Η οξεία πυελονεφρίτιδα μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά και με ασφάλεια με 7ήμερη χορήγηση per os σιπροφλοξασίνης.

Η οξεία πυελονεφρίτιδα μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά και με ασφάλεια με 7ήμερη χορήγηση per os σιπροφλοξασίνης. Sandberg T, Skoog G, Bornefalk Hermansson A, Kahlmeter G, Kuylenstierna N, Lannergerd A, et al. Lancet 2012;380:484 490. Τα Εντεροβακτηριοειδή αποτελούν τη συχνότερη αιτία ουρολοιμώξεων και η ανθεκτικότητά τους στα αντιβιοτικά αυξά - νεται παγκόσμια. Δυστυχώς οι θεραπευτικές επιλογές συνεχώς ελαττώνονται και υπάρχει έντονη ανησυχία και προβληματισμός στη λοιμωξιολογική κοινότητα. Ένας σημαντικός τρόπος φραγής στην ανάπτυξη πολυανθεκτικότητας είναι ο περιορισμός της κατανάλωσης αντιβιοτικών με ελάττωση της διάρκειας θεραπείας. Η οξεία πυελονεφρίτιδα αποτελεί μία εξαιρετικά συχνή και δυνητικά επικίνδυνη λοίμωξη στις ενήλικες γυναίκες. Ως σήμερα όμως λίγες τυχαιοποιημένες μελέτες ασχολήθηκαν με τη διάρκεια της θεραπείας της, με τις περισσότερες να αναφέρουν εξαιρετικά ποσοστά ίασης με χορήγηση κινολόνης ή κοτριμοξαζόλης για 2 εβδομάδες, που θεωρείται και το ενδεικνυόμενο χρονικό διάστημα θεραπείας. Στο συγκεκριμένο άρθρο που δημοσιεύεται στο Lancet, συγκρίθηκε η αποτελεσματικότητα της χορήγησης σιπροφλοξασίνης για 7 ή 14 μέρες σε γυναίκες με οξεία πυελονεφρίτιδα οφειλόμενη σε μικρόβια της κοινότητας. Πρόκειται για προοπτική μελέτη που πραγματοποιήθηκε σε 21 κέντρα λοιμωδών παθήσεων στη Σουηδία. Συμμετείχαν 248 μη έγκυες γυναίκες μεγαλύτερες των 18 ετών με οξεία πυελονεφρίτιδα και ελάχιστο καταγεγραμμένο πυρετό 38ο C, οι οποίες τυχαιοποι- ήθηκαν να λάβουν από του στόματος 500 mg σιπροφλοξασίνης δύο φορές ημερησίως για 7 ή 14 ημέρες σε αναλογία 1:1. Ανάλογα με την απόφαση του θεράποντα ιατρού, οι ασθενείς είτε νοσηλευόντουσαν στο νοσοκομείο, είτε λάμβαναν την αγωγή τους σε εξωτερική βάση. Η μελέτη ήταν διπλή-τυφλή και ελεγχόμενη με εικονικό φάρμακο κατά τη δεύτερη εβδομάδα θεραπείας. Εκτιμήθηκε το κλινικό και μικροβιολογικό αποτέλεσμα 10-14 ημέρες μετά το τέλος της θεραπείας με ενεργό φάρμακο, καθώς και καθυστερημένα με επίσκεψη στις ημέρες 42-63. Συνολικά 126 γυναίκες έλαβαν σιπροφλοξασίνη για 7 ημέρες και 122 για 14 ημέρες. Τελικά αναλύθηκαν τα αποτελέσματα 73 και 83 ασθενών αντίστοιχα. Βραχυπρόθεσμη κλινική ίαση υπήρξε σε 71 (97%) γυναίκες που έλαβαν αντιβίωση για 7 ημέρες και 80 (96%) γυναίκες με αντιβίωση 14 ημερών. (difference 0,9%; 90% CI 6,5 to 4,8; p=0,004; non-inferiority test). Και τα δύο σχήματα ήταν καλά ανεκτά και η συνολική αποτελεσματικότητα σε μακροχρόνια παρακολούθηση ήταν 93% σε κάθε ομάδα (68 από 73 vs 78 από 84; -0 3%; -7 4 έως 7 2; p=0,015). 2 ασθενείς διέκοψαν λόγω μυαλγίας στις 7 ημέρες και εξανθήματος στις 14 ημέρες. 4 (5%) από τους 86 ασθενείς της ομάδας των 7 ημερών και 6 (6%) από τους 93 ασθενείς της ομάδας των 14 ημερών ανέφεραν κάποια ανεπιθύμητη ενέργεια μετά την πρώτη εβδομάδα θεραπείας που πιθανώς οφειλόταν στη σιπροφλοξασίνη. Καμία από τις γυναίκες που έλαβαν το ολιγοήμερο σχήμα δεν εμφάνισε βλεννογονική μυκητίαση, σε αντίθεση με 5 γυναίκες που έλαβαν θεραπεία 14 ημερών (p=0.036). Η μελέτη είναι η πρώτη στην οποία χρησιμοποιήθηκε το ίδιο αντιβιοτικό με διαφορετική χρονική διάρκεια θεραπείας. Οι συγγραφείς καταλήγουν ότι η οξεία πυελονεφρίτιδα στις γυναίκες μπορεί να θεραπευτεί επαρκώς και με ασφάλεια με 7ήμερη λήψη per os σιπροφλοξασίνης, ακόμα και σε περιπτώσεις γηραιότερων ασθενών ή πιο σοβαρών εμπύρετων λοιμώξεων. Η χρησιμοποίηση ολιγοήμερων σχημάτων πρέπει να προτιμάται σε μία εποχή που γίνεται όλο και πιο συχνή η ανάπτυξη πολυανθεκτικότητας. Û Β. Παπαδημητρίου 16

Το θηλυκό φύλο και η παρουσία CIS στην προστατική ουρήθρα είναι προγνωστικοί παράγοντες αυξημένου κίνδυνου υποτροπής, εξέλιξης και θανάτου από τη νόσο σε ασθενείς με T1G3 ουροθηλιακούς όγκους που υποβάλλονται σε εγχύσεις BCG. Palou J, Sylvester RJ, Faba O, Parada R, Pena ~ J, Algaba F. European Urology 2012;62:118-125. Το 70% των ασθενών που πρωτοδιαγιγνώσκονται με καρκίνο της ουροδόχου κύστεως νοσούν από μη μυοδιηθητικό ουροθηλιακό καρκίνωμα (Ta ή Τ1). Η συμπληρωματική ενδοκυστική θεραπεία με Bacillus Calmette-Guérin (BCG) είναι η πλέον αποτελεσματική σε μη μυοδιηθητικούς όγκους με υψηλό κίνδυνο υποτροπής και εξέλιξης. Διχογνωμία υπάρχει ως προς τους σημαντικότερους προγνωστικούς παράγοντες σε Τ1 high grade όγκους της ουροδόχου κύστεως που θεραπεύονται συμπληρωματικά με εγχύσεις BCG. Πρόκειται για αναδρομική ανάλυση 146 ασθενών [128 άνδρες (87.7%) και 18 γυναίκες (12.3%)] με μέση ηλικία 64.9 ± 9.5 έτη (range: 25 81 έτη). Σκοπός ήταν η αξιολόγηση προγνωστικών παραγόντων για υποτροπή, εξέλιξη και ειδική για τη νόσο θνητότητα μετά από πρόγραμμα ενδοκυστικής θεραπείας με BCG. Οι ασθενείς υποβλήθηκαν σε διουρηθρική εκτομή στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Βαρκελώνης και πρωτοδιαγνώσθηκαν με T1G3 όγκο, χωρίς να υποβληθούν σε επαναληπτική διουρηθρική (re- TUR) μεταξύ του 1985 και 1996. Όλες οι διουρηθρικές εκτομές περιλάμβαναν μυϊκό χιτώνα και η ιστολογική αξιολόγηση και σταδιοποίηση έγινε από τον ίδιο παθολογανατόμο. Οι ασθενείς υποβλήθηκαν σε εισαγωγικό σχήμα ενδοκυστικών εγχύσεων BCG (στέλεχος Connaught, 81 mg) χωρίς θεραπεία συντήρησης και η παρακολούθηση περιλάμβανε κυστεοσκόπηση και κυτταρολογική εξέταση ανά τρίμηνο τα δύο πρώτα χρόνια και ανά εξάμηνο μετά. Οι παράγοντες που εκτιμήθηκαν με πολυπαραμετρική ανάλυση ήταν το φύλο, η ηλικία, η πολυεστιακότητα των όγκων, η διάμετρος, η θέση, η υποσταδιοποίηση, η συνύπαρξη καρκινώματος in situ (CIS) και η παρουσία CIS στην προστατική ουρήθρα. Η μέση παρακολούθηση ήταν 8,7 έτη. 65 ασθενείς (44,5%) εμφάνισαν υποτροπή, 25 (17,1%) εξέλιξη και 18 ασθενείς (12,3%) πέθαναν από τη νόσο. Το θηλυκό φύλο και η παρουσία CIS στην προστατική ουρήθρα ήταν οι μοναδικοί παράγοντες που σχετίστηκαν στατιστικά σημαντικά με αυξημένο κίνδυνο υποτροπής (p = 0.0003, HR: 2.53), εξέλιξης (p = 0.001, HR: 3.59) και θανάτου από τη νόσο (p = 0.004, HR: 3.53). Η συγκεκριμένη μελέτη περιλαμβάνει τη μεγαλύτερη ως σήμερα σειρά ασθενών σε ένα ουρολογικό κέντρο, έχει το μεγαλύτερο follow up και το πλεονέκτημα της αξιολόγησης όλων των βιοψιών από τον ίδιο έμπειρο παθολογανατόμο. Αντίθετα, αδύνατα σημεία είναι ότι δεν γινόταν συμπληρωματική διουρηθρική εκτομή και δεν δόθηκε σχήμα συντήρησης με BCG, αφού στις δεκαετίες του 80 και 90 αυτή ήταν η ρουτίνα. Οι συγγραφείς καταλήγουν ότι είναι εξαιρετικά σημαντική η λήψη βιοψιών από την προστατική ουρήθρα σε ασθενείς με high-grade επιφανειακούς όγκους ως ένα σημαντικό πρώτο βήμα στη συλλογή προγνωστικών πληροφοριών. Û 17

Το screening του PSA επηρεάζει αρνητικά την ποιότητα ζωής των ανδρών και σημαντικά περισσότερο από το αντίστοιχο screening του καρκίνου του μαστού. Heijnsdijk E, Wever E, Auvinen A, Hugosson J, Ciatto S, Nelen V, et al. New England Journal of Medicine 2012 ; 367 : 595-605. Ηγνωστή μελέτη ERSPC (European Randomized Study of Screening for Prostate Cancer), στην οποία τυχαιοποιήθηκαν περίπου 162.000 άνδρες, κατέληξε ότι υπάρχει ελάττωση κατά 29% στην ειδική για τον προστατικό καρκίνο θνητότητα στον πληθυσμό που συμμετείχε σε πρόγραμμα screening του PSA μετά από 11 έτη παρακολούθησης. Το ποσοστό διάγνωσης καρκίνου του προστάτη στην ομάδα του screening ήταν 7,4%, έναντι 5,1% στην ομάδα control. Ένα μεγάλο ποσοστό αυτών των επιπρόσθετων όγκων στην ομάδα screening δε θα οδηγούσαν ποτέ σε κλινικά σημαντική νόσο και η υπερδιάγνωσή τους οδηγεί πολλές φορές σε υπερθεραπεία με σημαντικά ρίσκα και ανεπιθύμητες ενέργειες, όπως η ακράτεια των ούρων και η στυτική δυσλειτουργία. Ως σήμερα, ελάχιστα γνωρίζουμε κατά πόσο επηρεάζεται αρνητικά η ποιότητα ζωής των ανδρών που υποβάλλονται σε screening από την υπερδιάγνωση και υπερθεραπεία της νόσου. Στο συγκεκριμένο άρθρο που δημοσιεύεται στο New England Journal of Medicine, επί των στοιχείων της ERSPC,οι συγγραφείς με ειδικό στατιστικό μοντέλο υπολόγισαν τον αριθμό προστατικών καρκίνων, θεραπειών, θανάτων και QALYs (quality-adjusted life-years) μετά την εφαρμογή του screening PSA. Ανά 1.000 άνδρες που θα μπουν σε ετήσιο screening μεταξύ των ηλικιών 55 και 69 ετών, προέκυψε ότι θα συμβούν 9 λιγότεροι θάνατοι από προστατικό καρκίνο (28% ελάττωση), 14 λιγότεροι άνδρες θα υποβληθούν σε παρηγορική θεραπεία (35% ελάττωση) και θα υπάρξει συνολικά αύξηση κατά 73 life-years. (average, 8.4 years ανά θάνατο από προστατικό καρκίνο που αποφεύγεται). Για να προληφθεί ένας θάνατος από τη νόσο, πρέπει να ελέγχονται ετήσια 98 άνδρες και να διαγιγνώσκονται 5 προστατικοί καρκίνοι. Τα προβλεπόμενα ανεπιθύμητα αποτελέσματα του screening ήταν 247 επιπλέον αρνητικές βιοψίες και 41 περισσότεροι άνδρες που θα υποβληθούν σε ριζική προστατεκτομή ή ακτινοθεραπεία. Συνολικά θα χαθούν 1.134 life-years ελεύθερα προστατικού καρκίνου. Το στατιστικό μοντέλο πρόεβλεψε 56 επιπλέον QALYs (range, 21 to 97), κάτι που σημαίνει ότι το 23% των επιπλέον life-years στην ομάδα screening εξισορροπείται από την απώλεια ποιότητας ζωής. Αυτή η απώλεια αρχικά αποδίδεται στις βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες επιπτώσεις της αρχικής θεραπείας και στις ανεπιθύμητες ενέργειές της. Η μελέτη καταλήγει ότι τα πλεονεκτήματα του screening του PSA ελαττώνονται από την απώλεια QALYs από τα μακροχρόνια προβλήματα μετά τη διάγνωση. Η αρνητική επίπτωσή του screening στην ποιότητα ζωής είναι μεγαλύτερη για τον καρκίνο του προστάτη από ό,τι για τον καρκίνο του μαστού, στα αρχικά στάδια του οποίου προτιμώνται συνήθως λιγότερο ριζικές επεμβάσεις (για παράδειγμα ογκεκτομή αντί μαστεκτομής). Μεγαλύτερη χρονική παρακολούθηση από την ERSPC απαιτείται πριν δοθούν οριστικές συστάσεις για το screening του καρκίνου του προστάτη. Û 18

Η χρήση αλλαντικής ανατοξίνης Α είναι εξαιρετικά αποτελεσματική και ασφαλής στην αντιμετώπιση της ανθεκτικής ιδιοπαθούς υπερλειτουργικότητας του εξωστήρα σε γυναίκες. Tincello D, Kenyon S, Abrams K, Mayne C, Toozs-Hobson P, Taylor D. European Urology 2012 ; 62 : 507-514. Ηυπερλειτουργικότητα του εξωστήρα (DO) χαρακτηρίζεται από ακούσιες εξωστηριακές συσπάσεις κατά τη διάρκεια της πλήρωσης της ουροδόχου κύστεως και προκαλεί επιτακτικότητα με ή χωρίς επιτακτική ακράτεια, συχνουρία και νυκτουρία (υπερλειτουργική κύστη- ΟΑΒ). Πρόσφατες δημοσιεύσεις αναφέρουν καλά αποτελέσματα για την ενδοεξωστηριακή χορήγηση αλλαντικής ανατοξίνης A (BoNTA) σε ιδιοπαθή υπερλειτουργικότητα του εξωστήρα, χωρίς όμως ως σήμερα να υπάρχουν μεγάλες και καλά σχεδιασμένες μελέτες που να επιβεβαιώνουν την αποτελεσματικότητα και την ασφάλειά της. Η μελέτη RELAX είναι μία διπλή-τυφλή, ελεγχόμενη με εικονικό φάρμακο τυχαιοποιημένη μελέτη που πραγματοποιήθηκε σε 8 ουρογυναικολογικά κέντρα της Μεγάλης Βρετανίας μεταξύ Ιουλίου 2006 και Νοεμβρίου 2009. Συνολικά 240 γυναίκες με ανθεκτική ιδιοπαθή υπερλειτουργικότητα του εξωστήρα τυχαιοποιήθηκαν σε ενεργή ή με εικονικό φάρμακο θεραπεία και είχαν παρακολούθηση 6 μηνών. Αφού διέκοψαν την από του στόματος αντιχολινεργική αγωγή, συμπλήρωσαν ένα ημερολόγιο ούρησης 3 ημερών και το βασικό κριτήριο εισόδου στη μελέτη ήταν τουλάχιστον 8 ουρήσεις και 2 επεισόδια μέτριας ή σοβαρής επιτακτικότητας ανά 24ωρο. Θεραπευτικά χρησιμοποιήθηκαν 200 IU BoNTA ή placebo εγχεόμενα σε 20 σημεία του κυστικού τοιχώματος (10 IU ανά σημείο σε 1 ml ορού) εκτός του κυστικού τριγώνου. Η έγχυση γινόταν είτε με γενική,είτε με τοπική αναισθησία. Αξιολογήθηκαν στους 6 μήνες ο αριθμός ουρήσεων ανά 24ωρο, τα επεισόδια επιτακτικότητας και επιτακτικής ακράτειας και η ποιότητα ζωής. Συνολικά 122 γυναίκες έλαβαν BoNTA και 118 placebo. Ο μέσος (interquartile range) αριθμός ουρήσεων ανά 24ωρο ήταν σημαντικά μικρότερος μετά από την ενδοεξωστηριακή έγχυση BoNTA συγκριτικά με το placebo (8.3 [6.83 10.0] vs 9.67 [8.37 11.67]; difference: 1.34; 95% confidence interval [CI], 1.00 2.33; p = 0.0001). Ομοίως στατιστικά σημαντικές διαφορές υπήρχαν και ως προς τα επεισόδια επιτακτικότητας (3.83 [1.17 6.67] vs 6.33 [4.0 8.67]; difference: 2.50; 95% CI, 1.33 3.33; p < 0.0001) και επιτακτικής ακράτειας (1.67 [0 5.33] vs 6.0 [1.33 8.33]; difference: 4.33; 95% CI, 3.33 5.67; p < 0.0001). Η πλήρης εγκράτεια ήταν πιο συχνή μετά από έγχυση αλλαντικής ανατοξίνης (BoNTA; 31% vs 12%; odds ratio [OR]: 3.12; 95% CI, 1.49 6.52; p = 0.002). Τέλος πιο συχνές μετά από έγχυση BoNTA ήταν η δυσκολία στην ούρηση (31% vs 11%; OR: 3.68; 95% CI, 1.72 8.25; p = 0.0003) και η δυσκολία με ανάγκη έναρξης διαλειπόντων αυτοκαθετηριασμών (16% vs 4%; OR: 4.87; 95% CI, 1.52 20.33; p = 0.003). Αυτή η τυχαιοποιημένη μελέτη, που αποτελεί και τη μεγαλύτερη ως σήμερα, επιβεβαιώνει την αποτελεσματικότητα και την ασφάλεια της ενδοεξωστηριακής χορήγησης αλλαντικής ανατοξίνης σε ασθενείς με ανθεκτική υπερλειτουργικότητα του εξωστήρα. Μία στις τρεις γυναίκες θα είναι απόλυτα εγκρατείς μετεγχειρητικά, ενώ τα κύρια προβλήματα είναι οι ουρολοιμώξεις (31%) και η ανάγκη έναρξης διαλειπόντων καθετηριασμών σε αρκετούς ασθενείς (16%). Û 19

Η υπερλειτουργική κύστη επηρεάζει σημαντικά την εργασιακή παραγωγικότητα, σε βαθμό συγκρίσιμο με άλλες χρόνιες σοβαρές παθήσεις. Coyne K, Sexton C, Thompson C, Clemens J, Chen C, Bavendam T. Urology 2012;80:97-103. Ηυπερλειτουργική κύστη (ΟΑΒ) αφορά το 16-27% των ανδρών και το 33-43% των γυναικών στις Ηνωμένες Πολιτείες,σύμφωνα με τα αποτελέσματα της μελέτης EpiLUTS. Εκτός από τη σημαντική οικονομική διάστασή της, τα συμπτώματα της ΟΑΒ φαίνεται να επηρεάζουν αρνητικά τον ύπνο των ασθενών, την παραγωγικότητα στην εργασία τους και τη συνολική ποιότητα της ζωής τους. Σκοπός της μελέτης ήταν η αξιολόγηση της επίδρασης της υπερλειτουργικής κύστης στην εργασιακή παραγωγικότητα στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου υπάρχει σημαντικός αριθμός μειονοτήτων. Αναλύθηκαν οι απαντήσεις μέσω ίντερνετ ανδρών και γυναικών 18-70 ετών. Χρησιμοποιήθηκαν τα εξής ερωτηματολόγια: LUTS για την αξιολόγηση των συμπτωμάτων τις τελευταίες 4 εβδομάδες, Work Productivity and Activity Impairment Questionnaire - General Health (WPAI-GH) και Specific Health (WPAI-SH), καθώς και ερωτήσεις σχετικά με τη συνοσηρότητα, το είδος της εργασίας και την επίδραση των συμπτωμάτων από το ουροποιητικό σύστημα σε αυτήν. Συνολικά ερωτήθηκαν 10.000 και το 57% συμπλήρωσε τα ερωτηματολόγια. Τελικά 5795 άνδρες και γυναίκες περιλήφθηκαν στην ανάλυση (ΟΑΒ οι 2323). Οι άνδρες και γυναίκες με ΟΑΒ ήταν μεγαλύτεροι σε ηλικία, χαμηλότερου μορφωτικού επιπέδου και ποιο πιθανό να είναι παντρεμένοι ή να ζουν με σύντροφο (όλα p<0,0001). Όσοι ανέφεραν συμπτώματα υπερλειτουργικής κύστης ήταν σημαντικά πιθανότερο να είναι άνεργοι (άνδρες 44%, γυναίκες 54%) σε σχέση με όσους δεν ανέφεραν τέτοια συμπτώματα (άνδρες 24%, γυναίκες 41%). Επίσης ήταν πιθανότερο να έχουν αλλάξει πολλές δουλειές, να έχουν συνταξιοδοτηθεί πρόωρα ή να έχουν απολυθεί λόγω των συμπτωμάτων από το ουροποιητικό σύστημα. Ο μέσος % επηρεασμός της εργασιακής παραγωγικότητας και δραστηριότητας ήταν σύμφωνα με το WPAI: 19% και 21% σε άνδρες και γυναίκες με ΟΑΒ και μόλις 4% και 7% σε άνδρες και γυναίκες χωρίς συμπτωματολογία αντίστοιχα. Οι άνδρες με ΟΑΒ ήταν 1,5 φορά πιο πιθανό να είναι άνεργοι, ενώ για τις γυναίκες στην πολυπαραμετρική ανάλυση δεν προέκυψε στατιστικά σημαντική διαφορά. Τα αποτελέσματα αυτής της πληθυσμιακής ανάλυσης, που είναι και η μεγαλύτερη ως σήμερα στις Ηνωμένες Πολιτείες, αποδεικνύουν ότι η υπερλειτουργική κύστη επηρεάζει την εργασιακή παραγωγικότητα σε βαθμό συγκρίσιμο με άλλες χρόνιες σοβαρές παθήσεις, όπως η ρευματοειδής αρθρίτιδα και το βρογχικό άσθμα. Û 20

Η παρακολούθηση του PSA και η χορήγηση ακτινοθεραπείας επί βιοχημικής υποτροπής δεν υπολείπεται της άμεσης μετεγχειρητικής ακτινοθεραπείας σε ασθενείς με pt3pn0 καρκίνο του προστάτη. Briganti A, Wiegel T, Joniau S, Cozzarini C, Bianchi M, Sun M, et al. European Urology 2012 ; 62 : 472-487. Περίπου οι μισοί άνδρες με pt3 καρκίνο του προστάτη (PCa) και αρνητικούς λεμφαδένες θα βιώσουν βιοχημική υποτροπή μετά τη ριζική προστατεκτομή και η πιθανότητα αυτή είναι μεγαλύτερη σε όγκους χαμηλής διαφοροποίησης και επί θετικών χειρουργικών ορίων. Τρεις προηγούμενες προοπτικές, τυχαιοποιημένες μελέτες κατέληξαν ότι η συμπληρωματική ακτινοθεραπεία (adjuvant radiation therapy-art) βελτιώνει τον έλεγχο του καρκίνου σε ασθενείς με pt3 PCa ως προς τη βιοχημική υποτροπή, αλλά μόνο σε μία από αυτές αναφέρεται βελτίωση της ελεύθερης μεταστάσεων και ολικής επιβίωσης. Ως σήμερα δεν υπάρχει ξεκάθαρη βιβλιογραφία για το αν η άμεση ακτινοθεραπεία μετά τη ριζική προστατεκτομή υπερτερεί της καθυστερημένης ακτινοθεραπείας επί βιοχημικής υποτροπής (early salvage radiation therapy- esrt) σε ασθενείς με pt3 καρκίνο του προστάτη. Στο συγκεκριμένο άρθρο αναλύθηκαν 890 άνδρες με pt3pn0 PCa που υποβλήθηκαν σε ριζική προστατεκτομή σε Ευρωπαϊκά Κέντρα μεταξύ 1991 και 2007. Κανένας ασθενής δεν έλαβε neoadjuvant ή adjuvant ορμονική θεραπεία. Εκτιμήθηκε η ελεύθερη βιοχημικής υποτροπής επιβίωση σε ασθενείς που έλαβαν άμεσα ακτινοθεραπεία (εντός 6 μηνών από το χειρουργείο) και σε ασθενείς που μπήκαν σε παρακολούθηση και καθυστερημένη ακτινοθεραπεία επί υποτροπής. Ως βιοχημική υποτροπή ορίστηκε η αύξηση του μετεγχειρητικού PSA πάνω από 0,2 ng/ml. Συνολικά 390 (43,8%) άνδρες έκαναν άμεσα ακτινοθεραπεία και 500 (56,2%) μπήκαν σε πρωτόκολλο παρακολούθησης, από τους οποίους οι 225 (45%) εμφάνισαν βιοχημική υποτροπή και υποβλήθηκαν σε esrt. Τα ποσοστά 2ετούς και 5ετούς ελεύθερης βιοχημικής υποτροπής επιβίωσης ήταν 91,4% και 78,4% στην art, ενώ στην ομάδα παρακολούθησης και esrt ήταν 92,8% και 81,8% αντίστοιχα (p=0.9). Καμία διαφορά δεν προέκυψε για τις δύο ομάδες,ακόμα και όταν οι ασθενείς ταξινομήθηκαν με υποσταδιοποίηση του pt3 και με βάση τα χειρουργικά όρια της επέμβασης (όλα 0,4). Τα ευρήματα αυτά επιβεβαιώθηκαν και με πολυπαραμετρική ανάλυση (p=0,6), ενώ παρόμοια ήταν τα αποτελέσματα όταν το όριο της βιοχημικής υποτροπής τέθηκε στα 0,3 ng/ml (σε όλα p 0,5). Η παρούσα μελέτη καταλήγει ότι η παρακολούθηση και χορήγηση esrt επί υποτροπής (psa μεγαλύτερο του 0,2 ng/ml και μικρότερο του 0,5 ng/ml) δεν υπολείπεται της άμεσης μετεγχειρητικής ακτινοθεραπείας σε ασθενείς με pt3pn0 PCa. Αναμένοντας αποτελέσματα από μεγαλύτερες προοπτικές, τυχαιοποιημένες μελέτες, η esrt φαίνεται ότι ελαττώνει σημαντικά την υπερθεραπεία σε μεγάλο ποσοστό αυτών των αρρώστων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, και αποτελεί μία απόλυτα αποδεκτή επιλογή για την πλειοψηφία των ανδρών με pt3pn0 προστατικό καρκίνο. Û 21