18-19 Γ. ασκαλόπουλος Η συµπληρωµατική ακτινοθεραπεία σε καρκίνο του προστάτη παθολογικού σταδίου Τ3Ν0Μ0 µειώνει σηµαντικά τον κίνδυνο µεταστάσεων και βελτιώνει την επιβίωση. Αποτελέσµατα της µακροχρόνιας παρακολούθησης µιας τυχαιοποιηµένης κλινικής µελέτης. Adjuvant Radiotherapy for Pathological T3N0M0 Prostate Cancer Significantly Reduces Risk of Metastases and Improves Survival: Long-Term Followup of a Randomized Clinical Trial. Ian M. Thompson, et al. The Journal of Urology 2009; 181: 956-962. 01 Περίπου στο ένα τρίτο των ασθενών που υποβάλλονται σε ριζική προστατεκτοµή θα εκδηλωθεί εξωπροστατική νόσος. Πρόκειται για µια σηµαντική πολυκεντρική, τυχαιοποιηµένη κλινική µελέτη, στην οποία ο Thompson και οι συνεργάτες του παρουσιάζουν τα αποτελέσµατα της µακροχρόνιας παρακολούθησης της εφαρµογής συµπληρωµατικής ακτινοθεραπείας, µε σκοπό την ελάττωση του κινδύνου µεταστατικής νόσου και θανάτου. Συνολικά 431 άνδρες µε pt3n0m0 προστατικό καρκίνο, τυχαιοποιήθηκαν σε 60 έως 64 Gy συµπληρωµατική ακτινοθεραπεία ή παρακολούθηση. Το end point της αρχικής µελέτης ήταν η επιβίωση ελεύθερη µετάστασης. Από τους 425 ασθενείς που πληρούσαν τα κριτήρια εισαγωγής στη µελέτη, 211 τυχαιοποιήθηκαν σε παρακολούθηση και 214 σε συµπληρωµατική ακτινοθεραπεία. Ο µέσος χρόνος παρακολούθησης ήταν 12.7 χρόνια στην οµάδα των ασθενών που υποβλήθηκαν σε ακτινοθεραπεία (εύρος: 11.4 έως 15.1 χρόνια) και 12.5 χρόνια στην οµάδα των ασθενών που τυχαιοποιήθηκαν για παρακολούθηση (εύρος: 11.1 έως 14.0 χρόνια). Η επιβίωση ελεύθερη µετάστασης ήταν σηµαντικά υψηλότερη στους ασθενείς που υποβλήθηκαν σε ακτινοθεραπεία (93 στους 214 ασθενείς που έλαβαν ακτινοθεραπεία vs 114 στους 211 ασθενείς υπό παρακολούθηση, HR 0.71; 95% CI 0.54, 0.94; p=0.016). Η επιβίωση αυξήθηκε σηµαντικά µε συµπληρωµατική ακτινοθεραπεία (88 θάνατοι στους 214 ασθενείς που έλαβαν ακτινοθεραπεία vs 110 θάνατοι στους 211 ασθενείς υπό παρακολούθηση, HR 0.72; 95% CI 0.55, 0.96; p=0.023). Η µελέτη καταλήγει στο συµπέρασµα ότι η συµπληρωµατική ακτινοθεραπεία µετά από ριζική προστατεκτο- µή για άνδρες µε pt3n0m0 προστατικό καρκίνο, ελαττώνει σηµαντικά τον κίνδυνο µεταστάσεων και αυξάνει την επιβίωση. Προγνωστική αξία της µικροσκοπικής διήθησης του αυχένα της ουροδόχου κύστης στον καρκίνο του προστάτη. Prognostic Significance of Microscopic Bladder Neck Invasion in Prostate Cancer. Francisco Rodriguez-Covarrubias, et al. BJU International 2008; 103: 758-761. 02 Η µελέτη επιχειρεί να διερευνήσει την προγνωστική σηµασία της µικροσκοπικής διήθησης του αυχένα της κύστης (Bladder Neck Invasion, ΒΝΙ+) σε ένα µεγάλο αριθµό ασθενών µε κλινικά εντοπισµένο καρκίνο του προστάτη, που υποβλήθηκαν σε ριζική προστατεκτοµή. Η ανάλυση του προγνωστικής ρόλου της BNI+ έγινε, αφενός ως µεµονωµένου αρνητικού προγνωστικού παράγοντα και αφετέρου σε σχέση µε άλλους γνωστούς παράγοντες προόδου της νόσου (π.χ. εξωπροστατική επέκταση, διήθηση των σπερµατοδόχων κύστεων). Μελετήθηκαν 1480 ασθενείς µε κλινικά εντοπισµένο καρκίνο του προστάτη, που υποβλήθηκαν σε ριζική προστατεκτοµή, τη χρονική περίοδο από τον Ιανουάριο του 1988 έως και το εκέµβριο του 2006. Ο κίνδυνος βιοχηµικής υποτροπής, που ορίστηκε ως τιµή του PSA > 0.2 ng/ml, εκτιµήθηκε µε µονοπαραγοντικές και πολυπαραγοντικές αναλύσεις για κλινικές και παθολογικές παραµέτρους. Προκειµένου να εκτιµηθεί ο πραγ- µατικός ρόλος της ΒΝΙ+ στην έκβαση των ασθενών µε προστατικό καρκίνο, αρχικά συγκρίθηκε η επιβίωση
συνέχεια 02 χωρίς βιοχηµική υποτροπή (biochemical Progression-Free Survival, bpfs) όλων των ανδρών µε ΒΝΙ+, σε σχέση µε τους άνδρες σταδίου pt2, pt3a, pt3b και θετικούς λεµφαδένες (Ν+). Σε µια δεύτερη ανάλυση, εκτι- µήθηκε η bpfs ασθενών µε ΒΝΙ+ σε διάφορα στάδια της νόσου. Αυτοί οι άνδρες συγκρίθηκαν µε ασθενείς των ίδιων σταδίων, αλλά χωρίς ΒΝΙ. ΒΝΙ+ βρέθηκε σε 132 (9%) ασθενείς. Η 5ετής bpfs ήταν 86%, 54%, 26% και 10% για τα στάδια pt2, pt3a, pt3b και Ν+ αντίστοιχα, ενώ ήταν 30% στους ασθενείς µε ΒΝΙ+ (p<0.001). εν υπήρξε σηµαντική διαφορά στην 5ετή bpfs µεταξύ σταδίου pt2 και pt2 + ΒΝΙ (p=0.32). Οι άνδρες µε στάδια pt3a και pt3b είχαν καλύτερη 5ετή bpfs σε σχέση µε τους άνδρες µε στάδιο pt3a + ΒΝΙ (p=0.003) και τους άνδρες µε στάδιο pt3b + ΒΝΙ (p=0.001), αντίστοιχα. Στην µονοπαραγοντική ανάλυση, όλοι οι παράγοντες σχετίζονταν µε τη βιοχηµική υποτροπή (προεγχειρητικό PSA, Gleason score χειρουργικού παρασκευάσµατος, διήθηση σπερµατοδόχων κύστεων, εξωπροστατική νόσος, θετικά χειρουργικά όρια, Ν+ και ΒΝΙ+). Ωστόσο, στην πουπαραγοντική ανάλυση, όλοι οι παράγοντες, µε εξαίρεση την ΒΝΙ, παρέµειναν ανεξάρτητοι σε σχέση µε τη βιοχηµική υποτροπή. Η κατηγορία pt4 σύµφωνα µε τη τρέχουσα σταδιοποίηση (TNM 2002), εµπεριέχει ένα ετερογενές σύνολο όγκων µε διαφορετική κλινική συµπεριφορά. Οι ασθενείς µε εντοπισµένο προστατικό καρκίνο και µικροσκοπική ΒΝΙ έχουν µικρότερη πιθανότητα υποτροπής της νόσου, σε σχέση µε τους ασθενείς µε BNI και εξωπροστατική επέκταση ή διήθηση των σπερµατοδόχων κύστεων. Τα αποτελέσµατα της µελέτης δείχνουν ότι η µικροσκοπική BNI στον καρκίνο του προστάτη, δεν είναι ένας ανεξάρτητος παράγοντας κινδύνου για βιοχη- µική υποτροπή και θα πρέπει να θεωρείται παράγοντας που επιδεινώνει την πρόγνωση του σταδίου της νόσου. Για την επιβεβαίωση αυτών των ευρηµάτων, απαιτείται follow-up µεγαλύτερης χρονικής διάρκειας. Η συνήθως εφαρµοζόµενη τεχνική διατήρησης των αγγειονευρωδών δεµατίων στην ολική προστατεκτοµή δεν αναγνωρίζει την πραγµατική πορεία των νεύρων. The Commonly Performed Nerve Sparing Total Prostatectomy Does Not Acknowledge The Actual Nerve Courses. Karl-Dietrich Sievert, Jorg Hennenlotter, Ines A. Laible, Bastian Armend, Udo Nagele and Arnulf Stenzi. J Urol. 2009 Mar;181(3):1076-81. 03 Τα δηµοσιευµένα δεδοµένα αναφορικά µε τα λειτουργικά αποτελέσµατα µετά από ριζική προστατεκτοµή αποκάλυψαν την αναποτελεσµατική παρασκευή των νεύρων στην προσπάθεια διατήρησης τους. Σε αυτήν την ανατοµική µελέτη εκτιµήθηκε η κατανοµή και ο όγκος του περιπροστατικού νευρικού ιστού που παρέ- µεινε µετά από χειρουργική τεχνική διατήρησής τους, ελπίζοντας να βοηθήσει σε πιο αντικειµενική και ακριβή εκτίµηση της µετεγχειρητικής λειτουργίας. Σε συνολικά 47 διαδοχικές τοµές από παρασκευάσµατα ριζικής προστατεκτοµής, µε ετερόπλευρη διατήρηση των αγειονευρωδών δεµατίων από 10 ασθενείς, εκτιµήθηκαν µε ειδική χρώση τα εξωπροστατικά νεύρα και κατηγοριοποιήθηκαν σε 2 οµάδες: µεγαλύτερα ή ίσα µε 200 µm και µικρότερα. Σε σύγκριση µε την πλευρά που δεν έγινε διατήρηση των νεύρων 54% των νεύρων µεγαλύτερα από 200 µm και 56% αυτών µικρότερων από 200 µm παρέµειναν στην πλευρά του προστάτη που επιχειρήθηκε νευροπροστασία. Συµπερασµατικά, η συνήθως εφαρµοζόµενη τεχνική διατήρησης των αγγειονευρωδών δεµατίων στην ολική προστατεκτοµή προστατεύει περίπου το 55% από όλες τις περιπροστατικές νευρικές ίνες που είναι συγκεντρωµένες οπισθοπλάγια, κυρίως στην κορυφή (80% µε 90% νευροπροστασία). Παρόλα αυτά δεν εκτιµάται η πραγµατική πορεία των νευρικών ινών. Για περεταίρω βελτίωση του κλινικού αποτελέσµατος η πραγ- µατική κατανοµή των νεύρων πρέπει να λαµβάνεται υπόψη.
20-21 Author Ο αριθµός των θετικών βιοψιών για υψηλού βαθµού προστατική ενδοεπιθηλιακή νεοπλασία συσχετίζεται µε την ανεύρεση προστατικού καρκίνου στην επαναληπτική βιοψία του προστάτη. The number of cores positive for high grade prostatic intraepithelial neoplasia on initial biopsy is associated with prostate cancer on second biopsy. Cosimo De Nunzio, et al. J Urol 2009; 181: 1069-1075. H υψηλού βαθµού προστατική ενδοεπιθηλιακή νεοπλασία (High Grade Prostatic Intraepithelial Neoplasia, HGPIN), είναι ένα συχνό εύρηµα στους ασθενείς που υποβάλλονται σε βιοψία του προστάτη λόγω αυξηµένης τιµής του PSA ή ύποπτης δακτυλικής εξέτασης. Σύµφωνα µε διάφορες µελέτες, η επίπτωση της HGPIN κυµαίνεται από 0.75 έως 24% (µέση τιµή 9%), ενώ η πιθανότητα εµφάνισης καρκίνου σε επόµενη βιοψία κυµαίνεται από 23% έως 79%. 04 Ο σκοπός της µελέτης ήταν, να διερευνηθεί η συσχέτιση µεταξύ του αριθµού των βιοψιών θετικών για HGPIN και του προστατικού καρκίνου στους άνδρες που ανευρίσκεται HGPIN µε τη χρήση σχήµατος λήψης 12 δειγµάτων (ιστοτεµαχίων προστάτη). Ιδιαίτερο ενδιαφέρον δόθηκε στο αν ο αριθµός των βιοψιών µε HGPIN µπορεί να χρησιµεύσει ώστε να προσδιοριστεί ο πληθυσµός των ανδρών, που έχουν υψηλότερο κίνδυνο να παρουσιάσουν καρκίνο του προστάτη στην επόµενη βιοψία. Το χρονικό διάστηµα από το εκέµβριο 2004 έως το Σεπτέµβριο 2007, οι άνδρες µε τιµή PSA > 4 ng/ml ή ύποπτο εύρηµα στη δακτυλική εξέταση προγραµµατίστηκαν για διορθική βιοψία του προστάτη µε λήψη 12 δειγµάτων. Στους ασθενείς που η παθολογοανατοµική εξέταση έδειξε HGPIN, προτάθηκε επανεκτί- µηση µε προσδιορισµό του PSA και νέα βιοψία του προστάτη µε λήψη 12 δειγµάτων µετά από 6 µήνες, ανεξάρτητα από την τιµή του PSA. Συνολικά 650 ασθενείς υποβλήθηκαν σε βιοψία του προστάτη µε λήψη 12 δειγµάτων. Σε 147 (22%) ασθενείς η παθολογοανατοµική εξέταση έδειξε HGPIN και 117 από αυτούς υποβλήθηκαν σε επαναληπτική βιοψία µετά από 6 µήνες (30 ασθενείς αρνήθηκαν νέα βιοψία). Τα χαρακτηριστικά των ασθενών (ηλικία, τιµή PSA, free-to-total PSA ratio, PSA density και µάζα προστατικού αδένα) δεν παρουσίασαν διαφορές στην αρχική και στην επαναληπτική βιοψία. Τα αποτελέσµατα της επαναληπτικής βιοψίας έδειξαν: 22 (18.8%) ασθενείς µε προστατικό καρκίνο (14 ασθενείς µε Gleason score 6, 7 ασθενείς µε Gleason score 7 και 1 ασθενής µε Gleason score 8), 75 (64.2%) ασθενείς µε HGPIN και 20 (17%) ασθενείς µε αλλοιώσεις χρόνιας προστατίτιδας. Η συνολική συχνότητα ανεύρεσης καρκίνου στην επαναληπτική βιοψία µε βάση τα θετικά για HGPIN δείγµατα στην αρχική βιοψία ήταν: 9% για 1 θετικό για HGPIN δείγµα, 16% για 2 θετικά για HGPIN δείγµατα και 36% για 4 ή περισσότερα θετικά για HGPIN δείγµατα. Ο αριθ- µός των δειγµάτων (4 ή περισσότερα) θετικών για HGPIN στην αρχική βιοψία, παρουσίασε σηµαντική συσχέτιση µε την ανεύρεση προστατικού καρκίνου στην επαναληπτική βιοψία (chi-square test, p=0.001). Η διαφοροποίηση µεταξύ προστατικού καρκίνου, καλοήθους νόσου και HGPIN δεν ήταν εφικτός µε βάση την τιµή του PSA. Η µελέτη καταλήγει στο συµπέρασµα ότι, ο αριθµός των δειγµάτων µε HGPIN στην αρχική βιοψία φαίνεται ότι µπορεί σε µεγάλο βαθµό να προβλέψει την ανεύρεση καρκίνου στην επαναληπτική βιοψία. Οι συγγραφείς προτείνουν την επανάληψη της βιοψίας µετά από 6 µήνες, στους ασθενείς στους οποίους ανιχνεύονται 4 ή περισσότερα δείγµατα µε HGPIN στην αρχική βιοψία, ανεξάρτητα από την τιµή του PSA.
22-23 05 Λαπαροσκοπική µερική νεφρεκτοµή για την αντιµετώπιση όγκων επί συνυπάρχουσας νεφρολιθίασης ή στένωσης πυελοουρητηρικής συµβολής. Laparoscopic partial nephrectomy for tumor in the presence of nephrolithiasis or pelviureteric junction obstruction. Angelo Baccala, et al. BJU International 2008; 103: 660-662. Η ανοιχτή µερική νεφρεκτοµή, παλαιότερα η χειρουργική τεχνική επιλογής για την αντιµετώπιση ασθενών µε µονήρη νεφρό ή µε σηµαντική υποκείµενη νεφρική νόσο, έχει γίνει η µέθοδος πρώτης επιλογής στη αντιµετώπιση νεφρικών όγκων διαµέτρου < 4 εκατοστά και µε φυσιολογικό ετερόπλευρο νεφρό. Η µειωµένη νοσηρότητα που έχει επιτευχθεί µε τη λιγότερο επεµβατική λαπαροσκοπική µερική νεφρεκτοµή (ΛΜΝ), έχει καταστήσει την τεχνική αυτή ικανή εναλλακτική επιλογή σε κατάλληλα επιλεγµένους ασθενείς. Σκοπός της µελέτης είναι η αναφορά σε ασθενείς µε µικρό νεφρικό όγκο και λιθίαση ή στένωση πυελοουρητηρικής συµβολής (ΠΟΣ) και η εισήγηση ενός αλγορίθµου για ελάχιστα επεµβατική αντιµετώπιση, όταν οι καταστάσεις αυτές συνυπάρχουν, δεδοµένου ότι η επιτυχία της ΛΜΝ εξαρτάται κυρίως από την απουσία απόφραξης µετεγχειρητικά. Σε 15 (3%) από τους 548 ασθενείς που υποβλήθηκαν σε ΛΜΝ (Νοέµβριος 1999 - Μάιος 2005), συνυπήρχε λιθίαση και/ή στένωση ΠΟΣ. Η λιθίαση/στένωση ΠΟΣ αντιµετωπίστηκε σε 6 ασθενείς, είτε πριν (σε 1), κατά τη διάρκεια (σε 3) ή µετά (σε 2) από ΛΜΝ εξαιτίας παρουσίας απόφραξης. Οι υπόλοιποι 9 ασθενείς είχαν µη αποφρακτική λιθίαση και αντιµετωπίστηκαν µε απλή παρακολούθηση. Ο µέσος όρος διαµέτρου των όγκων ήταν 2.7 (1.4-4) εκατοστά, ο µέσος εγχειρητικός χρόνος 3.8 (2-6) ώρες, ο µέσος χρόνος θερµής ισχαιµίας 34.8 (22-53) λεπτά και η µέση απώλεια αίµατος 237 (50-600) ml. ύο ασθενείς µε συνυπάρχουσα στένωση ΠΟΣ, υποβλήθηκαν κατά την ίδια συνεδρία σε πυελοπλαστική κατά Anderson-Hynes και ΛΜΝ. Τρεις ασθενείς µε µικρούς λίθους (5-12 mm) υποβλήθηκαν σε εξωσωµατική λιθοτριψία, διαδερµική νεφρολιθοτοµή ή ουρητηροσκοπική αφαίρεση πριν (ένας) ή µετά (δύο) τη ΛΜΝ. Ενας ασθενής µε µεγαλύτερο (1.6 εκατοστά) αποφρακτικό λίθο της νεφρικής πυέλου, υποβλήθηκε σε λαπαροσκοπική εύκαµπτη πυελοσκόπηση, χωρίς όµως να ανευρεθεί ο λίθος. Μετά την ολοκλήρωση όλων των επεµβάσεων, 6 µήνες µετά, ελεύθεροι όγκου ήταν οι 15 στους 15 και ελεύθεροι λιθίασης οι 11 στους 13 ασθενείς. Συµπερασµατικά, οι ασθενείς µε µικρό νεφρικό όγκο και λιθίαση/στένωση ΠΟΣ µπορούν να αντιµετωπιστούν επιτυχώς, ταυτόχρονα ή όχι µε τη ΛΜΝ, χρησιµοποιώντας ελάχιστα επεµβατικές τεχνικές. Στη µελέτη παρουσιάζεται σχετικός αλγόριθµος αντιµετώπισης. Η ανοιχτή µερική νεφρεκτοµή, παλαιότερα η χειρουργική τεχνική επιλογής για την αντιµετώπιση ασθενών µε µονήρη νεφρό ή µε σηµαντική υποκείµενη νεφρική νόσο, έχει γίνει η µέθοδος πρώτης επιλογής στη αντιµετώπιση νεφρικών όγκων διαµέτρου < 4 εκατοστά και µε φυσιολογικό ετερόπλευρο νεφρό. Η µειωµένη νοσηρότητα που έχει επιτευχθεί µε τη λιγότερο επεµβατική λαπαροσκοπική µερική νεφρεκτοµή (ΛΜΝ), έχει καταστήσει την τεχνική αυτή ικανή εναλλακτική επιλογή σε κατάλληλα επιλεγµένους ασθενείς. Σκοπός της µελέτης είναι η αναφορά σε ασθενείς µε µικρό νεφρικό όγκο και λιθίαση ή στένωση πυελοουρητηρικής συµβολής (ΠΟΣ) και η εισήγηση ενός αλγορίθµου για ελάχιστα επεµβατική αντιµετώπιση, όταν οι καταστάσεις αυτές συνυπάρχουν, δεδοµένου ότι η επιτυχία της ΛΜΝ εξαρτάται κυρίως από την απουσία απόφραξης µετεγχειρητικά. Σε 15 (3%) από τους 548 ασθενείς που υποβλήθηκαν σε ΛΜΝ (Νοέµβριος 1999 - Μάιος 2005), συνυπήρχε λιθίαση και/ή στένωση ΠΟΣ. Η λιθίαση/στένωση ΠΟΣ αντιµετωπίστηκε σε 6 ασθενείς, είτε πριν (σε 1), κατά τη διάρκεια (σε 3) ή µετά (σε 2) από ΛΜΝ εξαιτίας παρουσίας απόφραξης. Οι υπόλοιποι 9 ασθενείς είχαν µη αποφρακτική λιθίαση και αντιµετωπίστηκαν µε απλή παρακολούθηση. Ο µέσος όρος διαµέτρου των όγκων ήταν 2.7 (1.4-4) εκατοστά, ο µέσος εγχειρητικός χρόνος 3.8 (2-6) ώρες, ο µέσος χρόνος θερµής ισχαιµίας 34.8 (22-53) λεπτά και η µέση απώλεια αίµατος 237 (50-600) ml. ύο ασθενείς
συνέχεια 05 µε συνυπάρχουσα στένωση ΠΟΣ, υποβλήθηκαν κατά την ίδια συνεδρία σε πυελοπλαστική κατά Anderson-Hynes και ΛΜΝ. Τρεις ασθενείς µε µικρούς λίθους (5-12 mm) υποβλήθηκαν σε εξωσωµατική λιθοτριψία, διαδερµική νεφρολιθοτοµή ή ουρητηροσκοπική αφαίρεση πριν (ένας) ή µετά (δύο) τη ΛΜΝ. Ενας ασθενής µε µεγαλύτερο (1.6 εκατοστά) αποφρακτικό λίθο της νεφρικής πυέλου, υποβλήθηκε σε λαπαροσκοπική εύκαµπτη πυελοσκόπηση, χωρίς όµως να ανευρεθεί ο λίθος. Μετά την ολοκλήρωση όλων των επεµβάσεων, 6 µήνες µετά, ελεύθεροι όγκου ήταν οι 15 στους 15 και ελεύθεροι λιθίασης οι 11 στους 13 ασθενείς. Συµπερασµατικά, οι ασθενείς µε µικρό νεφρικό όγκο και λιθίαση/στένωση ΠΟΣ µπορούν να αντιµετωπιστούν επιτυχώς, ταυτόχρονα ή όχι µε τη ΛΜΝ, χρησιµοποιώντας ελάχιστα επεµβατικές τεχνικές. Στη µελέτη παρουσιάζεται σχετικός αλγόριθµος αντιµετώπισης. Η επίδραση του µεγέθους του νεφρικού καρκίνου στον επιπολασµό των µεταστάσεων τη στιγµή της διάγνωσης και στη θνητότητα λόγω του καρκίνου. Effect of Renal Cancer Size on the Prevalence of Metastasis at Diagnosis and Mortality. Mike M. Nguyen and Inderbir S. Gill. The Journal of Urology 2009; 181: 1020-1027. Είναι γνωστό ότι το µέγεθος του όγκου επηρεάζει σηµαντικά την έκβαση διαφόρων τύπων καρκίνων (π.χ. γαστρικός καρκίνος, οστεοσάρκωµα). Ειδικά στον καρκίνο του µαστού, το µέγεθος του όγκου είναι ένας ισχυρός προγνωστικός παράγοντας όσον αφορά στον επιπολασµό των µεταστάσεων και την θνητότητα. Μια παρόµοια συσχέτιση φαίνεται πως υπάρχει για τον καρκίνο του νεφρού, αλλά αυτή η συσχέτιση δεν έχει πλήρως αποσαφηνιστεί, ειδικά για τους όγκους µε µικρό µέγεθος. Στην παρούσα µελέτη, επιχειρήθηκε να διερευνηθεί η συσχέτιση του επιπολασµού των µεταστάσεων τη στιγµή της διάγνωσης και της θνητότητας λόγω του καρκίνου, µε το µέγεθος του όγκου στον καρκίνο του νεφρού. Οι αναγκαίες πληροφορίες ελήφθησαν από µια µεγάλη βάση δεδοµένων. 06 Αναλύθηκαν τα στοιχεία του Surveillance, Epidemiology and End Results για νεφρικούς όγκους που διαγνώστηκαν από το 1998 έως το 2003. Συνολικά στη µελέτη εντάχτηκαν για ανάλυση 24.253 ασθενείς. Η µέση ηλικία των ασθενών ήταν 60.6 έτη και το µέσο µέγεθος των όγκων 6.3 εκατοστά (εύρος: 0.2-35 εκατοστά). Ο επιπολασµός των µεταστάσεων και της θνητότητας λόγω του καρκίνου εκτιµήθηκε µε τη χρήση linear and nonlinear curve fitting µεθόδων. Ο συνολικός επιπολασµός των µεταστάσεων τη στιγµή της διάγνωσης για όλα τα µεγέθη των όγκων, ήταν 18.4%. Η αύξηση του µεγέθους του όγκου, βρέθηκε ότι είχε στενή σχέση µε τον υψηλότερο επιπολασµό των µεταστάσεων κατά τη διάγνωση. Το ποσοστό των µεταστάσεων µε όγκους µεγέθους 1 εκατοστό ήταν 1.4%, φθάνοντας το 50.9% µε όγκους µεγέθους > 15 εκατοστά. Η 5ετής θνητότητα από τον καρκίνο στους ασθενείς που υποβλήθηκαν σε θεραπευτική αντιµετώπιση, βρέθηκε επίσης να έχει στενή σχέση µε το µέγεθος του όγκου. Το ποσοστό της θνητότητας ήταν 3.5% όταν ο όγκος είχε µέγεθος 1 εκατοστό και 50.9% σε όγκους µε µέγεθος > 15 εκατοστά. Η πιο ταχεία αύξηση του επιπολασµού των µεταστάσεων και της θνητότητας, καταγράφηκε στους όγκους µε µέγεθος από 4 έως 12 εκατοστά. Στους ασθενείς που υποβλήθηκαν σε θεραπεία και µέγεθος όγκου 1 εκατοστό, 1.1-2 εκατοστά, 2.1-3 εκατοστά, 3.1-4 εκατοστά ο επιπολασµός των µεταστάσεων κατά τη διάγνωση ήταν 1.4%, 2.5%, 4.7% και 7.4%, αντίστοιχα, ενώ η 5ετής θνητότητα λόγω του καρκίνου ήταν 3.5%, 3.8%, 4.1% και 5.3%, αντίστοιχα. Συµπερασµατικά, ο επιπολασµός των µεταστάσεων κατά τη διάγνωση και η θνητότητα από τον καρκίνο αυξάνονται µε µια nonlinear sigmoidal σχέση, όσο αυξάνει το µέγεθος του όγκου. Οι πληροφορίες που παρέχει η µελέτη είναι σηµαντικές για την ενηµέρωση των ασθενών, για την επιλογή της κατάλληλης αντιµετώπισης και για την παρακολούθηση µετά τη θεραπεία. Ωστόσο, το µέγεθος του όγκου από µόνο του δεν αντανακλά την βιολογική συµπεριφορά του νεφρικού καρκίνου. Άλλες παράµετροι της βιολογίας του όγκου, όπως ο βαθµός κακοήθειας, η ιστολογική ανάλυση και οι µοριακοί δείκτες είναι πιο σηµαντικές για τον καθορισµό της αντιµετώπισης.