ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2010 ΤΕΥΧΟΣ 97

Transcript

1 ΤΕΥΧΟΣ 97 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΥΡΝΑΒΟΥ ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΝΕΑΝΙΚΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΛΑΡΙΣΗΣ έ τόσα ἀγαθά, µέ τόσες ἀνέσεις, µέ τόσες ἀπολαύσεις καί µέ Μ τόσες ἐπιθυµίες πού ἔχουµε γεµίσει τήν ζωή µας, τελικά, ἀντί νά χαιρόµαστε καί νά γινόµαστε πιό κοινωνικοί ἄνθρωποι, καταντοῦµε νά ζοῦµε µιά ζωή ἀποµόνωσης, θλίψης καί ἀτοµισµοῦ. Καθηµερινά βλέπουµε ἀνθρώπους κινητικούς καί δραστήριους, οἱ ὁποῖοι ἀντί νά πληµµυρίζουν µέ τήν χαρά τῆς δηµιουργίας τους καί τῆς ἐργασίας τους, εἶναι γεµάτοι ἄγχος, νεῦρα καί ἀβεβαιότητα. Εἶναι γεµάτοι µέ ψυχολογικά καί ἄλλα προβλήµατα. Ὅλοι µας ζοῦµε στό δικό µας ρυθµό, στό δικό µας προγραµµατισµό, στή δική µας φιλοσοφία, στά δικά µας µέτρα, στή δική µας πορεία. Βέβαια ὅλοι µας καθηµερινά γινόµαστε ἀποδέκτες καί ἀπολαµβάνουµε ὅλα αὐτά τά ὁποῖα κάποιοι ἄλλοι κοπίασαν νά µᾶς τά προσφέρουν. Καί φυσικά ὅλοι µας ἀνταλλάσσουµε καθηµερινά τούς κόπους µας, ὅλοι µας προσφέρουµε σ αὐτήν τήν κοινωνία, ὅλοι µας ἐργαζόµαστε, ὄχι µόνο γιά τόν ἑαυτό µας, ἀλλά καί γιά τό καλό τῶν ἄλλων. Ὅµως παρ ὅλα αὐτά καί πάλι µένουµε κλεισµένοι στόν ἑαυτό µας.

2 96. ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗ ΓΑΛΙΛΑΙΑ 2 Γιατί; ιότι µάθαµε νά αἰσθανόµαστε ὅτι οἱ ἄλλοι εἶναι ὑποχρεωµένοι νά κάνουν αὐτό πού κάνουν. Νοµίζουµε ὅτι ὁ ἄλλος δουλεύει γιά τόν ἑαυτό του καί γιά κανέναν ἄλλον. ηλαδή ζοῦµε τά γεγονότα τῆς ζωῆς µας µόνο ὑλιστικά καί καθόλου πνευµατικά. Ζοῦµε τή ζωή µας µόνο στήν διάσταση τῆς καθηµερινότητος καί ποτέ δέν ἀξιοποιοῦµε τήν διάσταση τῆς αἰωνιότητος. Κι αὐτό σηµαίνει ὅτι δέν καταλαβαίνουµε ὅτι ὁ καθένας µας, καθώς ἐργάζεται γιά τόν ἑαυτό του, οὐσιαστικά ὑπηρετεῖ τούς ἄλλους. Ὅλοι µας ἔτσι κάνουµε. Ὁ µανάβης, ὁ ἀµπελουργός, ὁ γιατρός, ὁ µηχανικός, ὁ ἔµπορος, ὁ ὑπάλληλος κ.λ.π. Ἐνῶ δουλεύουµε γιά µᾶς ὑπηρετοῦµε καί τούς ἄλλους. Γι αὐτό πρέπει ὅλοι µας παντοῦ, πάντοτε καί πρός ὅλους νά νιώθουµε εὐγνωµοσύνη. Αὐτό σηµαίνει ὅτι πρέπει νά γίνει βίωµά µας ὁ λόγος τοῦ ἀπ.παύλου «ἐν παντὶ εὐχαριστεῖτε τοῦτο γὰρ θέληµα Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ εἰς ὑµᾶς». Α Θεσ.5.18 Καί ὁ ἀπ.παῦλος δέν συµβουλεύει µόνο, ἀλλά καί γίνεται παράδειγµα γιά νά τόν µιµηθοῦµε, διότι σπεύδει πρῶτος αὐτός νά εὐχαριστήσει τόν Θεό γιά τήν προκοπή τῶν πνευµατικῶν του παιδιῶν λέγοντας «Πρῶτον µὲν εὐχαριστῶ τῷ Θεῷ µου διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ ὑπὲρ πάντων ὑµῶν, ὅτι ἡ πίστις ὑµῶν καταγγέλλεται ἐν ὅλῳ τῷ κόσµῳ» Ρωµ Καί ἀλλοῦ «Εὐχαριστῶ τῷ Θεῷ µου πάντοτε περὶ ὑµῶν ἐπὶ τῇ χάριτι τοῦ Θεοῦ τῇ δοθείςῃ ὑµῖν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ὅτι ἐν παντὶ ἐπλουτίσθητε ἐν αὐτῷ, ἐν παντὶ λόγῳ καὶ πάσῃ γνώσει» Α Κορ.1.4. Ὕστερα ἀπ ὅλα αὐτά γεννιέται τό ἐρώτηµα: Καθένας µας πόσο αἰσθανόµαστε εὐγνώµονες γιά ὅσα οἱ ἄνθρωποι µᾶς προσφέρουν, ὅπως ὁ µανάβης, ὁ γιατρός, ὁ φούρναρης, ὁ παντοπώλης, πού κοπιάζουν γιά νά ἐξυπηρετηθοῦµε; Μά θά ἔλεγε κανείς, πληρώνονται. Ναί, τό χαµόγελο, ἡ ἀγάπη, ἡ θυσία, µποροῦν νά πληρωθοῦν; Κι ἄν ἡ ἀχαριστία εἶναι µεγάλη ἁµαρτία, ὅταν ἀναφέρεται στούς ἀνθρώπους, ἄς ἀναλογισθοῦµε τί κόστος πνευµατικό ἔχει, ὅταν ἀφορᾶ στήν συµπεριφορά µας πρός τόν Θεό! Χρωστοῦµε τήν Ζωή µας σ' Αὐτόν! Ἄραγε Τόν εὐχαριστοῦµε πού µας φροντίζει καθηµερινά, πού µᾶς συγχωρεῖ τίς ἁµαρτίες, πού µας γλιτώνει ἀπό τήν ἠθική καταστροφή; Πῶς µποροῦµε νά ξεχάσουµε τήν Σταυρική Θυσία Του! Ὁ Μέγας Βασίλειος φέρνοντας στόν νοῦ του τά παραπάνω, µᾶς παραγγέλλει πώς: «οὐ δεῖ σιωπᾶν τάς εὐεργεσίας τοῦ Θεοῦ, ἀλλά εὐχαριστεῖν ἔπ αὐταῖς". Αἰσθανόµενοι, λοιπόν, τήν τεράστια ἀξία τῆς εὐγνωµοσύνης, µέ χαρά ἄς κατανοοῦµε ὅτι µ ἕνα εὐχαριστῶ δέν κατακτᾶµε µόνο τούς ἀνθρώπους, ἀλλά καί τόν οὐρανό.

3 96. ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗ ΓΑΛΙΛΑΙΑ 3 ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΘΕΕ ΜΟΥ εέ καί Κύριε τοῦ κόσμου, ἄναρχε, αἰώνιε, Θ ἀναλλοίωτε καί ἀμετάβλητε Θεέ μου, πού ἡ οὐσία, τό μέγεθος καί ἡ ἄπειρη ἀγαθότητά σου, δέν χωροῦν στόν μικρό καί περιορισμένο νοῦ μας. Πού εἶσαι ἡ πλουσιωτάτη πηγή καί ἡ ἀπερίγραπτη ἄβυσσος τῆς δύναμης καί τῆς σοφίας, Σ εὐχαριαστῶ καί Σέ δοξάζω πού εἶδες μέ συμπάθεια καί ἀγάπη κι ἐμένα τόν μικρό, ἀδύνατο καί ἁμαρτωλό. Σ εὐχαριαστῶ πού μέ λύτρωσες ἀπό σκέψεις καί πράξεις κακές, μοχθηρές καί μάταιες καί μέ ἔσωσες. ἀπό τίς πολλές καί διάφορες παγίδες τοῦ διαβόλου, τοῦ ἄρχοντα τοῦ σκότους καί τῆς πλάνης. Σ εὐχαριαστῶ Κύριε, καί σέ δοξολογῶ, γιατί μοῦ ἔδειξες μέ θαυμαστό τρόπο τήν ἀγάπη σου καί ἔγινες ὁ φιλανθρωπότατος τροφοδότης, κυβερνήτης καί φύλακάς μου. Ἔγινες ὁ προστάτης, τό καταφύγιο καί ὁ σωτήρας τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματός μου. Σ εὐχαριστῶ πού ἐμένα τόν ἀμελή καί ἀπρόσεκτο, μέ ἁρπάζεις καί μέ γλιτώνεις ἀπό τό κακό, ὅπως ἡ μητέρα τό μικρό της παιδί. Σ εὐχαριστῶ καί σέ δοξολογῶ πού μέ φωτίζεις νά μετανοῶ γιά τίς ἁμαρτίες μου, χαρίζοντάς μου μύριες εὐκαιρίες γιά νά ἐπιστρέφω σέ Σένα. Σ εὐχαριστῶ πού αὐξάνεις τή δύναμη τῆς ἀντιστάσεώς μου καί δέν μ ἀφήνεις νά πέσω, ἁπλώνοντας τό παντοδύναμό Σου χέρι, γιά νά μέ φέρεις καί πάλι κοντά Σου. Τί νά Σοῦ ἀνταποδώσω, Πανάγαθε Θεέ μου, γιά ὅλες τίς εὐεργεσίες πού μοῦ πρόσφερες καί συνεχίζεις νά μοῦ προσφέρεις; Ποιές εὐχαριστίες νά σοῦ πῶ; Γι αὐτό, σάν τό γλυκόλαλο ἀηδόνι, σέ ὅλες τίς ἡμέρες τῆς ζωῆς μου θά Σέ ὑμνῶ καί θά εὐχαριστῶ τό Μέγα καί Ἅγιο Ὄνομά Σου. Ἀμήν.

4 96. ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗ ΓΑΛΙΛΑΙΑ 4 Α Ρ Χ Α Ι Ι Α Ε Λ Λ Η Ν Ι Ι Κ Η Θ Ε Ο Γ Ν Ω Σ Ι Ι Α Ï ταν ρωτήσανε τόν Σωκράτη νά δώσει τόν ὁρισμό τοῦ μορφωμένου ἀνθρώπου, δέν ἀνέφερε τίποτε γιά τήν συσσώρευση γνώσεων. «Ἡ μόρφωση, εἶπε, εἶναι θέμα συμπεριφορᾶς. Ποιούς λοιπόν θεωρῶ μορφωμένους; 1) Πρῶτα ἀπ ὅλους, αὐτούς πού ἐλέγχουν τίς δύσκολες καταστάσεις, ἀντί νά ἐλέγχονται ἀπό αὐτές. 2) Αὐτούς, πού ἀντιμετωπίζουν ὅλα τά γεγονότα, καλά καί δυσάρεστα, μέ γενναιότητα καί λογική. 3) Αὐτούς, πού εἶναι ἔντιμοι σέ ὅλες τους τίς σχέσεις. 4) Αὐτούς, πού τά δυσάρεστα γεγονότα καί τούς ἀντιπαθεῖς ἀνθρώπους, τά ἀντιμετωπίζουν καλοπροαίρετα. 5) Αὐτούς, πού ἐλέγχουν τίς ἀπολαύσεις τους. 6) Αὐτούς, πού δέν νικήθηκαν ἀπό τίς ἀτυχίες καί τίς ἀποτυχίες τους. 7) Καί τέλος, αὐτούς, πού δέν ἔχουν φθαρεῖ ἀπό τίς ἐπιτυχίες καί τήν δόξα τους. «Ἡ παιδεία, καθάπερ εὐδαίμων χώρα πάντα τά ἀγαθά φέρει» (Σωκράτης). «Ὅπως ἀκριβῶς μιά εὔφορη χώρα παράγει ὅλα τά ἀγαθά, ἔτσι καί ἡ παιδεία μας βοηθᾶ νά ἀποκτήσουμε πολλές ἀρετές καί ὑλικά ἀγαθά.» πάντας ἡ παίδευσις ἥμερους ποιεῖ» (Πυθαγόρας). «Ἡ μόρφωση ἐξημερώνει ὅλους τούς ἀνθρώπους»

5 96. ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗ ΓΑΛΙΛΑΙΑ 5 «Διπλά ὁρώσιν οἱ μαθόντες γράμματα» (Πυθαγόρας). «Ἔχουν μεγάλη ἀντίληψη τῶν πραγμάτων ὅσοι μαθαίνουν γράμματα». «Ὁ μέν πεπαιδευμένος καί ἐν πλούτῳ καί ἐν πενίᾳ οὐ ταράσσεται, ὁ δέ ἀπαίδευτος ἐν ἄμφοιν» (Ἀρίστων). «Ὁ μορφωμένος ἄνθρωπος δέν γίνεται ἀλλόφρων οὔτε ὅταν εὐημερεῖ ἀπό πλούτη, ἀλλά οὔτε καί ὅταν πλήττεται ἀπό τή φτώχεια. Ἐνῷ ἀντιθέτως ὁ ἀμόρφωτος ἄνθρωπος χάνει τόν προσανατολισμό του καί στίς δυό περιπτώσεις». «Εἰς μέν τόν πατέρα μου ὀφείλω τό ζῆν, εἰς δέ τόν διδάσκαλό μου τό εὖ ζῆν» (Μέγας Ἀλέξανδρος). «Στόν πατέρα μου ὀφείλω τήν ζωή μου, ἐνῶ στόν διδάσκαλό μου ὀφείλω τό ὅτι εὐημερῶ» «Ἡ παιδεία ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο σέ τίμια ζωή» (Ἀριστοτέλης). «Παιδεία εἶναι ἡ δύναμη πού καλλιεργεῖ τήν ψυχή» (Πλάτωνας). «Μή διστάζεις νά πορευτεῖς πολύ μακριά, γιά νά πᾶς σ ἐκείνους πού συνηθίζουν νά διδάσκουν κάτι χρήσιμο» (Ἰσοκράτης). «Ἡ μόρφωση εἶναι τό ραβδί πού χρειάζεται κάποιος γιά νά περπατήσει» (Μένανδρος). «Δράξασθε παιδείας, μή ποτέ ὀργισθῆ Κύριος καί ἀπολεῖσθε ἐξ ὁδοῦ δικαίας» (Ψάλμ β, στίχ. 12). «Κρατῆστε δυνατά τήν σύνεση καί φρόνηση τήν ὁποία χαρίζει ἡ παιδεία, γιά νά μήν ξεφύγετε ἀπό τήν ὁδό τῆς ἀρετῆς».

6 96. ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗ ΓΑΛΙΛΑΙΑ 6 ΣΟΦΙΑ ΠΙΣΤΙΣ, ΕΛΠΙΣ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ Οἱ τρεῖς Μάρτυρες, ἡ Πίστις, ἡ Ἐλπὶς καὶ ἡ Ἀγάπη, εἶναι θυγατέρες τῆς Ἁγίας Σοφίας, ὅπως ἀκριβῶς καὶ οἱ ἀρετὲς τῆς πίστεως, τῆς ἐλπίδας καὶ τῆς ἀγάπης εἶναι τέκνα τῆς ἀληθινῆς Σοφίας τῆς ἄνωθεν κατερχομένης, ποὺ γεννᾶ τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ. Οἱ τρεῖς κόρες τῆς Ἁγ. Σοφίας, δώδεκα, δέκα καὶ ἐννέα ἐτῶν ἀντίστοιχα, εἶχαν ὅλες τὶς ἀρετές. Ἦσαν γεμάτες ἀπὸ πίστη, ἐλπίδα καὶ ἀγάπη στὸν Ἰησοῦ Χριστό. Ἀλλὰ καὶ ἡ μητέρα τους ἦταν ὄνομα καὶ πράγμα Σοφία. Κατεῖχε τὴν ἀληθινὴ ἀγάπη, πού εἶναι ἀνώτερη ἀπὸ τὴν φυσικὴ ἀγάπη, τὸ λεγόμενο μητρικὸ φίλτρο, γι αὐτὸ καὶ ἀπέβλεπε στὸ πνευματικὸ συμφέρον τῶν παιδιῶν της. Τὰ ἐνθάρρυνε νὰ προχωρήσουν στὸν θάνατο γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, γνωρίζοντας πὼς ἔτσι τοὺς ἐξασφαλίζει τὴν ἀληθινὴ ζωή. Ὁ τρόπος συμπεριφορᾶς τῆς Ἄγ.Σοφίας δείχνει τὸ μέτρο τῆς ἀγάπης πρὸς τὰ παιδιά, τὰ ὁποῖα δὲν εἶναι κτῆμα τῶν γεννητόρων τους, ἀλλὰ ἔμψυχα καὶ λογικὰ δῶρα τοῦ Θεοῦ πρὸς τοὺς γονεῖς, οἱ ὁποῖοι εἶναι συνεργάτες τοῦ Θεοῦ στὸ ἔργο τῆς δημιουργίας. Ἀγαποῦμε τὰ παιδιὰ, ἐπειδὴ ἀγαποῦμε τὸν Θεὸ πού μας τὰ ἔδωσε καὶ αὐτὰ θὰ μᾶς ἀγαποῦν ἀληθινὰ, ἂν τὰ ἔχουμε μάθει νὰ ἀγαποῦν τὸν Θεό. Ἡ ἀγάπη δὲν παραβιάζει τὴν ἐλευθερία τῶν παιδιῶν, ἀλλὰ καὶ ἡ ἀληθινὴ ἐλευθερία εἶναι ἀνύπαρκτη χωρὶς τὴν ἀγάπη. Ἀγάπη χωρὶς ἐλευθερία εἶναι δικτατορία. Καὶ ἐλευθερία χωρὶς ἀγάπη εἶναι ἀναρχία. Παιδιὰ, ποὺ ἔχουν βιώσει στὸ οἰκογενειακὸ περιβάλλον τὴν ἀληθινὴ καὶ τὴν ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη, ἔχουν μάθει νὰ ἀγαποῦν καὶ νὰ προσφέρουν ἁπλόχερα χωρὶς διακρίσεις. Ἀντιθέτως παιδιὰ ποὺ δὲν βιώνουν τὴν ἀληθινὴ ἀγάπη, γίνονται ἀνελεύθερα αὐταρχικά, ἀντιδρα στικά, ἀντικοινωνικά, κλεισμένα στὸν ἑαυτό τους, ἐπιθετικὰ καὶ καχύποπτα. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο διδάσκει τὸν σεβα

7 96. ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗ ΓΑΛΙΛΑΙΑ 7 σμὸ στὸ αὐτεξούσιο του. Ἡ Ὀρθόδοξη ἀγωγὴ βοηθᾶ στὸ ξεπέρασμα τῶν ὅποιων προβλημάτων καὶ δυσκολιῶν τῆς ζωῆς, χωρὶς νὰ δημιουργοῦνται ἢ νὰ παραμένουν στὴν ψυχὴ ἀπωθημένα ποὺ ὁδηγοῦν, σὲ δυσάρεστες καταστάσεις. Πολλοὶ γονεῖς, δυστυχῶς, βγάζουν τὰ ἀπωθημένα τους στὰ παιδιά τους. Αὐτὸ, ποὺ ἀπέτυχαν οἱ ἴδιοι στὴν ζωή τους, θέλουν νὰ τὸ ἐπιτύχουν τὰ παιδιά τους. Ἔτσι προσπαθοῦν μὲ κάθε τρόπο νὰ τοὺς τὸ ἐπιβάλουν παραβιάζοντας ἔτσι καὶ ἀδιαφορώντας γιὰ τὸ αὐτεξούσιοο τοῦ ἀθρώπου. Ἡ Ἁγ.Σοφία ἔχοντας τὴν ἀληθινὴ ἀγάπη πρὸς τὰ παιδιά της δὲν παρεβίαζε τὸ αὐτεξούσιό τους, ἀλλὰ τά συμβούλευε καὶ τά ἐνθάρρυνε, ὥστε τά ἴδια νὰ τὸ διαμορφώνουν σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Γνώριζε ὅτι οἱ κόρες της ἀνῆκαν στὸν Θεὸ καὶ Τοῦ τὶς προσέφερε. Μπροστὰ στὴν ἀγάπη Του ξεπερνοῦσε τὸν μητρικὸ πόνο. Πίστευε στὴν αἰώνια ζωὴ καὶ ζοῦσε μὲ τὴν ἐλπίδα τῶν μελλόντων ἀγαθῶν. Ἤξερε ὅτι τὸ μαρτύριο θά τὶς χώριζε προσωρινὰ καὶ ὅτι θὰ ξανασμίγαν μαζὶ στὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ὅπου θὰ τίς ξανασυναντοῦσε καὶ θὰ τίς ξανάβλεπε. Ἡ Πίστις, ἡ Ἐλπὶς καὶ ἡ Ἀγάπη ἦσαν ἄξια τέκνα ἐνδόξου Μητρός. Γαλουχήθηκαν μὲ τὸ ἄδολο γάλα τῆς πίστης, τῆς ἐλπίδας καὶ τίς ἀγάπης στὸν Θεό, γι αὐτὸ καὶ πέτυχαν νὰ πραγματώσουν τὸν σκοπὸ τῆς ζωῆς τους, τὸ εὖ ζῆν, δηλαδή, τὸ σὺν Χριστῷ εἶναι στὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ὅπου ζωὴ ἀτελεύτητος. Ἀπολυτίκιον.Ἦχος δʹ. Ταχύ προκατάλαβε Σοφία ἐκθρέψασα κατὰ τὴν κλῆσιν σεμνή, τάς τρεῖς θυγατέρας σου, ταύτας προσάγεις Χριστῷ ἀθλήσεως σκάμασιν. Ὅθεν τῆς ἄνω δόξης σὺν αὐτοῖς κοινωνοῦσα, πρέσβευε τῷ Σωτήρι, καλλιμάρτυς Σοφία, δοῦναι τοῖς σὲ τιμώσι, χάριν καὶ ἔλεος.

8 96. ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗ ΓΑΛΙΛΑΙΑ 8 ήπως ἀνεβαίνουμε τὰ σκαλοπάτια τῆς ζωῆς μας χωρὶς Μ τὸ ἐφόδιο τῆς εὐγνωμοσύνης; Τίποτα δέν μπορεῖ νὰ ἐκφράσει τόσο πολύ τὰ χαρίσματα τῆς ψυχῆς μας, ὅσο ἡ εὐγνωμοσύνη. Ἡ εὐγνωμοσύνη ὀμορφαίνει ἀληθινὰ τὶς ἀνθρώπινες σχέσεις καὶ χαρακτηρίζει τὶς ἀληθινὰ μεγάλες ψυχές. Ἀντίθετα, ἡ ἀχαριστία προκαλεῖ ἀσχήμια καὶ ἀποστροφή. «Ἀχάριστος, ὅστις εὖ παθῶν ἀμνημονεῖ», δήλ. ἀχάριστος εἶναι αὐτὸς ποὺ ξεχνᾶ ὅτι ἔχει εὐεργετηθεῖ, σύμφωνα μὲ τὸν ἀρχαῖο Ἕλληνα συγγραφέα Μένανδρο. Ἀγνωμοσύνη ἔχουμε ὅταν ὑπολογίζουμε μόνο στὶς ἱκανότητές μας καὶ ὄχι στὰ χαρίσματα πού μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός. Ἀχάριστοι γινόμαστε, ὅταν θεωροῦμε ὅτι ὅλοι οἱ ἄλλοι εἶναι ὑποχρεωμένοι νὰ μᾶς ὑπηρετοῦν καὶ νὰ ἀνέχονται ἀδιαμαρτύρητα τὶς ἀδυναμίες μας. Τότε, οἱ φίλοι μᾶς ἀποφεύγουν, οἱ συνεργάτες μας δυσαρεστοῦνται καὶ εὔκολα περιφρονοῦμε ὅλους τοὺς συνανθρώπους μας. Ἡ ἀχαριστία νεκρώνει ὅλα τὰ θετικὰ στοιχεῖα τοῦ χαρακτήρα μας, μὲ τὰ ὁποῖα πλησιάζουμε στὸ «κατ εἰκόνα καὶ ὁμοίωση», κάνοντάς μας μικρόψυχους, ἀνικανοποίητους καὶ ἀπαιτητικούς. Σοφὸ τὸ ἀρχαῖο ρητό: «τὴ ἀχαριστία ἕπεται ἡ ἀναισχυντία». Καμιὰ ντροπὴ δὲν σταματᾶ τὸν ἀχάριστο. Ἡ ψυχή μας ἀδειάζει ἀπὸ ἀγάπη καὶ ὁ ἐγωισμός μᾶς ἐμποδίζει νὰ δοῦμε τὴν ἀλήθεια. Διακρίνουμε γύρω μας μόνο ἐχθροὺς καὶ ἀνθρώπους πού μᾶς ζηλεύουν καὶ μᾶς φθονοῦν. Παράδειγμα ἀχαριστίας πρὸς ἀποφυγὴ ἀποτελεῖ ἡ συμπεριφο

9 96. ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗ ΓΑΛΙΛΑΙΑ 9 ρά τῶν ἐννέα λεπρῶν, ἐκ τῶν ὁποίων μόνο ἕνας ἐπέστρεψε νὰ εὐχαριστήσει τὸν Κύριο. Ἔτσι εἴμαστε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι. Στὸν πόνο καὶ στὶς δυσκολίες μας καταφεύγουμε στὸν Λυτρωτή μας, μὰ στὴ χαρὰ Τὸν ξεχνᾶμε καὶ εἶναι πλῆθος ἀμέτρητο οἱ γνωστὲς καὶ ἄγνωστες εὐεργεσίες Τοῦ πρὸς ἐμᾶς. Πόσες φορές, μὲ ἀπορία ἀναρωτιόμαστε: «Ἀλήθεια, πῶς σώθηκα; Πῶς ἀπέφυγα τὸν κίνδυνο;». Ὅταν καλλιεργοῦμε μέσα μας τὴν ἀχαριστία τότε αὐτὴ φωλιάζει στὴν καρδιά μας καὶ φθείρει τὴν ψυχή μας. Ὅμως καθὼς ἀνεβαίνουμε τὰ σκαλοπάτια στοῦ οὐρανοῦ τὴν πορεία, ἂν ἔχουμε ὡς ἐφόδιο τὸν πλοῦτο τῆς εὐγνωμοσύνης, τότε θὰ δοῦμε τὸν θαυμαστὸ κόσμο τῶν εὐεργεσιῶν τοῦ Κυρίου μας. Θὰ νιώσουμε τὴν δύναμη τῆς παρουσίας του. Θὰ βιώσουμε τὴν χαρὰ τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα, τῆς ὑπομονῆς, τῆς θυσίας, τῆς ἀγάπης πρὸς τοὺς ἀδελφούς μας, τῆς ἀνοχῆς, τῆς σιωπῆς. Τότε θὰ δοῦμε τὸ Φῶς τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ νὰ φωτίζει τὸν ἀνηφορικὸ δρόμο τῆς ζωῆς μας. Ἡ εὐγνωμοσύνη εἶναι τὸ ἄσμα τῶν ἀγγέλων καὶ ἡ σιωπὴ τῶν ἀνθρώπων. Ἕνας εὐγνώμων λογισμὸς πρὸς τὸν Οὐρανό, εἶναι ἡ πιὸ σύντομη προσευχὴ Εὐγνωμοσύνη εἶναι ἡ μνήμη τῆς καρδιᾶς καὶ ἡ ἔκφραση τῆς σκέψης. Ὁ εὐγνώμων δὲν ξεχνᾶ, ὁ ἀγνώμων δὲν θυμᾶται. Μὴ ξεχνᾶς, ὅτι αὐτὸ ποὺ ἔχεις τώρα, κάποτε τὸ εἶχες ἔντονα ἐπιθυμήσει. Ἂν δὲν εἶσαι εὐγνώμων, τουλάχιστον μὴ κακολογεῖς τὸν εὐεργέτη σου. Ὁ εὐγνώμων εἶναι πάντοτε εὐτυχὴς, γιατί ξέρει ὅτι κάποιος τὸν θυμᾶται.

10 96. ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗ ΓΑΛΙΛΑΙΑ 10 αί τῇ ζωοποιῷ Τριάδι τόν τρισάγιον ὕμνον προσᾴδοντες. Εἰκονίζουμε τούς ἀγγέλους καί συγχρόνως ψάλλουμε μαζί τους τόν τρισ Κ ευλογημένο τρισάγιο ὕμνο τους πρός τήν Ἁγ.Τριάδα, πού μόνο αὐτή μπορεῖ νά ζωοποιεῖ ὅ,τι εἶναι νεκρό ἤ ἀνύπαρκτο. Αὐτό εἶναι τό μεγαλεῖο τῆς πίστεώς μας. Αὐτό εἶναι τό μόνο πού πρέπει νά μᾶς κάνει νά ἀγαποῦμε τόν μόνο ἀληθινό Θεό, ὅτι μόνον Αὐτός δίδει ζωή καί ὕπαρξη. Τό βίωμα μέσα ἀπό τήν πίστη μας, εἶναι ὅτι ὁ Ἅγιος Τριαδικός καί μόνος ἀληθινός Θεός δέν εἶναι λόγια, θεωρίες καί καλές πράξεις. Δέν μᾶς ὑπόσχεται καλή ζωή, εὐτυχία, χαρά, ἀλλά μᾶς ἀπέδειξε ὅτι Αὐτός εἶναι ὁ ἐξουσιαστής τῆς ζωῆς. Ἄν λοιπόν δέν ἔχω, τήν ζωή, τί νά τήν κάνω καί τήν χαρά καί τά πλούτη καί τά πάντα; Πᾶσαν τήν βιοτικήν ἀποθώμεθα μέριμναν. Εὑρισκόμενοι μέσα σʹ αὐτό τό μεγαλεῖο τῆς παρουσίας τῶν ἀγγέλων καί τῶν ἀνθρώπων καί μάλιστα ὅταν βλέπουμε πραγματικά νά γίνεται ἡ γῆ οὐρανός, τότε ποιά πρέπει νά εἶναι ἡ στάση μας, οἱ σκέψεις μας, οἱ ἐπιθυμίες μας; Πῶς εἶναι δυνατόν νά βρίσκομαι σʹ ἕνα τέτοιο θαυμαστό χῶρο κι ἐγώ νά μένω στή σκέψη τῶν φθαρτῶν καί γήινων καταστάσεων; Πῶς εἶναι δυνατόν νά εἰκονίζω ἀγγέλους, νά ἀκολουθῶ τόν Κύριο στήν ἀναίμακτη θυσία καί συγχρόνως νά ντύνομαι ἄσεμνα, νά σκέφτομαι φιλάρεσκα, νά ἔχω μνησικακία καί τόσα ἄλλα, πού δέν τεριάζουν στήν προκειμένη τοὐλάχιστον περίσταση; Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔχει τήν ἐπίγνωση ὅτι εἰκονίζει τούς ἀγγέλους τό χαίρεται, ἀλλά καί ἐπιδιώκει νά μή μολύνει αὐτόν τόν εἰκονισμό μέ συμπεριφορά ἀνάρμοστη. Ὡς τόν Βασιλέα τῶν ὅλων ὑποδεξόμενοι. Βέβαια ὅλοι μας ὅταν εἴμαστε στήν θ.λειτουργία ὑποδεχόμαστε τόν Κύριο τῆς δόξης, ἀλλά δέν μᾶς ἐπισκέπτεται καί ὅλους ὁ Κύριος. Ὅπως καί στήν Ἱεριχώ πολλοί ὑποδέχθηκαν τόν Κύριο, ἀλλά μόνο στόν ἀρχιτελώνη Ζακχαῖο εἶπε ÓΖακχαῖε, σπεύσας κατάβηθι σήμερον γὰρ ἐν τῷ οἴκῳ σου δεῖ με μεῖναιô Λουκ

11 96. ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗ ΓΑΛΙΛΑΙΑ 11 Μόνον ἐκεῖνοι πού πραγματικά εἰκονίζουν τούς ἀγγέλους καί μόνον ἐκεῖνοι πού ἔχουν μεταφερθεῖ μέ τήν συμπεριφορά τους πέρα καί πάνω ἀπό τά γήινα εἶναι πραγματικά ἕτοιμοι νά ὑποδεχθοῦν τόν Κύριο πού ἔρχεται ὡς Βασιλεύς. Βέβαια ἡ ὑποδοχή αὐτή δέν εἶναι ἐξωτερική, ἀλλά ἐ σωτερική. Ὁ χριστιανός δέν ὑποδέχεται τόν Κύριο, παρά μόνο μέσα στόν χῶρο τῆς ὑπάρξεώς του. Ὑποδέχεται τόν Κύριο σʹ ὁλόκληρο τό εἶναι του. Ὑποδέχεται τόν Κύριο, στήν καρδιά του, στήν σκέψη του, στό σῶμα καί τήν ψυχή του. Ὁλόκληρος γίνεται τόπος καί θρόνος ὑποδοχῆς. Εἶναι δέ λυπηρό τό νά εἶσαι παρών σέ μιά τέτοια ὑποδοχή καί τελικά νά μένεις ἔξω ἀπό αὐτήν καί νά μήν ἀπολαμβάνεις τίποτα, γιατί δέν ἔ χεις μάτια ἤ ὕψος πνευματικό γιά νά δεῖς. Ὅλα τά προηγούμενα στέκονται ὡς ἐμπόδιο στό νά μπορέσουμε νά δοῦμε καί νά γίνουμε συμμέτοχοι σʹ αὐτήν τήν ὑποδοχή. Ταῖς ἀγγελικαῖς ἀοράτως δορυφορούμενον τάξεσιν. Ἔρχεται ὀ Κύριος κοντά μας συνοδευόμενος ἀπό τούς ἁγίους ἀγγέλους. Αὐτό εἶναι μεγάλη τιμή γιά μᾶς, διότι ἔτσι ἐμεῖς ἀπολαμβάνουμε μιά τιμή μεγαλύτερη ἀπό τούς ἀγγέλους. Οἱ ἄγγελοι θά λέγαμε ὅτι χρησιμεύουν ὡς θρόνοι, ἐ νῶ ἐμεῖς τόν ἐνθρονίζουμε στίς καρδιές μας. Ἐκεῖνοι τόν δορυφοροῦν, ἐνῶ ἐμεῖς τόν φιλοξενοῦμε μέσα μας καί γίνονται ὅλα μας τά μέλη, μέλη δικά Του. Ὁ Ἱερός Ναός τοῦ Μεγαλοµάρτυρος Ἁγ.Γεωργίου πού διαµορφώνεται µέ τήν δυναµική προσφορά σέ ἀγάπη καί θυσία, τῶν ἀγαπητῶν ἐνοριτῶν καί φίλων µας.

12 96. ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗ ΓΑΛΙΛΑΙΑ 12 Παρατηροῦμε δέ ὅτι ὁ Κύριος μέ πολλούς τρόπους ἔρχεται κοντά μας. Πρῶτα ὡς Δημιουργός (στόν Παράδεισο), μετά ὡς Ἄσαρκος Λόγος (στά χρόνια τῆς Π.Διαθήκης), μετά ὡς Ἔνσαρκος Λόγος (κατά τήν Ἐνανθρώπηση), τώρα ὡς Βασιλεύς, κατά τό τέλος τοῦ κόσμου ὡς Κριτής καί στήν αἰωνι ότητα ὡς Νυμφίος. Γιά τήν αἰωνιότητα κράτησε τόν πιό ὡραῖο τίτλο καί τήν πιό ὡραία σχέση, Νυμφίος. Ἀλληλούϊα. Τό Ἀλληλούϊα μοιάζει στή θέση αὐτή λίγο ξεκάρφωτο, γιατί δέν συνδέεται μέ καμμιά πρόταση, οὔτε δικαιολογεῖ κάποια ἐκφώνηση, ἀλλʹ ὅταν βρίσκεται κανείς μέσα σʹ ἕνα τέτοιο μεγαλεῖο μπορεῖ νά μή ξεφωνίσει ἀπό χαρά; Μέσα σʹ αὐτή τήν μεγαλοπρέπεια μπορεῖ κανείς νά μή συνοδεύσει τούς ἀγγέλους στόν ὕμνο τους, ψάλλοντας μαζί τους Ἀλληλούϊα; Ὅση ὥρα οἱ ψάλτες ψάλλουν τόν Χερουβικό Ὕμνο, ὁ ἱερεύς προετοιμάζει τήν ἁγία Τράπεζα, ἁπλώνοντας τό ἱερό Ἀντιμήνσιο (σχετική ἀναφορά ὑπάρχει στή σελ.55.στ), καί στή συνέχεια διαβάζει τήν ἑπόμενη εὐχή πού εἶναι προσωπικά δική του. 2) Ἡ Εὐχή τοῦ Χερουβικοῦ Ὕμνου. ÓΟὐδείς ἄξιος τῶν συνδεδεμένων τοῖς σαρκικαῖς ἐπιθυμίαις καί ἡ δοναῖς, προσέρχεσθαι, ἤ προσεγγίζειν, ἤ λειτουργεῖν σοι, Βασιλεῦ τῆς δόξης τό γάρ διακονεῖν σοι μέγα καί φοβερόν, καί αὐταῖς ταῖς ἐπουρανίαις Δυνάμεσι. Ἀλλʹ ὅμως, διά τήν ἄφατον καί ἀμέτρητόν σου φιλανθρωπίαν, ἀτρέπτως καί ἀναλλοιώτως γέγονας ἄνθρωπος, καί Ἀρχιερεύς ἡμῶν ἐχρημάτισας, καί τῆς λειτουργικῆς ταύτης καί ἀναιμάκτου Θυσίας τήν ἱερουργίαν παρέδωκας ἡμῖν, ὡς Δεσπότης τῶν ἁ Ἀπό τήν λήξη τῶν συναντήσεων τῶν νέων οἰκογενειῶν µέ παράκληση στήν θαυµατουργή εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Αἰγάνης καί ἀναψυχή στήν πλατεία τοῦ χωριοῦ.

13 96. ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗ ΓΑΛΙΛΑΙΑ 13 πάντων σύ γάρ μόνος, Κύριε, ὁ Θεός ἡμῶν, δεσπόζεις τῶν ἐπουρανίων καί τῶν ἐπιγείων, ὁ ἐπί Θρόνου χερουβικοῦ ἐποχούμενος, ὁ τῶν Σεραφείμ Κύριος, καί Βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ, ὁ μόνος Ἅγιος, καί ἐν ἁγίοις ἀναπαυόμενος. Σέ τοίνυν δυσωπῶ τόν μόνον ἀγαθόν καί εὐήκοον. Ἐ πίβλεψον ἐπʹ ἐμέ τόν ἁμαρτωλόν καί ἀχρεῖον δοῦλόν σου, καί καθάρισόν μου τήν ψυχήν καί τήν καρδίαν ἀπό συνειδήσεως πονηρᾶς καί ἱ κάνωσόν με τῇ δυνάμει τοῦ Ἁγίου σου Πνεύματος, ἐνδεδυμένον τήν τῆς ἱερατείας χάριν, παραστῆναι τῇ ἁγίᾳ σου ταύτῃ Τραπέζῃ, καί ἱερουργῆσαι τό ἅγιον καί ἄχραντόν σου Σῶμα καί τίμιον Αἷμα. Σοί γάρ προσέρχομαι, κλίνας τόν ἐμαυτοῦ αὐχένα, καί δέομαί σου Μή ἀποστρέψῃς τό πρόσωπόν σου ἀπʹ ἐμοῦ, μηδέ ἀποδοκιμάσῃς με ἐκ παίδων σου ἀλλʹ ἀξίωσον προσενεχθῆναί σοι ὑπʹ ἐμοῦ τοῦ ἁμαρτωλοῦ καί ἀναξίου δούλου σου τά Δῶρα ταῦτα. Σύ γάρ εἶ ὁ προσφέρων, καί προσφερόμενος, καί προσδεχόμενος, καί διαδιδόμενος, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, καί σοί τήν δόξαν ἀναπέμπομεν, σύν τῷ ἀνάρχῳ σου Πατρί καί τῷ παναγίῳ καί ἀγαθῷ καί ζωοποιῷ σου Πνεύματι, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ἈμήνÔ. Ἡ εὐχή αὐτή, πού ὀνομάζεται εὐχή τοῦ Χερουβικοῦ Ὕμνου, ὑπενθυμίζει στόν ἱερέα τό ποιός πρέπει νά εἶναι προκειμένου νά ἱερουργεῖ τά ἐπουράνια καί φρικτά μυστήρια τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ ἡμῶν. Ὅλες οἱ εὐχές τῆς θ.λειτουργίας ἀπευθύνονται πρός τόν Θεό Πατέρα, ἐνῶ ἡ εὐχή αὐτή ἀπευθύνεται στόν Σωτῆρα Χριστό καθώς καί ἡ εὐχή πρό τῶν ἱ.ἀναγνωσμάτων, πρό τῆς ὑψώσεως καί ἡ εὐχή τῆς συστολῆς τῶν ἁγίων. Ἡ εὐχή τοῦ Χερουβικοῦ ὕμνου διακρίνεται σέ δύο μέρη. Τό πρῶτο μέρος ἀποτελεῖ ἕνα θαυμαστό ὕμνο πρός τόν Πανάγιο Θε ό, ὁ ὁποῖος μέ τήν μεγάλη ταπείνωση παραδίδει τόν ἑαυτό του στόν ἄνθρωπο, γιά νά ἐπιτελέσει τήν ἀναίμακτη αὐτή θυσία καί ἔτσι διʹ αὐτῆς νά κάνει ὅλους τούς ἀνθρώπους ἀδελφούς Του καί συμμετόχους τῶν ἀγαθῶν τῆς Σταυρικῆς Του Θυσίας. ÓΟὐδεις ἄξιος τῶν συδεδεμένων ταῖς σαρκικαῖς ἐπιθυμίαις καί ἡ δοναῖς, προσέρχεσθαι, ἤ προσεγγίζειν, ἤ λειτουργεῖν σοι, Βασιλεῦ τῆς δόξηςô. Κανείς ἄνθρωπος, πού εἶναι συνδεδεμένος μέ σαρκικές ἐπιθυμίες ἤ διάφορες ἡδονές, δέν μπορεῖ νά προσέρχεται ἤ νά προσεγγίζει ἤ νά προσφέρει τήν ἱερουργία αὐτή στόν Βασιλέα τῆς δόξης. Πῶς εἶναι δυνατόν νά ὑπηρετοῦμε τά χαμηλά καί γήινα καί συγχρόνως νά θέλουμε νά εἴμεθα καί ὑπηρέτες Χριστοῦ; Ἤ νά θέλουμε μέ θράσος νά ἀκούει ὁ Θεός τίς προσευχές μας; Πῶς εἶναι δυνατόν παραμονή τῆς θείας λειτουργίας καί μάλι Ἡ ἰστοσελίδα μας γιά μιά πνευματική ἐπικοινωνία: galilea.gr

14 96. ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗ ΓΑΛΙΛΑΙΑ 14 στα ἀργά τό βράδυ νά ζοῦμε μέ φαγοπότια, μέ ἡδονές, χωρίς ἐγκράτεια ψυχῆς καί σώματος καί μέ μάτια ἤ αὐτιά πού ἁμαρτάνουν μπροστά σέ ἁ μαρτωλά ἔργα τῆς τηλεόρασης, πῶς αὐτή ἡ ὕπαρξη νά εἰκονίσει ἀγγέλους; Πῶς, αὐτός πού εἶναι συνδεδεμένος μέ τέτοιες καταστάσεις νά ἀπαγκιστρωθεῖ ἀπό αὐτά καί νά προσέλθει, ἔστω καί ὡς συμμέτοχος στή φρικτή αὐτή θυσία; Ὅλοι, κληρικοί καί λαϊκοί, πρέπει νά ἔχουμε τήν ἀνάλογη προετοιμασία γιά τή συμμετοχή μας στή θ.λατρεία. τό γάρ διακονεῖν σοι μέγα καί φοβερόν, καί αὐταῖς ταῖς ἐπουρανίαις Δυνάμεσι. Καί δέν εἶναι ὑπερβολή ὅσα προηγουμένως σημειώσαμε, διότι τό νά ὑπηρετεῖ κανείς τόν Θεό εἶναι πολύ σπουδαῖο καί μεγάλο ἔργο ἀκόμη καί γιά τίς ἐπουράνιες Δυνάμεις τῶν ἀγγέλων. Ὁ ἱερεύς ἀπό τό σημεῖο αὐτό ἐπικεντρώνει τήν προσευχή του κυρίως στόν ἑαυτό του. Ἄν αὐτά τά σημεῖα ὁ ἱερεύς δέν τά προσέχει, τότε εἶναι ἐκ τῶν πραγμάτων καταδικασμένος στήν καταστροφή τῆς ὑπάρξεώς του, διότι ἐργάζεται τά αἰ ώνια θέματα μέ μεγάλη προχειρότητα. Σέ ἕναν τέτοιο ἄνθρωπο πῶς νά δείξει τό ἔλεός του ὁ Θεός; ÓἈλλʹ ὅμως, διά τήν ἄφατον καί ἀμέτρητόν σου φιλανθρωπίαν, ἀ τρέπτως καί ἀναλλοιώτως γέγονας ἄνθρωπος, καί Ἀρχιερεύς ἡμῶν ἐ χρημάτισαςô. Βέβαια ἐνθυμεῖται ἐδῶ ὁ ἱερεύς, ὅτι μπροστά στή δική του ἀναξιότητα, ἐμφανίζεται ἡ ἀνέκφραστη καί ἀμέτρητη φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου. Δέν εἶναι μικρό θέμα ἡ Ἐνανθρώπηση τοῦ Κυρίου. Ὁ Θεός γίνεται ἄνθρωπος. Ὁ αἰώνιος θνητός. Ὁ ἄφθαρτος φθαρτός. Ὁ πανταχοῦ παρών, μέσα σʹ ἕνα σῶμα. Καί τονίζει ὁ ἀπ.παῦλος ὅτι Κύριος Óἐν μορφῇ Θεοῦ ὑ πάρχων οὐχ ἁρπαγμὸν ἡγήσατο τὸ εἶναι ἴσα Θεῷ, 7 ἀλλ ἑαυτὸν ἐκένωσε μορφὴν δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος, 8 καὶ σχήματι εὑρεθεὶς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτὸν γενόμενος ὑ πήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δὲ σταυροῦô (Φιλ 2.6 8). Δηλαδή ἄν καί ἦταν Θεός, ὅμως αὐτό δέν ἔγινε ἀφορμή νά νιώσει ὑπερήφανα, ἀλλά ταπεινώθηκε καί ἀπεγύμνωσε τόν ἑαυτό του ἀπό ὁλόκληρο τό θεῖο μεγαλεῖο καί πῆρε μορφή δούλου καί ἔγινε ἄνθρωπος καί μάλιστα τόσο πολύ ταπεινώθηκε ὥστε ἄφησε τόν ἑαυτό του νά φθάσει ἀκόμη καί σʹ αὐτόν τόν θάνατο. Καί βέβαια ὅλα αὐτά ἔγιναν, χωρίς νά πάθει κάτι τό θεϊκό του μέρος, καί συγχρόνως ἔγινε γιά μᾶς καί τέλειος Ἀρχιερεύς γιά νά προσφέρει στόν Θεό μιά τέλεια θυσία, ἀφοῦ ἐμεῖς ὅλοι εἴμεθα στόν χῶρο τῆς φθορᾶς καί τῆς ἁμαρτίας. Óκαί τῆς λειτουργικῆς ταύτης καί ἀναιμάκτου Θυσίας τήν ἱερουργίαν παρέδωκας ἡμῖν, ὡς Δεσπότης τῶν ἁπάντων σύ γάρ μόνος, Κύριε, ὁ Θεός ἡμῶν, δεσπόζεις τῶν ἐπουρανίων καί τῶν ἐπιγείων, Ô. Μέ τό νά γίνει ὁ Θεός ἄνθρωπος καί Ἀρχιερεύς καί ὡς ἐξουσιαστής πού εἶναι τῶν πάντων, παραδίδει τώρα σʹ ἐμᾶς τήν δυνατότητα νά ἐπιτελοῦμε κι ἐ μεῖς τήν ἀναίμακτη αὐτή Θυσία. Πράγματι ὁ Θεός εἶναι ὁ ἐξουσιαστής καί τό ἀφεντικό ὅλων μας. Αὐτό εἴτε μᾶς ἀρέσει εἴτε ὄχι κανείς δέν μπορεῖ

15 96. ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗ ΓΑΛΙΛΑΙΑ 15 νά τό ἀλλάξει. Τά πάντα στόν κόσμο αὐτό ἤ στήν ἄλλη ζωή ἐξουσιάζονται ἀπό τόν Θεό. Τίποτα δέν μᾶς ἀνήκει, παρά μόνο ἡ διαχείριση τῆς ζωῆς μας καί τῶν ἀντικειμένων πού ἔχουμε. Ἐκεῖνοι δέ πού λέγουν ὅτι δέν ὑπάρχει Θεός ἤ δέν ὑπάρχει ἄλλη ζωή, εἶναι ἀνόητοι, διότι δέν ἐξουσιάζουν τίποτε. Óὁ ἐπί Θρόνου χερουβικοῦ ἐποχούμενος, ὁ τῶν Σεραφείμ Κύριος, καί Βασιλεύς τοῦ ἸσραήλÔ. Ὁ Θεός ὡς ἐξουσιαστής, ἀφεντικό καί Βασιλεύς τῆς ἐπί γῆς καί ἐν οὐρανοῖς Ἐκκλησίας, ἔρχεται ἀνάμεσά μας μεταφερόμενος πάνω σέ θρόνο πού σχηματίζουν οἱ ἄγγελοι. Πρέπει δέ νά προσέξει κανείς ὅτι ἄν οἱ ἅγιοι ἄγγελοι δείχνουν τόσο μεγάλη προσοχή, εὐλάβεια καί φόβο, δεχόμενοι τήν πιό μεγάλη τιμή μέ τό νά γίνονται θρόνοι γιά νά καθήσει ὁ Κύριος, τότε πόσο πιό προσεκτικός πρέπει νά εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού γίνεται μέλος τοῦ Θεοῦ; Óὁ μόνος Ἅγιος, καί ἐν ἁγίοις ἀναπαυόμενοςô. Μπορεῖ βέβαια ὁ Κύριος νά ταπεινώθηκε καί νά ἔγινε ἄνθρωπος. Μπορεῖ νά βρίσκεται ἀνάμεσά μας. Μπορεῖ νά κάνει ὅ,τι εἶναι δυνατόν γιά τήν σωτηρία μας, ἀλλά τελικά ἐπειδή εἶναι ὁ μόνος ἅγιος σέ τέλεια μορφή, ἀναζητᾶ γιά νά ἀναπαυθεῖ μόνο σʹ ἐκείνους πού ἀγωνίζονται νά γίνουν ἅγιοι. Ἀναζητᾶ νά ἀναπαυθεῖ σʹ ἐκείνους πού θέλουν τά τόν μοιάσουν. Κι ὅταν λέμε ὅτι ὁ Θεός ἀναπαύεται στούς ἁγίους σημαίνει ὅτι αὐτούς μέ χαρά τούς προσέχει, τούς κοιτάζει, τούς παιδαγωγεῖ, τούς ἀκούει στίς προσευχές τους καί γενικά χαίρεται νά μένει μαζί τους. Γιʹ αὐτό καί λέγει στόν πρ.ἡσαΐα ÓΑὐτά λέγει ὁ Κύριος, ὅτι μπορεῖ μέν ὁ οὐρανός νά εἶναι ὁ θρόνος μου καί ἡ γῆ τό μέρος πού πατοῦν τά πόδια μου καί τά δικά μου χέρια τά δημιούργησαν καί στήν δική μου ἐ ξουσία ἀνήκουν, ἀλλά παρʹ ὅλα αὐτά δέν ὑπάρχει κανένας τόπος πού νά μπορεῖ νά μέ ἀναπαύσει, παρά μόνο ἐκεῖνος πού φοβᾶται τό θέλημά μου καί εἶναι ταπεινός καί ἥσυχος ἄνθρωπος. Ὅσο γιά τόν ἁμαρτωλό πού ἔρχεται καί μοῦ προσφέρει μόσχους γιά θυσία, εἶναι σάν αὐτόν πού ἔρχεται νά μοῦ προσφέρει τό σκυλί πού σκότωσε γιά νά τό ξεφορτωθεῖ, κι αὐτός πού προσφέρει σιμιγδάλι εἶναι σάν νά μοῦ προσφέρει αἷμα ἀκαθάρτων χοίρων, κι ἐκεῖνος πού προσφέρει λιβάνι γιά νά τόν θυμηθῶ, δέν κάνει τίποτε ἄλλο ἀπό τοῦ νά βλασφημεῖ. Εἶναι δέ τέτοια ἡ πράξη τῆς προσφορᾶς τους, διότι στήν ζωή τους διάλεξαν νά κάνουν ὅ,τι φαίνεται σʹ αὐτούς καλό καί σωστό. Μάλιστα τούς κάλεσα νά ἔλθουν κοντά μου κι αὐτοί ἀδιαφορώντας γιά τό δικό μου θέλημα διαπράττουν πάντοτε αὐτά πού δέν ἀρέσουν σέ μέναô. Στό δεύτερο μέρος βλέποντας ὁ ἱερεύς τό μεγαλεῖο καί τή συγκατάβαση τοῦ Κυρίου, ἐνθαρρύνεται καί καταφεύγει πρός Αὐτόν μέ κατάνυξη καί σταθερή ἐλπίδα καί ζητᾶ τήν βοήθεια καί συμπαράστασή Του γιά νά νά ἐ πιτελέσει αὐτό τό ἱ.μυστήριο πού τοῦ ἔχει ἀναθέσει διά τῆς ἱερωσύνης. ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

16 96. ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗ ΓΑΛΙΛΑΙΑ πῶς ἕνα ποσὸ τῶν 0,50 λεπτῶν μας φαίνεται πολὺ μεγάλο ὅταν τὸ δίνουμε στὴν ἐκκλησία, ἀλλὰ ἀσήμαντο ὅταν πηγαίνουμε γιὰ ψώνια;... πού 1 ὥρα μας φαίνεται πολὺ, ὅταν εἴμαστε στὴν ἐκκλησία, ἐνῶ δὲν εἶναι τίποτα, ὅταν παρακολουθοῦμε ἕνα θέαμα;... πού δὲν βρίσκουμε λόγια νὰ ποῦμε στὴν προσευχή μας γιὰ τὸν ἑαυτό μας, ἐνῶ ἔχουμε τόσα νὰ ποῦμε σχολιάζοντας τοὺς ἄλλους;... τὸ πόσο «δύσκολο» καὶ «βαρετό» εἶναι νὰ διαβάσουμε κάτι ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή, ἐνῶ τόσο εὔκολα διαβάζουμαι τίς σελίδες μιᾶς ἐφημερίδας;... πού ὁ καθένας θέλει εἰσιτήρια γιὰ μπροστινὲς θέσεις σὲ συναυλίες καὶ ἀγῶνες, ἀλλὰ προτιμᾶ νὰ κάθεται στὰ τελευταῖα καθίσματα τῆς ἐκκλησίας;... τὸ ὅτι πρέπει νὰ ξέρουμε γιὰ μία ἐκδήλωση τῆς ἐκκλησίας 2 3 ἑβδομάδες πρὶν ἀπὸ τὴν ἡμέρα ποὺ θὰ γίνει, ὥστε νὰ μπορέσουμε νὰ τὴν βάλουμε στὸν προγραμματισμό μας, ἀλλὰ μποροῦμε γιὰ ἄλλα γεγονότα νὰ ἀποφασίσουμε καὶ τὴν τελευταία στιγμή;... τὸ πόσο κουραστικὸ εἶναι νὰ μάθουμε κάτι πού ἀναφέρεται σὲ θέματα τῆς πίστεώς μας, ἀλλὰ τὸ πόσο εὔκολο εἶναι νὰ μάθουμε τὰ κοινωνικὰ γεγονότα τῆς ἡμέρας;... πῶς ἐνῶ ὅλοι μας θέλουμε μιὰ θέση στὸν οὐρανό, δὲν κάνουμε τίποτε γιὰ νὰ τὴν κερδίσουμε...; «ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗ ΓΑΛΙΛΑΙΑ» ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΝΤΥΠΟ ΕΝΟΡΙΑΚΗΣ ΝΕΑΝΙΚΗΣ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΛΑΡΙΣΗΣ ΣΥΝΤΑΣΣΕΤΑΙ ΑΠΟ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΚΗΣ ΝΕΑΝΙΚΗΣ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑΣ ΜΑΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΑΡΧΙΜ.ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ Θ. ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΗΣ ΤΗΛ Ε mail:galilea4@yahoo.gr. ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ galilea.gr *ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ* ΜΕ ΤΙΣ ΕΥΛΟΓΙΕΣ ΤOY ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤOY ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤOY ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΥΡΝΑΒΟΥ κ.ιγνατιου ΜΕΡΟΣ ΤΩΝ ΕΞΟΔΩΝ ΕΚΤΥΠΩΣΗΣ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΕΥΛΑΒΕΙΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΓΡΑΦΙΚΕΣ ΤΕΧΝΕΣ