9 * ΤΑ ΤΕΚΝΑ 1 1> Α Μ Α ΕΙΣ Π ΡΑ Ξ Ε ΙΣ ΤΡΕΙΣ, ΣΟΦ ΟΚΛΕΟΓΣ Κ. ΚΑΡΓΔΟΓ. ΣΤΕΦΘΕΝ ΕΝ 1Ω ΠΟΙΗΤΙΚΩ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ Τ Ο Ϊ

Transcript

1 9 * ΤΑ ΤΕΚΝΑ 1 1> Α Μ Α ΕΙΣ Π ΡΑ Ξ Ε ΙΣ ΤΡΕΙΣ, 1Ί Ι 0 ΣΟΦ ΟΚΛΕΟΓΣ Κ. ΚΑΡΓΔΟΓ. ΣΤΕΦΘΕΝ ΕΝ 1Ω ΠΟΙΗΤΙΚΩ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ Τ Ο Ϊ Ά Θ Η Ν Η 2 Ι,

2 Χ ψ η λ ό τ α τ ε! Ε:ς Σε, δν χαιρέτα από τηϋδε πάσα καρδία ελληνική καί ονειροπολεί ή Ε λ λ ά ς μεγάλου μέλλοντος κληρονόμον, επίδοξε [&αστέ τής νεαρας ημών Βασιλείας, περγαμηνή ελπίδων προαιωνίων, εις Σέ άφιερώ τό πρώτον τούτο δραματικόν εργον μου, Πορφυρογέννητε ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΕ! Δέν είδες, ετνε άληοές, τό φώς του βίου εισέτι, πλήν Σέ εύηγγελίσοη από τό 145Ϊ ό Ουρανός καί μετά τών άνοέων του έαρος τούτου έρχεσαι, 'Γψηλότατε, ήδη προά γγελος τών έονικών πόθων καί φωτεινός άδάμας τών προσφιλών ήμών Βασιλέων!

3 Δέξαι δι το3το, ώ; πρώτον *ri í Έ λλά ΐο ; Σο-j ασπασμόν, τήν άφιέρωτίν ταύτην, Υψηλότατε, καί είθε νά ηνε αϋτη ή προανάκρουσή του Πανελληνίου χρησμού, δν έρχεται ν άποχα?»ύψϊ) ή γέννησίς Σου! ΪΟΦΟΚ.ΛΗΣ Κ. ΚΑΡΪΛΗΣ.

4 Τριάκοντα κχί Ív $σ*ν τά ιίς τόν Βουτσιναΐον ποιητικόν διαγω νισμόν άποσταλέντα έφέ?ος ποιήματα, έζ ών έν μόνον έπτ\γέθη, δύω δέ 16φα.6ιί'θι\σαΥ) Κωμωδία τις «Ó Λοχαγός της Εθνοφυλακής», κ*ί τό άνά χεΐρας Δραμα «Τά τέκνα τοϋ Δοξαπατρή». Κ αί τό μεν πρώτον ελαβε τό χιλιόδραχμον βραβεΐον, τό δέ Ετερον την δάφνην. Εκείνο, δπερ έγώ έπεθύμουν, την δάφνην, τό ελαβον. Επίσης ϊλαβε καί ό ανταγωνιστές μου εκείνο ίσως, δπερ έπεθύμει, τάς φιλίας δραχμάς, διά νά τάς διαοέσν, υπέρ τών Κρητικών οικογενειών. Εκδιδομένου του έργου μου πρό της δημοσιεύσεως της έκθέσεως τής έπί τοϋ ποιητικού διαγωνίσματος Επιτροπής, λυποϋμαι διότι δέν δύναμαι νά μεταφέρο) ένταϋθα τάς έπί τοϋ Δράματός μου κρίσεις αυτής, ά; οφείλω νά συνοδεύσω μέ τινας παρατηρήσεις διά τά ; ένιαχοϋ έσφαλμένας ίδεας της. Αλλά τοϋτο θέλω πράξει ν τν; δεύτερα έκδόσει τοϋ βιβλίου. Ούχ ήττον όμολογώ, δτι αποδέχομαι εύγνωμόνως ώς όρθοτάτας έν πολλοΐς τάς κρίσεις τής Επιτροπής, διότι οί μωροί μόνον θεωρούν τ ά έργα των αναμάρτητα. Τό Δράμά μου τοϋτο ήδύνατο νά έ χη ϊσω; περισσοτέρας τάς ελλείψεις, ούνί διότι είνε τό πρώτον τοιοϋτον έργον μου, άλλά δ»ότι έγράφη πρό δύω μηνών εις άπίστευτον χρόνου διάστημα, ε{ς τρείς μόνον νύκτας, έν μέσω εργασιών έπιμόχοων, περιπετειών καί οικογενειακού πένθους, καθ α ή ψυχή μου έζήτει άνακούφιαίν τινα, καί τοιαύτην ήλθε νά τν) παρέξ/ι φιλοστόργως ή Μούσα. Μβίρτυς δέ τούτον εί.ε ό φίλος μου Γ. Παράσχος, δν κατέπληζεν t

5 τ '. ταχύτης της εργασίας και ΰπηρξεν ό πρώτος ευμενής κρίτής τού έργου. Ειχον δέ αποφασίσει νά τό αναβιβάσω έπι της σκηνής έν τω ΰ^ ο τήν διεύθυνσίν /ου λληνικω Θεάτρω, ό'τε περιστατικά άλλα με ή/ίγκασαν νά μεταβάλω την άπόφασίν μου ταύτην και νά τό πέμψω εις τον ποιητικόν διαγωνισμόν. Επειδή δε δέν είχον καιρόν πρός αντιγραφήν τοϋ Δράματος, ή δέ προθεσμία έληγε μετά τέσσαρας Ημέρας, τό έδωκα, διά νά προφθάσω, καί έτυπώθη εις τό τυπογραφεΐόν μου, καί ουτω τό έπεμψα τετυπωμένον εις τ/,ν επιτροπήν. Ταΰτα δέ πάντα άνέφερον, ούχί δ ι άλλο, άλλά διά νά δ ι καιολογήσω ελλείψεις τινάς του έργου μου, άς έγώ αύτός άνεγνώριζον ά π άρχής καί έπεφυλάχθην νά διορθώσω εις δευτέραν έκδοσιν, Είχον ό'μως την ποιητικήν αδυναμίαν νά πιστεύω ό'τΐ καί τοιοϋτον ήδύνατο τό έργον μου νά διαφιλονεικήσν) τό γέρας εν τω ποιητιχώ άγώνι. έπειδ /) Οά έπιχειρησω μ ετ ού πολΰ δευτέραν, τελειοτέραν έ/.δοσιν, άφίνω νά προτάςω έν έκείνν), ό'σα ήδη παραλείπω, καί τά εΐκότα περί του μύθου, τών χαρακτήρων καί του μέτρου του ποιήματος, )ν μόνον δεν δύναμαι νά παραλείψω ήδη ό'τι μετά τό Δραμα έπεται συνήθως ή Κ ωμωδία, καί ταύτην άφησα νά παίζουν ήοη πρός κοινήν ευθυμίαν οι γελοίοι εχθροί μου, όσοι, επόμενον ητο ν άποβλέψωσι φθονερώς πρός την δάφνην ην έλαβαν. 2. Κ. Κ.

6 ΤΑ ΤΕΚΝΑ

7 ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟν ΑΡΑΜΑΤ02. ΔΟΞΑΠΑΤΡΗΣ. ΔII.ΜΗΤΡΙΟΣ, ^ ^ Δοζα * ΜΑΡΙΑ, ^ ΜΕΝΕΛΑΟΣ, {Ανηστΐρ τϋς Μαρίας. ΣΥΜΕΩΝ, π α τ/ρ τοΰ Μενελάου. ΓΟΥΛΙΕΑΜΟΣ ΚΑΜΠΑΝΙΤΗΣ, Α&βέντης του Μορίως. ΡΑΙΜΟΝΔΟΣ, ΓΟΔΟΨΡΕ1ΔΟΣ, ίτ.τζάζαι. ΡΟΒΕΡΤΟΣ, ΛΑΖΑΡΟΣ, υπηρέτη τοΰ Λ ο'α-ατρ/ί. ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ, σύζυγος του Λαζάρου. ΣΚΟΠΟΣ τοΰ φρουρίου Αρα/.λόβου. ΑΓΓΕΛΟΣ. Σ'ΓΡΑΤΙΩΤΑΙ. ΔΑΔΟΥΧΟΙ. Η σχηνίι έν Αρχκλάβω ττ*; 'Αρχ*$Ζχς κατ άρ^άς τ/ς ΙΓ'ί εκατονταετηρίδας λ. X. Λέν έπιτρέπιται ή έ~'ι σκηνης διδασκαλία ούδενδς όξχμχ-, ικο5 μου ϊργου άνευ τής άδείας [ ου, 2. Κ &

8 ΓΟΑΟΦΡΕΙΔΟΣ. Λ, ν.ρϊμα νά μ ίιν / θε έ ώ, ξένοι μου, νά γίνητε Τυρταί εις τούς ανδρείους του, νά τον είπητε* Αγε, κτύτα, ώς τυφλές, καί τ:έ;ε έ - ί τέλους, νά σοί ψάλωμεν ώ; ποιηταί ωδάς, καί ν άναρττίβωμεν εις τά Μουσεία ολα τ ν εικόνα σου. ΔΜΠΙΤΡΙΟΣ. θέλεις λοιτον νά είττνς ότι ανανδρος έδείχθη ό Δ οζαχατρίς; ΓΟΔΟΦΡΕΙΔΟΣ. Μέ συγ/ω:ε~ς! Αυτό ί)ά Λ^ον υορις καθ ημών αυτών, νυν ότε ήιχών γίνεται συμπέθερος. ΔΗΜΗ ΓΡΪΟΣ. Συμπέθερός αας; ποιος! δ Δοξαττατρ/ίς ; ΓΟΛΟΦΡΕΙΔΟΣ. Ολόκληρος. 0 κραταιός αύθέντη; μας νυμφεύεται την κόρην του. ΜΕΝΕΛΑΟΣ. Την κόρην του ϊ ΓΟΑΟΦΡΕΙΔΟΣ. Ναι, σήμερον, καί μας σταματήσατε, ώ ζένοι, μεταβαίνοντας νά φέρωμεν τον ιερέα των Σκορ των έκ της Μονής. Α λλά σείς είσθε άνθρωποι ρομαντικοί καί τέλος )έν 6ά ευρωμεν κα&ημενοι. Χαίρετε ουν, ώ φίλοι περιηγητ*ί! Κ αί εις τά έ^ικά σας έπευχόμεδα, ελεύθεροι αν ν.3&ε καί άν, φίλοι μου, τον γάμον δεν φοβτ^θε, ώ; τον δαίμονα.. ( Απέρχονται «δςντε ς. τ^ν τ?.:ντ3ί»ν στρο-ρ^ν τ&ΐ ανωτέρω 5α^«το ς),

9 ΪΚΙΙΧΙΙ Α'. Δ13ΜΗΤΡΙ0Σ, ΜΕΝΕΛΑΟΣ. (Μένβυν άτιο^εμβχρυο^ίνιι, aauvsi xac oxen'txol, { έχρ«ς c naüet το ασμα). ΔΗΜΙ1ΤΡΙΟΣ. ΤΙώς 1. τταρεδόο-λ δ τταττ'ρ {/.ου!. γίνετα ι!. καί 3{3 ε!ς νύμφην καί τ/,ν θυγατέρα του I ΜΕΝΕΛΑΟΣ. Τ ί ν - 0'jaa! εΐν άλν,οές ;! ττ,ί/ χεϊρά ττ,ς τ:ώς δίδ εις άλλον r Μαρία άντ έίλοϋ j ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ. Αδύνατον! αδύνατον 6 Βουτδ»:ας Ί?,ς ο ό ;/; του τάς δά ρνας να - αύρωσε! ΜΕΝΕΛΑΟΣ. Αδύνατον εις άλλον zry καρδιαν τ«;, κ είς Φράγκον, ή Μαρία νά προαέρερε ί ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, (γονυπετώ ν). Θιέ! ivioyjjaiv ρ.ου τον βραχίονα, το κλέος ν άνομττ ιω τ ις τΐατρίδος αου! ΜΕΝΕΛΑΟΣ, (jitcv/jc). Si ού^ανέ! όδτίγνισον το β/,αά {/.ου, τον άρπαγα νκ εΰρω τ ίς καρδίκς ου! ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, Μενέλαε! (έγ [ρ5μ ιν : ; ). ΜΕΝΕΛΑΟΣ, (ώβαύ;«ς). Δν,ΐΛ/,τρίϊ!

10 ΜΕΝΕΛΑΟΣ. Χαλινώσου! 1 άφτ,οε νά α.άοω παρ αύτων τά τ*?,ς άλώ^εω;. (Χαφετών τους ίππότα;) Έ νδος ίπποτα. 1 άν σάς διακόπτωμεν^ τν,ν τόλμην ί[/.ών ταυ την συγχωρήσατε. Ως ςένοι, έρωτώμεν, ττριν είσέλθωαεν, τ?,ς χώρας ταύτ/,ς ποϊός τις ό κύριος ; ΡΑΙΜΟΝΔΟΣ. Λ! εισ9ε ςένοι, φαίνεσβε, υ.ά τό κρασί! Το βλέαΐαχ 7α;, ή στάσις, το άνάστ/αα καί ή ενδυμασία σας ρ.ας βϊβκιοΰν πώς τούτων δεν σας Τ ε^οε^αν ν ι των πόλεων τα θρεπτικά, ώ ςένοι /.ου, χαρούπια.. ΓΟΛΟΦΡΕΙΛΟΣ. Οί κύριοι θά ηνε περιν,γυ,ται ζωγράφοι, υποθέτω, καί τό φρούριον νά σχεδιογραφήσουν ίσως έρχονται. Φίλο», [λου* θά το εύρητε ς τον τότον του, νά (Α7ΐ του λείπτ, -τέτρα, ΐλά τ^ν Έ ρω τα! διότι, ώς ά όγονοι του Αγιδος, του Μενελάου καί του Λγαiy.it/.νονος, τοΰ Αρχκλόοου είνε ολ οί κάτοικοι φιλαρχαιότεροι ΰ[/.ών άρχαιοφύλακες, καί προτιι/ουν, ττριν πέσουν δέκα, εικοσιν άνδρεΐαι κεοαλαί των, \ά /.ί; σαλευθρ καί ~έτ/] μ ία πέτρα τον φρουρίου των! Αν άπρακτοι εντεύθεν δέν «πέλθ/ιτε, τ ίν χάριν π ρ έ" εις τούτους νά οφείλατε.

11 ΔΙ1ΜΗΤΡΙ0Σ. 12 λύσσα!. οι αισχροί καί χάς χλευάζουσι (Προς του; ίππότας). Λοιπόν Τι πόλις παρεδόθ>] αύτανδρος, χωρίς νά προααχνίσγ) δ Δοξαπατρνίς και δίχω ς ν άντ'.κρούσ/, τάς εφόδους σας ; ΓΟ Δ Ο Ψ ΡΕΙΛ Ο -. Αί δά! σείς εΐσοε, βλέπω, καί ρομαντικοί! και ώς ζωγράφ χθέλατε και ποιν,ταί νά εΰργιτ έσκααυ,ένον ώς το Ιλιον καί τό του Λρακλόβου ψωροφρούριον, ερείπια έδω, έκεΐ έρν'ι/.ωσιν, οικίας καπνιζούσας καί νεκρών σωρούς^ καί πρδ αύτών πεσόντα σπαρτιατικώς ώς Λεωνίδαν άλλον τον Δοξαπατρήν, εποποιίας /,ροια?, δράματος! Δεν έπεσε λοιπόν 5 ΔΙΙΜΙΙΤΡΙΟΣ. ΓΟΔΟΦΡΕΙΔΟΣ. ΐόσον άνόνιτος πρός χάριν σας νά πέστι καί νά φονευθ δεν ί,τον, εννοείται. Ιΐλ/,ν παραπολΰ ενδιαφέρον, φ ίλτατοί, δεικνύετε! ΜΕΝΕΛΑΟΣ, ό φίλος /ου, ίπ πότα, εινε ποινιτ^ς κ έργα ν άκούνι θέλιρ δχι άδοξα, ΰποταγτ,ς άνανδρου. Επερίμενε -τουλάχιστον ν' άκούσιρ δτι έπεσε, άντισταοείς γένναίως, ώς Δοξαπατρής.1 Κ έγώ σας έρωτώ ή χώρα έπεσε, χωρίς νά πολει/.τίσ /) καν ό Βουτσαράς, δ τόσον ώς γενναίος φνψιζόι/.ενος,

12 των κεχτινότων τάφων των πατέρων μας ; Κ άγί,οτι ό πατνίρ μου δ Δοξαπατρΐς, τροπαιοφόρ οί Φράγκο1, νά εΐσβάλωσι χωρίς σωρός να πέσουν αί επάλξεις μας κ εις αίματα νά πλεόσουν πρίν τάς διαβοϋν 0 Κ αμπανίτες νά είσέλθν) νικητής, χωρίς νά εΰρτι τέφραν καί ερείπια και προ του τείχους, εσωθι καί εςωδι, τ'λ,ν πύλην έκ πτω μάτω ν άδιάβατον ; ί σπαραγμοί καρδίας! ΜΕΧΕΛΑ02. Μ-}) έςάπτεσαι! Τίς οΐδεν, 6 πατήρ σου άν μαχόμενος νιρωϊκώς προ των τειχών δεν έπεσε, κ επί του πτώματός του διερχόμενοι οί Φράγκοι οέν είσήλθον εις το φρούριον 5 Διστάζεις περί τούτου ; ΔΠΜΗΤΡΙΟΣ. ό χ ι!. ΠείΒομαι, ώς Βουτσαρας πώς έπεσε μαχόμενος, καί τοϋ έχθροϋ πώς πίπτω ν άνε/αίτισε 5ιά τοϋ βρυχνίθμοϋ του τά στρατεύματα, καί τ ον όδόν των καί νεκρός πώς έφραξε διά τοϋ πτώματός του ώς πελώριος... Ας ητό τις τόν τόπον νά μ δείκνυε που επεσε μαχόμενος, γονυπετών τό χώ μα νά φιλνίσω κ εις τόν τάφον του τ/,ν κεφαλήν νά φέρω του φονέως του!. ό πάτερ μου ί άν έπεσες καί αταφον τό πτώ μ ά σου που κεΐται, άναστέναξον ν ακούσω τ'ον φωννίν σου τ/,ν μαρτυρικήν,

13 νά σέ κηδεύαω ώς υιός σου άτυχες κι ώς Βουτσαρας νά λάβω την έχίίκνιαιν.. Εάν ή γη σέ κρύπτιρ, άνασηχ.ωσον του τάφου σου τό χώ μα, εις την θέαν σου ν' άναφλεχδ ή ψυχνί μου, και τό ξίφος μου νά τρίξνι εις τόν κοΐλον της παλάμης μου!. Γη! άν ί:ν δυφθζρης, καί εις τον εχθρόν ώς χαύνη καί δειλή άν δεν Οπέκυψες, εις την φωνήν μου σΰ, σΰ άποκρίοητι!. ΣΚ1ΙΜΙ Γ. Ο Ι Λ Υ Τ Ο Ι, ρ α ι μ ο ν λ ο ς, γ ο λ ο φ ρ ε ι α ο ς. (Ά > ο ΰ )ν τ «ι ενδοβι^τοϋ φρουρίου αδοντες ό 'Ραιμόνδος κ α ί 5 Γοδοφρεΐδος κα ί προ/ωράϊντες προ; την πύλην). Ζωη γιά τόν ιππότη Σ ταϊς μάχαις ε ν / ο{ κρότοι Κ αί γ λαβω ματιαίς. Κ αί όταν ην είρηνη, 0 οίνος δ.του πίνει Καί ή γλυκειαις ματιατς. (έξερ χύ μ εν ο ι). Λσπίς μου ειν τ αμπέλια,' Φαρέτρα μου τά γέλοια Καί ςίφος τό φιλί. Περνώ με τά τραγούδια, ( Ι\1οΰ ρίπτ ή μιά λουλούδια Κ (_ή άλλη μέ καλεϊ, 11 υβρις 1. καίω ί. Α Ι Ι Μ Ι 1Τ Ρ Ι 0 Σ.

14 ΒΡΑ-ΙΣ ΙΙΡϋΤΙΙ. ΣΚΙΙΝΙΙ Λ'. ( Φ ρούριον τη ς πόλεω ; 2 κορτών. Έ π Ι τω ν έπάλςεων αυτοζ, ψ ι«ς ο όίης, κ υ μ α ίν ει ή σημαία τω ν Φράγκων κα τα κτη τώ ν, οκοπός δε π ερ ιπ α τεί έπ αύτών άδων). Μέ τό ξίφος γυμνόν εις τάς /εϊρας Τοϋ Μωρέως περώμεν τ/,ν γ/,ν, Και φρουρίων συντρίβομεν θύρας Ε ί; κομψών γυναικών άρπαγνίν. Τ/;ν ίσχΰν του καλοϋ Καμπανίτου Στέφ ή ν ίκ. /, μέ δάφνας τιμής, 0 Μωρέας ΰψοϋταί σκ/,ννί του Κ ι άστοχ-αΐ τοϋ Ουμοΰ του ' μ εις. ίΐς χλαμύς μας, ώ δάλασσ, απλώσου» Γίνου κλίνη μας, εύοσμος γη, Κ αι σϋ, χαϋνε λαέ, ταπεινώσου* 2οί_άνηκει ζυγός η σφαγν*.

15 ΣΚΗΝΗ Β. ΔΙΙΜΗΤΡΙΟΣ, ΜΕΝΕΛΑΟΣ. (Φθάνουν χ»ι σταματούν «πίναν«ταί φρουρίου άκνίζοντες τ5ν νχοποιί άίοντα τήν τελευτά ί«ν στροοήν). Δ11ΜΙ1ΤΓΙΟΣ, (κρατών έκ τ^ς χειρος τον Μενέλαον). Μενέλαε!.. Μενέλαε, έροάσαμεν αργά!., ί^ου έπάνω τών επάλξεων των Φράγκων η σημαία κυματίζουσα, Τ'Λί γ ίς αΰτης χλευάζει την ταπείνωσιν και τής δουλείας έςαπλόνει τήν σκι άν} τ6 κλέος τι^ν Ελλήνων βαβανόνουσα. (δίίχνύων τέν αχοπόν)' Κ εκείνοι! επί λόγχης στηριζόμενοι, τον έπικτ,δειόν ττ.ς ύμνον άλλουσι! Πτερά λοιπόν έκάμαμεν νά οφάσωμεν, Γ 1 I ι V 7 ώ; δούλην ν άσπασθώμεν την πατρίδα μας καί μ* άνανδρον ν δάκρυ νά την ράνο, Λβν, Κατάρατος νά ησαι, Μοίρα φθονερά, νά προσπέραση τον έχίρόν άφτίσασα! ΜΕΝΕΛΑΟΣ. Τό πάοο; σου χαλίνωσε, Δημητριε! Είσέτι τ ί συνέβη οέν έμάοομεν. Δ12ΜΗΤΡΙΟΣ. Είσέτι τ ί συνέβη δεν έμάθομεν ; Κ επιθυμεί; νά μά9ωμ«ν, Μενέλαε,' των δσ< ν?$η 3λέπομβν πλειοτερα Και δεν άρκεϊ η πτώσις της πατρί^ο' μας, ή καταισχύνη αΰτη, κ1 ή Βεβηλο>σις

16 Κ αί όμως, σϋ, ώ τά?ε, μοί -έμεινε; θερμώ ν^«κρύων κάλπη καί παρηγορο; καί προσφιλή; μέ είσαι, ώ; η κόρη μ ο υ! Ω κόρη μου! άν οί κλαυθμοί καί θρηνοί μου τόν 0 νον σου ταράτ τουν, μη χαροργισθτ,ς! Τοϋ δυστυχοϋς τατρός σου εϊνε στεναγμοί. Τίά έξυπν^σιρς θέλω, άγγελε φωτός, ώς χρυσαλίς νά τρξςης, καθώς άλλοτε, καί μ άνθη άμφιπλέκουσα τ/;ν κόμην σου, νά πέσης μειδιώαα *ς τάς άγκάλας μου. Ταλαίπωρος εγώ! σέ ονειρεύομαι καί σέ προσμένω, ποϋ ; έτί του τάοου σου! SKI1NII θ'. Ρ ΑΙΜΟ Λ ΛΟΣ, ΓΟΔΟΦΡΕΙΔΟΣ, ΣΥΜΕΩΝ. ΓΟΔΟΦΡΕΙΛΟΣ. Καλήν ήμέραν, χάτερ! ΣΥΜΕΩΝ. Καλώς ήλθατε, ευλογημένα τέκνα. ΡΛΙΜΟΝΔΟΣ. 'Ε λ α, τους νεκρούς παραίτησον, ώ γέρον, κ έτοιμάσθητι. Ευλογημένε, -τώς μετά την άλωσιν έδώ σέ ήλθε νά βιώσνις άσκητης ;..: Εν τοΰτο'.ς ακολουθεί. Ο δεσττότη; σχς, ΑύΜντης τοϋ Μωρέως καί αύθέντης μας, νυμφεύεται άτονε καί σέ προσκαλεϊ τών γάμων νά τελέ'τις το μυστήριον. (Κατοπτεύουν ά μ^τεροι οί ίΐϊ«ότ:<: τ^ν άπίνχνίϊ Μονή»).

17 ΣΥΜΕΩΝ* Ν υμφεύεται!. ώ, πόσον τίιν /.αργίαν μου ί λέξις αυττ) θανασίμως συγκινεΐ!. Νά νύμφευες έπίστ,ς, Ευδοκία μου, έπρόσμενα ό τάλας, % εις τον Ϋψιστον \ά ζν.σω έδεόμ /;ν5 ν άνταλλάξωσιν αί χεΐρές μου τοϋ γάμου «ου τά στέφανα ϊ λεν Ιζν,ίες! και σύ μοί χπεβ'ϊωσες και σάβανα υπήρξαν αί ελπίδες μου! (βυθίζεται είς ρεμβασμόν). ΓΟΑΟΦΡΕΙΛΟΣ. Είπε μας, φίλε γέρον, τ, Μονή αυτί] καλογραιών υπάρχει ενδιαίτημα ; Μ$ φοβ/,θ/ΐς, ώ πάτερ! Σοί όμνύομεν εις το μειδίαμά των, εις τό βλέμμα των^ τό κάλλος, το έρύθ/,μα, τό δάκρυ των, καμμίαν ες αυτών πώς δεν θα κλέψωμεν,' Καλλίτερου νά φορτωθή διάβολον παρά γυναίκα 6 άνηρ ς τούς ώμους του. ΡΑΙΜΟΝΔΟΣ. Ο γέρων, βλέπεις, σκέπτεται και σιωπά.1 ΓΟΑΟΦΡΕΙΛΟΣ. Το μάκρος τί,ς όδοΰ θά συλλογίζεται^ ΡΑΙΜΟΝΔΟΣ. Αΐ, γ^ρον, πάτερ άγιε! τ ί σιωπάς ; Τ» τής οδοιπορίας σου έτοίμασον κ τμείς εντός ολίγου έπιατρέφομεν» ΣΥΜΕΩΝ, (άτιοσπώμενο; έκ τοΰ ρεμβασμού). Μέ συγ/ωρεΐτε, τέκνα μου! έρρέμβχζον^ Κ«1 ποίαν ό αύθίντν,ς ζχς νυμφεύεται ;

18 2K1I1V1I Ζ'. ΛΗΜΗΤΡΙΟΣ, ΜΕΝΕΛΑΟΣ, («ρ & «ίνο νί ς t π; ν/,ς σ κη ν ή ;). ΔΙΙΜ11ΤΡΙΟΣ. ίΐ πατρικέ μου οτκε, ΰ-ερή-ρα.ε καί τής Πελοπόννησου όλης καύχημα! αί δάφναι που σ στόλιζαν, τ ί έγιναν, καί δια τί ώς οίκος πένθους φαίνεσαι ; Των νεαρών μου χρόνων ένδιαίτημα καί φάρε των ονείρων μου! ώ, S -x τί, αντί νά δράμω νΰν υπό την στέγην σου, δειλά ττρός τα όπίσω φέρω βήματα ; 0 ένδοξος δεν είσαι συ καί σήμερον των Βουτσαράδων οίκο;, καί 6 αετό; Δοξαπατρίς καί τώ^α δέν σέ κατοικεί ; ί ϊ τ ι ; ψυχή; μου άλγος καί συγκίνησις! (γονυπετών). Γή τή; γεννήσεώς μου! γή των πόθων μου καί τάφε τάν πατέρων καί της δόξη; μας! μίΐ ρ.έ δεχθεί ώς μάρτυρα ς τους κό) ν7» 0 J ^ COVj πριν τον έχ&ρ'^ν πατήσωσιν οί πόδες μου 1 ( σπαζόμενο; τ/,ν γ^ν). Τό Ιερόν σου χώ μα «σπαζόμενος, τό αίμα μου αισθάνομαι φλεγόμενον καί Toy κρατηρ άκράτχτον του στήθους μουί (έγει» μένος). ΣκιχΙ προγόνων σεβαστών, τό ξίφος μου εις του; ένδοξους ταύρου; σας ήκόνισα

19 καί βπεύδω νά παλαίτω με τον θάνατον Î τό ςίρος τοϋ υίοϋ σας εύλογ/.σατε! (έξορμα). ΜΕΝΕΛΑΟΣ, (S att; μέχρι το3$& έμενε μ Ισταορωμενας τά ; χεΐρ α; και άτενίζων περίλυπος το οίκημα τη ; Μαρίας). Μχρία! αί λαμπάδες αΐ τοϋ γάμου σου εστωσαν καί λαμπάδες τοϋ Θανάτου μου! (έςορμα επίσης) ΣΚΙΙΧΙΙ ΙΓ. (Βράχος καί εις τού; πρόπο α; αύτοΰ νεκροτα^ειον). ΣΥΜΕΩΝ, (καταβαίνων εκ tou βράχου μ! λαμπάδα άνημμένην εί; χεΐρας,?,ν στηρίζει έπί τίνος μνήματος). Εις το βαβύ μου γ/,ρας κληροδότημα τής κόρης μου ό τ ά φ ο ς μοι x π έμεινε κ. ή λύπη κ«'. το δάκρυ βακτηρία μου! il Ούγατερ! σε είχα, σε παρηγορον ό τάλας εις το γήρας, εις τχς λύπας μου, καί άρτι εις τό πένθος τοϋ εν ;έντρ γίί θανόντος άδελφοϋ σου, Ευδοκία μου! Τ ί; τώρα ν άπομά'υ), τις τό δάκρυ μου, κ«1 τίς ν άνα/λυ^ρίστι την καρδίαν μου \ Τους όφθχλμούς μου τίς 6α κλείσ^, βύγατερ, καί τίς θέλει θρηνησει εις τον τάφον μου j Ω, δέν υπάρχει, ουτε εις την Κόλατιν, εις τόν θνητόν σκληρότερον μαρτύριαν τοϋ ν άττομείν/ι έρημος ς τό γί,ράς του >:χ: νά 9ρηνή ς των τέκνων του τά ιινήάατα 1 I I * I Λ *

20 μοίρα! άχ, η κακομοίρα! καί ποΰθε να κάμω τώρα ; *Ας κρύψω τό πρόσωπόν μου καί αύτά τ άνθη, ( Κ α λ ΰ π τ ίΐ το πρόσω τίν καί, κρόίγγε: τ ά»θν{). ΣΚΗΝΙΙ ΣΤ'. ΜΑΓΔΑΛΙΙΝΙ1, Δ11Μ11ΤΡΙΟΣ, ΜΕΝΕΛΑΟΣ. ΔΗΜΠΤΡΙ02, (ερχόμενος μετά τοΰ Μενελάου βρίστερόο εν). Καλη [ίου νέα.. ΜΑΓΔΙΛΗΝΗ, (π ερ ιβ τε λλο μ μ έ ν η ). Εγώ δεν είμαι νέα, κύριοι!, έγώ είμαι γρ/,ά κ έχω π α ιδί σάν την ευγενίαν σας. ΜΕΝΕΛΑΟΣ. Αύτύ δ έ ν μας ενδιαφέρει, κυρία. ίίμπορεϊτε, παρακαλώ, νά μας είπήτε ποϋ κατοικεί ό Αύθεντης τοϋ Μωρέως 5 ΜΑΓΔΑΛΗΝΙ1. Νά, κύριοι* πάρετε αύτδν τόν δρόμον ίσα, και τό σ πίτι που θά ίδήτε στολισμένον με σημαίας πολλά;, είνε του Αύθέντου ιοΰ Μωρέως. Πολλά τά ετη σας. Δ11ΜΙΙΤΡΙΟΣ. Μίαν έρώτησιν ακόμη. Εΐμεθχ καλοί άνθρωποι και μη φοβησαί ΜΑΓΔΑΑΙ1ΝΗ. Νά χαρητε την ζωτ,ν σας, κύριοι, μ^ με χατομερητε τ^ν πτωχήν, διότι με περιμένει ή κυρά μου, ή κόρη τοϋ Δο,απατρή, νά της υπάγω αύτά τ ' άνθη. Πέρνει σήμερον, 'ςεύρετε, τόν Αύ θεντην τοϋ Μωρέως, και άργησα πολύ ή κακομοίρα!. ΔΠΜΙΙΤΡΙΟΣ. Είσαι υπηρέτρια τού Δοξαπατρη ;

21 ΜΛΓΛΑΛΠΝΗ. Ν χί. ΑΙΙΜΕ1ΤΡΙ0Σ. Κ αί που κατοικείτε ; ΜΑΓΑΑΛΗΝΗ. Ν ά, αύτδ το ΰ^ηλδν σ π ίτι που βλέπετε, εινε τδ 'σ π ίτι τοδ αφέντη /.ου. Νά χαρητε την ζωήν σας, παλληκάρια, καί ν απολαύσετε ο,τι επιθυμεί ή καρδιά σας, άφήτέ με πλέον την π τ ω χήν νά πηγαίνω. ΛΗ ΜΗΤΡΙΟΣ. Αέν σε θέλομεν πλέον, κόρη μου πήγαινε. ΜΕΝΕΑΑΟΣ. Κα'ι έπειδη είχες τήν καλωσύνην νά μας δείξγς τον δρόμον, λάβε, καλή νέα, αύτδ τό μικρδν δώρον, καί άν τδ ίδη ή κυρά σου και σέ τδ ζητήσν), δός τ/,ς το, καί αυτί) Οά σέ δώσνι άλλο καλλίτερον. Είπέ την δε, άν σ ερώτηση, ό'τι εκείνος δστις τδ έφόρει, δέν ζη πλέον. ΜΛΓΑΑΑΗΝΗ, (λαμβάνουσα το δώρον). Σάς ευχαριστώ, κύριοι! Ο Θεδς νά σας πολύχρονη καί νά σας δίδ/ι ό',τι επιθυμεί ή καρδιά σας. ^ Τ ό π α ρ α τη ρ εί ά π ο ρ α κρυνο μέγη). Καλέ, μου εδω/.αν ενα δακτυλίδι! Τί εύγενεις κύριοι που εϊν «ύτοί!. Αυτοί δεν εινε σάν τους άλλους τοί»ς π α λ/ιό ραγκούς τους παραλυμένους, καί πρέπει νά ήνε μεγάλοι άνθρωποι! Αύτδ δ'μως τδ δακτυλίδι δέν ταιριάζει εις εμέ.. Πά, πά, πά!. αύτδ είνε δι άρχοντοπουλαν.. Θά τδ δώσω της κυράς μου νά τδ φορέογι σήμερον εις τού; γάμους της.. Αμμ* άν τού άρεσα καί εινε σημείον. αγάπης ;.. Τί ανόητη που εια,αι! Εμένα ν άγαπήσ/ι ένας τοιοΰτος αφ έντη ς;. ( Σ τ ανροχοπεΐται). Συγχώρησε με, Παναγία μου! συγχώρησέ με διά τδν λόγον όπου είπα, ύπανδρευμένη γυναίκα!. ( Α5ιερΥ6τ«ι).

22 Δ Ι 1Μ Ι1Τ Ρ Ι 0 2. Απόφασή! τ/,ν ΰβριν θ' άποπλύνω τΐίς πατρίδος μου, καί 6 Αύθέντης τοϋ Μωρέως σήμερον η θέλει πέσ υπό τό ξίφος μου νεκρό;, 0«πατνίσν) νικητής τό πτώ μ α μου! Σϋ ομως ζήσε, προφυλάξου, αδελφέ, καί τής Μαρίας γίνου, τής Μαρίας σου, καί σύζυγος καί αδελφός παρήγορος. ν ξίφος, είς βραχίων, ν κολάφισμα, μία πυγμή αρκεί διά τόν τύραννον! ΜΕΝΕΛΑΟΣ. Εγώ νά ζήσω, λέγεις, νά σωθώ εγώ ; έγώ νά καταστείλω τ/,ν καρδίαν μου ; Σϋ πρέπει, συ νά ζησνις, ώ Δημήτριε, καί είς εμέ ν άφησες τήν έκδίκησιν. Αφες έγώ νά πέσω, ρίπτων τόν εχθρόνj κ έξέγειρε σ!> τόν λαόν, ώς Βουτσαρας, καί δίωξε τους Φοάγκους έκ της χώρας μ α ς! Είς σέ ή δόξα κ είς εμέ ό θάνατος. ΔΠΜΠΤΡΙΟΣ. Αδύνατα {λή λέγε! ή άπόφασις έγένετο! ( Θ έ τ ε ι τη ν χετρα έ π ί της λαβής τοϋ ξίφους του). ΜΕΝΕΛΑΟΣ, (κρατών αυτόν). Αημι(τριε! κ ρα τν^ητι! έμπρός σκοποϋ, ώς βλέπεις, διερχόμεοα' έάν όρμων εΐσέλθ/ις, έπροδόοημεν! (Έ ν ω {ίαιρχοντ«., ίοταται καί βτρεφε; ό Δημήτριος τπο την πύλην).

23 ΛII ΜΗΤΡΙΟΣ. II πύλτ,, η η ς είδες είσερχόμενον τό άρμα έν θριάμβω ενός άρπαγος, ορκίζομαι νά ΐδϊΐς πάλιν διά σου τό νεκρικόν του νά διέλθγ φέρετρον! (Εισέρχονται). Σ Κ Η Ν Η Ε'. (Δρόμ»ς. Ένθεν καί ενθεν οίκίαι καί πέραν κ^πος). ΜΑΓΔΑΛΗΝΙΙ, (ερχομένη δεξιόθεν με δέσμην άνθέων εις χείρας). *Αχ, ή κακομοίρα, κακό ποϋ μέ Υΐύρε σήμερον μέ αύτοΰς τους παληόφραγκους!. Αναθεματισμένη νά ήνε ή ώρα που ήλθαν εις τόν τόπον μας και δεν ήμπορουμεν αί π τω χα ί οΰτε άπό το κατώφλι τής θύρας νά έβγωμεν! Επήγα ή κακομοίρα νά κόψω ά'νθη τής κυρας μου άπό τόν κήπον, και ά'μα ποϋ μέ είδαν οί παλγόφραγκοι, ά'ρχησαν, Ψτ! ό ενας απ εδώ, ψτ! ό ά'λλος άπ έκεΐ, καί ό ενας μου έζητοϋσε έ'να λουλουδάκι, ό ά'λλος Ινα φυλλάκι μόνον καί ό ά'λλος νά τά μυρισθ/i τά χα, ποϋ έκοκκίνισεν άπό την εντροπήν μου κ έγινε τό πρόσωπόν μου παππαροϋνα!. Νά χαθήτε, παλγ,όφραγκοι, εδώ που μάς ήλθατε!. Καί μου έρριπταν κατι ματιαΐς οί χαμένοι, μου εκαμναν κά τι ψευτοκαμώ ματα, ποϋ ητον νά τους άηδιάσιρ κανείς. ( Σ τα υροχο π ιΐτ α ι). Δοξασμένον νά ήνε τ ό'νομά σου, Παναγία μου, ποϋ μ. εσωσες άπό τά χέρια των!.. δοξασμένον νά ήνε τ ό'νομά σου!. Ας τρέξω, άς τρέξω εις την κυράν μου, νά μ /) φυτρώσν) κανένας άλλος τρισκατάρατος έμπροστά μου κ έμπλέξω πά7αν... ( Β.Ιέιίουσα, á jté r a r ti). ί δυστυχία μου τής κακομοίρας!. Νά δύω άλλοι άπ έδώ! καί έρχονται ίσα, όλόϊσα κατά μένα καί μέ κυττάζουν οί άφωρισμένοι κατάμματα! "Αχ, ή κακο-

24 ΓΟΑΟΦΡΕΙΛΟΣ. Τής φύσεως το πλάσμα τ ώραιότερον* τώ άνθος των Σκορτών το ευωδέστερον. Νυμφεύεται την κόρην τοΰ Αοξαπατρή. (απέρχονται). ΣΥΜΕΩΝ. Την κόρην τοΰ Λοζαπατρή νυμφεύεται! ΐ ί υψιστε Θεέ!. αύτήν!. του τέκνου μου,1 του άτυχους μου Μενελάου τήν μνηστήν! ; ; (κλίνει τήν κεφαλήν σύννους). ΡΑΙΜΟΝΑΟΣ, (προσβλέπων άπό τοΰ βράχου, καί δεικνυων τήν Μονήν). Μ έφάνη δ τι είδα δύω οφθαλμούς. ΓΟΑΟΦΡΕΙΛΟΣ. Κ. εγώ λυτοϋς πλοκάμους καστανόχροας^ ΡΑΙΜΟΝΛΟΣ. Ας δράμωμεν, νά μη κρυφθοΰν. ΓΟΑΟΦΡΕΙΛΟΣ. Ας δράμωμεν.1 (απέρχονται διά τοΰ ϋψους). ΣΥΜΕΩΝ, (άνακίπτων). Καί προσκαλεϊ έμέ! εμέ ό τύραννος,' τοϋ γάμου νά τελέσω τό μυστήριον! Εγώ! έγώ νά ευλογήσω στέφανα εις άλλην κεφαλήν ; ίΐ, ΰψιστε Θεέ, κατάστησέ με άλαλον καλλίτερα, παράλυσε καί ξήρανε τάς χίΐράς μου καί τύφλωσε με μάλλον... Φευ, έπέπρωτο' 9 / καί άλλο νά γευθώ πικρόν ποτήριον, { \ καί άλλο εις μου ό δείλαιος;,.,

25 ίί θάνατε! σύ τόσον δεν μ έπίκρανεςί Τοΰ φοβερού καί. άπηνοϋς δρεπάνου σου ΰπάρ/ει φοβερώτερον, τό δρέπανον τής τυραννίας!. Σύ ϋψοΐς ώς τρόπαιον 2ν Αν?,μα μόνον* άλλ αύτή, ό'που σταθνί, ΰψοϊ άγχόνας καί σταυρούς καί έαπρησμούς^ II τράπεζα της είνε αίματα, φθοραί, λεηλασίαι, βεβηλώσεις, όδυρμοί, καί κάθηται είς τάπητα δακούβρεκτον ϊ Τό ένδυμα των πόνων τό πυρίφλεκτον, φόρεσες, πατρίς μου, ώς ό Ηρακλής, κ ήρχισες ήδη τό φρικτόν μαρτύριαν τοσούτων άλγηδόνων νά αισθάνεσαι I. Τής Σπάρτης κ έγώ τέκνον υπερήφανο^ είς τής έλευοερίας ήμην αθλητές καί την άρχαίαν δόξαν της τήρησα. Αλλά, τού Γένους στερηθέντος πρό πολλοϋ τ αρχαϊκά του ήθη κ έξοκείλαντος, προέβλεπα την πτώσιν, πλήν δεν ήλπιζον πώς θελω έπιζήσει, κ είς τό γήρας μου πώς θά κληθώ έγώ, έγώ τόν τύραννον νά ς-ίψω!. καί μέ ποίαν ; μέ τοϋ τέκνου μου, τοϋ τέκνου μου ό κακοδαίμων τ^ν μνηστήν! Τοϋ βίου την φιάλην έ'εκένωσα μετ άπαθείας κ ή σταγών της σήμερον ή τελευταία είνε δηλητήοιον!. Τού θλιβεροϋ μου τέλους ηλθεν ή στιγμή* τό μνήμά μου έγώ άς σκάψ' ό ίδιος πλησίον είς τό μνήμα, καθώς ήθελα, τής προσφιλούς μοι κόρης! (λαμβάνει είς χεϊρα; ά;ίνν;ν):

26 ΡΑΙΜΟΝΑΟΣ, (ιπισγρέϊων διά τοΰ βράχου μ ε τά τοΰ Γοδοφριίδου), Γέρον, ευγέ σου! Μας /.αμες νά σπάσωμεν τους πόδας μας χωρίς νά ηνε καλογραγ έν τνί Μονϊί, κ εντεύθεν νά άπέλοωμεν απλήρωτοι! Λγε λοιμών, πορεύου! άκολούβει μ α ς! ΣΥΜΕΩΝ. Προ~ορευ0'7,τε. (άποοπων ίχ τοΰ τάφου τ,ς θ υ γ α τρ ίί του τον στ«υρον, γονυπ ετεϊ άνυψών «ΰτόν μ ε τάς δύω χ ε ίρ * ς ). Συ, Σταυρέ, βοηδει μ ο ι! (Κ α τα π ετά νν υ τα ι το κα τά β λη μ α ).

27 ΙΙΡΑΗΙΣ ΙΕ ΠΕΡΑ. Σ Κ ΙΙΧ ΙΙ Λ'. (Οικία Δοξαπ*τρΫ)). ΜΑΓΔΑΛΙ1ΝΗ, έπειτα ΛΑΖΑΡΟΣ.' Α χ ή κακομοίρα, φωτιά ποϋ άναψα ς τό κεφαλάκι /.ου! Τ ήθελα νά δώσω τό δακτυλίδι εκείνο ττ,ς κυρας λου 5 τ νίοελα ', δεν τό έκρυβα καλλίτερα ; Καί τώρα πώς Οά τελειώσ/) αυτή ή δουλειά ; ή κυρά μου δεν νίθελε άπό μιας άρχτ,ς τόν Κ αμπανίτην, καί τώρα. ποϋ εΐδε τό δακτυλίδι, δέν θέλε, μ^τε νά τόν άκούσνι, παρά κλαίει καί δέρνεται ή καϋμένϊΐ καί μέ στέλλει νά υπάγω νά ευρω εκείνους ποϋ μοϋ τό έδωκαν. Καί ποϋ νά τους ευρω ή κακομοίρα ; ποΰ νά τους εΰρω ; μτ,πως τους είδα καί χθες, Α χ, σ έπνίρα ς τόν λαιμόν μου, Μαρία μου, ποϋ νά μ9 σώσω!.. Αναθεματισμένη νά ηνε ή ώρα ποϋ έβγήκαν μπροστά μου! Δέν έσπαζα τό ποδαοάκι μου καλλίτερα,.. Έ λ α, Μεγαλοδΰναμέ μου, φώτισέ με τώρα, τ ί νά κάμω τ, κακομοίρα ί τί νά κάμω, μέ αύτό ποϋ έπογα κ έκαμα!.. Πρέπει νά πά* γω ς τοϋ Αύθέντου τοϋ Μωρέως, νά έρωτησω.. καί πώς νά πώ ; καί ποιον νά ΐρωτνίσο); νά μπλέξω εκεί *ς τά καλά κα *

28 δούμενα μέ τους παλν,άφραγκους πάλιν ; Φωτιά που μ έκαψε την κακομοίρα! φωτιά ποΰ μ έκαψε!.. Ά ς κάμω πλέον τόν σταυρόν μου και ό Θεός βοηθός.. ( Κ α Λ ύπτεζαι μ έχρ ι προσώπου ύιά τοϋ πανωφοριού τη ς ). Έ τσ ι σκεπασμένη δέν άποφαίνομαι τόσον. ( Ο Λάζαρος προκύπτει εις το ήμίοκηνον κα ί ακροάζεται έν ργ'5) Λυπήσου με την άαοιρην, Παναγία μου, και βγάλε τους έμπρός μου, διά νά μην τρέχω και τους ζητώ.. ίΐ χάρις σου, Π α ναγία μου, άς τυφλώσιρ τόν άνδρα μου τόν ζηλιάρην, νά μη τύχη καί μέ ίδή νά όμιλώ μέ νέους κ έχω κι άλλα βάσανα ή κακομοίρα!. (εξέρχεται). ΛΑΖΑΡΟΣ, (προβαίνων τεταραγμενος). Την είδες έκεϊ τ/,ν Δαλιδά ; την είδ ες; ( π ιρ ιπ α τε ΐ χτύπω ν τά ς χεϊρ α ς) Κύτταξε γυναίκα ποΰ την έχω! κύτταξε!.. Τώρα πλέον τό πιστεύω πώς ησαν ό'λ αλήθεια, δσα μέ είπαν. Ακοΰς νά κάθεται νά κάμνϊ) όμιλίας ς την μέσην του δρόμου κ έμπρός *ς την γειτονειά μέ τους σκυλόφραγκους και νά τους δίδν) κι άνδη! άκοΰς έσύ!.. Κύτταξε γυναίκα ποΰ την έχω!. κύτταξε!.. Κακομοίρα, κακομοίρα!. σέ σφάζω σάν αρνί, άν έπηρε αέρα και ό έδικός σου ό νους!. Λεν έπρεπε νά έλδω νηστικός!. έπρεπε νά έλθω σκνίπα άπό τό μεδύσι, διά νά μη βλέπω ποΰ βαρεί και ποΰ σφάζει!.. Τήν ακόυσες την στρίγκλα ; πηγαίνει τώρα νά τους ευρνι, ν' έπερικαλοΰσε ή άδεόφοβη νά μέ στραβώσ ή Παναγία διά νά μην την ϊδώ!.. Κύτταξε γυναίκα ποΰ τήν εχω!. κύτταξε! Λ! τώρα πλέον δέν έχει!. μαχαίρι και είς αύτην και είς έκεϊνα τά σκυλιά εδώ ποΰ μάς ηλδαν!.. ίμπρός! έμπρός, Λάζαρε, άν έχνις τιμήν και ξεύρνις ν άττοδάνης διά την τιμήν σου! ( Σ ύ ρ ιι μ «χ «ίρ ιο ν κ α ί έςορμα).

29 Ϊ Κ Ι 1 Ν Ι Ι Β '. ΜΑΡΙΑ, («δουσα ΐν τω 8ω ματίω της). Δώρον ήσο τοΰ Υψίστου, Η λαμπάς της έορτής μου, Κ έμειδίας τής ζωής μου Τάς -/ μέρας έκθαμβων. Πένθους ώρα! Σβΰνεις το'ιρα, όρφα-.έ μου άρραβών! Πώς έ έστρεψες, πώς μόνος, Ανθος δίχως ευωδίαν, Καί εις ποιας γης γωνίαν Κ εΐται θάνατον λαβών ; Α, λυπήσου' Αποκρίσου, όροανέ μου άρραβών! Ααμπάς ήλθες σβυνομένη Τής κηδείας του!. μ ή σβύσης! Αλλά μείνε νά φωτίσγς Καί τό μνήμα τδ βωβόν Τής Μαρίας Τής άθλίας, Ορφανέ /ου άρραβών!

30 ΣΚ 11X11 Γ'. Δ0ΞΑΠΑΤΡΗ2, αυρών τάς χειρας και άκροώμενο; μετά συντριβή; ττ,ν τΐλ$ϋταίαν ο τροφήν τοΰ άσματος). Ποΐαι όδύναι νέαι μεγαλόνυχοι την πατρικήν σπαράττουσι καρδίαν μου!. Δοςαπατρή! τό άλγος ά'-ροάσοητι χαΐ την σονείδησίν σου, πριν τά σπλάγχνα σου εις στόμα ρίψ /ις λύκου ασυλλόγιστα! Των Βουτσαράδων γόνος έ/9υμήθητι πώς είσαι τελευταίος, και τάς δάφνας των εις τίνος ρίπτεις πόδας συλλογίσθητι! (Μετακινούμενος). Εγώ ; εγώ να δώσω εις τον τύραννον την κόρην μου, τά 2ν καί μόνον τεκνον μου, τον μόνον άπομείναντά μοι θησαυρόν ; Εγώ νά γίνω δήμιος της κόρης μ ο υ ; Τον θάνατόν μου προτιμώ καλλίτερα! Μαρία υ.ου! ώ κόρη! ώ Μαρία μου! τά δάκρυά σου παΰσον!. Οχι! προτιμώ νά σέ ίδώ νεκράν, νεκράν νά σ άσπασοώ η νύμφην του δημίου της πατρίδος μ α ς! (ϊταμ ατώ ν σΰννους). Κ,αί ή θρησκεία! καί ή κινόυνεύουσα θρησκεία τών πατέρων μου, τ ί γίνεται!. Δεν είνε άνωτέρα καί τών τέκνων μας καί τής ΰπάρξεώς μας ή θρησκεία μα ς; Εάν εϊς την φωνήν της, ώς ό Αβραάμ, Ουσίαν την προσφέρω, πράττω έγκλημα}

31 Προέταξα καί στηθη και βραχίονας νά σώσω των προγόνων μου τ/,ν εύκλειαν και την ελευθερίαν τής Πατρικός μου 1 Α λλ ένικήθην, έπεσα αιχμάλωτος καί τής δουλείας τά δεσμά μας έδεσαν! Ν άφήσω λοιπόν ηδη νά έςαλειφθνί κ ή Πίστις, ή θρησκεία των πατέρων μου ; Εγώ νά πράξω τούτο, ό Δοςαπατρής, νά πατηθούν ν άφήσω και τά άγια ;.. Εις τον σεπτόν βωμόν σου ολοκαύτωμα, όρθοδοζία, δέξαι καί την κόρην μου!.. Α λλ οχι, ώ Μαρία μου! ώς σφάγιον, ώς θΰμα δέν προσφέρεσαι! ώς σώτειρα τής ίερας θρησκείας μας εκλέγεσαι!.. ΐδού την!. Φευ! τό πρόσωπόν της κάτωχρον, τό βλέμμα καί τό βήμά της παράφορα! ΣΚΗΝΗ Α\ ΑΟΕΑΠΑΤΡΗΣ, ΜΑΡΙΑ; ΑΟΕΑΠΑΤΡΗΣ. Μαρία μου!.. ΜΑΡΙΑ. Ανάγκην έχω, πάτερ μου,' ολίγον ν άναπνεύσω ς τό παράθυρον. ΐίλθέ, έλοέ, ώ πάτερ μου, νά ίδωμεν όμοΰ τόν κήπον κάτω, ό'που τρέχουσα μετά τοΰ Μενελάου, τοΰ μνηστήρας μου, την χρυσαλίδα έκυνηγουν φεύγουσαν, καί την σκιάν, ΰφ ην φαιδροί χαθήμενοι, τό ασμα τής καρδίας έτονίζαμεν.

32 Πλησίασον, πλησίασον, ώ πάτερ μου! ίδοΰ ή κρηνη δ~ου έλουόμεθα. Ε/.ει, τών δένδρων όπισθεν τών ανθηρών πολλά/ας κεκρυμμένη τόν έπρόσμενα, κ* έκεϊ, έπί τ/,ς χλόες συγκαθημενοι, τοϋ ούρανοϋ τά άστρα ήτενίζαμεν. Ποσάκις έκεϊ άφωνοι καί έχοντες διερμηνείς τους οφθαλμούς, έμέναμεν τούς κτύπους τνίς καρδίας άκροώμενοι! ΙΙοΰ είσαι, ποΰ, Μενέλαε, καί σήμερον νά τρέςωμεν καί πάλιν κυ ν/,γούμενοι, ν' εις της νεότητός μας τόν ορίζοντα τό άστρον ν άτενίζωμεν τών πόθων μας ; Είς παραδείσους τότε μ* άνεβίβαζεν ν άσμά σου, καί είς πελάγη επλεον ιύδαιμονίας πάντοτε πλησίον σου! Ποΰ είσαι τώρα, άγγελε καί φύλαζ μου,' τό ρόδον τής ζωής σου, τής λατρείας σου, νά ϊδνις έπί όχθης μαραινόμενον, νά ζγ, ώς έπί τάφου νεκρολούλουδον, καί νά σκορπίζουν άνεμοι τ ά φύλλα του ; ΔΟΞΑΠΑΤΡΙ1Σ. Εκείνος πλέον, κόρη μου, άπέθανε 1 ΜΑΡΙΑ. Απέθανε ; Τίς είπε πώς άπέθανε ; Ζγ είς αύτά τά στήθη τής Μαρίας του. Μή λέγ (ΐς πώς άπέθανε. Δέν θνήσκουσιν δσοι είς στηθη άδολα λατρεύονται. Εινε ναός τά στηθη, ιερός βωμός, καί ή καρδία δεύτερος παράδεισος.

33 Δ 0 Ξ Α Π Α Τ Ρ Π 2. Τάς άρετάς του τίς ήρνηθη, κόρη μου, καί τίς τόν θάνατόν του δέν έθρήνησε ; Πλήν σύζυγος νά γίν/,ς πάλιν πρόκειται νέου έ'ίσ η ς ερασμίου, Αρχοντος... Μ Α Ρ ΙΑ. Αλλά τυράννου, λέγε, τής πατρίδος μας! Δέν φθάνει, πάτερ, δτι τον βδελύσσομαι ώ ; Φράγκον καί ώς τύραννον κατακτητην, άλλα νά δώσω θέλεις καί την χεϊρά μου εις τούτον σϋ ό τόσον υπερήφανος Δοξαπατρής ; Αχ, άδελφέ μου φίλτατε! πώς νά μην έπιζήσγ,ς, τ ής Μαρίας σου νά σώσης την ζωην την πολυστένακτον ; ίί τά φ ο ι! τάφοι, άποστείλατέ τον μοι, καί σΰ, ώ νύς, συντόμευσήν τόν δρόμον του! Παρουσιάσου, άδελφέ μου, έ'ςαφνα, τό σάβανόν σου σύρε, σχίσε προ αύτοΰ, ζιφούλκησον καί σώσον την Μαρίαν σου I ΔΟΞΑΠΑΤΡιΙΣ. Καί θεωρείς λοιτόν, Μαρία, άνανδρον η άπαθή τόν άτυχή πατέρα σου ; Εγώ ποτε εις Φράγκον θά σε έδιδα καί αΰτοκράτωρ έάν ητο, κόρη μου ; έγώ ; Θεέ! καί τίς έμοΰ πλειότερον τούς Φοάγκους άποστρέρεται! Τον έρωτα τοΰ Καμπανίτου έν άρχί) ώς έμαθον, ενώπιον μου είδον νά άνοίγωνται μετά τριγμού αί Ούραι της Ινολάσεως καί φρικασμός διέτρεξε τάς φλέβας μου! Α λλ όταν ή ψυχή μου καθησύχασε, ένεθυμηθην ν' είδα τόν θρησκείαν μα;

34 νά κίνδυνεΰνι, ύψωσα γονυκλινής τάς χεΐρας τότε προ; την θείαν Πρόνοιαν. Λεν αγνοείς, Μαρία μου, άρ ής στιγμής αί δύω Εκκλησίαι διτ,ρέθησαν, οί Φράγκο1, πώς δρμώντες ώς κατακτηταί, εις ιεροσυλίας παρεδόθησαν, εις άρπαγάς παρθένων καί καλογραιών, νά καταστρέψουν Οίλοντες την ΙΙίστιν μας! Τής δέ Ορθοδοξίας τά θεμέλια νά άνατρέψ /), κόρη μου, στοχάζεται αυτός ό Γουλιέλμος, ώς καταχτητης τό δόγμα έπιβάλλων τής πατρίδος του καί καθιστών μας Φράγκους. Πλήν, Μαρία μου, σΰ γενομέννι σύζυγός του, δύνασαι, νά διασώσνις, κόρνι μου, την ΓΙίστιν μας, καί νά διατηρήσης τον έλληνίσμόν. λληνικά δ έμπνέουσα φρονήματα εις τάς ψυχάς τών τέκνων σου, θά δυνν,θής νά προπαρασκευάσνις, ώ Μαρία μου, του δυστυχοΰς μας Γένους την άνάστασιν!. ΜΑΡΙΑ. όποΐαι φροΰδαι σ/.έψεις σε έ απατοΰν! Τόν Γουλιέλμον μάθε πώς άν νυμοευθώ, έχίδνας θά γεννήσω, νέα τέρατα, νέους τυράννους τότε τής πατρίδος μας, διώκτας χειροτέρους τής θρησκείας μας! ΙΊοϋ έσταλάχθη, πάτερ, δηλητήριον, καί μετεβλτ,ο εις μαργαρίτην τηλαυγή ; Τής τυραννίας που ό ποϋς έπάτκισε, κ ελευθερίας άνθη άνβφύησαν ; Εν ό'σω, πάτεο, ζνί έν τη καρδία μου εκείνος δν έλάτρευσα καί αγαπώ,

35 ο χνανορο; καταχτητές τ ίς χωράς μ«ς, καί αύτοκοάτωρ εάν γιννι, οΰδ ένάς 6 άζιω1)?, πιν>/.θν; μου βλέμμχτος. Θά γίνω νύμφη, πάτερ' μ/, βιάζεσαι! :λλά όά γίνω νύμφ /ΐ τοϋ Χριστοΰ. ΔΟΞΑ ΠΑΤΡΙ1Σ. ό Καμπανίτης προχωρεί. ίδου ΜΑΡΙΑ. Απέρχομαι, απέρχομαι νά μ^ν ίδώ τ/,ν οψιν του! ΔΟΞΑΠΑΤΡΠ5. Μαρία μου! ΜΑΡΙΑ. Θά μείνω ναι, ώ πάτερ μου! ν άκούστι πρέπει και άπό τό στόμα μου τό τελευταΐον οχι. ΔΟΞΑΠΑΤΡΗΣ. Συ, ώ Υύ.στε! Σϋ τ^ν Ορθοδοςίαν τότε φύλαςον i ΣΚΗΝΗ Ε'. ΟΙ ΑΥΤΟΙ, ΚΑΜΠΑΝΙΤΗΣ. ΚΑΜΠΑΝΙΤΗΣ. Èxv σκιάζ ώ; νε'φος οιερχόμενον τό φέγγος τοϋ προσώπου σου, ώ άγγελε, X άν δεν χύνω ώς όρίζων εκτενές τά ρόδα προ ποδών coj βίου ευτυχούς, ν άπέλδω.

36 ΜΑΡΙΑ. Καί, ν άττεχ&ϊΐς, Υψηλότατε Î ΚΑΜΠΑΜΤ1ΙΣ. Γΐ* άπελόω j το προφέρουσν τα χείλη σου με τόσην της καρδιάς σου σκληρότητα j Θανατηφόρον μύρον τ ' άνθη χύνουσι, ώς χύνουσι τά ίο^α των χειλέων σου ; Δεν ύπετάχοη μία Πελοπόννησος εις T ca ξίφν;, κ.όρνι, καί βραχίονας, ώς ύζετα/g ή ανδρική καρδία μου εις εν σου μόνον βλέμμ \ *Αν σε ήγάπησα, τ ίπ τ α ίω ; πταίει τ άνθος άνοιγόμενον εις του ήλιου την άκτϊνχ τΐ;ν θερμήν ; ΜΑΡΙΑ. Να κατοχτηΐτις χώρας δύνασαι ττολλάς,' αλλά καρδίας, οχι, δεν θά & m 9r^ 1 Καταχτητήν καί τύραννον τής χώρας μα; πάσα καρδία Ελληνίδος τον μισεί, καί πρώτ ή έδικη μου σ à ττοατρε^ταΐ. ΚΑΜΠΑΝΙΤΗΣ. Κατακτητης καί τύραννος σύ έγινες, σΰ εγίνε;, Μαρία, της καρδίας μου. τί, 716 μοι, σ' εσ^αλ' έν άγνοια της κ έςχί^ντ,ς εζ έοόδου την κατέκτησες ; iv εγώ ττροβαίνων ώς καταχ.τηττ,ς εις ζένχ; /.ώρας εστ/,σα τον θρόνον μου, καί συ, /.αί συ, Μαρία, μη δεν εστ/,σες είς την ψυχήν μου διαρκή τον 6ρόνον σου ; Εγώ, ιδού, τάς δαφνα; οσας εδρεψα, ττρο r û j ποδών σου ρίπτω, καί το σκήπτρων μο* εις σε προσφέρω 1 λάβε το, βασίλευε, καί του; λχους, ώς ^έλτ,ς 3ΐι; κυβέρνησον..

37 A tv όμιλεις, Μαρία ; 5εν σϊ κάμπτουβιν οί οτεναγμοί του στ-ηθους μου3 τά 8ί/.γνχ7 ή κάμινος εις ην άοτλάγχνω; μ* ερριψες * ί]ς χρυααλίς εις σκότος πτερύγιζα και σΰ ώς φως έν τη σκοτία ελαμψες* εάν νά καύσω τά πτερά μου ερχωμαι, έγώ τ π τ α ίω ; ποιος εν/ 6 αίτιας; ΜΑΡΙΑ. Πυρά νά ήμην ήθελα καί αχι φως, τάς φλόγας μου ν απλώνω έν μια νυκτί νά κατακ,αύσω ολους, οσοι σήμερον την γην μας ώ; κατα^τνιτα! μολύνετε! Ακόμη κοπιάζεις όνειροπολών ; ακόμη εις το μίσος τής καρδίας μου τοφλώττεις ;.. Σε λυπούμαι ϊ ΔΟΞΑΠΑΤΡΗΣ. Υψηλότατε! τ, τρικυμία νά παρέλν άφησαν, κ οί γάμοί άς άναβλτ,θοϋν. ΜΑΡΙΑ. Is' αναβληθούν ;. ; ίππότα, άπελπίσθητι καί άφες με, καί εις έχ,είνν,ν νά προσφερης ύπαγε λατρείαν, ητις εΐνε τής χαροίας c?ot> κυρία καί θεό της. ΚΑΜΠΑΝΙΤΗΣ. Ποίχν ; λέγε μ ο ι! ΜΑΡΙΑ. Την τυραννίαν 1 ΚΑΜΠΑΝΙΤΗΣ* Μί] με λεγτ,ς τύραννο^ Μαρία!

38 Μ Α ΡΙΑ. Αληδώς* 3 ιό τ ' oí τύραννο'. V ακούουν τ ονομά των δεν επιθυμούν. ΚΑΜΠΑΝΙΤΗΣ. Λοιπάν μέ άποστρέ^εσαι ^ ΜΑΡΙΑ. Καί σε μισώ! ΚΑΜΠΑΝΙΤΗΣ. Καί μέ μισείς 1. αΰ&άδης κόρη, σκέπτεσαι τίνος ανδρος περιρρονεΐς τίν έρωτα κα» τι να παροργίζεις ; ΜΑΡΙΑ. Συ δέν σ/.επτεσαί ποιας ζητείς τ/,ν γζΐζχ! ΔΟΞΑΠΑΤΡΙΙΣ. Υψηλότατε! ΚΑΜΠΑΝΙΤΗΣ. Λοιπόν με υπεδούλωσαν τά κάλλη σου προς έμπαιγμον καί χλεύην ; Αγνοείς λοιπον καί ακόυσα νά γίνης ότι δύνασαι της φλογέρας {ίου ττ,ς αγκάλης λά^υρον ^ ΜΑΡΙΑ. Πριν ή άγκάλ* η έδικη σου άνοιγοη, αγκάλη μά3ε άλλη ο τι δύναχαι νά με* εχθη! (aújwuoa έγ^ειρίδιον). ή τοϋ θανάτου! (πρ',β*ίνου5χ εν βήμα). τολμησον! ΚΑΜΠΑΝΊΤΗΣ, Ω λύσσα! ώ Ορασύτης!...

39 ΣΚΙΙΧΙΙ ΣΤ'. 0 Γ α ΥΤ0Ι, ΑΓΓΕΛΟΣ. ΑΓΓΕΛΟΣ, (ιίσερ/όμενος ίν σπουδή). Υ'!/ν>λότατε ί ΚΑΜΠΑΝΙΤΗΣ. 0;Α?λει! λέγε, τ ί συαβαίνει *, ΑΓΓΕΛΟΣ. Ευτυχώ ;, Αύθέντα, πλέον δέν υπάρχει κίνδυνος. ΚΑΜΠΑΝΙΤΗΣ. Κίνδυνος λ έ γ ε ις; ΑΓΓΕΛΟΣ. Τής ζωνίς σου τ?,ς σεπτές. ΚΑΜΠΑΝΙΤΗΣ. Πώ; 1 τ ις ζωης { ου! Λέγε 1 λένε τάχιστα!.. ΑΓΓΕΛΟΣ. 'Έμπροσ&εν των μεγάρων σας έφάντισοεν έςαίοντ,; προ ολίγου δύω άγνωστοι, καί σύραντες τά ξίφϋ, άνεπτ,δησαν, όρίχώντες νά είσέλθωσ;ν!. II οψις των άπτι5τραπτε3 καί βέλν, έξετόξευε πυρίφλεχτον τό βλέμμα των τί» άγριον.* Εις λόγχας αίφντ,ς εμπροσδεν ευρέοτ^αν ν.αι φάίγανα γυμνά τους περιζώνουσιν. Εις την κ λ α γ γ ή των δπλων καί τον θόρυβον τά ξίφη περ^τρέροντες, επεπε^ον ύ ; λέοντες, τ^ν φρίκην 5.Χ3πείροντες.

40 έ πάτουν και iy.il άπ/ίστραπτο'/ τά Αόρατα συνέτριβον αί χεΐρίς των, καν ονευγλένοι ενθεν κ ενθεν επιπτον. Είς σύννεφαν κονιορτοΰ έκρύβησαν και πάλιν άνεφάντνσαν, ώ; κεραυνοί ποϋ σχίζουσι τά νέο /ι πριν κτυπτ,σωσι,' ΚΑΜΠΑΝΙΤΗΣ. Κ αί τέλος ;. ^ τέλος πάντων επεσαν ; ΑΓΓΕΛΟΣ. Δεν επεσαν. Τά ςίφ/, των έθραύσοηβαν καί ζώντες συνελ/ίφοησαν άαοότεροι. ΚΑΜΠΑΝΙΤΗΣ. Καί τώρα που τους έχετε ; ΑΓΓΕΛΟΣ. Του; οδηγούν εδώ άλυσιδέτους, Υψηλότατε! ΚΑΜΠΑΝΙΤΗΣ. Ευθύς έ/ώπιόν (-».ου να τους σύρωσι!. ί Το αίαά (/.ου ά ν ά π τει!. Κατά τ ίς ζωί,ς έμοϋ συνωμοσία*, νά τεκταίνωνται \ Α } δείλαιοι!.. ΔΟΗΑΠΑΤΡΗΣ. Εγχώρι, Υψηλότατε, αδύνατον νά ηνε. ΚΑΜΠΑΝΙΤΗΣ. Γενναιότατε Δοςαπατρη! εάν.. 12, τότε νά κρυβοΰν άς σκάψουν λάκκον 1 Του πυρός άνάλωαα ί, χώρα σας 9α γίντρ καί Βά πλεύσωσιν είς χείμαρρον αίαάτων ολ οί κ ά τοικοι. 2 I ΐδοΰ αυτοί!.. ίϋε τους πόσον εχουβιν άγέρωχον το ρίψ.υ.α καί το [ άδιοαα!.

41 ΣΚΙΙΜΪ r. Οϊ ΑΪΤΟΙ, ΔΗΜΙΙΤΡΙΟΓ, MESEAA02, ΣΤΡΑΤΙΩΤΑΙ. ΔΟΞΑΠΑΤΡΙΙΣ, (έκπληκτος). Θεέ Î ότζοίους βλίττω!. Εγκατέλειψχν τό ρ-νηρ,ά των καί ήλθον ; ΜΑΡΙΑ, (επ ίσ ης). Ούρχνέ! αίτονς îi την σκιάν των βλέπω ; Δ Ο Ξ Α Π Α Τ Ρ Ι ΙΣ, (όιπτόμϊνος είς τάς γκάλας του Δ^μητρίου). Τεκνον ί τέκνον ου ΜΑΡΙΑ, (επίσης είς τάς του Μέ*ελαοι>). Δημήτριε!. Μενέλαε!. ώ Υψι^τε I. ΚΑΜΠΑΝΊΤΗΣ. Τ βλέττω!. Γενναιότατε Δοξαπατρτ}! Τίνες οί νέοι ούτοι } χοϊοι, λέγε uot 1 ΔΟΞΑΠΑΤΡΙΙΣ. Ο είς αυτός υίός υιου, Υψηλότατε I ΚΑΜΠΑΝΙΤΗΣ. Κ ίκ*ΐνος ποιο; j ΜΑΡΙΑ, (μετά tovmî). Ο ρϊΐστηρ w.o'j! ΚΑΜΠΑΪΝΙΤΜΖ,

42 Μνϊϊϋττιίρ υου ; καί το λέγει; ; Αποσπ*σατε εΰους έκ τ ί; άγκάλτις της τ& «,ιαρίν 1 ΜΑΡΙΑ, (άΐεοσπωμβνη). Θηρίον! /ώρισέ ρ.ας! α ί καρδίαΐ αας νά δαιλώσι ούνανται καί πόρόωοεν I ΚΑΜΠΑΝΙΤΗΣ. Λοιπόν μ.* έπεβουλεύετο ό οϊ/,ός σου, Δοξαπατρί ; ΔΟΞΑΠΑΤΠΡΠΣ. Ι ~ ό τ «! αν ο', λόγοι (ΑΟν δέ; χνε ικανοί ο~ως σέ πείσωσιν* άν δέν σε ~είθ/, τ, στοργή χ ή εκπλ^ζ»;, νεκρού; πώς άαφοτέρους ένον.ίζαν.εν, τις θελει; νά σέ πείσν. ;... Φθάνει" σιωττώ. ΚΑΜΠΑΝΙΤΗΣ, (προς τους 5εσμίοας), *Ε/.'τρώ /ατα! ώς τώρα που έκρύπτεσβε, καί ποιος δαίμων σας ώδν'γγ,σεν εδώ ρ.έ δολοφόνου ώπλισαένους /.άχαιραν; ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ. ίππότ«! τόν άν δρει ον δέν ΰψονουσιν αί άπειλαί και Οβαεις, οταν μάλιστα προς ασθενείς δεσαίους άπευ&ύνωνται. Αδέσμευτος άν ν,τον ό βρχ/ίων [/.ου, τ γλώσσα 6" άπεκρίνετο ταυ ξίφους ΛΟυ, καί δεν θά έδοκίααζες πρώτον φοράν το βάρος ττ,ς χειρό; [/.ου! ΚΑΜΠΑΝΙΤΗΣ. Πώς!

43 α η μ η τ ρ ιο ς : τα ζίφνι μα;, νομίζω, έσταυρώο^σαν. ΚΑΜΠΑΝΙΤΗΣ. "Εγώ τϊοτ έμετρττ'θΐήν μ ετά σου ; ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ. Καί άλλοτε Εκεί, πρό του φρουρίου τ ι ; KocívOo'j, δ ί; καί τρις. ΚΑΜΠΑΝΙΤΗΣ. Εκεί ΐ. το ενβυμοΰμαι οτι ν;ρω; Τ'.; τά ; έτιανειλημμένας έματαίωσεν ε ρο<5ου; μου, καί μάλιστα >ιαττιθώ σχισι/ένον τον μανούαν και το κράνο; ( ου, τάς τόςει; όταν ό'ιαρρήςας ε0ΐ 0ς, ώς θύελλα έρρίφθγι εναντίον μου* καί αν άφτ,νιάαα; âsv άνύψανε tí v κεοαλήν ό '.ττττος μου, μ έφόνευεν. Αλλά εκείνος ε-εσε καί υ,ζτ αύτόν ι ή πόλις τταρεδόθϊ, καί τό φρούριον. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ. Δεν εττεσε νεκρός* τόν ένομίσατε* Βαρέω; έπληγώοη καί κατέχετε. ΚΑΜΠΑΝΊΤΗΣ. Κ αί είσαι συ εκείνο; ; ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ. Τό εμάντευσε;. ΚΑΜΠΑΝΙΤΗΣ. Ω ε/.ττλτ,ςι;! καί τώρα... ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ. Σε ακολουθώ αφ ί ;, ω Γουλιέλμε, έξεστράτευσες và yivrç τ ίς Πελοπόννησου κύριος*

44 y ' έσ τησα νά κόψω την τταρείαν σου τ:ρϊν r-îr, ο9χσγ;ς (λέχρί της τ:ατρΐ<5ος [/.ου, Αλλ" /.'Ο ττάλιν τυχηρδς, καί Ιιρθαοα ροϋ είσήλθες τ;λέον εις το φροΰριον 1 ΚΑΜΠΑΝΙΤΗΣ. Αμέσως.. Στρατιώται! εις τχς Φ υλαχί; νά κρατηθούν άαοότεροι ορουρούαενοί, καί T73Ö τη; πύλης του φρουρίου στήσατε 5ύω άγχόνας. Λεϋτε I ( Τ ώ ς ά π ά γ cjv). ΔΟΞΑΠΑΤΡΙ1Σ. Υψηλότατε 1 Κομίζω, σπεύδεις. ΜΑΡΙΑ. Α'-υοβόρε τύραννε I ΪΤΖ OTY1Í εάν η3ο, flà έδαΰααζες τό όάρ:ος της ψυχής των* άλλ οί τύραννοι εν εννοούν τοιουτους εΰγενεΐς τταλαούς. ΔΟΞΑΠΑΤΡΒΣ. Σε ικετεύω αύ^ις, Υψηλότατε 1 την θύελλαν του στήθους υ.ου έννόησον. ΚΑΜΠΑΝΙΤΗΣ. Θελω νά 1%ς ττώς δεν εϊ;χαι τύραννος, ά λλ οΰτε αί[λθβ ΐρο;, γενναιότατε λοΐαττχτρη, ώς υ.ε καλεΐ ή κόρη σου! Ó είς των χρέπει ττρος rrapaseiyjaa-iffj/.àv và Aaoïj νυν τον â. αγχόνη; θάνατον* Τον ενα σα, χαρίζω καί έκλεςατε, αλλα να ^υγρ *τρ^<.«l oj^ j Ας τον έκλές ή έρα^αία κόρη co-j.

45 ΜΑΡΙΑ.* Εγώ!. Θεέ μου!. οχι I. Ποιον δ ίλ η μ μ α! Φόνευ5ον καί τοίις δύω I ΚΑΜΠΑΝΙΤΗΣ. Ο/ι* τον ένας y, κεφαλή θά πέσνι μόνον... Έκλεςον. ΜΑΡΙΑ. Μενέλαε!, ώ αδελφέ μου φίλτατε!. κ οί δύω ετσθε κλείδες της κ α κ ία ς μου και της Μαρίας οφθαλμοί άμφότεροι I Εγώ v i σώσω μόνον τον μνηστηρά μου, $ νά τον βυσιάτω εις τον αδελφόν ; ίΐ, καύσβιτέ υ.;, κεραυνοί, καλλίτερα!. J 1 ι 7 t J ι Αγωνιώ καί τρέμω καί παραφρονώ! Σωτηρ νά γίνω του ενός, καί <5/;μιος τ ο ; άλλου, τ, μνηστη εγώ καί ά ίελφη ; π σχίσου, γη, καλλίτερα καί θάψε με!. (/Γίκρ^άνωΟ ΐττ'ότα! αν τονς λόγους σου διατηρΐ,ς καί μίαν Οέλϊρς μόνον, μίαν κεφαλήν, την έ»κην μου λάβε ν' έκδικηθητ»! ΚΑΜΠΑΝΓΠ1Σ. Τ/,ν Ε Πκτ,ν σου I. έστω. Θέλω τ/,ν 5εχβη^ άν νά την στέψουν συναΐν^ς τά στέφανα, καί θέλω επιτρέψει εις τους γάμους μας νά έλ&ουν νά μας εύχηοοϋν άμφότεροι γ* έςόριστοι ν άπελοωσι προς τό παρόν* Αν δ οΰτε τώρα, ώ Μαρία, συναινί,ς, απέρχομαι κ έκλέγ ώς κύριος εγώ τον ενα έκ των δύω διά Οά;α :ο/.

46 ΜΑΡΙΑ. 1, στήβι!. σ τη θι!. Ο ιμ οι! Γ της καρ&ίας μου λ; ηουνάμην νά κρατήσω του; παλμούς καί τοΰ νοός μου την σοοδράν περιστροφήν! 01 πόδες μου κ7.ονοϋνται!. 1ί, λυπήσου με, ϊπ πάτα!. τοΐ*ς δέσμιους έλευ&έρωαον, άν θέλτ;; νά μη με ΐ ϋ ης παράφρονα 1. ΚΑΜΠΑΝΙΤΗΣ. Παράρρονα, Μαρία, συ κατάντησες τόν Καμπανίτην, του πολέμου τον υί<5ν. Ας άνοιχ&ουν, ώ άγγελε, τά χείλη σου, καί αντί δύω, τρί άς σώσουν βήματα! Μαρία! ΜΑΡΙΑ, (μ ετά σχϊ'ψιν μικράν). Γουλιέλμε!. εγώ δϋμά σα; ας γίνω. Αγε, λυσε τάς άλύσεις των, καί λάβ εμέ αιχμάλω τον καί σύζυγον! 2 κ α μ π α ν ιτ α ς. 2 ευτυχία είς εμέ! ώ έ/.στασις! Μαρία 1 έλευίιέρως τώρα αρες με τους θελκτικούς σου ν ατενίσω οφθαλμούς ν' έλάφρωσιν νά λάβ/) ή καρδία μου 1 Θεά ενώπιον υ.ου τής άνοίξεως, την γην κοσμείς έςαίφνης μ άνθη εύοσμα καί άνωθεν σου μειδιά ό ουρανός. Επίτρεψαν μοι ν άσπασοώ τά ίχνη σου καί φώτισαν με ί ι ένός σου βλέμματος νά σττεύσω έκε: οπου ώς βασίλισσα θά λάμψης μ ετ ολίγον.

47 ΜΑΓΙΑ. Υψηλότατε I τον λόγον ρ.ου τον έλαβες. Καν καί σΰ τον λόγον σου τνιρτίς, τους δύω φρόντισε δέσμιους νά λυτρώσ-ζις τό ταχύτερον και τά του υμεναίου άς έτοιμασοοϋν. ΚΑΜΠΑΝΙΤΙ1Σ. 12 των χειλέων μελω δί άνέ/.φραστος, τον νοϋν και τ/,ν καρδίαν μου έξαίρουσα! Απέρχομαι.. Αλλ οχι, ειν αδύνατον νά μακρυνθώ έντεΰδεν! Οπισθεν έμοΰ της γης βλέπω τό τέρμα!. Λ φες! άφες με έδώ, ό οικος ούτος καί παράδεισος καί κράτος [ ου νά γίννι... ΜΑΡΙΑ.' Υψηλότατε! τους δυστυχείς δέσμιους ένθυμηοητι καί την ύπόσχεσίν σου... ίσως χρεοιστεΐς εύθϋς την Ούραν νά άνο{;ης εις αυτούς των φυλακών. κ α μ π α ν ίτ η ς : Μαρία! έλησμόνησα τά πάντα έμπροσθεν σου!. πλην απέρχομαι.. (προχωρών καί έπιστρεοων). Αλλά, Μαρία!. ν άκόμη βλέμμα σου! εν βλέμμα σου ακόμη, εις τό β ίμ ά μου φώς καί πτερά νά δώσνι τό ταχύτερον. (Άπέρχε-αι, καλυπ:ούσης τ^ς Μαρίας το πρόσωπον με τάς χετρας).

48 ΣΚΙΙΝΗ ΙΑ'. ΜΑΡΙΑ, Δ0ΞΑΠΑΤΡΙ12. ΜΑΡΙΑ, (άνακυπτουσα). ΑπήλΟε, κ ή ομίχλη δια λύ ετα ι! ΔΟΞΑΠΑΤΡΙΙ-. Μαρία μου! ΜΑΡΙΑ. Ο πάτερ μου! άν μ άγαττα;,' νά μείνω θέλω μόνη. ΔΟΞΑΠΑΤΡΙ1Σ. ϊέκνον δυστυχές! (α π έρ χετα ι περίλυπος). ΣΚΗΝΗ ΙΒ'. ΜΑΡΙΑ. 0 μαύρος εφιάλτης της καρδίας μου άπήλοε τέλος πάντων καί ά^έπνευσα! Απήλθεν άγαλλόμενος, εύδαιμονων ώς νύμφην μέ προσμένει!. ό κατάπτυστος! ή ς νύμφην καί ώ; μάρτυρα νά μέ διχδή,ς σϋ άνοιξε, ώ ούοανέ, τους κόλπους σου, σΰ σκέπη των πασχόντων καί των ορφανών! ( Ε ξ ά γ ει μικράν φιάλην Ικ του στήθους τη ς ), ϊδοΰ όποιος είνε ό νυμφίος μου!.. ίίς νύμφην μέ προσμένεις! κ έν ττί μέο/ι σου πολυτελή βεβαίως καί πολύκροτον, τυχοδιώ χτα, πλάττεις τον υμέναιον,^

49 Βίε περιμένει; ηδη ανυπόμονων κ* εύφραίνισαι!. Θά έλθω, άνβρ όλβιε!.*. ύ αδελφέ μου φίλτατε Δτιιμή'ριε, και φίλε της καρδίας μου Μενέλαε! ενώπιον του δταν άνθοστολιστος προβάλω νύμφη, μη μέ άδικήσητε! ώς κλίνη μου καϊ ώς παστά; γαμήλιος Οά μέ ύ ο^/_ ΰί το νεχροκράβχτον! Λπο τά ; χεΐρας του κακούργου επρεπε νά σώσω καί τού; δύω σας ώ; θύματα καί τ^ν τιμήν μου όπως μη άμαυρωθ'7» ΐ5ου μα; σώζει όλους μία έγκαιρος στάνών δηλητηρίου I Ω, σωοΐ,τε σείς, σωθτ,τε, ~ν* πατρίδα σας νά σώσητε, κα ι μη τά κοκκαλά μου, μτι έ/.οάψη τε? ελευθερία; πριν φώτισή ήλιος τοΰ τάφου μου τό χ ώ μ α!. Τή; Μαρίας ζχς τό τελευταΐον χαιρε και τον ασπασμόν 5 = χ Β η τ ε ά ο το ΰ ^ ε I, * (ΕχΛ Ενο νίί ρβαίω; την θανατηφόρον φ ιαΐην* δε χ α γ ετα ι ά πένθιμος ηχος εκκλησιαστικού κώδωνος, όστις ακούεται μ έ χ ρ ι τελο υ; ττ-ς Π :ά ξεω < ). Τ ο ΰ ναοΰ η χ ε ί ό κώ δ ω ν!. Α ν α γ γ έ λ λ ε ι τ η ν κ η δ ε ία ν μ ο υ! Ο πένθιμος του 'χο :, ώς έκ, στόματος οωνη μακρόοεν φθάνει εί; τά ώ τά μου! «ά θ λ ια! έ κ ο λ ά σ θ η ;! δ υ σ τ υ χ ία μ ο υ! Τί επραςα ϊ ο ΰ κ ί!. αύτάχειρ έγινα και ζώσα έκολά^)ην 1.. Θεέ, ήμαρ-ον! ; ; Τδ βλέμμα Σου τ όργιλαν ή αμαρτωλή φοβούμαι, Πλάστα, ν ατενίσω ]. ημαρτον! Τ ο 5 κ ώ ϊω ν ο ς ακούω μόνον τ^ ν οωνν;ν

50 τήν άκο'/,ν ΓΛΟυ υ,ξτά πένθους πλτ'ττουσαν* α άβλία! έ/.ολάσίίης! η.. δυστυχία Αου! ίϊ, παϋίον, παϋσον, κώδων ί φοοερά κραυγή, τα σπλάγχνα αου να έκριζόντρς 1. ^υ,αρΐον! Αλλοίιιονον!. δ τχός του δ πένβιμο; τ ις ίερας θρν;σ/.. ί«ς ε?νε τ, φωνή και έ'α/.ολουθεΐ φωνοΰσα πόρρωοεν, *ά6λίχ! έκολάσθχς ί».. δυστυχία αου! Τάς ρίύρας βλέ~ω Ούρα; τ ις Κολάσεω; και ώς κατάρα οπισ&έν [/.ου φοβερά, μ. ία φωνή ώθοϋσά ρ.ε ακούεται* ατΐρ κολασμένων δεςα1.! Β.. δυστυχία υ.ου! ίΐ φρίκν;!. βλέπω γύρω φωσφορίζοντας, ώς φλογερούς αστέρας, πλήθος οφθαλμών I οί πόδες υ.ου κλονοονται όλυσθαίνοντες γ.αι οπισββν μέ κοάζουν χίλια'- φωνα:, ββάδιζε, κολασαέντ,!β.. δυστυχία μου! Κλαυθμοί καί συρ.γμοΐ πλήττουν τα ώτά μου καί οφεις περιζώνουσι τους πόδας μου! Ανυψουμένας φλόγας βλέπω αντίκρυ! ανοιγομένους λάκκους! ρ.αίρα βάραθρα! Αι τρίχες μου όρβοΰνται!. θέλω να σταθώ, άλλ* όπισθεν μέ σπρώχνουαι φωνάζοντες* «Προχωρεί, κολασμένη!».. δυστυχία μου 1 ί ί, έλεος, βο^οΐν, μητερ του Χριστού ί (Καλύπιει το αροσωπον με τάς χεφας, συγχρόνως παύϊΐ ό ηχος το5 κώδων9ς καί /.«ταπετάννυται το χατάβλτ,μα).

51 ΠΡΛΞΙΣ ΤΡΙΤΗ. ΣΚΙ ίxii Λ'. ΡΟΒΕΡΤΟΣ, (ριπτόμενος ev τν) σχην?) πνευοτιών). Λεν εϊν εδώ κάνεις ; χάνεις δεν φ αίνετα ι! ΣΚΙΙΧΙΙ Β'. ΡΟΒΕΡΤΟΣ, ΚΑΜΠΑΝΙΤΗΣ. ΚΑΜΠΑΝΙΤΗΣ. έν ταραχή, Ροβέρτε, επανέρχεσαι! Τί τ ρ έ χ ε ι; [λνίπως προδοοείς άπέτυχες ; ΡΟΒΕΡΤΟΣ. Νά δηλητηριάσω καί τούς δύω των τωόντι δέν έπέτυχον.. πλίιν άλλο τ ι συνέβη, ώ ΑύΟέντα, σπουδαιότερο-/! ΚΑΜΠΑΝΙΤΗΣ, ό α ίλ ε ι!. προαισθάνομαι απαίσια! ΡΟΒΕΡΤΟΣ. 0 εις των κρατουμένω ν.., έδραπέτευιε!

52 ΚΑΜΠΑΝΙΤΗΣ. Απέδρα είπες ; είνε αληθές! Δειλέ! καί [λέ τό λέγεις ; καί τολυ.ας νά φαίνεσαι ; Κ αί τίς ό άποδράς; όμίλει,. άθλιε! του Βουτσαρα Λ/,ν ηνε δ υιός ; Ρ 0 Β Ε Ρ Γ 0 2. Αυτός. ΚΑΜΠΑΝΙΤΗΣ. Τετέλεσται! τά πάντα νυν άπώλεσα καί ουτε /) ζωή ρ.ου εινε ασφαλής! Νά φρουρτιθοΰν τά αέγαρά /.ου πάραυτα καί εις τά όπλα ό στρατό; ου νά κληθτ,! Λ π έδ ρ α!. Πώς άπέδρα, λέγε, δείλαιε! πώς ήδυνήθ /) ν άποδράσν] δέσμιος καί όφθαλαοΰς διέλαοε καί δόρατα ; Αναριφιβόλω; ε /ε ι όπαδοΰς έδώ καί προτ,τοιαασαέν/,ν έπανάστασιν. Νά εΰρεδίί αμέσως καί νά συλλ/,φθή καί είς τής γής εάν έ/.ρύβη τ άδυτα. 0 πόλις ολν) νά πυρπολτίθνί εύθΰς καί τέφρα ν άπομείννι καί ερείπια! Λέγε αοι, πώς άπέδρα! λέγε τάχιστα. ΡΟΒΕΡΤΟΣ. Αύθέντά, τ/,ν οργήν σου καταπράϋνον καί 471 θεώρει σοβαρον τον κίνδυνον. Τήν πόλιν νά ταράξ/ι ειν αδύνατον, κ εΰχ.όλως θέλει πέσει είς τάς χεΐράς μας; ΚΑΜΠΑΝΙΤΙΙΣ. Είσαι Αωρός, έκεΐνος άν φαντάζεσαι πώς δύναται νά πέσ^ εις τάς χεϊρκς σας.1 Νά μάθω θέλω, πώς άπέδρα.

53 ΡΟΒΕΡΤΟΣ. Ακουβον. Εις τ^ν ειρκτήν μετέβτ,ν, ώς δ '.έταξες, νά δηλητηριάσω καί τους δύω των. Γνωρίζοντες πώς μέλλουν ν άπαγχονισθοΰν? έπρόσμενον ήρέμα τό μαρτύριον. Γενναίοι παΐδες! χαίρετε! έφώνησα φαιδρός πρός άμφοτέρους, εισερχόμενος^ 0 κραταιός αύθέντης μου καί κύριος σας άπελευθερόνει. Με ήτένισαν μέ εκπληξιν, καί βλέμμα όμως ύποπτον. Νά λύσουν παραχρήμα τάς άλύσεις των διέταξα καί οίνον τοΐς προσέφερα, σπονδάς τ ις σωτνιρίας των νά κάμωμεν. 0 εις έκένου μετ έμοϋ τό κύπελλον, ό άλλος δτε άθικτον, άκένωτον κρατών τό έδιχ,όν του, μέ ήρώτησεν ίπ πότα! άν δεν έμαθες νά ψεύδεσαι, εις την έρώτησίν μου άποκρίθητι' Εκ γέννα ιοφροσύννις 6 αύθέντης σου μας άπελευθερόν η εις παράκλησιν ένδίδων άλλου ; φίλε, τω άπηντησα, ό κραταιός Αύθέντης μας νυμφεύεται κ α ί... άλλο τι νά εΐπω δεν έπρό'ρθασα! Εις τών ποδών του τ άκρα άνατιναχθείς, συνέτριψε τό κύπελλον κ έξώρμησεν ώ; κεραυνός! Νεκρόν διά του γρόνθου του έρριψε πρώτδν τόν φρουρόν καί κάτωθεν τό ξίφος του άρπάσας, διεσκόρπισε τούς ποό αύτοϋ ώς δαίμων κ εγιν άφαντος! άπέδρα καί ό άλλος, άν οί δύω μου δεν τόν έκράτουν όπισθεν βραχίονες.

54 Καί δ άπεσπάτο λυσσαλέος καί αυτός, εάν την θύραν δόρατα δεν Ιφραττον. Είς τάς άλύσεις πάραυτα τόν εδεσα καί Ισπευσα εδώ ταχύπους. ΚΑΜΠΑΝΙΤΗΣ. Ανανδροι! Χία φέρης εδώ τρέξ εύδΰς τόν δέσμιον, μη του δηλητηρίου πρίν ό δάνατος Έ ν τη ε'.ρκττ, τόν αρνί, καί διάταξον νά ηνε είς τά ό'πλα δλος ό στρατός, ό δέ Αΰξαπατρης μετά της κόρης του νά έλβουν παραχρημα. Με ένόησες ; Ροβέρτε! συλλογίσου πώς υπεύθυνος θά ήσαι σϋ, σΰ μόνος, αν δέν συλληφθη ό τολμηρός δραπέτης, καί ή χώρα μας αν δ'.αταραχδτ, είς τό έλάχιστον. ΡΟΒΕΡΤΟΣ. Ελπίζω νά τόν ευρω, Υψηλότατε, δπου καί άν έκρύβη. Τό πολΰ πολύ όλίγας ίσως χάσω, άν άντισταθη, όλίγας κεφαλάς, άλλά υπόσχομαι νά τόν συλλάβω ζώντα τόν παλλη/.αραν: Εν ώρα καταλληλω ίδοϋ ερχεται ένταϋθα καί ό ίερεύς. ^ΚΑΜΠΑΝΙΤΗΣ. ΙΙερίμενον.

55 ΪΚ1ΙΛΙΙ Γ'. 01 ΛΥΤΟΙ, ΣΥΜΕΩΝ. ΚΑΜΠΛΝΙΤΙ1Σ. Ϊ1 γέρον, καλώς ήλθες! Προ των γάι/.ων [Λου έ/.πλνίρωσον καθήκον ίερώτερον, καί τάχυναν νά σώσνις έ'να δυστυχή. Εν φυλακή κρατείται 6 τρισάθλιος ώς εραστής έκείνλς ην νυμφεύομαι. Μετάβ/,θι έκεϊ, αίδεσιμώτατε, κ εί~έ τον, τήν ζωήν άν τόν έχάρ /;σα$ νά λησμοννίσν) τδ τοιοΰτον δνειρον, καί λάοετέ τον κ έλθετε μ.ο ζή έδώ. Σέ ικετεύω, π ά τερ! ώ; σεβάσμιος, συμβούλευσε καί πρότρεψε καί ττεΐσέ τον. ί'ίς δυστυχή τόν κλαίω, καί ώς σύζυγον νά λάβτ) την αγχόνην δεν επιθυμώ. Με τον Ιππότην τούτον άγετε έκεϊ καί μετά του δεσμίου έπιστρέψατε. ΣΥΜΕΩΝ, (κα θ εαυτόν), Δ τής ψυχ ής μου νέα περιδόνησις! ώ αναμνήσεις νέαι πολυδάκρυτοι I Τις νά μήν άγαπτ'στι, τίς ήδύνατο τάς άρε άς, Μαρία, καί τά κάλλν, σου ; Υιέ μου!. ΚΑΜΠΑΝΙΤΗΣ. Γέρον, τάχυνον! Τό έννοεϊς πάσα σ τιγμή πώς εϊνέ /.οι πολύτιμος.

56 Σ Υ Μ Ε Ω Ν. Θεέ! σ επικαλούμαι πάλιν έκ ψυχής, άνοιξον πλέον, άνοιζον τους κόλπους σου! (προς τον Κ α μ π α ν ίτη ν ). Απέρχομαι, ώς είπες, Υψηλότατε, νά σώσω ένα δυστυχή... (α π έρ χετα ι μ :τά τοϋ 'Ροβέρτου). ΞΚΙΙΝΙΙ Δ'. ΚΑΜΙΙΑΝΙΤ11Σ. Ανέλπιστος, ανέλπιστος μέ ητον ή δραπέτευσις! Να έπισπεύσο) πρέπει τά των γάμων μου, νά έ'λθϊ) ή Μαρία τό ταχύτερον. Αλλά τοϋ αδελφού της την δραπέτευσιν δεν εμαθεν ; άν πέσνι άνοιστάμενος ;.. "Αν δέν προφθάσουν οΰτε τόν μνηστήρα της νά φέρωσι και τελευτήστι καθ όδόν ;.. Τί δά την ειπω τότε ; τ ί θ άποκριθώ, ΙΙαράφρων θέλει σύρει έγχειρίδιον εν βήμα προχωρούσα, καί τά στέφανοί πατούσα θέλει πέσει τιμωροϋσά με... Μαρί, άνεφγμένον τόν παράδεισον ένώπιόν μου προ ολίγου εβλεπον κ* εϋρέθην εις τά βάθη τής Κολάσεως! Ως όνειρον σέ χάνω κ ΰπεράνο» μου θυέλλης μαύρον σύννεφον διέρχεται!. Δραπέτα τολμηρέ 1 σύ τής καρδίας μου την γλυκεράν γαληνην διετάραςες καί εις σκοπέλους εσυρες τά σκάφος μου!

57 ΛλΑ όχι, δέν θά ζτ^ς* καί τού; δύω σας νά έςαντώσω δύναμαι, καθάρματα/ Εν οσω σεις υπάρχετε εις την ζωήν, έγώ δέν θ απολαύσω ύπνον?, υχον. Εινε φυλή οί Ελληνες ανήσυχος, καί άν ττρός ώραν κύψουν ύ~ό τον ζυγόν, τ ις τυραννίας σκάπτουν τά θεμέλια. Τό σχέ^ιόν μου πρέπει τό ταχύτερον νά π ρ α γ μ α τ ο π ο ιώ! Φράγκου;, δυτίλοΰς νά καταστήσω δλους, τ>>; θρχσκείας των τό δόγμα καταστρέφω ν. Τότε ά'φες τους. Αν όσοι χώρας κατακτούν, είς τόν λαόν "έβαλλον ζυγόν όμοΰ και θρήσκευμα, ό θρόνος των οΰίέ~οτ έσαλεύετο. Εχθρός τ ις τυραννία; εινε άσπονδος τό δόγμα, ή θρν,σκεία $ν λατρεύουσι καί δούλοι οί λαοί. Είς τόν βωμόν αΰτΐ,ς οί φλογεροί δαυ)*οί πάντοτ έκρυβ^σαν οί τ5ίς ελευθερίας ουλαττόμενοι, καί είς αύτ?,ς το σύνθ/,μ άτενίζουσιν οί δούλοι, όταν πρόκειται νά γερθούν. Ερρέτω ουν έντεϋθεν ώς επάρατον τό τ ι ; Ορθοδοξίας δόγμα! Αυριον τ ι ς χώρας τάς παρθένους ώς συζύγους των άς λάβουν οί γενναίοι στρατιώταί μου καί οί ναοί των όλοι άς μεταβλ/,θοϋν εί; άλν,θεϊς ναούς τού δόγματος ΐμ ώ ν. όρθοδοζία! ώς δούλϊ) ]. κύψε τον αυχένα σου ζ Α ττρ ά ίττει α ί» ν ιδ ίω ;, βροντά, κ α ί ιταρ505ΐά ζ3τ2ΐ ά ΐϊΣ ν» ν τ ί του?4 φάαμ? τ^ς Ό σθσοχίας πρΰϊάττον τόν ί*α.>:ην ν. <. νινό ίνον όλίγον ά;*ντον).