχέτιση (r = έως 0.45) με τα κατακόρυφα άλματα, οι /sec είχαν μέτρια συσχέτιση (τ = ) με τα κατακόρυφα άλματα, οι 240 /sec είχαν την υψηλότερη συσχέτιση (r = ) με τα κατακόρυφα άλματα και οι 300 /sec είχαν συσχέτιση (τ = ) με τα κατακόρυφα άλματα. Συσχέτιση κατακόρυφων αλμάτων με διάφορα τεστ ισχύος Σε έρευνα που αναφέρθηκε προηγούμενα οι Mayhew et al. (1994) από τις παραμέτρους που εξέτασαν (μήκος άνευ φοράς, ρίψη σφαίρας από καθιστή θέση, Margaria-Kalamen τεστ, ισχύς στις πιέσεις στήθους σε πάγκο) βρήκαν την υψηλότερη και πιο σημαντική συσχέτιση μεταξύ της ισχύος του άλματος με αντίθετη κίνηση, και του Margaria-Kalamen τεστ ισχύος. Δεν βρέθηκε το ίδιο όμως για το ύψος του άλματος με αντίθετη κίνηση. Σε μια άλλη έρευνα οι Wisloff et al. (2003) εξέτασαν τη συσχέτιση της μέγιστης δύναμης του ημικαθίσματος με τη επίδοση στο σπριντ και το ύψος του άλματος με αντίθετη κίνηση σε ποδοσφαιριστές βρίσκοντας σημαντική συσχέτιση μεταξύ του άλματος με αντίθετη κίνηση και του 1RM του ημικαθίσματος. Παρόμοια ήταν και τα αποτελέσματα των Stone et al. (2003), όπου το άλμα με αντίθετη κίνηση με πρόσθετη επιβάρυνση % του 1RM του ημικαθίσματος, και το άλμα από ημικάθισμα με το ίδιο πρόσθετο βάρος είχαν σημαντική συσχέτιση με το 1RM του ημικαθίσματος. Ακόμη σε μια έρευνα των Thomas et al. (1995) που σκοπό είχε να μελετήσει τη ισχύ των κάτω άκρων σε γυναίκες, βρέθηκε ότι το ύψος του άλματος με αντίθετη κίνηση είχε δυνατή συσχέτιση με την ισχύ στις πιέσεις μηρών στην πρέσα. Οι Cronin et al. (2005) αντίθετα δε βρήκαν σημαντική συσχέτιση των 3RM του ημικαθίσματος με το ύψος του άλματος με αντίθετη κίνηση και το ύψος και την ισχύ του άλματος από ημικάθισμα με πρόσθετη επιβάρυνση 30 kg. Ανάλυση ερευνών συσχετίσεων των κατακόρυφων αλμάτων με διάφορα τεστ ισχύος Οι Stone et al. (2003) προσπάθησαν να βρουν τη συσχέτιση που έχει το 1RM του ημικαθίσματος με την παραγωγή ισχύος του άλματος με αντίθετη κίνηση και του άλματος από ημικάθισμα με πρόσθετες επιβαρύνσεις. Τα άτομα που πήραν μέρος στην έρευνα ήταν 22 άντρες με προπονητική εμπειρία από 7 εβδομάδες έως 15+ έτη. Τα χαρακτηριστικά τους ήταν: μέση σωματική μάζα 87 kg, μέσο ποσοστό λίπους 14.1%, και μέση ηλικία 22.2 έτη. Τα άλματα από ημικάθισμα και τα άλματα με αντίθετη κίνηση πραγματοποιήθηκαν σε δυο διαφορετικές περιόδους με μια εβδομάδα διάστημα ανάμεσά τους. Και οι 2 τύποι αλμάτων εκτελέστηκαν με επιβάρυνση από % του 1RM του ημικαθίσματος. Πραγματοποιήθηκε μια μέγιστη προσπάθεια σε κάθε δοκιμασία και τα άτομα εκτέλεσαν άλματα με επιβάρυνση 90% του 1RM περίπου. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι και οι δυο τύποι αλμάτων με πρόσθετες επιβαρύνσεις 10-90% του 1RM, παρουσίαζαν υψηλή συσχέτιση (r = ) με το 1 RM του ημικαθίσματος.

25 Σε μια έρευνά τους οι Thomas et al. (1996) προσπάθησαν να εξετάσουν τη σχέση της μεγίστης δύναμης στις πιέσεις πρέσας με διάφορα τεστ πεδίου. Τα άτομα που πήραν μέρος στην έρευνα ήταν 19 γυναίκες ηλικίας ετών. Οι εξεταζόμενες δεν συμμετείχαν σε κανένα τακτικό πρόγραμμα άσκησης. Τα τεστ πραγματοποιήθηκαν σε 3 διαφορετικές ημέρες με αρκετές μέρες ανάπαυση μεταξύ τους. Την πρώτη και δεύτερη μέρα πραγματοποιήθηκαν οι πιέσεις πρέσας με δυο πόδια. Υπολογίστηκαν η μέση και μέγιστη ισχύς και η μέγιστη δύναμη στις πιέσεις πρέσας. To 1RM της κάθε εξεταζόμενης προσδιορίστηκε μέσω προοδευτικής αύξησης της αντίστασης, μέχρι να είναι αδύνατο να εκτελεσθεί ολόκληρη η κίνηση. Η υψηλότερη τιμή δύναμης που επιτεύχθηκε πριν συμβεί η τελευταία αποτυχημένη προσπάθεια, ήταν το 1RM. Μετά από 5 min διάλειμμα, η επιβάρυνση κατέβηκε στο 34% του 1RM της κάθε εξεταζόμενης, και εκτελέστηκαν πιέσεις όσο το δυνατόν ταχύτερα σε όλο το εύρος κίνησης για τον προσδιορισμό της ισχύος. Το τεστ επαναλήφθηκε με αυξήσεις της αντίστασης κατά 5% κάθε φορά. Το τεστ πραγματοποιήθηκε μια φορά σε κάθε αντίσταση. Το διάλειμμα που δόθηκε μεταξύ των προσπαθειών ήταν 1 min. Η μέγιστη ισχύς επιτεύχθηκε στο 56-78% του 1RM. Για τον καθορισμό του εύρους της κίνησης, η κάθε εξεταζόμενη έκτεινε τα πόδια της χωρίς αντίσταση. Το τεστ του κατακόρυφου άλματος με αντίθετη κίνηση πραγματοποιήθηκε την τρίτη ημέρα. Το ύψος του άλματος υπολογίστηκε από τη διαφορά μεταξύ του αρχικού ύψους που έφθανε ο δοκιμαζόμενος ενώ στεκόταν όρθιος με τα δύο χέρια τεντωμένα ψηλά, και του ύψους που πετύχαινε κατά το άλμα. Πραγματοποιήθηκαν 3 προσπάθειες και η καλύτερη χρησιμοποιήθηκε για ανάλυση. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι το άλμα με αντίθετη κίνηση είχε σημαντική συσχέτιση (r = 0.73) με τη μέγιστη ισχύ στις πιέσεις πρέσας. Συμπερασματικά το άλμα με αντίθετη κίνηση φαίνεται να είναι ένα αξιόπιστο τεστ για την αξιολόγηση της ισχύος των κάτω άκρων και η συσχέτισή του με την μέγιστη ισχύ στις πιέσεις πρέσας οφείλεται στο ποσό της δύναμης που απαιτούν οι δυο αυτές κινήσεις. Στην πρώτη έρευνα που αναλύθηκε πιο πριν οι Mayhew et al. (1994) βρήκαν ότι το ύψος του άλματος με αντίθετη κίνηση είχε: μεσαία συσχέτιση (r = 0.46) με την επίδοση στη ρίψη σφαίρας από καθιστή θέση, μεσαία συσχέτιση (τ = 0.35) με το Margaria-Kalamen τεστ, μεσαία συσχέτιση (τ = 0.51) με την ισχύ του κατακόρυφου άλματος, μεσαία συσχέτιση (r = 0.49) με την ισχύ στις πιέσεις στήθους στον πάγκο, και μεσαία συσχέτιση (r = 0.57) με την επίδοση στο οριζόντιο άλμα άνευ φοράς. Η ισχύς του άλματος με αντίθετη κίνηση είχε: χαμηλή συσχέτιση (r = 0.26) με την επίδοση στο οριζόντιο άλμα άνευ φοράς, χαμηλή συσχέτιση (τ = 0.26) με την επίδοση στη ρίψη σφαίρας από καθιστή θέση, υψηλή συσχέτιση (τ = 0.80) με το Margaria-Kalamen τεστ, και αρνητική μεσαία συσχέτιση (r = -0.59) με την ισχύ στις πιέσεις στήθους στον πάγκο. Σε μια άλλη έρευνα που αναλύθηκε πριν οι Cronin et al. (2005) βρήκαν ότι το ύψος στο άλμα με αντίθετη κίνηση με πρόσθετη επιβάρυνση 30 kg είχε χαμηλή συσχέτιση (r = 0.16) με τα 3RM του ημικαθίσματος, η μέση ισχύς του άλματος με αντίθετη κίνηση με πρόσθετη επιβάρυνση 30 kg είχε μεσαία συσχέτιση (r = 0.42) με τα 3RM του ημικαθίσματος, και το απλό άλμα με αντίθετη κίνηση είχε χαμηλή συσχέτιση (r = 0.14) με τα 3RM του ημικαθίσματος. Συμπερασματικά φαίνεται απροσδόκητο το γεγονός ότι τα άλματα δεν είχαν σημαντική συσχέτιση με τα 3RM του ημικαθίσματος παρότι τα κινηματικά χαρακτηριστικά τους είναι παρόμοια. Μπορεί ωστόσο η χαμηλή συσχέτιση να εξηγηθεί από τη διαφορά που παρουσιάζουν τα άλματα με το ημικάθισμα ως προς τα δυναμικά χαρακτηριστικά τους όπου η κίνηση στα άλματα είναι πιο γρήγορη σε σχέση με αυτή του ημικαθίσματος. Αυτό μπορεί να εξηγήσει τη σημαντική συσχέτιση που είχαν τα άλματα με τα σπριντ, τη χαμηλή συσχέτιση του ημικαθίσματος με τα σπριντ, και τη μεγαλύτερη συσχέτιση που παρουσίαζαν τα άλματα με τη μέγιστη ροπή

26 της έκτασης του γόνατος στις 300 /sec απ'ότι με τη μέγιστη ροπή της έκτασης του γόνατος στις 60 /sec. Σε έρευνα των Wisloff et al. (2003) που αναλύθηκε πριν, βρέθηκε ότι το άλμα με αντίθετη κίνηση παρουσίαζε υψηλή συσχέτιση (r = 0.78) με το 1RM του ημικαθίσματος. Έτσι τα αποτελέσματα της έρευνας ενισχύουν την άποψη ότι υπάρχει σημαντική συσχέτιση μεταξύ της μέγιστης δύναμης, του δρόμου σπριντ, και της αλτικής ικανότητας. Τα συμπεράσματα των αποτελεσμάτων των ερευνών που αφορούν στη συσχέτιση των κατακόρυφων αλμάτων με διάφορα τεστ ισχύος είναι ότι η μέγιστη δύναμη και η ισχύς στο ημικάθισμα και στις πιέσεις πρέσας αντίστοιχα είχαν τις υψηλότερες συσχετίσεις (r = ) με τα κατακόρυφα άλματα (άλμα από ημικάθισμα και άλμα με αντίθετη κίνηση), ενώ οι πιέσεις πάγκου τη χαμηλότερη αντίστροφη συσχέτιση (r = ) με το άλμα με αντίθετη κίνηση. Συσχέτιση κατακόρυφων αλμάτων με την απόδοση σε διάφορα αθλήματα Η μελέτη των Sawyer et al. (2002) που σκοπό είχε να εξετάσει τη σχέση της ποδοσφαιρικής ικανότητας και επιλεγμένων μετρήσεων τεστ πεδίου βρήκε ότι το ύψος στο άλμα με αντίθετη κίνηση είχε σημαντική συσχέτιση με την ποδοσφαιρική ικανότητα. Σε μια άλλη πρωτότυπη έρευνα οι Behm, Wahl, Button, Power, Anderson (2005) προσπάθησαν να προσδιορίσουν τη σχέση που μπορεί να έχει η ταχύτητα με παγοπέδιλα στο χόκεϊ με διάφορα τεστ πεδίου. Βρήκαν ότι η ισχύς και το ύψος στο άλμα από ημικάθισμα και το άλμα βάθους από ύψος 30 cm, δεν είχαν σημαντική συσχέτιση με τη μέγιστη ταχύτητα με παγοπέδιλα στο χόκεϊ. Στην έρευνα των Sinnett et al. (2001) που σκοπό είχε να εξετάσει τη σχέση της επίδοσης στα m τρέξιμο με αναερόβια τεστ ισχύος, βρέθηκε ότι το ύψος και η ισχύς του άλματος από ημικάθισμα και του άλματος με αντίθετη κίνηση είχαν σημαντική συσχέτιση με τον χρόνο των m. Ανάλυση ερευνών συσχετίσεων των κατακόρυφων αλμάτων με διάφορα αθλήματα Σε μια μελέτη τους οι Behm et al. (2005), εξέτασαν τη σχέση μεταξύ της ταχύτητας με παγοπέδιλα στο χόκεϊ και διαφόρων τεστ πεδίου. Τα άτομα που πήραν μέρος στη μελέτη ήταν 30 έφηβοι παίκτες του χόκεϊ μέσης ηλικίας 19.8 ετών, μέσου αναστήματος cm, και μέσης σωματικής μάζας 78.9 kg. Οι παίκτες είχαν προπονητική εμπειρία από 5-13 χρόνια. Τα τεστ στο παγοδρόμιο πραγματοποιήθηκαν με τυχαία σειρά, και με διάλειμμα τουλάχιστον 3 min μεταξύ των προσπαθειών. Στο πρώτο τεστ οι παίκτες ξεκινούσαν από το ένα τέρμα τη στιγμή που ήθελαν και έκαναν σκέιτ στο πάγο με στόχο να πετύχουν τη μέγιστη ταχύτητά τους έως τη ζώνη του κέντρου (μεταξύ των μπλε γραμμών). Μετά τη ζώνη αυτή σταματούσαν απότομα με ένα σφύριγμα. Στο δεύτερο τεστ ξεκινούσαν από την απέναντι γραμμή του τέρματος. Χρησιμοποιούσαν τη μεγάλη απόσταση του παγοδρομίου, τη στροφή γύρω από το τέρμα και την περιοχή πριν την κοντινή μπλε γραμμή για να πετύχουν τη μέγιστη ταχύτητα. Οι παίκτες χρονομετρήθηκαν μεταξύ των δύο μπλε γραμμών. Στο τρίτο τεστ οι παίκτες ξεκινούσαν από τη μπλε γραμμή, και έκανα σκέιτ γύρω από ένα κώνο στη γραμμή του κέντρου. Έτσι αξιολογήθηκε η ευκινησία. Με το σφύριγμα έκαναν σκέιτ όσο πιο γρήγορα μπορούσαν γύρω από 3 πυλώνες τοποθετημένους στη κόκκινη γραμμή του κέντρου και τη μπλε γραμμή. Τα τεστ εκτός παγοδρομίου περιλάμβαναν μεταξύ άλλων άλμα από ημικάθισμα με ελεύθερη κίνηση χεριών, και άλμα βάθους από ύψος 30 cm. Το άλμα από ημικάθισμα εκτελέστηκε με αρχική γωνία των γονάτων 100. Χρησιμοποιήθηκε ηλεκτρονικός τάπητας για τον προσδιορισμό του ύψους άλματος, της σχετικής ισχύος, του χρόνου επαφής, και της αναλογίας του χρόνου επαφής/ ύψος άλματος των δυο αλμάτων. Πραγματοποιήθηκαν 2 προσπάθειες σε κάθε άλμα και η μέση τιμή των δυο για κάθε

27 παράμετρο χρησιμοποιήθηκε για ανάλυση. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι η μέγιστη ταχύτητα στο σκέιτ είχε χαμηλή συσχέτιση (τ = -0.3) με το ύψος στο άλμα από ημικάθισμα, χαμηλή συσχέτιση (r = -0.25) με την ισχύ στο άλμα από ημικάθισμα, χαμηλή συσχέτιση (r = -0.1) με το χρόνο επαφής στο άλμα βάθους, χαμηλή συσχέτιση (r = -0.16) με το ύψος στο άλμα βάθους, και χαμηλή συσχέτιση (r = -0.14) με την αναλογία του χρόνου επαφής/ ύψος άλματος στο άλμα βάθους. Επίσης η ευκινησία στους κώνους παρουσίαζε χαμηλή συσχέτιση (r = -0.18) με το ύψος στο άλμα από ημικάθισμα, χαμηλή συσχέτιση (τ = -0.29) με την ισχύ στο άλμα από ημικάθισμα, χαμηλή συσχέτιση (τ = ) με το χρόνο επαφής στο άλμα βάθους, χαμηλή συσχέτιση (τ = -0.10) με το ύψος στο άλμα βάθους, και χαμηλή συσχέτιση (τ = -0.13) με την αναλογία του χρόνου επαφής/ ύψος άλματος στο άλμα βάθους. Το ότι δε υπήρξε σημαντική συσχέτιση των τεστ στο παγοδρόμιο με το άλμα βάθους μπορεί να εξηγηθεί από το γεγονός ότι κατά την προπόνηση των παικτών του χόκεϊ εκτελούνται ασκήσεις με μεγάλο χρόνο επαφής ενώ κατά το άλμα βάθους οι χρόνοι επαφής είναι σύντομοι. Επίσης η χαμηλή συσχέτιση των τεστ στο παγοδρόμιο με το άλμα από ημικάθισμα, ίσως εξηγείται από το ότι με το άλμα από ημικάθισμα εξετάστηκε μόνο η ομόκεντρη ενεργοποίηση, ενώ άλλες έρευνες που περιλάμβαναν το άλμα με αντίθετη κίνηση βρήκαν μεγαλύτερη συσχέτιση με τα τεστ στο παγοδρόμιο. Οι Sawyer et al. (2002) σε μια έρευνα που αναλύθηκε πιο πριν βρήκαν ότι το άλμα με αντίθετη κίνηση είχε σημαντική συσχέτιση (r = και r = -0.64) με την ποδοσφαιρική ικανότητα και στις δύο ομάδες. Συμπερασματικά φαίνεται ότι οι παίκτες με υψηλότερο κατακόρυφο άλμα είναι και καλύτεροι ποδοσφαιριστές. Τα αποτελέσματα της έρευνας των Sinnett et al. (2001) που αναλύθηκε πιο πριν έδειξαν ότι η επίδοση του δρόμου των 10 km παρουσίαζε υψηλή συσχέτιση (r = ) με το ύψος του άλματος από ημικάθισμα, υψηλή συσχέτιση (r = ) με το ύψος του άλματος με αντίθετη κίνηση, μεσαία συσχέτιση (r = ) με την ισχύ του άλματος από ημικάθισμα, και μεσαία συσχέτιση (r = ) με την ισχύ του άλματος με αντίθετη κίνηση. Έτσι συμπεραίνεται ότι τα κατακόρυφα άλματα είναι σημαντικός δείκτης της απόδοσης στα σπριντ και στους δρόμους αντοχής, και οι αθλητές αντοχής πρέπει να τα περιλαμβάνουν στον προπονητικό προγραμματισμό τους. Τα συμπεράσματα των αποτελεσμάτων των ερευνών που αφορούν στη συσχέτιση των κατακόρυφων αλμάτων με την απόδοση σε διάφορα αθλήματα είναι ότι ο χρόνος των 10 km είχε την υψηλότερη συσχέτιση (r = έως -0.62) με τα κατακόρυφα άλματα (άλμα από ημικάθισμα και άλμα με αντίθετη κίνηση), ενώ το ποδόσφαιρο είχε συσχέτιση (r = έως -0.64) με το άλμα με αντίθετη κίνηση και η ταχύτητα στο χόκεϊ είχε (r = έως -0.30) με το άλμα βάθους και το άλμα από ημικάθισμα. III. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ Από τη βιβλιογραφική ανασκόπηση που προηγήθηκε είναι εμφανές το κενό που υπάρχει στη διεθνή βιβλιογραφία σχετικά με τη διερεύνηση των πιθανών συσχετίσεων που υπάρχουν μεταξύ των κατακόρυφων αλμάτων και διαφόρων αθλητικών δοκιμασιών. Στις περισσότερες έρευνες το άλμα που χρησιμοποιήθηκε περισσότερο για την εξέταση των ατόμων και τη συσχέτισή του με άλλες δοκιμασίες ήταν το άλμα με αντίθετη κίνηση. Έτσι οποιαδήποτε σύγκρισή του με τα άλλα δύο κατακόρυφα άλματα όσον αφορά στις συσχετίσεις τους με τις διάφορες δοκιμασίες μπορεί να έχει απόκλιση απ την πραγματικότητα. Επίσης το γεγονός ότι η απόκλιση ορισμένων αποτελεσμάτων είναι μεγάλη ίσως μειώνει την αξιοπιστία της συγκεκριμένης ανασκόπησης. Για την κάλυψη του βασικού προβληματισμού, δηλαδή εάν τα κατακόρυφα άλματα είναι σημαντικός δείκτης για την απόδοση σε διάφορες δραστηριότητες ή μέσο προπόνησής τους, μπορεί

28 να ειπωθεί ότι τα κατακόρυφα άλματα είναι δείκτης και προπονητικό μέσο βελτίωσης της ισχύος των εκτεινόντων μυών των κάτω άκρων, ωστόσο η απόδοση στις επιμέρους δραστηριότητες εξαρτάται από ένα ευρύ φάσμα δεξιοτήτων και ικανοτήτων συμπεριλαμβανομένης και της ισχύος που βελτιώνεται με τα κατακόρυφα άλματα. Αυτό σημαίνει ότι σε δραστηριότητες όπως είναι το σπριντ πρέπει να χρησιμοποιούνται και άλλες ειδικές ασκήσεις και τεστ εκτός των κατακόρυφων αλμάτων για τη βελτίωση και την αξιολόγηση των ξεχωριστών παραμέτρων του σπριντ. IV. ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ Adams, Κ., O'Shea, J.P., O'Shea, K.L., and Climstein, Μ. (1992). The effect of six weeks of squat, plyometric and squat-plyometric training on power production.,/. Appl. Sport Sci. Res., 6, Behm, D.G., Wahl, M.J., Button, D.C., Power, K.E. and Anderson, K.G. (2005). Relationship Between Hockey Skating Speed and Selected Performance Measures. The Journal Strength and Conditioning Research, 19(2), Berthoin, S., Dupont, G., Mary, P. and Gerbeaux M. (2001). Predicting sprint kinematic parameters from anaerobic field tests in physical education students. J. Strength Cond. Res., 15(1), Bosco C., Mognoni P., and Luhtanen P. (1983).Relationship between isokinetic performance and ballistic movement. Eur J Appl Physiol Occup Physiol. 51(3), Bosco, C., and Komi, P.V. (1979). Mechanical characteristics and fiber composition of human leg extensor muscles. Eur. J. Appl. Physiol., 24, Bosco, C., Komi, P.V., Pulli, M., Pittera, C., and Montonev, H. (1982). Considerations of the training of elastic potential of human skeletal muscle. Volleyball Tech. J., 1, Cavagna, G.A., Dusman, B., Margaria R. (1968). Positive work done by previously stretched muscle. Journal of Applied Physiology, 24, Clutch, D., Wilton, M., McGown, C., and Bryce, G.R. (1983). The effect of depth jumps and weight training on leg strength and vertical jump. Res. Quart., 54, Cronin, J.B., and Hansen K.T. (2005). Strength and power predictors of sports speed. J. Strength Cond. Res., 19(2), DeStaso J., Kaminski T.W., and Perrin D.H. (1997). Relationship between vertical jump heights and isokinetic measures utilizing the stretch-shortening cycle. Isokinetics and Exercise Science, 6(1),

29 Enoka, R.M. (1994). Neuromechanical Basis of Kinesiology II (pp ). Champaign 111.: Human Kinetics. Fox, E.L., Bowers, R.W., and Foss, M.L. (1988). The physiological Basis of Physical Education and Athletics. Philadelphia: Saunders. Genuario S.E., and Dolgener F.A. (1980). The relationship of isokinetic torque at two speeds to the vertical jump. Research Quarterly For Exercise And Sport, 51(4), Gollhofer, A., and Kyrolainen, H., (1991). Neuromuscular control of the human leg extensor muscles in jump exercises under various stretch-load conditions. Int. J. Sports Med., 12, Goubel, F. (1997). Series elastic behaviour during stretch shortening cycle. Journal of Applied Biomechanics, 13, I lakkinen, K., Komi, P.V. and Tesch, P.A., (1981). Effect of combined concentric and eccentric strength training and detraining on force-time, muscle fiber and metabolic characteristics of leg extensor muscles. Scand. J. Sports Sci., 3, Hennessy, L., and Kilty J. (2001). Relationship of the stretch-shortening cycle to sprint performance in trained female athletes. J. Strength Cond. Res., 15(3), Iossifidou A., Baltzopoulos V. and Giakas G. (2005). Isokinetic knee extension and vertical jumping: Are they related? Journal of Sports Sciences, 23(10), Johnson B.L. and Nelson J.K. (1974). Practical measurements for evaluation in physical education. Minneapolis: Burgess. Johnson, B.L., and Nelson, J.K. (1979). Practical Measurements for Evaluation in Physical Education (4th ed.) Minneapolis: Burgess. Kaneko, M., Fuchimoto, T., Toji, H. and Suei, K. (1983). Training effect of different loads on the force-velocity relationship and mechanical power output in human muscle. Scand. J. Sports Sci., 5, Linthome N.P. (2000). Optimum take-off range in vertical jumping. In: Book of Abstracts, 3rd Australasian Biomechanics Conference (pp ). Griffith University. Major, J. A., Sands, W. A., McNeal, J. R., Paine, D. D., & Kipp, R. (1998). Design, construction, and validation of a portable one-dimensional force platform. Journal of Strength and Conditioning Research, 12(1), Marina, M., & Rodriguez, F. A. (1999). Effect of specific training on the muscular strength and power of elite female competitive gymnasts: A two-year longitudinal study. P. Parisi, F. Pigozzi, & G. Prinzi Sport Science '99 in Europe (p. 167). Rome, Italy: Rome University Institute of Motor Sciences. Mayhew, J.L., M.G., Bemben, D.M., Rohrs, and Bemben, D.A. (1994). Specificity among anaerobic power tests in college female athletes. Journal Strength and Conditioning Research, 8(1), Mero A., Luhtanen P., Viitasalo J.T. and Komi P.V. (1981). Relationships between the maximal running velocity, muscle characteristics, force production and force relaxation of sprinters. Scand. J. Sports Sci., 3(1), Moritani, T., Muro, M., Ishida, K., and Taguchi, S., (1987). Electro-physiological analyses of the effects of muscle power training. Res. J. Phys. Ed., 1, Nesser, T.W., Latin, R.W., Berg, K., and Prentice E. (1996). Physiological determinants of 40-meter sprint performance in young male athletes. J. Strength and Cond. Res., 10(4),

30 Sawyer, D.T., Ostarello, J.Z., and Dempsey, M. (2002). Relationship Between Football Playing Ability and Selected Performance Measures. The Journal of Strength and Conditioning Research, 16(4), Schmidtbleicher, D. (1992). Training for power events. In: P.V. Komi (Ed.), Strength and Power in Sport (pp ). Boston: Blackwell Scientific Pub. Schmidtbleicher, D., Gollhofer, A. and Frick, U. (1988). Effects of a stretch-shortening typed training on the performance capability and innervation characteristics of leg extensor muscles. In: A G. de Groot (Eds), Biomechanics XI-A (pp ). Amsterdam: Free University Press. Schweigert, Doug, (2000). Functional Strength Considerations for the Advanced High Jumper. National Strength & Conditioning Association, 22(5), Sinnett, A.M., Berg, K., Latin, R.W., and Noble, J.M. (2001). The Relationship Between Field Tests of Anaerobic Power and 10-km Run Performance. The Journal of Strength and Conditioning Research, 15(4), Sleivert G., and Taingahue, M. (2004). The relationship between maximal jump-squat power and sprint acceleration in athletes. European Journal of Applied Physiology, 91(1), Stone, M.H., O'Bryant H.S., McCoy, L., Coglianese, R., Lehmkuhl, M., and Schilling B. (2003). Power and maximum strength relationships during performance of dynamic and static weighted jumps. Journal of strength and conditioning research, 17(1), Thomas, M, Fiatarone, M.A., and Fielding, R.A. (1996). Leg power in young women: relationship to body composition, strength, and function. Medicine and Science in Sports and Exercise, 28(10), Wisloff, U., Castagna, C., Helgerud, J., Jones, R., and J. Hoff, R. (2003). Strong correlation of maximal squat strength with sprint performance and vertical jump height in elite soccer players. British Journal of Sports Medicine, 38(3), Young W., Me Lean B., and Ardagna J. (1995). Relationship between strength qualities and sprinting performance. J. Sports MedPhys Fitness, 35(1), Zatsiorsky, V.M. (1995). Science and practice of strength training. Champaign 111.: Human Kinetics. Zatsiorsky, V.M. (1997). The review is nice: I disagree with it. Journal of Applied Biomechanics, 13,