ΕΣΤΙΑ. Ά ρ ώ Λεπτά ε ίκ ο σ ι.

Transcript

1 Ά ρ ώ Λεπτά ε ίκ ο σ ι. ΕΤΟΣ ΣΤ' ΕΣΤΙΑ Ε Κ Δ Ι Δ Ο Τ Α Ι Κ Α Τ Α Κ Υ Ρ Ι Α Κ Η Ν Τύχος ένδέχatoe *» *» * " i * ««Ε. λ μ. ~ «. η ιο.ι, ι «* «. ; 1s.lv.5d», ί «* 5. * ο. - α ι s Μ αρτίου 1881 ' p/.o-rt«i i c i I favowapíoy l»á < rt0 J ιτυ υ ς * a l *Γ*ι l^r,«ι * ι - I 'ç a f ito» î f c itu9»v9it>>;: Ό ί δ ς ΪΤ Λ -ίιο ^. 6 Έν τώ " Αθηναίοι παρελθόντος Ετους (ΤεΟχος Β ) ό χ. Α, Βιχέλχς Ιδημοσΐευαε πραγματείαν ττερι τής τραγωδίας Μ ά χ 6 ε 0, κατά μετάφρασιν Ικ τοο άξιολόγου συγγράμματος το3 έν Γρβιόβλη κχ0ηγητο5 χ Paul Stapler ύπό τήν Ιπιγρχφήν Shakespeare e l l'anliquilé Σήμερον δημοσιεύομεν Ιντχ3θα χνχλυσιν τον» χαρχχτήρος τοο Ά μλέτου, Ικ τοο αυτού συγγράμματος χχ\ τχύτην στα/υολογηοετσαν ΰπό τοο χ. Δ. Βιχέλα. Τα ε ; αΐτήν πχρεδειρόμενα αποσπάσματα ΙλήφΟησαν Ιχ τής Ιδίας αότοο ανεκδότου μεταφράσεως τού Ά μλέτο ο. Είχαρίστως δί μανοάνομεν ότι ό χ. Βιχέλχς, συμπληρώσας τήν μετάβρχσιν τχύτην, ώς χχ'ι τήν τού Μ χ χ- 6 ε 0, (ής άποσπάσμάτά τινα έδημοσίεββε πίρυσιν ή «Ε σ τία ), προτίοεται νά δημοσιεύση αμφοτίρχς τάς τραγωδίας, συμπληρών ούτω τό έ'ργον, όπερ άνέλχοεν ότε προ πενταετίας εξεοιδε τήν μετάφρασιν τών τριών τραγωδιών «ί οιμαΐος καί Ιουλιέττα",» ΟΟέλλος», χχ'ι «Ό βασιλεύς Αήρ. Οΰτο», χάρις εις τήν εϊιδόχιμον ίργασϊαν τοο διακεκριμένου "Ελληνος λογίονι καί περισπουδάστου τής «Ε στίας* συνεργάτου, τό ελληνικόν δημόσιον θέλει f /ει μετ' όλϊγον ίν ώραία μεταφράσει ακέραια; τ'χς πέντε τραγωδίας, αΐτινες ΟεωροΟνται ώς τα άριστουργήματα το3 δαιμόνιου "Αγγλου δραματουργού. Σ. τ. Α. O X A PA lith l* Τ Ο Γ Α Μ Α Ε Τ Ο Υ Ι Εχ τών τοο Paul Stapfcr], Ό Ά υ.λέτος δεν είναι φύσει ασθενούς ή αμφιρρεπούς χαρακτήρας. Ό τ ε κ α τά ποό»τον βλέπει τήν σκιάν το ύ πατρός του, επιδεικνύει τόλμ η ν αξίαν θαυμασμού. «Τ ά νεύρα του. λέγει, είναι ακμαία ώς τά τού Νεμαίου λέοντα ς». Οί φίλοι του φοβούμενοι άπευ/.τχϊόν τ ι, τό ν έμποδίζουσι θελοντα νά άκολουθήστ) τό φάσμ.α, ά λλ α υτό ; τούς α πωθεί. Τα yip ICC κάτω, κύριοι! Μά τόν θεόν, τόν κάμνω φάντασμα, όποιον με κρχτεΐ. Λοήτέ με, σάς είπα! Ό π ό τ ε εξορίζετα ι ύπό τού θείου του εις Α γ γλίαν, τύ δέ πλοϊον, έφ ού επιβαίνει, προσβάλλετα ι υπό πειρατών, αύτός πρόίτος ένοπλος εΐσ- πηόα επί τού εχθρικού πλοίου. Εί; τά ς σω μ α τικά; ασκήσεις, ιδίως δε εί; τή ν ξιφασκίαν, εξέχει. Ό Φαρτιμβρχς, ό Νορβηγός πολεμιστής, λέγει περί αυτού έν τέλ ει, ό τι άν τόν εχχμνεν ή τύχη βασιλέα, βεβαίως Οχ Ιφχίνετο αντάξιος τοο θρόνου. Ή δέ Ό φηλία απεικονίζει αύτόν διά. τώ ν Ιξής στίχω ν : ή εύπροσήγορη 'ματιά, ή προκομμένη γλώσσα, τάνδρείον ξίφος, ή ελπίς τοΰ Κράτους καί τό άνθος, αϊτός, χαορέπτης του αυρμοδ, τής εΰγενιία; τύπο;! ruuos ι.ν ι»?ι Είναι αληθές ό τ ι έν τή τε λ ευ τα ία σκηνή, ένώ τε λ ε ίτα ι ή ξιφ ομ αχία μ ετά το ύ Λαέρτου, ή μή- τηρ τού Ά υ.λέτου λέγει, ό τι είναι παχύς κι' άγχομι/ει. Ά λ λ ά, κ α τά πάσαν π ιθ α νό τη τα, ό Σ αικσπ εϊ- ρος γράφων τ α ύ τα είχεν ΰπ δψιν τό ν έκπροσω- πούντα το ν ήρωά το υ ηθοποιόν, καί δεν πρέπει νά φ α ντα ζώ μ εθα τό ν Ά μ λ έ τ ο ν ιός λυμφατικής κρά- σεως νέον. Α π εναντίας διαφ αίνεται ούτος δράσ τη οίος φύσει καί ένθερμος κ α τά π ά ν τα, κ α τά π ά ντα, έ κ τό ; ενός, ή τοι κ α τά τή ν έκ τέλεσιν τή ς έκδικήσεώς του. ΤοισΟ το; ό εξω τερικ ό: άνθρωπο;' τό ιο ύ το ; πα- ρ ίσ τα τα ι εις τούς περί αύτόν συνήθεις. Ά λ λ ά δέν αρκεί ή επιφάνεια. Α νά γκ η νά διερευνήσωμεν καί τό ν έσω άνθρωπον, νά έξετά σω μ εν όποια ή καρ- δία του. Ό Ά μ λ ε τ ο ; φύσει εκ τίμ α καί α γα π ά τ ό αγαθόν, τή ν χ ρ η σ τό τη τα. Ώ ς υπάρχουσιν άνθρωποι έχοντες κ γενετή ς κλίσιν πρός τή ν μουσικήν. τή ν ζωγραφικήν ή τή ν γλυπτικήν, καί άπό τής παιδικής ηλικίας ε τ ι Υποστρεφόμενοι τό π α - ράτονον τ ώ ν ήχων, τή ν δυσαναλογίαν τώ ν γραμ- μ.ών, ή τ ό άσύμφωνον Ά μ λ έ το ς φ αίνεται έχων έκ γενετή ς τώ ν χρω μ ά τω ν, ούτω ς ό τή ν συναί- σθησιν το ύ αγαθού καί το ύ κακού. Ά γ ά λ λ ε τ α ι βλέπων τή ν ευθύτητα καί τή ν αρετήν, β δ ελύ τ- τ ε τ α ι δέ τ ό ψεύδος κ α ί τή ν κακίαν. Τό τοιούτον αίσθημα δια τρανοί, ότε λέγει πρός τόν Ό ρ άτιον: Ό ράτΐϊ, άπ' όσους και άν είδα σϋ ιίσ άλήοεια ό /ρησσό; ό άνθρωπο;! άγαπητέ μου. ΟΓΑΤιοε Α Μ Λ Ε Τ Ο Σ ΑύΟέντα AU, θαρρείς ότι ο'ε χολαχεύοι. Τ! άρά γε τό κέρδος μου Οά ήναι άπό 'σένα, ποο ε/μι; τήν καλήν καρδιάν εισόδημά σου μόνον νά τρώγης, νά Ινδϋεσαι ; ΠοΟ είναι ή ανάγκη ν'* κολακεύει' ό πτωχός ; 0 /ι! Ά ς γλυκογλείοη τά μεγαλεία τά τρανά ή ζαχαρένια γλώσσα, καί ά; λυγΐ τό γόνατον τόν πρόθυμον άρμόν του Ικεΐ ποο ή χαμέρπεια εύρίσκει τό φελό; της. ΆχοΟ; ; Άφότου ϊγεινε ή άτυχη καρδιά μου τής ψη'μου τη; ό κύριος, άρότου ήδυνήοη εις τού; ανθρώπους μεταξύ διάχρισιν να χάμνη, ή εκλογή της εβαλεν Ιπάνο» δου σφραγίδα. Διότι σ είδα πάντοτε τό παν νά ύποφέρης, ώσάν νά μήν ύπε'φερες' ώ ; άνθρωπον σε είσα, που δέχεται τάς προσίολά; καί τάγαοά τής τύχης».

2 1S6 μ ΐίσ η ν είχ α ρ ίσ τη σ ιν ' κ. είλογη μ ένοι ίσ ο ι ϊγοον τό αίμ α καί τόν νοβν συγχερασμένχ, όιστε φλογέρα να μή γ ίν ω ν τα ι ς τ ά δάκτυλα τ ή ; Τύχη?, ς ο,τι κλειδί «αν αγαπφ ν'α π α ίζη " φέρε μού τον τον άνθρωπον ποο τώ ν παθών δίν γίνετα ι ο δοΰλο;, κ α ί να τον ε/ ω θησαυρόν "ς τό βάθος της καρδιάς μου ν α ι1 τη ; καρδιάς μου τήνχαρδιάν,καθώς που έ /ο> σένα Α π εναντίας Ή αηδιάζει άκούων τά ς δουλο- πρεπείς καί εττιτετηόευμένας περιφράσεις του αύλικού Όσρίκου. «Α Ιιτό ς, λέγε., πριν βυζάξη ίχαμνε υποκλίσεις ε ς τή ν ρ ώ γα ν τή ς παραμάνα; το ν.ίδ ο ϋ πώς χ α ρ ιεντίζο ντα ι καί α ότός χα'. εν α ; σοιρό; όμοιοι του. ΣοΟ ήξεύρουν ά π 'εξω τ α οχήμ α τα καί τ ο υ ; τύπους τής εύγενείας, καί τους θαυμάζει ο ελαφρόμυαλο; κόσμος μας. Λφρός, ό οποίος το ύ ; κάμνε. και περνούν άπό τό κόσκινου της κοινής δπολήψεως' άλλα μόνον νά τούς φυσήσης, πάγει ή φούσκα! * "Ο τε, έν άοχή το υ δράματος, η μήτηρ του Οέ- λουσα νά το ν παρηγόρηση διά το υ πατρός του τόν θάνατον, λέγει τόπους κοινούς καί τε τρ ιμ μ ένα; εκφράσεις, ούχί άμέστους υποκρισίας, α γα ν α κ τε ί 5 Ά μ λ έ τ ο ς καί έ ξά π τε τα ι. α Αφοΰ γνωρίζεις, λέγει ή βασίλισσα, δ τι είναι κοινόν τ ο ν άποθνήσκη τις, πώς τόσον άσυνήοιστον, Ά μ λ έ τ ε, δι' έσένα «ού φαίνεται ; ΑΜΛΕΤΟΣ Μού φ α ίν ετα ι! Ο χ ι, μητέρα, ε ίν α ι! Έ γιώ δεν ςεύρω φ α ίν ε τα ι. Δ ίν είναι ο ύ τ' ή σκέπη αϊιτή μου ή κατάμαυρη, καλή μητέρα, μόνη, ο ύ τ ή θλιμμένη φορεσιά τού τυπικοβ τού πένθους, ο ύ τ οί συχνοί άνασασμοι ά να -νοής πνιγμένης, ο ϋ τ ή πλημμύρα τώ ν μ α τιώ ν πού δέν στειρ εύ ει,-ό χ ι,- δεν είν ο ύ τ' αί περίλυποι έκφράσεις τού προσοίπου, ούτε οί τρόπ οι κ αί μορφαι ή σχήμ α τα τής λύπης, πού ό,τι 'έχω μέσα μου μπορούν νά μαρτυρήσουν. Α ύ τά τώ όντι φ α ίν ο ν τ α ι»'δ ιό τ ι όλα είναι π ροσχήμ ατα πού δύναται καθένας νά τά δείξη. Εκείνο π ώ χ ω ξεπερνά τό δείξιμον! Τ ά άλλα δ ΐζ είναι παρά φάλαρα και στολισμοί της λύπης! Τ οια ύ τη ή καρδία το υ Ά μ λ έ το υ. Ά ς μ ετα β ώ - μ.εν ήδη εις τήν έξέτα σιν τή ς διανοίας του. Ό Ά μ λ έ το ς είναι φ ιλαναγνώ στης, κρατεί συνήθως εις χειρ ας βιβλίον, ή τ ό σημειωματάριό / το υ. Α λ λ ά, καί το ι άναγινώσκων πολ.λά, δέν έκ- Οαμβοϋται, ούτε έ ξα π α τά τα. υπό τ ώ ν άναγνω - σ μ ά τω ν του. "Ο τε 5 γέρων Πολ.ώνιος το ν έρωτά τ ί περιέχει τ ό βιβλίον του, ό Ά μ λ έ το ς άποκεί- νετα ι μ ε τά πικρίας καί περιφρονήσεως : λ ό για, λό για! Αόγια, Δ ι αναχρονισμού πλήρους σημασίας 5 Σαικ- σπείρο; παριστά τό ν Ά μ λ έ τ ο ν ώς φ οιτή σαντα εις τ ό πανεπιστήμιου τής Βίττεμβεργης, ενώ ί ζω η ρός Λαέρτης, ό υίός το υ Πολωνίου καί αδελφός τή ς Οφηλίας, εκπαιδεύεται έν Παρισίοις. Έ ξ ε λ - Οών εκ τή ς σκεπτικής Γερμανίας, ό νέος Δανός φ αίνεται έπιποθών είσέτι τήν νεφελώδη α τμ ό σφαιραν τ η ς.'ii Τευτονική διάνοια έν τ ώ π λ ο ύ τω χυτής ολίγον π το εΐτα ι υπό τώ ν α ντιθέσεω ν, α ί- Ε Σ Τ Ι Α τινες δύνανται ν άποπλανήσωσι τή ν συνήθη λογ ικ ή ν ή μεγαλοπρεπής το ύ Έ γ έλ ο υ σύνθεσις πε- ριπτύσσει τ ά α ν τίθ ετα π ά ν τα. Ούτεο καί ό Ά μ - λέτος παραδέχεται ποικίλας ταυτοχρόνως ιδέας καί θεωρίας, έν δέ τ η αφθονία τόίν π ολυτίμ ω ν ά- φορισμών, τ ώ ν συγκροτούντων τή ν φιλοσοφίαν του, μ α τα ίω ς ήθελέ τις α να ζη τή σει τή ν Ενότητα ώρισμένη; τινός σχολής. Ά π έναντίας αί εκφράσεις καί αί σκέψεις το υ περιέχουσι συνάμα καί πεποιθήσεις παχυλής ορθοδοξίας, καί δισταγμ ούς λεπ τή ς φιλοσοφίας, καί θρησκευτικά; δοξασίας, καί δημώδεις δεισιδαιμονίας. Αί το ια ΰ τα ι ά ν τι- φασεις έγκ ειντα ι έν τή φύσει αυτή το ύ Ά μ λ έ το υ. Ό Ά μ λ έ το ς σ κ έπ τετα ι υπέρ τό δέον, ένεκα δέ τού του χρονοτριβεί, άναβάλλων τή νέκ δίκ η σιν τού δολοφονηθέντος πατρός του- ή πολλή σκέψις υποσκάπτει καί αποσυνθέτει τή ν έμφυτον αυτού δραστη ρ ιό τη τα. Καθόσον αναλύει καί δωρευνμ τό ν σκοπόν του, κ α τά τοσού τον θεωρεί αύτόν δυσεκ- πλήρωτον. Εμφορείται υπό τή ς εύγενοΰς ά λ λ α νέφικτου επιθυμίας νά διαπράξη έργον ο'ύχί δη- /.ίου, ά λλ ά δικαστού, νά εξαναγκάσω τό ν ένοχον είς πάνδημον τού έγκλήματός του έξομολό- γησιν, ποίν ή έπελθη ή τιμωρία. Α να σ τέλλει τή ν τιμωρόν χείρά το υ ούχί μόνη ή υλική δυσχέρεια, ά λλά καί ή ήθική το ύ έργου ευθύνη. Ό ένοχος είναι Οείός του, είναι βασιλεύς, είναι τή ς μη- τρός το υ ό σύζυγος. Τό έγκλημα άπεκάλυψεν ή έμφανισθείσα σ/ιά το ύ δολοφονηθέντος ά λλά μή ή το ια ύ τη άποκάλυψις δέν συνεπ ά γετα ι ά μ - φιβολίαν τιν ά ; ή υποψία δέν ισοδυναμεί πρός β εβ α ιότη τα. Τό φάσμα ή το ϊσως τού Σ α τα νά μηχάνημα. Ιδού πώς ή συνείδησις δειλούς μάς κάμνει όλους, ιδού τή ; Άποφάαεοις τό φυσικόν τό χρώμα πώς μέ τ αχνόν της θάμπωμα ή Σκέψις τό χλω μ ιά ζει, και π ώ ς επιχειρήματα, μεγάλα και γενναία, μέ τούς τοιούτους στοχασμού; ά - τά νερά τω ν βγαίνουν, καί καταντούν καί τόνομα τού Έ ργου νά τό χάσουν!... Βε δα ια, Ε κείνος ό όποιος μάς ζπλασε με λογικόν εκτεταμένο / τόσον, ίισ τε νά δύναται κ εμπρός νά βλέπη καί όπίαω, μ αύτήν δίν μάς Ιπροίκισε τήν δύναμιν, μ ί τούτον τόν νούν μας τόν ίσόοεον, διά νά ήν Ιν τό ς μας κ αινά μουχλιάζη άχρηστος! " Ο,τι κι" άν ήναι, εΐτε κτηνώδης άσυλλογισιά, ε'ίτ ανάνδρ' υποψία όπού τ άποβησόμενα τά παραλογαριάζει, (λογαριασμ ός, πού άν κοπή 'ς τά τε σσαρχ 0ά έ'βγη, δειλία τρ ία τέ τα ρ τα, κ' εν τέτα ρ το ν ή γνώ σ ις,) ό,τι κ άν ήναι, δ ια τί ακόμη ζ ώ δίν ξεύρω, νά λέγοι ά; τό ζκ α μ ν α», Ιν ι* κ α ιτία ν έχω καί δύναμιν, Χαί Οέλησιν, καί μέσα νά τό κάμω! Επίσης καί έν τ ώ μονολόγω μ ετά τή ν α π α γ γελίαν τού ηθοποιού : θεε' μου, τ ί άνδράποδον, τΐ κνώδαλο / πού είμ α ι! Δέν είν' αξιοθαύμαστο /, αυτός ό θεατρίνο; ε ς μόνην τήν προσποίησιν, είς τόνειρον τού πάθους, νά σφίγγη τόσον τήν ψυχήν μ: τήν π ιιά σ τα σ ίν του, όιστ απ τόν πόνον τή ; ψυχής κ' ή όψις του ν άλλάζη! τά βλέφαρά του δάκρυα, 'ς τό πρόσωπό του λύ π η, φωνή κομμένη, σ χήμ α τα, χά κ φ ρ άσεις, καί κινήσεις, σά πάντα τόσον ταιριαστά με ό,τι προσποιείται! Καί όλα διά τίπ ο τ ε! II.ύ ; χάοιν τή ς Έ κ ά δ η ς! Τ ί κ ή Έ κ ά δη πρός αύτόν, κι αύτόςπ ρός τήν Έ κάδην ώστε νά κλαίγ, δι' αύτήν ; Τ ί ήθελε νά χάμη άν είχ' α ύ τό; νά τόν κεντά τή ν.αφορμήν τή ; λύπης πού έχ ω γ ώ ; θ ά έπνιγε τό Οέατρον 'ς τό δάκρυ, τού πλήθους Οάσχιζε τα ύ τιά μ ί φοδερά του λ ό για, Ινόχους Οά έτρέλλαινε, 0ά 'τρ όμ α ζεν άθιλου:, άσόφους 0ά έξέπ λη ττε, 0ά έκαμνε τ ώ όντι X ή άκοή χ ή όρασις νά ΟαμόωΟή τού κόσμου! Κ' εγώ, ό άθλιος Ιγ ώ, ό λασποζυμωμένος, 'αάν τόν χαμένο /, α σ το χ ώ τό πάθος μου, καί χ ά σκ ω, καί ούτε καν τ ί νά είπώ δίν έ χ ω, ούτε λέξιν, ό/ι, δίν λ έ γ ω τίπ ο τε δ: ενα Βασιλέα, πού άνομα τού ήρπασαν καί θρόνον καί ζω ήν του! Δ ίν είμαι ένα; άνανδρος; Π οιό; θέλει νά μ ύδρΐση ; ΕΣΤΙΑ Ποιος θέλει κατακέφαλα νά μέ ξυλοκαπήση ; Τ ά γένεια ποιός μού τά τρα β ά, καί νά μού τ ά πετάξη κατάμουτρα ; τήν μύτην μου ποιός θέλει νά μού τρίψη; Ποιός μού τά κάμνε. όλ α ύτά; λ, ά! "Α ς ίλο η! 'Ο λ α 0ά τά δεχθώ, 'σαν άχολον πού είμαι περιστέρι, άφού δεν εχ ω μέσα μου χολήν, νά μού πικράνη τό άδικόν μου. Ιέ δεμή 0ά είχ α χορτασμένους ώς τώ ρ α όλου; τ ούρκνού το ύ ; γό π α ; μί τά σπλάγχνα ίκείνου τού λη σ το ύ! λ σχρ'ε, προδότη, δολοφόνε, άναίσχυντ, ασυνείδητε, άπάνοροιπε, αχρείε, προδότη!. ίί! Έ κ δίκ η σις!... Τ ί κτήνος όπού είμαι! Ιδ ο ύ σ ω στή π α λλη κ α ριά! Ιδού! Ε γώ, τό τέκνον ενός πατρός αγαπητού καί δολοφονημένου, Ινώ καί γή καί ούρανό; Ικδίκησιν φωνάζουν, Ιγ ώ, 'σαν πόρνη, τή ν καρδιάν μί λ ό για ελαφρόνοι καί βλαστημώ σάν κάπηλος, 'σάν μιά παληογυναΐκα! Το'.ούτος διαφαίνεται φιίυει ό Ά χ.λ έτο ς έν τ ώ δράχ.πτι. Είναι άληθές ό τι τ ά στοιχ εία έφ ών στη ρ ίζετα ι ή άνάλυσις αί/τη έλήφθησαν ένθεν κ.α- χειθεν, /.ή τηρουχένης τή ς χρονολογικής τώ ν σκηνών σειράς. Ά λ λ ένταϋθα δεν πρόκειται περί όποθέσεο/ς απλής ο'ία η ιστορία τή ς ψυχής τού Μάκβεθ' η ψυχολογία το ύ Ά χ.λέτο υ είναι πολλοί πλέον περιπεπλεγμένη καί δυσδιάκριτος. Έ ν ώ άφ" ενός καθ όλην τήν διέλιξιν τού δράμ ατος διατρανού ται ή αρχική φύσις το ύ Ά α λ έ - του, άπ αυτής επίσης τή ς αρχής διαφαίνεται καί ή έπελθούσα δια τά ραξις τή ς διανοίας το υ.ή δέ διάκρισις τώ ν δύο το ύ τω ν, τή ς αρχικής φύ- σεώς του άφ ένός, καί τή ς ηθικής καί όιανοητικής του διαταράξεως άφ ετέρου, άποτελεχ. νομίζω, τή ν αληθή κλείδα πρ',ς κατανόησιν τού χαρακτήρος καί τή ς ιστορίας τού Ά μ λ έ το υ. Έ ν ελλείψει τή ς τοια ύ τη ς διακρίσεως, ό Ά μ λ έ τ ο ς π α ρίσ τα τα ι εις ημάς ά τελή ς ή ακατα νόη τος, δι- στάζομ εν δέ εάν ήναι άξιος ελέους καί συγχω- ρήσεως ή άμειλίκτου κ αταδίκης, εάν τ ώ προσήκνι αγάπη ή μίσος, τιμ ή ή περιφρόνησις. Ά λ λ άς μ ετα βώ μ εν είς τή ν έξέτα σ ιν τή ς έπελ- θούσης τα ύ τη ς είς τή ν διάνοιαν του διαταράςεοις. Είναι γν ω σ τό ς ό έν τή ζο/ολογία λεγόμενος νόμος τή ς ισορροπίας, νομίζω. Κ α τά τό ν νόμον τούτον, εάν μέρος τ ι τού οργανισμού πάθη άτροφίαν, ή ίκμάς ή μή ευρίσκουσα τοοφήν είς τό ' % * * ' V - * * πασχον εκείνο τού σώ μ ατος μέρος,,ητουσα ετεραν διέξοδον, σχ η μ α τίζει είς Ετερον αυτού ση- ι/.είον ά νάπτυξιν άνάλογον τή ς αλλαχού γενομέ- νης άτροφϊας. Τό αύτό συμβαίνει καί έν τ ώ ήθικώ όσγαν.σμώ. Ή αχρηστία ήοικής τιν ό ς δυνάμεως συνεπιφέρει τή ν άνάπ τυξιν έτέρας, κ α τ αναλογία ν το ύ έξοικονομηθέντος έν τή πριν τη ποσού ένεργείας. Έ ά ν έχη τις, λόγου χάριν, φυσικήν πρός τ ά μ α θη μ ατικά κλίσιν, διατηρήση δέ τή ν διάνοιαν του έλευθέραν πάση; κ α τ άλλην διεύθυνσήν προσηλώσεως, άπέχων άπό τή ς μ ελέτη ς τή ς φ ιλολογίας, τή ς κ α λ λ ιτεχ νία ς, τή ς π ο λ ιτικής, περιοριζόμενος δέ είς τή ν μελέτην τ ώ ν αριθμών καί τώ ν ιδανικών τής μ αθημ ατική; διαγραμμ ά τω ν, κ α τά πάσαν π ιθ α νότη τα δ το ιο ύ το ς θά γείντι Εξοχο; μαθηματικός, καθ όσον το υ λά χ ι στον ή φύσις πρός το ύ το τό ν προητοίμασε. Ό Ά μ λ έ το ς, οποίος έκ φύσεως έπλάσθη, έκέ- κ τη το τ ά προσόντα οπως άναόειχθή έςοχος πολ ιτικ ό ; ή πολεμικός άνήρ, έάν μένα καί μυστηριώδες οικογενειακόν δυστύχημα, ΰποτρέφον τό σπέρμα τ ή ; σκεπτικής μ ελα γχολία ς, όπερ ένα- πέθεσαν είς τή ν νεαράν αυτού διάνοιαν οί καθηγ η τ α ί τή ς Β ίττεμ βεργης, δέν τό ν κατεκρήμνιζεν είς άβυσσον θλίψεως καί είς λαβύρινθον σκέψεων. Τό έλατήριον τή ς θελήσεως Οραύεται ε κ το τε έν -τή ψυχή του, α: δ έπ ο ικ ίλ α ι αυτής δυνάμεις, ως αί διακλαδώσεις ποταμ ού έπιχωθέντος, λαμ οα- νουσι μίαν είς τ ό εξής καί α π οκλειστικήν διευ- θυνσιν. Ό δυστυχής πάσχει έ κ το τε καί μέχρι τέλους υπερτροφίαν τή ς διανοίας. Πάσχει, υποφέρει, συγχρόνως δέ έκθαμβο? ημάς διά τού ύψους καί τού βάθους τώ ν στοχασμ ώ ν του. Ν αι, 5 Ά μ λ έ το ς πα.αφρονεί, καθ όσον δέν υπάρχει ισορροπία έν τή διάνο ία του. Ά λ λ άπα- τ ώ ν τ α ι οί νομίζοντες ό τι ή παραφροσύνη συνεπ ά γ ε τα ι εξ ανάγκη; τή ν ελ ά ττω σ ιν ή τή ν άπο- σοεσιν τή ς διανοίας. Ο ύχί' ό πάσχων νού; τού Ά μ λ έ το υ λαμβάνει εντασιν διτλα σία ν, ώς πρός ύψος καί λ ε π τό τη τα, ένώ δέ φ αίνεται στερούμενος κοινού νοός, έκπληττε, ημάς διά τή ς έςαι- σίας λάμψεως τ ώ ν διανοημάτω ν του. Α λ η θ ώ ς ό Ά μ λ έ τ ο ς αυτός λέγει ό τι προσπ ο ιείτα ι τό ν παοάφρονα. Έ ν τή τελευ τα ία σκηνή τή ς τρίτη ς πράξεως, ο τε βλέπει καί πάλιν τό φάσμα το ύ πατρός του, ή δέ μήτηρ του, μηαεν βλέπουσα, τ ώ λέγει : Α ύτά ό νοος αον τά γεν /?. Σ ί κάν,ν' ή ί'κ τςα τί; σου νά β λίπ τ]; κ λ ί σ υ * : ά'ύλκ. αποκρίνεται ό Ά μ λ.έτος ; Έ κ σ τα σ ι;! ό αφ.γαό; μου 'σάν τόν '3.κόν σου τα κ τικ ά κ τυ τα, /. ή μουσική του γερά Ιπίσης α ντη χ εί "Ο χ ι, δεν ΐ,σαν τρ ίλ λ α τ ά λόγια τοο Ικρόφερα Δ οκίμ α σί μ, άν Οελν;;, κ ετμ' ικανό; νά ξαναπ ώ λε'ςιν α;.ό; λέςιν όλα, Ινώ άλλου πηλαλητή 0ά έ'τρεχεν ή τρ ίλ λ *. Ά λ λ οί ιατροί οί μ ελετή σα ντε; υπό επ ιστημονικήν εποψιν τά κ α τά τό ν 'Δυ-λέτον, όιαοε-

3 Ε Σ Τ Ι Α 118 Ε Σ Τ Ι Α βαιούσιν ο τι ή συναίσοησις το υ πάσχοντος, ό τι δήθεν είναι προσποιητή η παραφροσύνη του, οΰ- δαμ ώ ς ά ν τίκ ειτα ι εις τή ν ΰπαρξιν πραγμ ατικού νοσήματος, καί δ τι τά υ τ τ δ το υ Ά μ λ έ το υ άπαριο- μούμενα σ υ μ π τώ μ α τα υγείας οΰδεμ.ίαν έχουσιν άρνητικήν σημασίαν ώς προς τή ν παθολογικήν διά γνω σιν. 'Α λ λ ω ς τε, εχει βεβαίως δ ια λείμ μ α τα υγείας δ πάσχουν, ή δέ νόσος του διατρέχει είσέτι τή ν πρώτην αυτής περίοδον. Συχνά/.ις σκώπτοιν τούς πεοί αυτόν φ αίνεται εντελώ ς κύριος εαυτού, τ ό τ ε δέ προσποιείται π ράγμ α τι το ν παοάφρονα. Α λλά δεν δύναμαι νά παραδεχθώ διηνεκή και ά διά λειπ τον έκ μέρους το υ τή ν προσποίησιν. Το το ιο ΰ το ν ήθελε ; είσοαι τέχνα σαα επίπονον καί δύσκολο ; οσω καί ανωφελές, μ ή τε νόημ.α έχον, μ ή τε σκοπόν μ ή τε λόγον. Ι'Ε ΐ ΐ τ β ι ι& : ΰ β ( ]. Δ. Β ίκ Κ Α Λ Σ - Α Ν ΤΙΝ Ο Ο Σ Ισ το ρ ικ ό ν δ ιή γη μ α. Α '. Ί Ι ή αέρα ηύξανε τα χ έω ς, 6 ήλιος άνέτελλεν εν μέσοι άτυ.ών γα λα κ τοχοόω ν καί ή το ψύχος, τή 1 Δεκεμβρίου το ύ έτους 129 μ. X. επί tu- κρού τίνος όρους ονομ.αζομένου Κασσίου, κειμένου παρά τή ν ακτήν τή ς Μεσογείου μεταςύ Π αλαιστίνης καί Α ίγυ πτου. Τά κύματα κυανού βαοέος χρώυ.ατος έ π λ η ττο ν τη ν βάσιν τού όρους, επερ- χόμενα βραδέως μαλακά καί βαρέα ώ ς άναλελυ- μένος μόλυβδος. Έ π έ τω ν δέ τή,δε κακεΐσε στίσονι λώρων. Τρεις ανδρες κατέβαινον από τού Κασσίου πρός τη ν ακτήν τής θαλάσσης, βαδίζοντες όπισθεν άλλη λ ων έν τή στενή τού όρους άτραπ ώ. Πρώτος έβάδιζεν δ πρεσβΰτατος αυτώ ν, έχων όλην τη ν γενειά δ α ' έσειεν ενίοτε τή ν κεφαλήν αΰτού ψι0υ- ρίζων λόγου ; άκαταλήπτους, καί συχνάκις ίσ τά - μενος έθεώρει τά πέριξ. Βήματά τινα όπισθεν αΰτο ύ ήρχετο δούλος φέρων επί τού όωααλέου ώμου το υ δέμα σκεπασμάτων καί επενδυτών, καί μ ετά ικανήν άπόστασιν ήκολούοει ό τρ?τος, εξαίρετου καλλονής νέος, προχωρών μ.ετά τίνος νωορότητος, τή ν κεφαλήν νεΰων πρός τό στήθος καί τό κ α τα - πεπονημένον αυτού βλέμμα έχΐυν επί τή ς οδού προσηλωμένον. Γραΐά τις φ υλάττουσα ζώ α επί το ύ όεους ε- κάλυψε τό πρόσοιπον άμα ίδούσα άνδρας προσ- ερχομένους, κοράσιον δέ ίστάκενόν παρ αυτή πα- ρετήρει υ.ετά περιεργίας το ύ ; διερχομένους ξένου; καί άφ οΰ ολίγον άπεμακρύνοησαν ήρώτησε τ α πεινή τή φωνή : Μάμμη, τ ίς είνε ; Ί Ι γραία έοηκε τή ν χεϊρα μ ετά σπουδής εις τ ό στόμ α τού παιδιού καί άπεκρίοη μ ετά φωνής ταπεινό τέρας. Είν εκείνος. Ό α ΰ το -ρ ά τω ρ ; Ί Ι γραία κατένευσε" τ ό δέ κοράσιον προέτεινε τό ν τράχηλον ίνα κάλλιον παρατήρησή, καί ήρώ- τη σεν αυΰις' Ό νέος, καλέ μάμ.μη ; Ινουτό! ό πρώτος ικέ τ ά ψαρά τ ά γένεια. Ε γώ ήθελα, είπε τ ό μελανοφοαλμον κορά- σιον, ό νέος νά ήτον δ αΰτοκράτωρ. Κ αί ό ντω ς ή το δ αΰτοκράτωρ Ά δριανός, δδοιπορών χάριν ψυχαγωγίας, ώ ς συνείοιζε συχνότατ α, ούτω ς ώ σ τε ή βασιλεία αΰτού ΰπήρξεν αδιάλ ειπ το ς δδοιπορία διά μέσου τού ρωμαϊκού Κράτους. "Ο τε δέ δ αΰτοκράτωρ ή το ήόη παρά τή ν άκ- τή ν τή ς θαλάσσης, δύο τινές ιερατικήν στολή ν ενδεδυαένοι, έξελο όντε; έκ τίνος ναού ώκοδου.η- ικένου επί το ύ πλησίον βράχου, έκυψαν άπό τή ς ίφρΰος αΰτού ινα παρατηρήσωσι τό ν αΰτοκρά- τορα. Είνε ασκεπής, είπεν δ έτερος αΰτών, καί α ν τί νά βλέπνι πού π α τεϊ βλέπει π ά ντο τε πρός τ ά νέφη. Τ ίς οίδε τ ί άναγινώσκει έκεΐ επάνω ; Ώ ς πρός τ ό κάλυμμα όμοις τή ς κεφαλής, Οά η το πρωτοφανές πράγμα εάν έφόοει σήμερον, ΐδέ, ς-ρέ- φ ετα ι διά νά δμιλήσν) είς τό ν ευνοούμενου του, τό ν κ α τα σ τό λ ισ το ν έκεΐνον νέον' δνομ ά ζετα ι, νο- μ.ίζο), Αντώνιος. Ά ντίνο ο ς. όχι Α ντώ νιος. Είνε ΒιΟυνός... Νέος πολ.ύ εύμορφος. Εΰ;κορφότατος. Ά λ λ αδιάφοροv εγώ δέν ήθελα νά τό ν έχω υιόν κου. Ό Ά δοιανός καί οί σύν α ΰ τω ήσαν ήδη έν τή παραλία, ένθα μ εγάλαι πυραί έκάπνιζον πλησίον ρωμαϊκών σκηνών. Οί σ τρ α τιώ τα ι καί οί ΰπηοέ- τ α ι μ.άτην ερριπτον επί τ ώ ν ανθρακιών ξηρούς θάμνους καί πλοίων λείψ ανα' φλόξ δέν έγενν& το, καπνός κόνον συστρεφόμενος πυκνός είρπεν επί το ύ εδάφους, ώς μ ή Οέλων νά άναβή είς τό ν ΰ- γρόν αέρα' καί δ άνεμος δέ έπνεε. Ό αΰτοκράτωρ είσελοών είς τή ν μ εν! στην σκηνήν έξηπλώοη έπί προσκεφαλαίων, συνεσφιγ- μένα έχων τ ά ωχρά αυτού χείλη καί τά ς χεϊρας έπί τού στήθους εσταυρωμένα;. Ά λ λ α δέν έκοιμ-άτο' ήνοιγεν έκ διαλειμ μ άτω ν τούς οφθαλμούς καί έστρεφε ; αΰτούς πρός τό μ.έ- σον τή ς σκηνής, ένθα δ Ά ν τίν ο ο ς έξηπλωμ.ένος έπί δοράς άρκτου συνέπαιζε μ.ετά τού μ.ολοσσού, 8ν ήγάπα κ α τ έςοχήν δ κύριος αΰτού. Ό κύων έρεοισοείς τέλος ΰλάκτησεν, δ Ά δριανός προσέ- βλεψε μ.ετά δυσαρέσκειας πρός τό ν εΰνοοΰμ.ενον νέον, άλλ.' ώς αστραπή τα χ εία ή δυσαρέσκεια τού κ αλλιτέχνου Καίσαρος μ.ετετράπη παραχρήμα είς Οαυμ.ασμ.όν, καί εΰαρέστως παρετήρησε τή ν Οαυ- μ.ασίαν τού νεανίου γάριν. Τ ί κάμ.νεις αΰτού ; ήρώτησε φιλοστόργως. Τίποτε. Κανείς δέν κάμ.νει τ ίχ ο τ ι. "Ο τα ν τις δέν εργασίαν, τοΰλά χιστον σ κ έπ τετα ι κ α τι τι. Ε γώ δέν δύναμ.αι νά σκεφοώ. Είσαι κουρασμένος ; - Μ ά λιστα ' η το πολύ ψύχος έκεΐ έπάνω. Δ ια τί διανυκτερεύεις παρατηρών τούς αστέρας, άφ οΰ λέγεις ο τι ούδείς δύ να τα ι νά προγινώσκφ τό μ.έλλον; Έ γ ώ τ ίπ ο τε δέν σ αποκρύπτω' τ α μ.υ- στικά μου όλα γ ίν ο ντα ι ένώπιόν σου ώ ς καί έ^νω- Κιον το ύ α γά λμ α το ς το ύ Πραξιτέλους, όπερ έχω έν Ί ώμη έν τ ώ σπουδαστηρίω μ.ου. Ά λ λ ά σύ όεν δύνασάι νά μ ένοήσης. Τό μ έτω π όν σου δέν έ- πλάσοη νά σ υ λλογίζετα ι καί νά λεπ το λογή. ^ Χθες έλάλησας περί επιθυμίας. Έ νόησα πολύ καλά. Καί έγώ γινώ σκω τή ν σφοδράν και μεστήν χ α υ νότη τος επιθυμίαν δ ιό τι έπιποοω τήν άπόλαυσίν, ής ή α τελεύ τη το ς μέθη ούτε ΰφεσιν έχει ούτε έξέγερσιν. "Α π α σα ή ρωμαϊκή νεολαία τ ό αυτό ζη τε ί. Ό Ά ντίνο ο ς περιετιλύχοη διά τίνος σκεπάσματο ς δ ιό τι τ ό ψύχος είσήρχετο είς τή ν σκηνήν.ό άνεμος έπ ετείνετο καί τώ ν κυμάτων η ταραχή κ α θίστα το φοβερωτέρα. Ί Ι αΰτοκοάτειρα Οά κακοπαοήση, πολ,ύ κ α τα τό ν είς Α λεξά νδρεια ν διάπλουν τη ς, είπεν δ νέος ΒιΟυνός κατακλινόμ ενο; πάλιν. Ό Ά δριανός ένέλασε μ ετά πονηριάς καί είπε : Θά τη ν πειράξη ή θάλασσα. ΈπεΟύμουν νά τή ν ϊδ ω... Ή μάλλον, όχι. Π ροτιμ ώ νά είμαι μακράν, καί διά το ύ το ίσα ίσ α αποφασίζω να μείνω ενταύθα μίαν έ τ ι ημέραν, δ ιό τι εκείνη Οά είνε δλη χολή καί όξος. Β' *Ε ν τώ ν έν Α λ εξά νδρειά ανακτόρων τώ ν υπό τώ ν Π τολεμ αίω ν οίκοδομηοέντων έκ ειτο έπί τή ς Λ όγιας άκρας τη ς κλειούση; τό ν λιμ ένα πρός δυσμάς. 'U δέ λιθόστρω τος διά μ εγάλω ν πλακών δδός ή άγουσα πρός τ ά έκεΐ π ά ν το τε υπήρς* πλήρης ζω ή ς καί κινήσεως. Τήν_ δέ ημέραν καο b ά ρ γετα ι r διή γη σι; ημών ή το δλη ή δύός μεστή περιέργων προσδοαμόντων Ένα Οαυμάσωσι τό ν στολίσκον έφ ού ή αΰτοκράτειρα Σαβινη μ.ετά τώ ν περί αΰτήν είχε καταπλεύσει πρό δύο ωρών είς τό ν λιμ ένα.τοσαύτη δέ ή το ή συρροή τού πλήθους, ώ σ τε άνήρ επισημότατος, δ έπαρχος Τιτια νός, ινα φοάση ταχύτερου, προΰτίμησε νά κ α τα β ή τού άρματος καί νά διασγμίση π εζό ; τ ά πληοη ^ Ιόν έπαρχον συνώδευεν άνήρ τρια κ οντού τη ς περίπου, ειλικρινής καί άγχίνους τό ήθος, δνόμ α τι Πόντιος, ό ά ρ γιτέκ τω ν τή ς πόλεως. Έ σπευδον όέ άμφό- τεροι νά έξετά σω σιν έν ποία τιν ί κ α τα σ τά σει ή το τό ανάκτορο ;, δπερ ή το έρημον άπό τού^ θανάτου τή ς Κ λεοπάτρας. Ό αΰτοκράτωρ Ά ό ρ ια - νός εδήλωσεν ήδη τή ν πρωίαν δ τι επιθυμεί νά διαμείνη έν τή Λ οχία κ α τά τή ν έν Αλεςανδρεια διατριβήν αΰτού. Κ αί διά το ύ το έσπευδον νά πα- ρασκευάσωσιν όσον οΐόν τ ε τά χ ισ τα καταλλήλως τ ά δ ώ μ α τα Ά λ λ ά είς ΰποδοχήν το ύ αΰτοκράτοοος. τ ό πρώτον βλέμμα δέν ή το πολύ έν- Οαρρυντικόν δ ιό τι ή πύλη τή ς εισόδου ή το έξηρ- θρωμένη, έν τή αΰλή τή ς τιμ ή ς ήσαν ηπλωμένα έπί σχοινιών ενδύμ ατα ΰγρά, τ ό Ουρωρειον, κ α τα - ληφοεν ΰπό φυτών παρασίτων, ώ μ οιαζε προς μ ε γάλη ; δέσμην χλωρών χόρτων. Διά το ύ άνοικτού παραθύρου έφαίνετο γυνή τ ις αγαθή καοημένη έπί έδρας καί ΰπνώττουσα έν τ ώ μέσω γαλή ς, τεσσάροιν κυναρίων καί κ λω - βίου πλήρους άκανουλλίόων. Θυρωρός! αϊ, θυρωρός! άνεφώνησεν δ άρχι- τέ κ τω ν. Θορυβώδης αναπνοή καί μ.εμψιμοιρια ήκουσ)η- σαν άπό τ ή ; έτέρας άκρας τή ς αΰλής καί άνήρ χονδρός προσέδραμε σπεύδων καί κατέρριψε τ ά σχοινία καί τ ά έπ α ΰτώ ν ήπλω μ έν*. ^ ^ Είνε δ Κεραυνός δ επ ιστά τη ς, είπεν^δ έ παρχος πρό; τό ν σύντροφον αυτού. Πού είσαι, δεΐξέ μας τ ό ανάκτορου. Π δψις τώ ν ένδον το ύ άνακτόρου η το ε τ ι α - Ολιωτέρα τώ ν έξω. Αί γλυφαί καί τ ά ψηφοθετήμ α τα είχον άποσπασοή Ινα κοσμήσωσι τ ά άνα- κτορα τώ ν αΰτοκρατόρων έν 'Ρώμτρ ή τάς^ έπαυ- λεις τώ ν έν Λ ίγύ π τω ΰπαλλήλων α ΰ τώ ν. Ή β?ο- χ ή είχεν είσρεύσει διά τή ς διαρραγείσης στέγη ς καί χόρτα έφύοντο έν τα ΐς αίδούσαις.'ό ΰεν μ ετα μακοάν συνδιάσκεψιν άπεφασίσοη ινα δ έπαρχος ίκετεύση τή ν γυναίκα το ύ Καίσαρος νά συντέλεσή όπως δ άνήρ αΰτής βραδύνη τή ν έλευσιν αυτού, έν φ χρόνω δ ά ρ χ ιτέκ τω ν π α ν τί σοένει έμελλε νά έο-'ασθή ινα κ α τα σ τή κατοικήσιμος ή η ττο ν βεβλαμμένη πτέρυξ. Έ μ ελλα ν νά κατασκευάσω- σιν ά γα λ μ ά τια καί κοσμήματα έκ μ ίγμ α το ς μαρ- μαρούχοϋ, πρός ά ντικ α τά σ τα σ ιν ^'υν μαργαρινών,καί είργάζοντο νυκτός καί ημέρας.εις δε.ον έπις-άτην Κεραυνόν άνετέοη δ φ ω τισμ ό ; τή ς εργασίας, έργου όπερ μ ετά πολλής άνορεςίας ανελαοε. Μ ετά μίαν ώραν '.ό έρημον οικοδόμημα κα τεκλύσθη' ΰπό στρατεύ μ α τος έργα τώ ν, ους αυτός δ Π όντιο; διηύουνε. Ί ΐλ θ ε ν ή νύξ και όμως ουδε έπί μικοόν άνεπαύοη' οί άνθρωποί το ν άνε,ητουν φώς, α ά τη ν δέ δίς εστάλησαν π?ός τόν ε π ισ τά τη ν άνθρωποι α ίτο ύ ν τε; λύχνους.ό ά ρχιτέκ τω ν, μή δυνααενος πλέον νά άνέχηται τή ν αδιαφορίαν το ύ επ ιστά το υ, έπορεύοη αΰτός είς^ τ ά δώ μ α τα αΰτού.είσελοών δέ διά τίνος Ούρας άνοικτής..ρο; τιν α άντιοάλαμον σκοτεινόν, πρός 8ν Ι ο λ ε π ε με γ α δω μ ά τιο ; 'κομψώς διεσκευασμένον, βιύε το ν Κεοαυνόν καοήυ.ενον πρό τραπ ε,η ς έφ ής ' φώς λύχνος δρείχάλκινο; τρία εχων φ ώ τα. ΑαΛ 1 έν ώ εν.ε'λλεν δ ά ρ χ ιτέκ τω ν νά είσελοή εις τ ο ύωμ ά τιον έσ τη άκούσας στεναγμούς κ α τα σ τελλο μένους. Έ κ τίνος δω μ ατίου ένδοτέρου είλε νεα- νιδα ώχοάν καί ισχνήν φέρουσαν έπί δίσκου άρτον. ΆποΟετουσα δέ αΰτόν έπί τής τ ρ α π ε, τ : πρα το ύ χονδρού επιστάτου είπε περίλυπος -

4 130 Ε Σ Τ ΙΑ ΕΣΤΙΑ 151 Επίτρεψαν μοι νά σ άγοράσω ολίγον /.ρέας 5 ιατρός άπηγόρευσενά τρώ γης ξηρόν άρτον. Ά ς ίδωμεν, Σελήνη, έλεγεν ό Κεραυνός α ποπειρώμενος νά τη ν καθησυχάση, μή λυπού- δέν δυνάμεθα νά άγοράσωμεν άρτον- s/ oí έννέα σ τό μ α τα νά θρέψω, άφίνω πλέον τούς δούλους, καί ό κρεοπώλης δεν μ ας πιστόνει πλέον. Α λλά τ ί τ ά έκαμες τ ά τρία χρυσά νομίσ μ α τα, τ ά όποια σοί έδωκαν χάρον τη ς άφίξεως τη ς αυτοκρατείρας; Λ λ λ ' ό Κεραυνός αμήχανων έκ οπ τε διά τω ν δ α κ τύ λω ν το ν άρτον ούδέν άποκρινόμενος. τ Η το δ έ "Ε λλη ν κενόδοξος, α γα π ώ ν τά ς τέχ να ς καί τη ν π ολυτέλειαν. Ό ισχνός αυτού μισθός μ ετε- τρέπ ετο εις π ολύτιμ α κοσμήματα καί εις σπάνια έπιπλ.α,τά δε τέκνα του άπέθνησκον υπό τη ς πείνης. Τέλος ώμολόγησεν ό τι δ ιά τ ώ ν τρ ιώ ν χρυσών νομ ισμ άτων ηγόρασε δακτύλιον, η δέ Σελήνη δέν το ν έπέπληξε μέν α λλά τ ά δάκρυα της ερρεον. 'Από το ύ θανάτου τή ς μητρός τη ς αυτή είχεν άναλάβει τ ά τού οϊκου καί τη ν επιμέλειαν ξ μικρών αδελφών,άρρένων καί Οηλέων.ών ν άρ- ρεν ή το τυφλόν, καί ή Σελήνη δέν ά ντείχ ε πλέον. Πλήν δ ε το ύ το υ ό Κεραυνός είχεν έτέραν κόρην Άρσινόην όνομαζομένην,όμήλικα περίπου τή ς Σελήνης, δ μ οιάζονταν πρός το ν πατέρα της καί ήτις ήγά π α το ν καλλωπισμόν, τά ς ήδονάς καί ένόμιζε φ υ σικ ώ τα τον νά τρ ώ γω σ ίν οί αδελφοί τη ς άρτον μόνον καί ύδωρ Τνα δ ύ ν α τα ι αυτή νά άγοράζη τ ά κοσμήματά τη ς, ά λλω ς δέ ή το καρδία αγαθή καί χαρακτήρ προσηνής καί χαρίεις, π ά ντο τε έ τοιμ η νά Οωπεύση τή ν πρεσβυτέραν τη ς αδελφήν π έντε λ επ τά τή ς ώρας άφ' ού εκείνη τή ν είχεν έ- πιπλήξει. Ά λ λ ή Σελήνη είχε τ ό κακόν νά άποκρούη τ ά ς προς συν δ ια λ λ α γήν προτάσεις τή ς Αρσινόης, καθότι, ώ ς π ολλαί φύσεις εύοεϊαι καί δραστήρια., ούόόλως ήθελε νά συγχμορή τά ς αδυνάτους φύσεις. Ο υτε η Σεληνη ούτε 5 Κεραυνός ήκουσαν τ ά βήματα το υ άρχι-.έκτονος, όστις εστάοη ακίνητο ς εν τή σκιά καί ή έκφρασις το υ έξωργισμένου πεοσωπου του μ ετετράπ η εις οίκτον. Μ ετά σ τ ιγ - μιαίαν δέ σιωπήν ή Σελήνη έπανέλαβε : Πάτερ. μ ή δυσαοες-ηοής εάν σοί μ ιλώ καί πάλιν. Δίς ήδη ό ά ρ χ ιτέκ τω ν ά π έστειλε ζη τώ ν φ ώ τα. Σιώπα! άνεφώνησεν ό "Έ λλην π λ ή τ τω ν διά τή ς πυγμής τή ν τράπεζαν. Καί τ ί ειν αύτός ό Π όντιος διά νά ζα λ ίζο μ α ι δ ι'α υ τό ν ; Είςεύρω ό τι ημείς είμεοα έξ εύγενοϋς οικογένειας" ά λ λ όμως ε'ινε ανάγκη νά κερδαίνωμεν τ ο ν άρτον μας. καί ήκουσα ένα τ ώ ν έρ να τώ ν λέ- γ ο ν τα, ό τι εάν δέν ΰπακούσ/,ς Οά σέ παυσουν. Κ αι τό τε τ ί νά γείνωμεν μέ τ ά μικρά ; Και ή μεν κόρη κατελήφοη ΰπό στενα γμ ώ ν, ό δε πατήρ άπεστρεψε τήν κεφαλήν.'ο Π όντιος, ά- ποφασίσας νά διακόψη τή ν σκηνήν τα ύ τη ν, ένε- φανίσοη καί χαιρέτισα; μ ε τά προσπεποιημένου σεοασμοΰ, τ ώ είπεν εύγενώς, ϊνα ευαρεστούμενος παραγγείλη νά φροντίσοισι περί το ύ φωτισμού, προσοείς ό τι τό ν παρεκάλει μ ε τά τ α ύ τ α νά το ν τιμ ή ση δείπνων μ ε τ αυτού. Ό Κεραυνός έμειδίασεν ευαρεστηθείς καί το ν ήκολούοησεν- ή δέ θυγάτηρ παοεσκευάσθη νά δια- νυκτερεύση μέχρι τή ς επανόδου το ύ πατρός τ η ς - δ ιό τι έγίνωσκεν ό τι τό βαρύ εκείνο καί παχύ σώ μ α, καί τ ο ι φαινόμενον υγιές, μόλις διά μιας κ λω στή ς συνεκρατείτο έν τ ή ζω ή, καί διά το ύ το δέν ήθελε νά κοιμηθή πριν τη ς έπανέλθη καί κοιμηθή. ή πρώ τον ό πατήρ Λαβούσα λοιπόν τ ά ενδύμ ατα τώ ν μικρών α δελφών τη ς καί έπιδιορθούσα α ύ τά ΰ π ελόγιζεκ α ί έσκ έπ τετο πώς νά κατορθω τή νά οίκονομηθή ή οικογένεια μέχρι τέλους τού μηνός διά τώ ν χρημ ά τω ν ά τινα ήδη τή ύπελείποντο. Καί κ α τά μέν τ ό διά στη μ α τή ς πρώτης ώρας μ ε τά τή ν άνα- χώρησιν το ύ πατρός τη ς είργάσθη ευκόλως καί διαρκώς, ά λ λ έπ ειτα τή ν κατέλαβε / ύπνος, καί ή εύμορφος κεφαλή τη ς έκλινε πρός τό στήθος- αίφνης άνυψοϋσα τήν κεφαλήν έλάμβανε τή ν βελόνην έν τά χ ει καί είργά ζετο έως ού πάλιν τά βλέφαρα τη ς έκλείοντο. Είδεν δνειρον ό τι κατέπεσε, καί τ ό δνειρον το ύ το τή ν έξύπνισε. Είδε πάλιν ό τι ό πατήρ τη ς τή έρριψε λίθον καί έξύπνισε πάλιν. Τό έλ.αιον το ύ λύχνου ή το έν τ ώ τελ,ειούσθα: καί όμως ό Κεραυνός δέν έπανήρχετο. Κατελήφθη τ ό τ ε υπό ανησυχίας, περιε/.αλύφθη διά παλαιού τίνος μανδύου,έπήρε τό φως,καί κατηυθύνθη πρός μα/ρόν διάδρομον συνδέοντα τή ν κατοικίαν το ύ έπ ισ τά το υ πρός τ ό κύριον σώμα το ύ οΐκοδομ.ήμ α τος καί ούτινος τ ά παράθυρα έβλεπον πρός έ- σωτερικήν τιν α αύλήν. Δ ιά τώ ν παραθύρο>ν δέ το ύ τω ν ή Σελήνη έβλ.επεν άλλα ά νο ίγ μ α τα φωτιζό μ ενα καί ήκουε κρότους πριόνων καί σφυρίων. Ή Σελήνη έβάδιζε διστά ζου σα, δ ιό τι έφοβείτό πως παρατηρούσα δεξιά καί αριστερά μή εύρη τό ν πατέρα τη ς έξηπλωμένον έν τιν ι γω νία. Διελ- θούσα τό ν διάδρομον είσήλθεν εις αίθουσαν πλήρη υλικού καί φωτιζόμενη / διά δάδων προσνο,ωμέ- νων έπί τώ ν κιόνων. Είδος τ ι ρόγχου βραγχώ - όους ήκούετο όπισθεν στοιβάόος σανίδων- ή νεάνις έςέβαλε κραυγήν, καί προσέδραμε πρός τό μέρος ένθα έκειτο εχων καί οίδαλέαν τή ν δψιν. ό π α χύ; Κεραυνός, μελανήν Ή κραυγή τή ς κόρης αφύπνισε / άνθρωπόν τιν α γλύ π τη ν,ό σ τις είχε / άποκοιμηθή πρό τή ς τραπέ- ζη ς τή ς εργασίας του, ώς έκείνη πρό τίνος εΐχεν άποκοιμηθή έπί το ύ έργου της. Ά νεγείρω ν ούτος τή ν κεφαλήν είδε τή ν κόρην μ α τα ίω ς σειούσαν τό ν "Ε λληνα, καί βλ.έπων τή ν αγωνίαν τη ς τή r ' λ» ' * Ζ '.γ. ζ ί ενυαρρυνων αυτήν. Ά φ ού ρέγχει δέν είνε νεκρός. Ο οίνο; τού αρχιτε ιτονος τά έκαμεν ό/,' αύτά. *Π Σελήνη, στρέψασα τή ν κεφαλήν έκπληκτος, διότι είσερχομένη δέν το ν είχε / ίδεϊ, είπε. Σύ είσαι, Πολυδεύκη ; Ώ ς βλέπ εις καί όλος είμαι εις τα ς προσ- τα / *; < υ. Τ ί θέλεις νά κάμω διά νά σέ βοηθήσω ; Ποέπει νά το ν φέρωμεν εις τή ν κλίνην του, είπεν ή κόρη δει/.νύουσα τό ν κατακείμενον κολοσσόν.,. Εάν εχης τέσσαρας ίππους εις τη ν διαθεσίν σου είνε δυνατόν. ΙΙά ν το τε δ ίδιος είσαι. Τ ί νά καμωμεν λοιπόν ; θ ά κρυόνη..,, το επανωφοριόν αου τον. Ά μ ε σύ ; θά παγώσης. Καλά! εγώ είμαι συνειθισμένος. Πήγαινε σύ νά κοιμηθή ς καί έγώ το ν προσέχω., Ή Σελήνη ήγέρθη. Κ α τά τή ν κίνησιν δε αυτής τα ύ τη ν δ μανδύας τη ς δι α νοίγετα ι, τ ό δε έοηβον α υ τή ; σώμα, περικεκλεισμένον _έν λευκή ποδήρει έσθήτι πολυπτύχω, έφαίνετο ω ς ισχνός τ ις κίων., Μή σαλεύσης! άνεφώνησεν ^ γλυ π τή ς. Πρός θ εώ ν, μή έγγίσης τή ν χείρα εις τ ό ν μανδύαν σου- αί π τυ χαί του είνε θαυμάσια.- όεν ειχον πρότυπον διά τό ά γα λμ α τ ή ς Ουρανίας μου, και τώ οα σύ Οά γείνης τό πρότυπόν μου. θελεις ; ^ Έ κείνη δέ, ούδέν άποκριθείσα, υπηκουσεν ευ- πειθώς,διότι η περίλυπος νεανις,ύπό τή ς «o r οχιάς άποσκληρυνθεΐσα, ήγάπα έν τ ώ βάθει τή ς καρ- δ ία ; τη ς τόν φαιδρόν έκείνον νεανίαν,ού ο. οφθαλμοί έλαμπον υπό μεγαλοφυΐας. Ί ΐ τ ο όέ υιός τή ς θυρωοού, τή ς άγαθής έκείνη; γυναικός τ ώ ν κυνα- ρίων "καί τ ώ ν άκανθυλλίδων. καί πολλά κις εν τή παιδική του ηλικία συνέπαιξε μ ε τά τώ ν τέκ νω ν τού έπιστάτου. Αί δάδες άπ έστελλον εις τ α υψηλά φατνώυ.ατα λάμψεις άμυδράς καί κινου- μένας,δ μεθύων έρρεγχεν έπί τ ώ ν συντετριμμένων πλακών έν τ ώ μέσω το ύ πηλού καί τ η ς γοφού, δ Πολυδεύκης μ ετεχ ειρ ίζετο τό ν προπλαστήρ* μ ετά τοσα ύ τη ς τα χ ύ τη το ς.ώ σ τε ή χειρ το υ εναρ- κούτο, ή δέ Σελήνη ή το λευκή υπό τή ς θείκς -?,ν κ α τέβ α λλε καί υπό το ύ κόπου, α λ λ ο χρόνο; παρήρχετο χωρίς μία π τυχή τού ενδυματό ς τ η ; νά κινηθή., Τέλος ή ώ χοότη ς τή ς νεανιδος εςεπκηςε τον καλλιτέχνην. % Μίαν ακόμη σ τιγμ ή ν καί Οα αναπαυ )ης. Σ εύχαοιστώ δ ιά τή ν εύγε /? προθυμίαν σου. "Έχει"δίκαιον η μήτηρ μου, Οά γείννις καλή σύζυγος. Δυνατόν νά ά π α τά σ α ι. γ 0 / ι, δχι! Ο νομάζεσαι Σελήνη, καί είσαι γλυκεία ως τό φώς τή ς σελήνης. Τά ονόματα έχουν καί τή ν σημασίαν τω ν. ' Ο αδελφός μου δ τυφλός ονομ ά ζεται 11- λιος, όπέλαβεν ή νεάν.ς μ ετά πικρίας. Ό Πολυδεύκης έσιώπησε. Χωρίς δέ καί αύτος νά έννοήση, ή παρατήοησις τή ς νεάνιόος αότη καί δ τοόπος δ ι ού έγένετο ή παρατήρησι; το ν δυσηοέστησαν. Έ γίνω σκ ε δέ τό ν χαλεπόν βίον τήο Σελήνης, έθαύμαζε τή ν γεννα ιό τη τα της, τ ω έφαίνετο εϋ /.ορφος, καί όμως αίφνης ησθανθ'ρ π α - γεοόν τ ι πράγμα διεισδύσαν μ ετα ξύ αυτου και έκείνης. Ύ π εχώ ρησεν ολίγον, Οέλων νά π α ρα τη - ρήση τό εργον του, καί έπανέλαβε τη ν εργασίαν έν άκρα σιγή., 'Η δέ νεάνις, βλέπουσα ό τι ο Πολυδεύκης ου- δέν άπεκρίνετο, τ ώ είπε πρώτον μέν μ ε τά τίνος ψυγρότητος, έπ ειτα δέ έξαπτομ ένη: Μέ πιστεύεις ό τα ν σέ λ έγω ό τι δυ /ατον νά ά π α τά σα ι, καί έχεις δίκαιον πιστεύω / με, δ ιό τι πάν ό τ ι κάμνω υπέ? τ ώ ν μικρών μας, ουτε ζτ ά γαθοτη τος τό κάμνω ούτε έκ στοργής Α λλα μόνον έπειδή έκληρονόμησα τή ν υπερηφάνειαν τού πατοός μου μοί είνε άφόρητον ο. αόελφοί και αί άδελφαί μου νά έξέρχω νται ρακένδυτοι και νά είξεύρωσιν οί άνθρωποι πόσον είμεθα π τω χοί. Από το ύ θανάτου τή ς μητρό; μου δεν ήσ )ανδ/ιν πλέον χ α ρ ά ν.ή καρδία μου είνε άόιαφορος, καί 6 φόβος" είνε τ ό μόνον αίσθημα όπε? εινε εις κατά σ τα σ ιν νά αισθάνεται. Πολύ φοβούμαι πολυ τ ά ς άσθενείας, δ ιό τι θέλεις πολά έςοόα, και δια το ύ το ποοσπαθώ νά είνε τ ά π α ιδία καλα εις τη ν υνίειάν τω ν. Δέν θέλω νά γείνω πλέον κακη παρ ό τ ι είυ.αι- ό τα ν πάσχωσιν έκεινα έγω λυπουμαι. Ά λ λ όμως ό τ ι καί ν κάμω υπέρ τ ω ν άλλων δέν μ εύφραίνει- τ ό πολύ πολύ ε λ α ττο υ τα ι ολι- νον ή άνησυχία μου. Μ έρωτάς( τ ί φοβούμαι ; Τά π άντα φοβούμαι, δ ιό τι προσμένω κακόν πάντ ο τε, ουδέποτε καλόν. Φοβούμαι ό τα ν κ τυπ ω σι τή ν θύοαν μας, δ ιό τι ίσως είνε δανειστής. Ο.α ν καθ δδόν στρέφωσι τούς οφθαλμούς τω ν προς τή ν Άοσινόην, φοβούμαι διά τ ό μέλλον της- τα ν δ πατήο υ.ου παρακούη εις τό ν ίατρον, _φο βούμαι μή δ θάνατός του μάς ρίψη εις τους,.εντε δοόϋ,ους. Τ ίπ ο τε δέν κάμνω με καρδίαν φαιό, τ ίπ ο τ ε! Έ ργα ζομ ένη ζη λεύω τ α ; -λοόσιας, τ α, όποιας υπ-ροετούσιν αί δούλαί τω ν. Ε π. υμου/ νά έχω χρήμ ατα διά νά κοιμώμαι τ ο ημισυ τη ς ήυ.έοας καί νά μή σαλεύω τό ν «δάκτυλον μου. ζω ή ' αου είνε άθλιότης καί πόνος. Κ αι εάν τυχόν έπέλθη μία ώρα κ αλλιτέρα, τόσον θαυν α ζω ω σ τε παρέρχεται πριν ή συνέλθω έκ τή ς έκπλήξεως αου καί τή ν χαρώ., Τ α ύ τα εΐπο ύσα έσιώπησε, και επεκρατησ«.ν. Οις σιγή έν τ ή εύρεία έκείνη π ο λ ύ στη λ η αιθούση, διακοπτόμενη έκ δια λειμ μ ά τω ν υπο τη ς όυσκ/- λου α ν α π ν ο ή ς τ ο ύ κοιμωμενου. Π «υ χ ρ ίτλ. άπέδειξεν δ Πολυδεύκης έπ ετείνετο, μ ατη ν <δε - ζή τε ι ούτος έ /θαρ?υντ. /,όν τινα _>ογον. Ε ν ώ δέ έσκαπτε μ ετά προσοχκς υπ.ιοκ/.... πτυχήν τινα τού άγά λμ α τός του. ^ τή παρακείμενη αιθούση,ώς σημείο / ο τι ήλθε ν-ο - Η

5 152 Ε Σ Τ ΙΑ Ε Σ Τ Ι Α 153 στίφος εργατών. Ό Πολυδεύκης άνεγείρας τη ν κεφαλήν είδεν έξαφανιζόμενον τ ό πρότυπόν του. Ή λευκή εσθής τή ς Σελήνης έξηφ ανίζετο τα χέω ς κ α τά μήκος το υ διαδρόμου, καί ό ξηρός ψόφος τ ω ν ξυλίνων σανδαλίων τη ς ή λα ττοΰ το. Ό καλλιτέχνη ς επανήλθε βραδεϊ βήμα τ ι προ τή ς τρ α - π έζης του, αλλά δεν άνέλαβε τ ά εργαλεία του. Ε'-χε τό ν νουν του εις τή ν ώχραν εκείνην νεάνι- δ α, ή ; ή ψυχή άπεναρκώοη καί άπεμαοάνθη, καί ό μ.ανδύας τη ς σχημ ά τιζε τοσού τόν θαυμασίας πτυχάς. Γ Ό Αδριανός άνευ τινός δυσκολίας συνήνεσε νά βραδύνη τή ν άφιξίν του, καί αί άρχαΐ τ ή ς πό- λεως π α ντι σθένει προσεπάθουν νά παρασκευάσωσιν υποδοχήν ενθουσιώδη, ό τε αΰτοκρατοοικόν ά γ γ ελ μ α συνετάραξε τό ν έπαρχου. Έπήλθεν' ορε- ίςις εις το ν Καισαρα να επισκεφθή άγν&>στος τή ν Αλεξάνδρειαν, και έμήνυσεν εις τό ν Τ ιτια νον ότι μ ε τ ου πολύ έμελλε νά άποβιβασθή εις Λ ο- χ ία ν ' έν τελεί ύέ τή ς επιστολής παρήγγελλεν ct.'jrjτ'/ιθ(ος να jy.vj χ-ο»,νολογ/,σ*/) τίττο τε. Μόνος δέ ό ά ο χ ιτέκ τω ν Πόντιος έυ.αοεν, ώς εικός, τό άπόορητον, καί αυτός εισήγαγεν εις τά ανάκτορα τό ν ρο>μαΐον α ρχιτέκ τονα Κλαϋδιον Οπό το ι- οϋ τον όνομά ή'ίελεν ό αΰτοκράτωρ νά έμφα- νισθή επί του παρόντος, καθ ήν στιγμ.ήν οι εργα τα ι εσπευδον νά κενώσωσι δωυ.άτιόν τι, άποκομίζοντες ές αυτού τ ά εργαλεία καί τά διάφορα υλικά,καί μ ετακ ομ ίζοντες διάφορα έπιπλα. Ινα Λε τις έλθή εις τό δω μ άτιόν τού το, κείμενον έν τή όυτικ ή π τέρυγι το ύ οικοδομήματος, ώφειλε νά διέλθή τή ν αίθουσαν έν f, ό Πολυδεύκης είχεν ιδρύσει τ ό έργαστήριόν του. Ό Ά δ ρ ια - νός εσ τη ενώπιον το ύ νεαρού κ αλλιτέχνου, τό ν έθεώρησεν ώραν τιν ά εργαζόμενον,καί τώ έλάλησε φιλοφρόνως διά λ ό γω ν δ ηλοόν τω ν ό τι δέν η τό τις αδαής. Είσήλθεν έπ ειτα εις τ ά α τελή έ τ ι δ ώ μ α τά του, εύρε τά π ά ντα καλώς έχοντα, καί ήρώτησε μ.όνον, εαν η το καλη η κλίνη τού Αντινόου. Δέν έλαβον δέ καιρόν νά τ ώ παρασ ευάσωσι δείπνου, και τ ώ έφάνη νόστιμου νά φάγη τ ά πε-.ισσεύ- μ α τα το ύ δείπνου το ύ Ποντίου. μεθ 8 ένεκαοιδρυοη έν τ ω εργαστηρίω τού Πολυδεύκους, ένθα διεσκέδαζε π λ ά ττω ν γυναικείαν τιν ά κεφαλήν. Ό τ ε δ ' επανήλθε ; εις τ ό δω μ ά τιόν του ή το ήδη νύξ. Έ ν ώ δέ τα ύ τα συνέβαινον έν τή δυτική π τ έ ρυγι, η περίλυπος Σελήνη περιεστρέφετο έν τή στρωμνή τη ς, αδυνατούσα νά άποκοιυ.ηθή' διότι νέαι μέριμναί τη ν είχον κ α τα λά β ει Ό Κεραυνός διενοήθη νά μετάσχη, καί ή Αρσινόη τή ς συνοδείας ή τις είχε παρασκευασθή πρός υποδοχήν το ύ αυ- "Ο'-'-Ρζ-γ0?0?' "ΰ δε φιλάρεσκου κοράσιον ασμένως ά τε ύ ες α το την ιόεαν τα ύ τη ν, καί τ ά χρέη τή ς οικογένειας εμελλον νά αυζηθώσι κ α τά τή ν τ ι μήν πολυμελούς ενδυμασίας,παραγγελθείσης έπίτη δ ες χάριν τή ς περιστάσεως τα ό τη ς. Καί ή μέν Σελήνη ά,τε <ειξε τ ό παράλογον τή ς τοια ύ τη ς δαπάνης, άλλ ή Αρσινόη δυσαρεστηθεΐσα έκοιμ ά το ήδη έν ειρήνη, έν ώ ή Σελήνη άνεπόλει καθ έαυτήν π ά ντα τά ταράσσοντα τή ν ψυχήν τη ς. καί έξερεθίζοντα Μ ετά πολλής δέ ευχαριστήσει»; είδεν έπανεο- χομένην τή ν ημέραν. ΈγεοΟεΐσα δέ ελαβεν υδρίαν διά τή ς μιας χειρός καί λύχνον διά τής Ιτέεα ς, καί έπορεόθη νά λάβα, υίω ρ έκ τής κρήνης ήν έξα ι- ρέτως ό πατήρ α υ τή ; ήγάπα. Διερχομένη δέ τό ν διάδρομον παρετήρησεν ό τι τά. π ά ντα δέν ήσαν ως καί κ α τά τά ς άλλας ημέρας, καί διενοήθη ό τι έκεΐ βεβαίως θά κατέλυσεν ό νεω στί έλθών ρωμαίος α ρ χ ιτέκ τω ν, δ Γ 8ν τή ν προτεραίαν τ ή είχον ζη τή σει άλας. Ή σκέψις α υ τη τή ν έφόβισε,' καί ανύψωσε ιό ν λύχνον ΐνα κάλλιον παρατηρήση πέριξ αυτής. Αίφνης ήκούσθη γρυλλισμό; καί ή Σελήνη παρετήρησεν έξηπλωμένον ποό τιν ο ; θύρας καί ανυψωμένου επί τώ ν προσθίων -ο δ ώ ν ζώ όν τ ι τεο α - τώ δες, όμοιάζον πρός μεγαλογραφίαν κυνός υ λακή φοβερά άντήχησεν, ά λμ α τά τιν α τα χ έα ή- κούσθησαν έπί το ύ έδάφους καί τεράστιος όγκος έπεπεσενεπ αυτής. Ί Ι Σελήνη κατεκυλίσθη κ α τά γής.έκβάλλουσα κραυγήν σπαρακτικήνδούλός τις εσπευσε πρός τό ν διάδρομον ξιφήρης έν ω ό Ά ν - τινοος προσεπάθει νά άπομακρύνη τό ν μ.ολοσσόν. Ai θολαί λάμψεις τής αύγής έπ ιπ τον έπί τού λεπτοφυούς προσώπου τή ς Σελήνης λιποουμημέ- νης. Ο Αντινοο,-,κλίνας τ ό γόνυ ενώπιον αυτής, έςητασεν έλαφρά τους γυμνούς βραχίονας τη ς καί άνεζήτησεν έπί -,ής λευκής έσθήτός τη ς ίχνη αίμ α τος' αλλ οΰδέν εύρε, δ ιό τι ό κύων δέν έλαβε καιρόν νά πληγοίση τή ν νεάνιδα. Άνήγειρεν ό Ά ντίνο ο ς τή ν ώχραν κεφαλήν, έξ ης έκρέματο μακρά μ ετα ξώ δη ς κόμη, έστειλ ε τό ν δούλου νά φεοη υόο>ρ καί ά λ α τά τινα. καί έθεώρει μ ετά πα- ραΰόςου συγκινήσεως τους κανονικούς εκείνους χαρακτήρας ταρασσομένους υπό οδυνηρών φρικιάσεων. Α υτός όε.ο εύνοούμενος το ύ αύτοκράτοοος τώ ν 'Ρωμαίων, ό κεκορεσμένος θωπειών, ήσθάνετο ευφροσύνην άρρητον παρέχιον ούτου μικράν τινα βοήθειαν εις άνθρωπον ά γνω στον,ό στις δέν έμ ελλε νά άποτίστι τή ν χάριν διά δουλικών διαβεβαιώσεων. Έ 'ύ π να, έλεγε βρέχων τό μ έτω π ον τή ς Σελήνης διά τού υδατος όπερ έκόμισεν ό δούλος καί Οέτων υπό τή ν ρίνα τη ς φιαλίδιον. Α λ λ αίφνης παρετήρησεν ό τι ό πέπλος τη ς είχε κατασπαραχθή ΰπό το ύ κυνός. ώ σ τε ό ώμος αυτής εφαίνετο γυμ.νός. Έρυθριάσας ανύψωσε τά ς πτυχας τού πέπλου μέχρι τού τραχήλου της. Έ ξύπ να λοιπόν, έφώνησε μ ε τ αγωνίας. Τά αχροα χείλη διεστάλησαν,' άποκαλύψαντα (Λπλήν σειράν λ ευ κ ότα τω ν μικρών έδ ό ντω ν καί εφυτά τω ν, τά βλέφαρα άνυψώθησαν βραδέως,καί ή Σελήνη έκινήθη Ινα άνεγερθή. Έ ν ω δέ ό Ά ν τίνοος έκυπτε νά τή ν βοηθήση. ή Σελήνη περιέβαλε διά τώ ν βραχιόνων τη ς τό ν τράχηλόν του νακράζουσα. - Βοήθειαν! Πολυδεύκη! βοήθειαν! ό σκύλο; μ αρπαξε. Καί οί βραχίονες έλύθησαν. καί ή νεάνις επεσε πάλιν έπί τού έδάφους. Φέρουσα δέ τά ς χειρας ποός τούς κροτάφου; ανοίγει τούς οφθαλμούς καί φρικιώσα βλέπει τό ν ενώπιον αυτής νέον. ' Τ ίς είσαι ; τό ν ήρώτησε χαμηλή τή φωνή. Εκείνος δέ άνεγερθείς ΰπεβοήθησεν αυτήν προσπαθούσαν νά έγερθή, καί είπε : Δεδοξασμένον τώ ν Θεών τό όνομα διότι αναπνέεις! Ό κύων μας σέ κατέρριψε, καί έχει φοβερούς όδόντας. *Η Σελήνη διά μιας άνηγέρθη. Αισθάνεσαι πουθενά πόνον ; τή ν ήρώτησεν ό νέος μ ε τ ανησυχίας. Ναι. άπεκρίθη υποκώφως. Σ 'ε δ ά γ κ α σ ε ; Δέν πιστεύω. Δός μοι τή ν πόρπην εκείνην, έπεσεν έκ τού πέπλου μου. Ό Ά ντίν ο ο ς σπεύσα; ύπήκουσεν, εκείνη δε καρφόνουσα τό ένδυμά της ήρώτησεν αυθις : Τ ί; είσαι ; Πώς ό κύων ούτος εύρέθη εις τ ά ανάκτορά μας ; Ό κύων ούτος... είνε ίδικό; μ α ς...*ιιλ - θομεν χθές τή ν νύκτα, καί ο Πόντιος μάς... Είσαι τού ρωμαίου άρχιτέκτονος ; Ν αί, καί σύ τίς ε ίσ α ι; Ή κόρη τού Κεραυνού,τού επ ισ τά το υ τω ν ανακτόρων. Καί τ ίς είνε ό Πολυδεύκης τό ν όποιον έ- κάλεις εις βοήθειαν σου ; Δ ιά τ ί ερω τάς ; Ό Ά ν τ ίν ο ο ς έρυθριών καί τετα ραγμ ένος άπε- κρίθη ; f Δ ιό τι έφοβήθην ο τε άνεφώνησες τόσον δυνα τά : Πολυδεύκη! "Ο τα ν οέ;η τις εϊς ξένην οικίαν κακούς σκύλους, έπανέλαβε ζωηρώς, τού ; όένει. Σε π α - ρακαλόι νά τό ν προσέχη;' διό τι άπ έδώ διέρχοντα ι τ ά π α ιδιά ό τα ν έξέρχω ντα ι ει; περίπατον. Σ ευχαριστώ διά τή ν συνδρομήν σου. Και η υύρια Η 0'- Ή υδρία εκ ειτο κ α τά νής, συντετριμμένη ει; μυρία τεμ άχια, άτινα ή Σελήνη ίδούσα /.ατελήφθη ΰπό σφοδρών λυγμ ώ ν, ού δόλω ; όμως όακρυσασα. «ΙΙά γ ε ι καί αυτή! άνεφώνησεν όργίλως, καί στρέψασα τ ά ν ώ τα πρό; τό ν Ά ντίνο ο ν. κα- τηυθύνθη μ ετά σπουδής καί χωλαινούσα το ν αριστερόν πόδα πρός τή ν κατοικ ία ν το ύ π ζτρ ό ; της. Ό νέο; Βιθυνός τή ν έθεώρει άπερχον.ένην ΰπό τ ά ; μακρά; στοάς. Τ ώ έπήρχετο σφοδρά επιθυμία νά δράμη κ α τόπ ιν τη ς, νά τή εϊπη ο τ ι ο κύων δέν ή το Ιδικό; του, καί ό τι πολύ ελυπηθη Τ Ο Μ Ο Σ Ι Α -» διά τή ν συντριφθεΐσαν υδρίαν' αλλά δέν έτολμ α. Τέλος επανήλθε β ή μ α τι βραδεί εις τό δω μ άτιόν του, κατεκλίθη καί έκοιμήθη ύπνον βαθύν μέχρι τή ς σ τιγ μ ή ς καθ' ήν ή φωνή το ύ κυρίου του τό ν έξήγειρεν έκ τή ς κλίνης. Ή Σελήνη μόλις είδε τό ν νέον, ά λ λ ω ς τε δέ καί ή συμφορά τή ς υδρίας τόσον τή ν είχε τα ρ ά - ξει,ώ σ τε δέν ήδύνατο νά συλλογισθή άλλο τίπ ο τε. Ησθάνετο δ ιό τι δ έαυτήν κ α τασυντετριμ μ ένην' πλήν τή ς συνθλάσεως το ύ αριστερού πο- δός, είχε τραυμ.ατισθή καί κ α τα τό ν αυχένα, ες ού έρρεεν ήδη τό αίμα, κρατηθέν κ α τ άρχάς ΰπό τή ς πυκνής κόμης. Εισελθούσα εις τήν κατοικίαν εύρε τόν π α τέρα τη ς όρθιον, όστις, ά γα να κ τώ ν δ ιό τι δέν έφερε τα χ έω ς ύδωρ. ΰπεδέξατο αυτήν δ ι έπιπλήξεων. Έ ιε ίν η δέ καθίσασα έπί τίνος καθίσματος έκλαιεν, ούδέν λέγουσα. Τί έχεις ; τήν ήρώτησεν ό Κεραυνός. Έθραύσθ ή υδρία μου. Έ π ρ επ ε νά προσεχής. Π ά ν το τε παραπονεΐ- σαι ό τι δέν έχεις χρήμ ατα, καί όμως θραύεις πο- I λύ τιμ α πράγματα! Έ π εσα κ ά τω, είπε σπογγίζουσα τούς 5- ί φθαλμούς. Έπεσες κ ά τω ; καί τίς σ' έρριψε ; Ό σκύλος το ύ ρωμαίου αρχιτέκτονα;, εις τό ν όποιον έδώκαμεν τό άλας. Έ δ ώ έκοιμήθη ά- πόψε.,,, Κ αί άφίνει λυμένα τ ά σκυλιά του να φαγουν τ ά τέκ να μου ; άνεφώνησεν ό παχύς Έ λ - λην,περιστρέφων μανιώδης τούς οφθαλμούς. Μή- πως σ εδάγκασε ; _ Ο χι, όχι, ά λλά μ έρριψε κ α τά γής καί ' επεσεν επάνω μου. Είχε κ ά τ ι όδόντας.... νω! φ ρ ίττω ακόμη. ' Καί έπανέλαβε το ύ ; κλαυθμούς. Ό όέ Κεραυ- νός βλάσφημων έξεκρέμασεν άπό το ύ τοίχου κ ί τρινου κάλυμμα. ν,,, Ο υτιδανέ, άχρεϊε! ΰπετονθόρι,ε- Ε γω να σέ υ.άθο» νά φέρεσαι. Ά χρεϊε! 'Π Σελήνη κατενόησεν ό τι κακώς έπραφεν έρε- Οίσασα αυτόν καί προσεπάθει νά τό ν καταπρα'υνή. Ά λ λ έκετνο; δέν ήθελε νά τή ν άκούσνμ καί δια φωνής βροντώδους έκάλεσε τή ν Άρσινόην, η τις I παρευθύς έπεφάνη. _ ^ Έ λ α νά δίορθώστ,ς τή ν κόμην μου, τή ει- πεν ό Κεραυνός διά τ ή ; αύτής^ άπειλητικής φωυήε, καί έξήλθεν ώς ηθοποιός ΰποψιθυριζων. Ουτιδανέ, άχρεϊε! νά σέ μάθω εγώ να φ,- οεσαι. Λ' Ί Ι Σελήνη έπορεύετο καθ έκάστην εις έργαστήριόν τι, καί είργάζετο.ώ ρα ς τινά ς εις τή ν κατασκευήν τού παπύρου, "να έξοικονομή τουλά χισ το ν τό ν άρτον τή ς οικογένειας' άλλ έν αγνοια τού πατρός τη ς, ου ή υπερηφάνεια δέν θά ήνεί- 20

6 15 4 Ε Σ Τ I Α χ ετο κ α τ ούδένα τρόπον τή ν το ια ύ τη ν τα π ε ί- νωσιν. "Η δη δ ε ήτοίμ.άζετο νά πορευθή έργον τη ς, αλλά εις τό ό αστράγαλος εξογκωθείς ήτο έρεθισμένος καί τή ν εττόνει' είχε δε σφοδραν κεφ αλαλγία ν. Ο ύτω ς έχουσα λοιπόν έξεκίνησε μ ετά προσώπου υπό τώ ν πόνων μέλλουσα νά διανύστι ί - ρ.ισείας ώρας πορείαν. Καί συνήθως μέν καθ δ Ιόν οΐ πάντες έστρεφον καί τήν πσρετήρουν άλλα σήμερον μόνον οί τ ω ν άγυιών παίδες ποοσείχον εις αυτήν γελώ ντες όιά τό χω λαΐνον βήμά τη ς καί; τή ν παρηκολούθουν χλευάζοντες. "Ε νεκα τή ς πορείας έδεινώθη τοϋ ποδός τ η ; ή κ α τά σ τα σις. Καί κ α τά πρώτον μεν ή να γκ ά ζετο πολλάκις νά ΐσ τ α τ α ι πρός άνακούφισιν, έπ ειτα δε καί νά κάθηται επί τή ς φλοιάς τω ν θυρών, καί τέλος κ α τή ντη σε νά προχωρή έκβάλλουσα καί στεναγμ όν καθ έκαστον βήμα. Άμηχανοϋσα καί καταβεβλημένη άπέβλεπε πρός τοός άπησχολη- μένους δια β ά τα ς, πρός τοός ά μ α ζη λά τα ς, ά λλ' οΰδείς προσεϊχεν εις αύτήν. "Ο τε δέ έ πόνος καθ ίσ τα το δλως αφόρητος, κύπτουσα έθλιβε τον α στράγα λόν τη ς καί ή πίεσις αυτή παράγουσα νέον δριμόν πόνον έξήλειφεν ολίγον τή ν αϊσθησιν το ϋ προτέρου. Έλθοΰσα δε πλησίον το ϋ εργαστηρίου συνήντησε γνώριμον μικράν έργά τιδ α μα- Οητευομένην, καί τή ν παρεκάλεσε νά τή ν άφήσνι νά στηριχθή έπί τοϋ ώμου της, α λλά τ ό κορά- σιον είπεν δ τ ι β ιά ζετα ι πολύ καί έξηκολούθησεν το ν δρόμον του. Ί Ι Σελήνη στενά ξα σ α ήρώτησεν εκυτήν δ ια τί τά μ α έ.τρεπεν αυτή νά πάσχα; πάντ ο τ ε χάοιν τ ώ ν άλλων, έν φ οί άλλοι περί εαυτώ ν καί μόνων εφρόντιζον ; Συχνάκις τή έπανήρχετο ή έννοια αυτη. ΓΙολύ δέ δυσκολον ήθελεν είναι νά εϊπη τις τίνος ένεκα έπασχε μάλλον ή Σελήνη κ α τά τή ν ώραν τα ό τη ν, ένεκα τή ς άθλιότητος τώ ν οικείων της, ένεκα τώ ν πληγών τη ς ή ένεκα το ϋ τραυματισμ,οϋ τή ς νέας καρδίας τη ς. "Ο τε δ έφθασεν εις τή ν θύραν το ϋ εργαστηρίου ήσθάνθη δ τι τή ν κατελάμ βανε δεινή σκοτοδίνη. Κ χ τέπ ε- σεν έπ! τίνος καθίσματος ψιθυρίζουσα : Δεν είμπορώ πλέον νά προχωρήσω. Έ ρ γ ά τα ι τινές συνηθροίσθησαν πέριξ αυτής ε νός δ ' α υ τώ ν ποοτείναντος νά τή ν μετα/.ομίσωσιν έκεϊοεν, ο κ τώ ρωμαλέοι βραχίονες άνήγε.ραν τ ό κάθισμα καί τό έλαφρόν αύτοϋ φορτίον, καί τ ό έφερον εις τό ν συνήθη τόπ ον ένθα εΐργά ζετο ή Σελήνη. Π χσκι δε αί ν τ?, αιθούση καοήυ.εναι γυναίκες άνήγειραν τά ς κεφαλάς τω ν. Οί έργάται άπέθεσαν τή ν Σελήνην εις τή ν συνήθη αυτής Οε- σιν πρό τή ς τρκπέζης έφ ής εΐργά ζετο μ ετά εί- κοσάόος γυναικών συγκολλώσκ τ ά φύλλα τοϋ παπύρου. Ό τετραυματισμ.ένος αυγήν τή ς νεάνιόος ήρςα το ήδη ερεθιζόμενος. Ιν,αίτοιδέή Σελήνη ήσθάνετο εαυτήν εις άκρον δυστυχή, ούχ ή ττο ν ή ΰ- περιφάνεια τή ν ή νά γκ α ζε νά όπομένη καί προσε- πάθει νά έκτελέσρ τή ν εργασίαν τη ς χωρίς ν ά- ποδείξη τίπ ο τε. Αλλά μ.ετά τιν α ώραν πάρεσήρησεν δ τι ή παρακαθημένη, γυνή γλ υ κ υ τά τη καί ήσυχος γνω σ τή εν τ ώ έργαστηρίω διά τοϋ ονόμ ατος «ή χήρα Ά ν ν α» λαυ.βάνουσα τ ά φύλλα τή ς Σελήνης τ ά έκόλλα αυτή. Ή δέ Σελήνη υ- ψοϋσα τούς ώμου; είπ ε "Επαρέ τ α ελεύθερα καί κόλλα τ α σύ' θά αύξησή τό ήμερονύκτιόν σου εγώ σήμ.ερον δέν είμαι διά τίπ ο τε. Διά σε τ ά κολλώ, κόρη μου, υπέλαβεν ή χήρα. Βλέπω δ τι είσαι ασθενής καί δεν θέλω νά σοϋ σφετερισθώ τό ν μ.ισθόν σου. Λοιπόν φαίνομαι π τ ω χ ή ; ήρώτησε μ ε τά τ ί νος τραχύτη τας ή Σελήνη. Π αντάπασι, κόρη μου' φαίνεσαι δ τι είσαι κόρη καλής οικογένειας' ά λλά μή με στερής τή ν εΰχαρίστησιν νά σου κάμω τή ν μικράν α ύ τή ν έκ- δούλευσιν, μου. άφ ού έτελείω σα ε γ ώ τή ν εργασίαν Ή Σελήνη εταπείνωσε το ύ ; οφθαλμούς καί έψιθύρισεν ευχαριστίαν τινά. Ησθάνετο ψϋχο; καί πυρετόν' έκάθητο δέ καταβεβλημένη καί τ ε τ α - ραγμένη. Ή χήρα "Αννα ά π έστειλε τή ν αδελφήν τη ς, ραχιτικόν κοράσιον νομαζόμενον Μαρίαν καί α είπ οτε μ.ειδιών, νά προσκαλέσρ τό ν ιατρόν το ϋ εργαστηρίου, δστις πάραυτα έλθών έπεσκέ- φθη τή ν ασθενή καί προσέταξε νά τη ν Οέσωσιν έπί φορείου καί νά τη ν μεταφέρωσιν εις τ ό μ.άλ- λον πλησιέστερον μ.έρος. Ά λ λ ή Σελήνη ουδόλως συννισθάνετο τ ί συνέβαινε π ειί α υ τή ν' ένόησε δ έ μόνον δ τι διήρχοντο κήπόν τιν α μέγαν καί αίφνης ευρέθη καί σκότος βαθύ. Ή χήρα "Αννα τή ν μετέφερεν εις τή ν οικίαν τη ς κειμένην εκατο σ τό ν περίπου βημάτων μ.ακράν τοϋ ερ γα στη ρίου, παρά τή ν παραλίαν' έν ω έβοήθει τό ν ιατρόν δστις έπέθετε έπιδέσμους, ή μικρά ραχιτικ ή έτρεχεν ϊνα άναγγείλη τ ό πράγμα εις τή ν οικογένειαν τή ς άσθενοϋς. Μ ετά δέ τινα ς ώρας ή Σελήνη άνακουφισθετσχ ήδη καί ήσυχάσασχ έβλεπεν έρχομένην τήν αδελφήν τη ς Άρσινόην έχουσαν τή ν οψιν ώ ς τ ό όόδον καί ακτινοβολούσαν. Ω Σελήνη, άνεφώνησεν εισερχόμενη, άν ήξευρες πόσον είμαι ευτυχή;! Πώς είσαι; Ή δψις σου είνε αξιόλογος, ά. είμαι πολύ ευχαριστημένη! "Εχεις μέρος εις τή ν συνοδείαν ; Ν αί. Καί έπ ειτα τώ ρα εΐμεθα πλούσιοι! Ό πατήρ έπώλησε δύο έκ τ ώ ν πολυτίμων κοσμ η μ ά τω ν το υ α ν τί εξ χιλιάδω ν δραχμών. Καί θά πάρω μίαν στο λ ή ν... "Ακούε νά σοϋ διηγηθώ τή ν στολή ν μου. Ό πατήρ έξήλοε νά άγοράσρ ένα δοϋλον. Ά λ λ ά καί έ γ ώ δεν είξεύρω πόθεν ν άρχινήσω. Είμαι κατακουρασμένη καί δμοις είμ- πορώ νά χορεύω εως αΰριον. Από τή ν χαράν μου Οά μου φύγη ό νοϋς. Σύ δεν είξεύρεις Σελήνη μ.ου, τ ί αισθάνεται ό έρωτοκτυπημένος. ΙΙολυδεύκην καί μ. αγαπ ά! Α γ α π ώ το ν Ε Σ Τ ΙΑ Τό αίμα έξέλιπεν από τώ ν παρειών τή ς Σελήνη; και " ώ ν ωχρών χειλέων τη ς κ α τεπ ι- π τον ελαφρά αί λέξεις α υ τα ι : *. Ό Πολυδεύκης ό γλύ π τη ς ; Ν αί, καλέ, ό Πολυδεύκης μας. Ά ν ο ιξ ε τ ώ ρα τα ύ τίά σου καί κάμε τ α τό σα νάκούσνις πώς συνέβη τ ό πράγμα. Τώρα δά έν ω ήρχόμην νά σε ΐδώ ήλθε μ αζί μου καί μ. είπεν δ τι μ. αγαπά. Καί τώρα, Σελήνη μου, πρέπει νά με βοηθηση,ς νά καταφέρωμ.εν τό ν π α τέρα νά ειπή τ ό ναι και Οά το είπή έπί τέλους,διότι έ Πολυδεύκης ετνε με γας καλλιτέχνης, άλλά οί γονείς του είνε άνθρωποι πρόστυχοι, καί είξεύρεις, ό π α τή ρ... Καλε, «ώ ς είσαι τόσον χλωμή, Σελήνη μου ; Δέν είνε τίπ ο τε ' τόν πόδα μου πονώ ολίγον. Λ έγε μου λοιπόν. Ή ρχόμην λοιπόν εδώ καί έστηριζόμ ην εις τό ν βραχίονά του. Καί νά είξευρες, Σεληνη μου, τ ι εύχάριστον δπου είνε! Α λλά, σύ, άδελφη μου,δεν είμπορεί; νά φαντασθής αύτά τά π ρ ά γμ α τα L. Ά λ λ ά τ ί έχει:; υποφέρεις ; Oí οφθαλμοί σου εινε δακρυσμ.ένοι. Σ ενοχλώ ; Ί Ι χήρα Ά ν ν α λέγει δ τι δέν πρέπει νά σ όμ,ιλοϋν. Καλέ, λέγε, λέγε. Ή Α ρσινόη ύπακούσασα μ ετά χαράς όιηγεΐτο χωρίς νά λησμ.ονήση τ ι δυνάμενον νά σπαράςη και νά έρεθίση τή ν πληγήν τής δυσμοίρου. Παρασυ- ρομένηδέ υπό τώ ν ή δέων άναμνήσεων περιέγραψε τό* μέρος τή ς όδοϋ ένθα πρώτον τ ή είπεν ο Πολυδεύκης «σ α γ α π ώ» τ ό σύνδενδρον μέρος τοϋ δηυ.οσίου κήπου ένθα τ ή έκλεψεν ν φίλημα, την πομπήν ήν συνήντησαν καί -αρηκολούθησαν δια - σκεδάζοντες. Μεθύουσα δέ Οπό τώ ν ιύιων λόγω ν έλάλει, πιστεύουσα δ τι τή ν διήγησίν τη ς έθεό.οει ή άδελφή τ η ; ώ ; ηλιακήν α κ τίνα μ ε τά νύ κ τα (οφεοάν. Ά π ό το ϋ ΓΙολυδεύκους μ.ετέβη εις το ν περί τή ς ένδυμ.ασίας λόγον, εις τά ς έςακισχιλιας Ίραχ- μ.άς, εί: τό ν δοϋλ.ον 3ν έμελλε να απόκτηση, και εί; τά ς άμαξας δ ι ω ν έν τ ώ μ έλλοντι έμ.ελλε νά περιδιαβάζη. Ή ' Σελήνη μέχρι μέν τή ς σ τιγ μ ή ς τα ύ τη ς ήκουε μ ετά σιωπής τόν δέ τρόμον τώ ν χ ε ι λ ών τη ς άπέδιδεν ή Αρσινόη εις τό ν πυρετόν' άλλ δ τε δμως τή ν ήκουσε λέγουσαν περί τώ ν αμαξών, τήν διέκοψε μ ετά ξηροϋ γέλ ω το ς κ α ι : Λυτό είνε! είπε, θά σε κυλίουν αί άμαξαι εως δτου έλθη ή ημέρα νά κυλιέσαι εις τους όρο- μους άστεγος καί ά σιτος. Εις τό κακόν πηγαίνει π ά ν το τε ό νοϋς σου. Σέ λέγω λοιπόν δ τι τ ά πράγμ ατα θά βελτιωθούν. Καί ή μέν Σελήνη ανύψωσε τους ώμους, η δε Αρσινόη ήγέρθη. Π ά ντο τε μοϋ φαρμακεύεις τή ν χαράν μ ου, είπεν έπ ι-λ ή ττο υ σ α τή ν αδελφήν τη ς. Κ αί ε γ ώ ηλθχ μέ τόσην χαράν νά σου διηγηθώ τήν ευτυχίαν μου. Ά μ μ ή ξένη άν ή το ήθελεν ευ- χαριστηθή' καί σύ, άδελφή μου, μένεις ψυχ?κ ω ; 155 λίθος. Δέν λέγεις τίπ ο τε. Ά'ψόνεις τούς ώμους. Τ ί λοιπόν σοϋ έκαμα, άόελφή μ.ου ; Καί ή μέν Σελήνη άποβλέψασα πρός αύτήν μ ετά τίνος φρίκης έψιθύρισε : > Λεν είμπορώ νά ευχαριστηθώ, υποφέρω πολυ. Ί Ι δέ Αρσινόη συγκινηθεΐσα προσέκλινεν ένα τή ν άσπασθή, ά λ λ ή Σελήνη τή ν απώθησε λέ- γουσα : Ά φ ε ς με. Π ήγαινε. Δέν είμπορώ πλέον να υποφέρω. Κ αί έστράφη πρός τό ν τοίχον. Ή άδελφη της προσεπάθησεν έ τι νά τη ν θωπεύση, ά λ λ εκείνη τή ν απώθησε, καί διά φωνής τραχείας : ^ Πήγαινε λοιπόν, είπε, καί με Οανατονεις. Ί Ι δέ Αρσινόη, έοοήνει' καί το ι δέ Εχουσα πολλά ε λ α ττώ μ α τα, ά λ λ δμως εϊχεν αγαθήν καρδίαν καί ούδέποτε ήθελε νά πικραίν? τους άλλους. Χ ωρίς δέ λ έξιν νά εϊπη, έξήλθε. Τήν δ εσπέραν τή ς αυτής ημέρας ό Αντινοος έπ λα νά το κ α τά τή ν παραλίαν «μ η χ α νώ ν καί π λ ή ττω ν. Δίς δέ άναζητηθείς υπό τοϋ κυρίου το υ δέν ευρέθη έ κ εΐ'μ ετά το σ α ύ τη ; δέ αδιαφορίας ήκουσε τή ν έπιτίμησιν το ϋ Άδριανοϋ, ώ σ τε βλέμμα δυσαρέσκειας* έλαμψεν έν τ ώ όφθαλμφ τοϋ Καίσαρος. Ά π ό τή ς πρωίας ήδη ό ευνοούμενος δέν ήδύνατο νά άποσπάσγ τό ν νουν το υ άπό τή ς νεάνιδος τή ς υδρίας. ΓΙαοά τ ώ ν δούλων ειχε μάθει δλην τή ν ιστορίαν τη ς καί περίπατω ν ειχ& περιέλθει τή ν οικίαν τή ς χ ή? *ί Ά ννα ς χωφ -ς να το έχει προαποφασίσει, Τά παράθυρα ήσαν κλει- Γ, - α. καί ούδέ τ ό ελάχιστο / φως διεφαίνετο ύια τώ ν φύλλων. Ό νέος προσήλθεν εις τή ν παραλίαν ώς άφτ,οημένος, καί παρά τιν α αποβάθραν είδεν ά κ ά τιον ποοσδεδεμένον άπό τή ς κλίμα/.ος ή σελήνη ελαμ πε καί ή θάλασσα ήτο^ γαληνιαία. Ό Ά ντίν ο ο ς έπιβάς το ϋ άκατίου έλυσεν αυτο καί λαβών τά ς κώπας άπεμακρύνθη βραόέως απο τή ς αποβάθρας. Μ ετ ού πολύ επαυσε κωπηλ α τώ ν ϊνα καλώς θεώρηση παράδοξόν τ ι θέαμα. Επί τή ς αποβάθρας είδε προβαίνουσαν γυναίκα λευχειμονούσαν καί ής ή μακρά κόμη ήπλοϋτο έπί τώ ν ώ μ ω ν τη ς. Έ φ α ίνετο δέ μ ε τ αγωνίας βαδίζουσα, έκλονεΐτο καί συνεχώς έφερε τά ς χ εί- οα; εις τή ν κεφαλήν, δ τε δ έφθασεν εις τό χ ε ί λος τή ς αποβάθρας έπίεσε διά τώ ν χειρών τους οφθαλμούς τη ς, καί ώς έν αίθοία νυ κτί αστηρ π ίπ τει έξ ούρανοϋ, ώς άπό τοϋ Λε/όρου άποσπάτ α ι φύλλον τ ό φθινόπωρο /,ή λευχειμονούσα εκείνη μοοφή κατέπεσε / εις τ ά κύμ ατα. Κραυγή με- γά λη άγωνίας διήλθε τή ν γαλήνην τή ς νυκτος, : καί τή ν αύτήν σχεδόν σ τιγμ ή ν δια νοιγεντος του ΰδατος μ ε τά θορύβου, αί άκτϊ/ες τή ς σελήνής ψυχραί καί στίλβουσαι ιος π ά ν το τε, κ α τω π τρ ι- σθησαν εντός μυριάδων στα γόνω ν αϊτινες εφανη- σχν αίφνης άναπηδώσχι έν τ ω αέρι. _ Ό Ά ντίν ο ο ς διά δύο ρωμαλέων κινήσεων προσ- ή ν.σε τα ν έ ω ; καί άνήρπασε τό σώμα καθ ήν, I /-

7 156 Ε Σ Τ ΙΑ ΕΣΤΙΑ 157 στιγμ ή ν άνεφάνη έπί τή ς έπιφανείας τή ς θαλάσσ η '. Καί τ ό {Λεν ά κάτιον άνετράπη, αυτός δε νηχόμενος εφερεν εν άγκάλαις τη ν γυναίκα μέχρι τ 7,ς κλίμακας τή ς άναβάθρας καί άναβιβάσας την άπέθεσεν έπί τίνος θρανίου. Χαράς δέ αίσθημα τό ν εθέραανεν ύπό τ ά διάβροχα ενδύμ ατα του ο τ ε ήκουσεν έλαφρόν καί θλιβερόν ήχον έξερχόμε- νον από τ ω ν χειλέω ν τή ς πνιγομένης, ήν /.όλις ήδυνήθη νά σώστ,. Λιεπερασε τη ν χεΐρα υπό τη ν ακίνητον κεφαλήν τη ς μ ετά π λείστη ς προσοχής ΐνα μή έ φ ά - τη τ α ι τού μ.αρμ,αρίνου θρανίου. Τό πρόσωπόν τη ς ή το κεκαλυμ.μένον υπό τή ς μακοάς καί πυκνής κόμης, ή τις έφ ζίνετο ώς τολύπη λ ι νού βεβρεγμένου. Ό νεανίας άπεμ.άκρυνε βραδέως πρώ τον μέν τ ό μέρος τή ς κόμης τ ό καλύπ τον τό δεξιόν μέρος το υ προσώπου, έπ ειτα δέ τ ό άρι στερόν καί έπ ειτα... έπ ειτα έκλινε τ ά γό να τα έμπροσθεν αυτής, δ ιό τι ή το η Σελήνη, ή νέα ήν ή γ ά - α! Τρέμων σύσσωμος δ Ά ντίν ο ο ς εΐλκυσε τή ν Σε- μέλην πρός εαυτόν καί προσήγγισε τ ό ούς εις τό στό μ α της" μήπως ή το νεκρά ; Ά λ λ όχι, όχι, άναπνέει, ζή! "Εθλιψε τή ν παρειάν τη ς διά τή ς παρειάς του. "Ω! πόσον ή το ψυχρά! Ψυχρά ώς πάγος, ψυχρά ώ ς ό θ ά ν α το ς! 'Ο Ά ντίνο ο ς έγερθείς ελαβεν αυθις τήν Σεμέλην έν τα ϊς άγκάλαις του καί τή ν έφερε πρός τό ν λευκόν οΐ/.ίσκον, ο ό τίνος τ ά τε ί χη προ λίγου είχε παρατηρήσει άνά μέσον τώ ν θάμνων. Ωθούμενος δε υπό συγκινήσεως αρρήτου κύψας πρός αυτήν ώς αδελφός επί τή ς κοιμωμ.έ- νης άόελφής του, τή ν έφίλησε τό μέτωπον. Ε κ είνη δέ κινηθεΐσα άνέωξε τους οφθαλμούς καί το ν είδεν α τενώ ς αλλά τ ό βλέμμα τη ς ή το το σού το ν δειλόν, τοσού τον τεταραγμ ένον, τοσοΰ- τον ψυχρόν, τοσούτον άλλό/.οτον, ώ σ τε ό νεανίας «οπισθοχώρησε φρικιών. Σελήνη, τραύλισε, δέν με γνωρίζεις ; Εκείνη έφάνη ο τι δέν ήκουσε. Οί φθαλμοί της κινούντο μόνον, παρακολουθούντες πάσαν κίνησιν το ύ Ά ντινόου. Σελήνη! έπανέλαβε λαμβάνων τή ν χεΐρά τη ς και φέρων αύτήν εις τ ά χείλη του. Ά λ λ έπί τή ς φλιάς τής Ούρα; έπεφάνη ή μ ι κρά Μαρία, ή τις καί εκάλεσε παρευθύς βοήθειαν μα ϊδοϋσα ξένον άνθρωπον παρά τή κλίνη τή ς ασθενούς. Ό δέ Ά ν τίν ο ο ς έφοβήθη ώς ό έπ αύτοφώρω συλλαμ.βανόμενος κλέπτη;.ώ ρμ.ησεν έξω τού οί- κίσκου άνατρέψας δύο ή τρεις δ ια β ά τα ς έπιχειρήσαντας νά το ν ά ναχαιτίσω σιν δ ιό τι εξέλαβον αύτόν ώς αύτόχρημ.α κακοποιόν άνθρωπον. Έ π α - νελθών δε εις ^ά ανάκτορα λίαν παρωργισμένον κ α τ αυτού, ώρας τό ν περιέμενε. εόρε τό ν Ά δρια νόν δ ιό τι δύο ήδη Πού ήσο, τ ώ άνεφώνησεν άμα ίδιον αυτόν. Σάς έζήτουν α λλά δέν ήδυνήθην νά σας εύρω. Καί εγώ λοιπόν επήρα έν άκάτιον καί έ- πήγα νά περιδιαβάσω εις τή ν θάλασσαν. Ψ εύδεσαι. Ό ευνοούμενος ούδέν είπεν άνυψώσας μ.όνον τους ώμ.ους. Καί τ ί τον έμελλε τώ ρα πλέον ; Ε' Τήν δέ επιούσαν καί τά ς επομένας ημέρας δ Ά ντίνο ο ς έπανειλημμ.ένως ήλθε καί περιεφέρετο περί τή ν οικίαν τή ς χήρας. Ά π έσ τελ λ ε ν εις τή ν Σελήνην τ ά κ ά λλιστα τώ ν άνθέων τή ς Α λ ε ξ ά ν δρειάς καί τ ά π ά ντα έποίει ούτως, ώ σ τε νά γ ι- νώσκη ή Σελήνη ό τι αυτής καί μόνης έμερίμνα, άλλ κείνη έρριπτε τ ά άνθη εις τή ν γω νίαν καί τό ν θεώρει ώ ; οχληρόν. Καί τό υ.έν σώμ,α τής νεάνιδος έθεραπεύετο βραδέως, ή όέ ψυχή τη ς έ μενε τετραυμ.ατισμένη. Μόνον δέ κ α τ έκείνας τά ς σ τιγ μ ά ς αί άλγηδόνες αυτής μ ετριάζοντο δπωσούν, καθ ας αί ξενίζουσαι αυτήν γυναίκες τή έλάλουν περί άγνω στου τινός Θεού, π αντοδυνάμου, παοαυ.υθούντος τούς τεθλιμμένους καί ά- ποζηυ.ιούντος αυτούς έν άλλο) τιν ί κόσμο) άνθ δ- σο)ν ν το ύ τω υπομένουσι.οί παραμυθητικοί λόγοι ούς άνεγίνο>σκον είς αυτήν έν μ.υστηριώδει τιν ι βιβλίω έλθόντι, ώς τή έλεγον, έξ Ίουδαίας, μ ε- τέβαλλον τή ν δριμ ύτη τα τ ώ ν πόνων τ η ; είς α τονία ν ευεργετικήν. Ό πατήρ τή ς Σελήνης ήρχετο είς έπίσκεψίν τη ς έπί φορείου, δ ιό τι άφ δτου ειχον χρήματα ουδέποτε ούτε αυτός ούτε ή Αρσινόη έξήρχαντο πλέον πεζή. καί έ/.άστοτε τ ή δ ιη γείτο μ ετά π ι κρίας τή ν άπρεπή δ ια γω γή ν τώ ν έν τ ώ άνακτόρω κ α τα λυ όντω ν 'Ρωμαίοιν. Περί ούδενός έ- φ ρ ό ντιζο νή αλαζονεία τω ν δσημέραι έπολλαπλα- σιάζετο καί δ Κεραυνός είχεν αποφασίσει ανυπερθέτως νά άναφέρνι τ ό πράγμα είς τό ν άρχηγόν το)ν, τό ν *Ρ&>μαΐον κείνον άρχιτέκτονα τ ό ν νο- μαζόμενον Κλαύδιον. Ε σπ έραν δέ τινα, έν ω δ επ ισ τά τη ς ή το έξημ - μένος υπό τού οίνου, οί ξένοι προέβαλον είς αυτό ν νέας απαιτήσεις, οϋ ένεκα γενόμενος έξο) φρενών άπεφάσισε νά έκτελέσμ τ ό σχέδιόν του. Έ λ - θών είς τιν α αίθουσαν είς ήν έγίνωσκεν ο τι έμ.ελλε νά έλθη δ Κλαύδιος ΐνα έπιθεωρήσμ ψηφοθέτημ.ά τ ι, άνέυ.ενεν αυτόν έχων έσταυρωμένας τ ά ς χ εί- ρας καί τ ό πρόσωπο / έξημμένον. Μ ετ ού πολύ είσήλθεν δ Ά δριανός καί έπεδόθη είς τή ν έ ξέτα - σιν τού ψηφοθετήμ,ατος χωρίς ουδόλως νά προσέξη είς τό ν έπ ισ τά τη ν καί διελθών ένώπιον αυτού ώς έάν διήρ/ετο ένώπιον λίθου. Ά λ λ αίφνης φωνή βραγχώδης ώς έξερχομ.ένη μ ετά δυσκολίας έκ λ ά ρυγγες συνεσφιγμένου ήκούσθη λέγουσα όπισθεν το ύ Άδριανού" Είς τή ν Α λεξάνδρειαν, χαιρετίζουν.... χαιρετίζουν τού ; άνθρώπους είς τή ν οικίαν τώ ν οποίων κατοικούν. Ό δε αύτοκράτωο στραφείς ολίγον είπε ;. Καί είς τή ν 'Ρώμην χαιρετίζουν τούς άνθρώπους οί όποίοι αξίζουν τό ν κόπον. ^ Οί δφθαλμοί τού Κεραυνού σχεδόν έςήλθον τή ς κοιλότήτός τω ν. - Φ ιλοξενείσαι έν τ ω άνα/.τορω λου, ει..ε, καί έξ εύγνωμοσύνης δ σκύλος σου έφ αγε σχεδόν τήν κόρην μου. Μάθε δμως δ τι είς τά ς φλέβας τού ανθρώπου δστις τώρα είνε ένώπιόν σου, ρεει αίμα τώ ν μακεδόνων ήγεμόνων τή ς χώρας τα ύ - της. Τ ί σημαίνουσιν οί λόγοι τούς όποιους πρό δ- γου ξεστόμ ισες;,, > Ό Άδριανός έστράφη πρός αυτόν άποτομως καί έν το ΐς οφθαλμοί; αύτού σπινθηροβολεί ε κείνη ή φ λόξ ής τή ν κεραυνοβόλον έκφρασιν 6- λίγοι υπέμενον, καί ή ηχηρά φωνή του αντήχησε / ό τε άνέκραξε πρός τό ν δύσμοιρον Κεραυνόν. Οί λόγοι μ.ου σημαίνουσιν ό τι είσαι άπις-ος επιστάτης, δ τ ι έμαθα τ ί κάμνεις τ ά πλούτη τ ά δποίά σ ένεπιστεύθησαν, δ τι... ^ Τ ί δ τ ι ;.. ύπέλαβεν δ "Ε λλη ν τρέμων έζ οργής καί τ ά χείλη εχων λευκά. ^ " Ο τ ι ήθέλησας νά πωλήσγς είς το ύ το ν έδώ τόν άνθρωπον ένα τώ ν πινάκων τ ώ ν ανακτόρων, καί δ τι'ε ίσ α ι, άφ ού θέλεις νά τό μάθιρς, β λαξ καί ά χ ρ εΐος!,,, Ε γώ, εγώ, είπεν δ Κεραυνός μ ε τά ρογχου, εγώ ε ίμ α ι;... "Α! θά με πληρώσν) τ ά ; λέξεις ταύτας. Καί δ μεν Ά δρια νός άνεκάγχασε φυχρώς και έμπαικτικώς" άλλ δ Κεραυνός μ ε τ ευστροφίας, ήν ουδόλως θά ή λπ ιζέ τ ις έκ τοσοΰ τον χονδρού σώματος, έφώρμησεν έπί τού ανθρώπου, 8ν δ αύτοκράτωρ τ ώ έδειξε, τό ν ήρπασεν άπό τού λαιμού καί το ν διέσεισε βιαίως καί ωρυόμενος. Ό χ ι! έχιδνα! εγώ θά σ τη ν βγά λω τώ ρα, την συκοφαντίαν σου. Ά φ ε ς τό ν άνθρωπον, άνεφώνησεν δ Ά ό ρ ια - νός, ή, μ.ά τούς κύνας μου! θά μετανοήσεις. Ν ά μετανοήσω ; άνεφώνησεν αγρίως δ Κεραυνός- σύ θά μετανοήση,ς όναν δ αυτοκρατωρ έλθϊ] είς Α λεξάνδρειαν. Τ ό τ ε λογαριαζόμεθα καί βλέπουν τό τε οί συκοφάνται, οι αύθάόεις, οί ό ποιοι έρχονται καί φέρουν άταξία / είς τά ς οικίας, οί... Ν Άνθρωπε... άνθρωπε, ύπέλαβεν δ Ά όρια - νός ήσύχως μέν άλλα αύστηρώς και άπειλητικώς" δέν ήξεύρεις προς τίνα λαλεϊς. "Ω! σέ είξεύοω, καί πολύ καλά μ ά λιστα. Ά λ λ ά ένώ, θέλεις*νά σ είπώ, θέλεις, τίς είρ α ι ; Είσαι μο/ρός, ύπέλαβεν δ κύριος τή ς οικουμένης υψών τούς ώυ.ους. "Ε π ειτα δ ευθύς προσέθηκεν ήσύχως, ψυχρώς καί σχεδόν άδιαφόρως: Είμαι δ αύτοκράτωρ. Ή χειρ τού επ ιστά του παραχρήμα όιεστάλη καί άφήκε τό θύμά του. Ά ναυδος και βλοσυρον έχ ο)ν τ ό βλέμμα παρετήρει ατενώ ς τό ν αΰτοκρά- τορα. Αίφνης κατελήφθη ύπό σπασμών έκλινε πρός τ ά δ πίσω εξέβαλε κραυγήν λαρυγγώ δη καί κατε- κυλίσθη κ α τά γής ώς βράχος άποσπασθείς ύπό σεισμού. Ί Ι αίθουσα δλη άντήχησεν έκ το ύ κρότου τής πτώσεο)ς τού έπ ιστάτου. Ό Άδριανός έφανη ο λίγον τρομάξας, έπ ειτα δέ βλέπω / αύτόν κείμενον πρό τ ώ ν ποδών του ακίνητον, εκυψε πρός αυτό ν ούχί τόσον έξ οίκτου, δσον ΐνα ϊδν) τ ί ήού- να το νά πρχξν), ό ιο τι κ α τεγίνετο καί εις την ιατρικήν. ' Κ α τά τή ν στιγμ ή ν δέ καθ ήν έλάμβανε τή ν χεΐρα, ΐνα έξετάση τό ν σφυγμόν του, είσώρμησεν ή Αρσινόη είς τή ν αίθουσαν, άκούσασα έξωθεν τόν θόουβον τή ς έριδος καί τό ν κρότον τή ς π τώ σεω ς το ύ άτυχούς πατρός της. "Α μ α δέ ίδούσα τή ν πελιδνήν καί έξηλλοιωμε- νην όψιν το υ έξέβαλε κραυγάς οδύνης. Α ί όέ μικραί άδελφαί της, α ΐτιν ε ; τή ν παρηκολούθουν, ήρξαντο καί α ύται στενάζουσαι, πρώτον μέν α γνοούσα. δ ια τί, έπ ειτα δέ δ ιό τι φοβούντο τό ν νεκρόν. Ούδέν άπεστρέφετο μάλλον δ αύτοκράτωρ ή τά ς κραυγάς τώ ν παιδαρίων" άλλ ομως κ α τα την περίστασιν τα ύ τη ν ύπέφερε τό ν θόρυβον τούτον, έο>ς δτου έπείσθη δ τι ούύεμία υπήρχε θεραπεία. Άπέθανεν, είπε μ ετά τινα ς στιγμ ά ς. Κ ά λυψαν τ ό πρόσωπό / του, είπεν άποτεινόμενος πρός τιν α δούλον. Καί ή υ.έν Αρσινόη καί τ ά π α ιδία έπανέλαβον σφοδρότερον τούς θρήνους τω ν, δ δέ Ά δριανός παρατηρήσας α ύτά τεταρκ γμ ένος εξήλθε τή ς αιθούσης. «7' Ε β δ ο μ ά δ α περίπου μ ετά τό συμβάν το ύ το ή Μαρία είδεν είσερχόμενον τό ν Αντίνοον εις τό ν κήπον τή ς χήρας" ή το δέ συνειθισμένη είς το ύ το " δ ιό τι ούδέποτε σχεδόν παρήρχετο ημέρα χωρίς νά έπιχειρήση δ εύμορφος Βιθυνός νά λαλήσή πρός τή ν Σελήνην. Ά λ λ ή Μαρία τ ώ έφραξε τή ν δδόν καί το ν παρεκάλεσεν, ώ ς π ά ντοτε, νά άποσυρθή. Ε κείνος δέ τ ό πρώτον ήδη δέν ήθέλησε νά ύπα- κούστ,. Καλή μου Μαρία, είπε μ ετά γλυ κ ύ τη τος, πρέπει νά τη ν δμιλήσω. * Καί διελθών πλησίον τή ς μικράς κόρης, έδρα- υ.εν είς τό δο/μάτιον ένθα τή ν νύκτα, ήν όεν ή- δύνατο νά λησμ.ονήση είχεν άποθέσει τή ν Σελήνην έπί τή ς κλίνης, καί διαβαίνων τή ν φλιάν έ- κάλεσεν αύ-.ήν έ ξ νόμ.ατος. Ε κ είνη δέ έντρομος έκρυψε τ ό βιβλίο / δπερ άνεγίνωσ εν είς τό ν τυφλόν αδελφόν τη ς τό ν μι- κρόν 'Ή λιον, δ σ τ ι; είχε καταφύγει πρός αύτήν άπό τή ς ημέρας τού θανάτου τού πατρός. Ό Ά ντίν ο ο ς έπανέλαβε τό ονομά τη ς ίκετευ- τικώς.

8 158 Ε Σ Τ Ι Α Εκείνη δέ άναγνωρίσασα αυτόν είπε ήσύχως ι Εμέ ζη τε ίς ή τή ν Ά ν ν α ν ; Σέ σέ! άνεφώνησεν ολος πΰρ. 'Ω Σελήνη, σέ άνέσυρα εκ τοΰ υδατος καί από τής νυκτός ε κείνης δέν δύναμαι πλέον νά σε λησμονήσω, μέ κ α τα τρ ώ γ ει ό έοοις σου. Οί Γοχασμοί σου δέν συ- νήντησάν π ο τε έν τ ω μέσω τή ς όδοϋ τους σ το χασμούς μ.ου π ε τώ ν τα ς πρός σέ ; ΙΙά ν το τε είσαι τόσον ψυχρά, τόσον άψυχος όσον τή ν στιγμ ή ν εκείνην, καθ ήν κ α τά τό ήμισυ ανήκες εις τή ν ζω ήν καί κ α τά τ ό ήμισυ εις τό ν θάνατον ; Ώ ς ή σκιά του άποθανόντος επανερχόμενη πλα νάται πέρ.ξ τώ ν τό π ω ν ένθα άφήκε πάν ό τ ι ήγά π α έπί τ ή ς γής, καί εγώ πλα νώ μ α ι πρό εβδομάδων πέ- ριξ τή ς οικίας τα ύ τη ς καί ουδέποτε ήδυνήθην νά σ εΐπω τ ί ήσθανόμην. Καί τα ϋ τα λέγω ν έπεσε πρό τώ ν ποδώ ν τη ς κ αί ήθέλησε νά έναγκαλισθή τ ά γό να τά της" ά λ λ εκείνη έπ ιπ λή ττουσα αυτόν είπε : Τί είν αύτά ; Σήκω έπάνομ καί κράτει τό ν εαυτόν σου. Ά! άφες με είπεν ίκ ετευτικώ ς. Μή είσαι τόσον ψυχρά καί σκληρά. Λυπήσου με καί μ.ή με άπωθής ο ύ τω πο>;. Σήκω. Δέν επιθυμώ νά περιέλθω εις τή ν άνάγκην νά δυσαρεστηθώ κ α τά σου δ ιό τι σοί ο φείλω ευγνωμοσύνην. Ε κείνος δέ άνεγερθείς είπε μ ετά γλυκύτητος: Δέν σε ζ η τ ώ ευγνωμοσύνην, μόνον θέλω ό- λίγη ν άγάπην. Ε γώ π ά ν το τε προσπαθώ νά ά γαπ ώ πάν- τ α ς τους άνθρώπους, σέ ά γα π ώ λοιπόν καί σέ, άφ οΰ μ ά λιστα έφάνης πρό έμέ τόσον καλός. 'Ο Ά ντίνο ο ς άκούσας τα ϋ τα αναφώνησε θριαμ- βεύων καί έρρίφθη καί έκ δευτέρου εις του ς πό- δας τη ς. Ά ρπ άσας δέ βιαίως τή ν δεξιάν τ η ; «Σ ε λήνη! Σ ελή νη!» ανέκραξε. Α λλά παρευθύς ή Μαρία είσήλθεν ερυθρά έκ τή ς οργής. Διά φωνής δέ τραχείας καί έξωργισμένης προσέταξε τό ν νέον νά έξέλθϊ). Μ άτην δ έκεϊνος προσεπάθει νά τήν καταπραύν/): Πήγαιν άπ εδώ, είδέ μή φωνάζω εκείνους έκεΐ τούς έργά τα ς καί σέ πετοϋν έξω. Δ ια τ ί είσαι τόσον κακή, Μαρία ; τ ή είπεν ό μικρός "ΙΙλ ιο ς. Ό άνθρωπος ούτος είναι καλός καί είπεν εις τή ν άδελφήν μου μόνον ό τι τή ν α γαπά. Ο Ά ντίνο ο ς ικέτευε διά το ΰ βλέμμ ατος τή ν ραχιτικήν κόρην. Ά λ λ εκείνη έλθοϋσα εις τό παράθυρο-; καί θέσασα τά ς χεϊρας πρό του στόμ α τος ήτοιμάσθη νά προσκαλέσϊ) τούς έργάτας. Στάσου! τή άνεφώνησεν ό Βιθυνός. Φ εύγω. Καί ίόών τή ν Σελήνην άπαξ ε τι διά βλέμματος περιπαθούς έξήλθεν άπηλπισμένος κ α ίτο ι ή καρό ία του ήτο μ εστή χαράς άμα καί υπερηφάνειας. Τήν έπιοϋσαν έπανελθών εις τή ν οίκον τή ς χήρας εύρεν αυτήν κενήν. Έ μ αθε δ έ έρωτήσας τούς γείτονας ό τι ή "Αννα άπήλθεν εις τή ν Ά ν ω Α ί γυ π το ν παραλαβούσα τή ν ραχιτικήν κόρην τή ν ασθενή νεάνιδα καί τ ό τυφ λόν παιδίον, άφ ου π ρώ τον ή νεάνις καί τ ό παιδίον έλαβον τ ό βά- πτισμ.α τ ώ ν Χ ριστιανώ ν. Τήν εσπέραν τή ς αυτής ημέρας ό Αδριανός έξεπ λάγη άκούσας τό ν εύνοούμενόν του τό ν συνήθως Οανάσιμον εχθρόν τής κινήσεω; καί τώ ν κόπων, προτείνοντα σχέδιο-; ο δοιπορίας πρό; τό ν άνω Νείλον. Ό αυτοκράτωρ μ ετά χαράς συνήνεσε, καί δύο μήνας μ ετά τό ν θάνατον το ύ Κεραυνού ή αύτοκρατορική συνοδεία άναγκασθεΐσα ένεκα τρικυμίας νά έ γ κ α τα λ ί- πη προσωρινώ; τόν στολίσκον, είσήρχετο έφιππος εις τή ν πόλιν Βήσαν. Ά λ λ ό Αδριανός ή το σκυθρωπός δ ιό τι έλαβεν έκ τή ς Αλεξάνδρειάς πολ ιτικ ή ς ειδήσεις δυσαρέστους, καί πάν άνθρώπι- νον πρόσωπον τό ν ήνώχλει καί αυτό τό το ύ εύ- νοουμένου του. Εις το ύ το ν δέ άνέθηκε νά έπ ι- σκεφθή τή ν πόλιν ή τ ι ; ή το κ α τα σ τό λ ισ το ς πρός τιμ ή ν το ύ αύτοκράτορος, ό δέ Ά ν τ ίν ο ο ς χωρίς νά περιμείνη νά τ ω έπαναλάβή ό αυτοκράτωρ τή ν παραγγελίαν τα ύ τη ν, έσπευσε πρός τή ν πόλιν έ ρωτήσας τό ν πρώτον άγυιόπαιδα 8ν συνάντησε πού είνε ή Χριστιανική συνοικία. Έ ν πάσαις τα ϊς πόλεσι μεγάλαις ή μ ικροί; δ ι ών διήρχετο ό Βιθυνός ήρεύνα πάσας τά ς οδούς καί τά ς οικίας τώ ν Χ ριστιανικώ ν συνοικιών, α λλά μέχρι τοϋ δε δέν έδυνήθη νά άνεύρω τ ό ζητούμενο-;. Α ί όδοί τή ς Χριστιανικής συνοικίας τ ή ς Βήσης ήσαν ώς νεκροί. Ουδεμία Ούρα ή το ανοικτή, ούδέν ανθρώπινον ον έφ οίνετο πουθενά. Ο Ά ν - τίνοος άποπέμψας τό ν μικρόν δδηγόν του έπανέλαβε τή ν ά τελεύ τη το ν ερευνάν του. Πάσαι αί οί- κίαι περιεκυκλούντο υπό κήπων, έφαίνοντο καλώ ς διατηρούμενοι καί σειραί καπνού άνέθρωσκον από τ ώ ν στεγώ ν, ούχ ή ττο ν πάσαι έφαίνοντο έ ρημοι. Τέλος ό νέος ήσθάνθη ήχον φωνής ανθρώπινης. Κατευθυνθείς δ έ πρός τ ό μ.έρος όθεν προήρχετο ή φωνή, ήλθεν εις π λα τεία ν έν ή πλήθος πυκνόν άνέμενεν έν σιγή πρό οίκίσκου κεκρυμμέ- νου έν τ ώ μέσοι φοινίκι» ;. Γεοων δέ τις δν ήρώτη σε περί τή ς κατοικίας τή ς Ά ν ν α ς τ ω έδειξε διά το ύ δακτύλου τό ν οίκίσκον το ύ το ν. Ό δέ Ά ντίνο ο ς διέσχισε τ ό πυκνόν πλήθος όπεο ήδη έψαλλε ; έν χωρώ ασμά τ ι εμποιούν αίσθησιν ά - νέκφραστον' α λλά δέν θά ήδύνασο νά εϊπης έάν ' ή ψ αλμωδία εκείνη έξέφραζε χαράν ή λύπην. ΙΙρό τή ς θύρας το ύ κήπου άνεγνώρισε τή ν μ ι-! κράν ραχιτικήν, κεκλιμένα έχουσαν τ ά γό να τα πρό φέρετρου κεκαλυμμένου δ ι υφάσματος καί κλαίουσαν. Ί Ι χήρα 'Α ννα είχε-; άπ οθάνει; Ούχί βεβαίως, δ ιό τι ιδού έξέρχεται τ ή ; οικίας ώχρά, ήσυχος, τού ς οφθαλμούς έχουσα στεγνού ; καί στηριζομένη έπί το ύ βραχίονος γέροντός τίνος. Ά μφότεροι, προχωροΰσιν, ό γέρων α π α γγέλλει σύντομον εύ- χήν καί ανεγείρει τό ύφασμα οπερ καλύπτει τό 'ρετρον. f Ό Ά ντίνο ο ς προχώρησα; έν βήμα ώπισθοχωοησε..ιλμλλι, κλονούμενος, Evoc. έκάλυψε έκάλυιόε τούς ύ ; οφθαλμούς οφθαλμού; όιά όια τών χειιών καί έστη άκίνητος. Α λ λ ά δέν ήκούοντο έπικήδειοι Ορήνοι.Ό μεν γ έοων έλάλει, πέριξ δέ αυτού τ ό πλήθος^ εκλαιεν άνέυ θορύβου καί έδέετο τα π εινή τή φ ω νή.'ο Αντίνοος ούδέν ήκουεν. Άποκαλύψ ας δέτό^ π ρόσω - Βόν του παρετήρει ά τενώ ς τή ν λευκήν όψιν τή ς τεθνεώσης. Καί ό τε μέν ή χήρα άπέθεσε πάλιν -ό κάλυμμα έπί τού φερέτρου ό νεος όέν εκινηθη, άλλ ό τε ξ νεάνιδες έλαβον τό φέρετρο ; έπ ώμου καί έξεκίνησαν, ήκολούθησε καί αύτός^ τήν κηδείαν. Μακρόθεν δέ είδεν ό τι είσήγον όύο φέρετρα εις μίαν κρύπτην, ήν κλείσαντες ; έπιμελώς ά- πήλθον έκαστος εις τ ά ίδ ια. Τ ό τε ύέ ό Βιθυνός έπλησίασεν. ν ΤΗ το δέ μόνος. Ό ήλιος έύυε καί ή νυξ κ α τέβαινε πρός τή ν πεδιάδα. Έ κ τείνα ς ύέ^τάς χείοας ένηγκαλίσθη το ύ ; στύλους τή ς εισόδου και όια Ε Σ Τ I Α τού μ ετώ που του έπληξε τή ν ά π έριττον ξυλ.νην πύλην, έν ω οδύνη ανευ δακρύων συνεκίνει όλον του τό σώμα. Δέν ήκουσε δέ βήμ α τα ελαφρά π ρ οσεγγιζοντα, τ ά βήμ ατα τή ς μικρά; Μαρίας έρχομένηί νά 0?η- νήση τή ν φίλην τη ς Σελήνην παρά τό ν τάφον της. Άναγνω ρίσασα δέ τό ν Ά ν τίν ο ο ; το ν προσεφω- νησε ταπ εινή τή φωνή : Μαρία άνεφώνησεν έκείνος λαμβάνω-; την χεϊοά της. Πώς άπέθανε ; _ χήν θυσίασαν δ ιό τι δέν ήθελε να προσκυνήσω τό άγαλμ α τού αύτοκράτορος. Καί δ ια τί δέν ήθέλησε ; Δ ιό τ ι έμεινε π ιστή εις τή ν π ίσ τιν μας *«1 ήλπισεν εις τούς οίκτιρμούς το ύ Σωτήρος. Γωρα ευρίσκεται μ ετα ξύ τώ ν μακαρίων ψυχών. Είσαι βεβαία ; ^,, Τόσον, ώ σ τε εύχομαι νά τη ν εύρω καί εγω εις τού ; ουρανούς. Μαρία! Ά φ ε ς τή ν χείρά μου. Μέ κάμνεις μίαν χάριν, Μαρία ; Μ ετά χαράς, α λλά μή μ έγγ'.ζης Λάβε τ ά -χρήματα τ α ϋ τ α καί πήγαινε να άγοράσμς τ ό ν λα μ π ρότα τον στέφανον τό ν οποίον Οά εύρη,ς, καί νά τό ν κρεμάσης εδώ λέγουσα «Τ ή Σελήν /ι παρά το ύ Ά ν τ ιν ό ο υ». Καί ή μέν μικρά Μαρία έλαβε τ ό άργυριον, ο δέ Ά ντίνο ο ς άπεχώρησε και κατεσπευσμένο»; ό ι- ελθών τή ν πόλιν' έπορεύθη εις τή ν όχθην τού Νείλου. Ό τ ε δ έφθασεν εκεί, ή σελήνη _ ειχεν «ν α τείλ ε ι καί έπαιζεν έπί τ ώ ν κυμ άτω ν, ω ; τή ν εσπέραν καθ ήν ό Ά κ τίνοος άνέσυρε τή ν Σελήνην άπό τώ ν κυμ.άτων. Ό Βιθυνό; έγίνω σε μέν ό τι ό αυτοκράτωρ τόν προσέμενεν, ά λλ ά δέν διενοείτο νά επανελθή εις 150 το ύ αύτοκράτορος. Σφοδρά ταραχή τό ν κ α τέλα βε ;, έβάδιζε παρά τή ν όχθην τού ποταμ ού άνη- συχών, συλλογιζόμενος τό ν παρελθόντα βίον του, τή ν καλύβην τ ώ ν γονέων του, τούς αδελφούς καί τά ς άδελφάς οΰς ούδέποτε πλέον έμελλε νά έπα- νίδή. Έ σ υ λ λ ο γ ίζε το δέ καί τό ν κύριόν του, τ ά π λ εϊσ τα πρός αύτόν ψεύδη του, καί τη ν θέλησιν ήν έξεδήλωσε πολλάκις καί ό Α δρια νός τού νά υίοθετήσν) τό ν εύνοούμενόν του καί νά το ν κηρυςω διάδοχον το ύ χρόνου. Τό τελευ τα ίδν το ύ το τό ν κατεφύβιζε, δ ιό τι ή τώ ν Καισάρων πορφύρα ή το πέ»α το ύ δέοντος βαρεία, καί όε ; θά ηύυναντο νά τή ν ύποφέρωσιν οί ράθυμ.οί του ωμ.οι. Έ συλλογίσθη τ ό τ ε 'π ε ρ ί τού μ έλλοντος καί π α ντα χού είδεν άπειλάς. Οί άστέρες είχον προει- πεί μεγάλην συμφοράν εις τό ν Άδριανόν. Τίς θά ή το ή συμφορά αύτη, ήν εκάστη ώρα παρερχομένη καθίστα πλησιεστέραν, ήν ούδεμία ύύναμις άνθρωπίνη θά ήδύνατο νά άποτρέψη άπό τής κεφαλής το ύ αύτοκράτορος, πλήν έάν μόνον Αιφνίδια τ ις σκέψις διήλθε διά τού πνεύμ.ατός του. Ό Αδριανός δυνατόν νά έσ ώ ζετο εαν ευρι- σκετό τις νά προσφέρω έαυτόν εις τή ν όογήν τού έξο>ονισυ.ένου θεού τού άποφασισαντος τό ν θάνατόν το υ.έ ά ν δέ αύτός ό Ά ντίνο ο ς είχε τό θάρρος νά ΟυσιασΟή υπέρ τού κυρίου του, έξηγόραζε ταυτοχρόνω ς τά ς π λείστα ς όσας αμαρτίας του, τ ό τ ε ; τό τε, ώ μυστήριον, ω χαρά! όέν είχε-; ακούσει ό τι ό κόσμος έ εϊνος τή ς λαμπρότ η τος ένθα ή Σελήνη του έκάθητο έπί τού θρόνου, έφερε πρός τό ν εξιλασμόν.... Μ ετα τινα ς σ τιγμ ά ς έμελλε λοιπόν νά τη ν έπανίδω ; 'Ο Νείλος απείχε μόλις δύο βήματα. Δύο βήμ α τα μακράν ή το προσδεδεμένον ά κ ά τιον.έ π ή - δησεν εις αύτό δ ι ένός ά λμ α τος καί το ώθησε πρός τό μ.έσον τού ποταμού. Την αυτήν ύε σ τ ιγ μήν έφθασεν είς τή ν όχθην τού ποταμ.οϋ δούλοι απεσταλμένοι υπό το ύ αύτοκράτορος νά το ν άνα- ζη τή σω σ ι. Είς δέ το ύ τω ν άνεγνώρισε τό ν Ά ν τ ί - νοον υπό τό ν λάμψιν τή ς σελήνης καί το ν εκά- λεσε. "Υ π α γ ε καί εΐπέ είς τό ν κύριον, άνεφώνησε πεός τόν δοϋλον ό εύνοούμενος, ό τ ι τόν προσκυνώ) μυοιάκις, καί ό τι ό Ά ντίν ο ο ς προτιμ,ά τό ν Άδριανόν καί αύτής τή ς ιδίας του ζω ή ς.ί Ι Μοίρα ά π ήτει έν θύμα. Ό κόσμος δέν δύ να τα ι νά στεοηθή τό ν Άδριανόν, άλλ ό Ά ν τίν ο ο ς είνε μηδέν όπερ ούδείς Οά στερηθή πλήν το ύ αύτοκρά- τοοός του, καί 5 Ά ντίνο ο ς λοιπόν αποθνήσκει υπέρ αύτοϋ. Ο δούλος έρρίφθη είς έτερον άκάτιον καί έκω πηλάτησε πάση δυνάμει. Έ λ α β ε καί ό Ά ν τίν ο ο ς τ ά ς κ ιό πας καί τό πλοιάριό-; του ιπ τ α το t έπί τώ ν κυυ.άτων. Καί ό μέν δούλος έπολλαπλα- ο -α; τά ς δυνάμεις του άλλά δεν ήύύνατο να ποοφοάσνι τό έτερον. Ί Ι Θήρα αύτη έξηκολούθει έν σιωπή.είχον ήθη φθάσει τό μέσον τού ποταμού καί κατέπλεον το

9 t GO Ε Σ Τ Ι Α ρεύμα ώ ς δύο βέλη. Ά λ λ αίφνης δ δούλος είδε τ ό ν Ά ντίνο ο ν άνεγειρόμίνον και άναρρίπτοντα τ ά ς κώπας του εις το ν άέρα. Ταυτοχρόνως δε ή- κουσεν «ναφωνούμενον και τό άνομα τη ς Σελήνης, και έπ ειτα ό Νείλος εδ έξα το έν το ίς κύμασί του τδ κ άλλιατον π ά ντω ν τώ ν θυμάτων. Ο Αδριανός ετέλεσεν εις το ν εύνοούμενόν του κηδείαν μ εγαλοπ ρεπεστάτην, τό ν κ α τέτα ςεν εν το ίς θεοϊς και η λα τρεία του έπανηγυρίσθη έν δλν) τ η Αυτοκρατορία. [Έκ τών τον Γίωργίου "E6sp;]. * * Φ. π π υ ρ α μ ι ς τ ο υ χ ε ο ι ι ο ς Ή μεγάλη πυραμίς, ή πυραμίς τού Χέοπος, άνυψούται είς ολίγω ν χιλιομ έτρω ν άπόστασιν άπό τού Καίρου. ΙΙαρ' αυτήν υπάρχουσι καί δύο ά λ λα., μικρό τεραι όμως, πάσαι δε εχουσι το ια ύ - τη ν θέσιν, ώ σ τε αί τέσσαρες α υ τώ ν πλευραί είνε έστραμμέναι προς τ ά τέσσαρα κύρια σημεία τού όρίζοντος. Είνε δέ τε τα γμ ένα ι λοξώ ς, παρουσιά- ζουσαι γωνίαν ή μία προς τη ν άλλην. Ή μ εγάλη πυραμις είνε ή πρ',ς βορραν κει- μένη, α δτη δέ είνε ήν συνήθως άναβαίνουσιν ο. περιηγηταί. Ί Ι άνάβασι; δέν είνε τόσον δύσκολος οσον κοπιώδης, γ ίν ετα ι δέ π ά ντο τε τ?, βοη θεία οδηγών Βεδουίνων. Εύκολο»τέρα είνε ή άνά- βασις διά τή ς άνα τολικ ά ς πλευράς, τή ς πρός τό Κάΐρον στραμμένης, έ-ρ1 ής φ αίνεται ώς τις γ ι- γά ντειο ς κλίμας ήρειπωμένη, άποτελουμένη δε έκ βαθμιδών άνίσων καί πολύ υψηλών, τά ς οποίας αδύνατον είνε νά ύιασ/.ελίσ-/! τις άνευ τή ς βοήθειας τώ ν χειρών καί τώ ν γονά τω ν του, καί ταύ- τοχρόνως άνασυρόμενος μέν εκ τή ς χειρός, ώθού- μενος δέ όπισθεν υπό τώ ν οδηγών του. Ή κορυφή τή ς πυραυ.ίδο; είνε σχηματισμένη είς είδος τετραγώ νου οροπεδίου δέκα περίπου τ ε τραγω νικώ ν μέτρων. Ή επιφάνεια αυτού ή το άλλ ο τε πολό μικροτέρα, μέχρι τώ ν χρόνων, καθ ου: οί καλίφαι άφήρεσαν τό άνώτερον τή ς πυραμίδας μέρος καί τ ά επί τώ ν άνωτέρων βαθμιδών αντερείσμ ατα, μεταχειρισοέντες τ ό υλικόν τού το είς κ τίσιν τού Καίρου. Ή έκ τή ς κορυφής τή ς πυραμίδας θέα είνε,λέ- γουσιν, απαράμιλλος. Μακράν φ α ίνετα ι 6 Νείλος εξελισσόμενος διά μέσου τής πεδιάδος, έφ ής φ αίνονται έσπαρμένα ώ ς κηλϊδες λευκόφαιαι τ ά χωρία μακρότερον δ 'ε τ ι διαφαίνεται ή πόλις τού Καίρου μ ε τά του φρουρίου, τώ ν μιναρέδων καί τ ώ ν ερυθρών θόλων τώ ν τζα μ ίω ν τη ς' καί πέραν, είς τ ό βάθος, ή έρημος μέ τόν αχανή αυτής ορίζοντα. Τό κάθετον υψος τή ς πυραμίδος είνε 4 22 πο- δών ή 137 μέτρων. ΎπελογίσΟ η δέ ό τι διά τώ ν λίθων, οίτινες χρησιμέυσαν είς οικοδομήν αυτής, θά ή το δυνατόν νά κατασκευασοή στερεόν τείχος 6 ποδών υψους περιλαμβάνον ολόκληρον τή ν Ι σπανίαν. Κυρία Χ * ^ ΔΑ Ν Ε ΙΟ Ν Έ ν τ ώ δικαστηρίω. ΙΙΝ ΕΥΜ V Ό κατηγορούμενος είνε τετρα.ύερασ/κ'ΐ'υς τις κ λέπτης, Ιξάκις πράξεις του. ήδη κ α τα δικ α στείς δ ι άλλας "Α μ α ήλοεν ή σειρά τή ς δίκης του, Κύριε πρόεδρε, λέγει, ό δικηγόρος μου είνε αδιάθετος, διά τού το ζη τ ώ αναβολήν τή ς δίκης. Α λλά συ/ελήφθη; έπ αύτοφώρω, μέ τ ό χέρι είς τ ό Ουλάκιον τού κατηγόρου. Τ ί είμπορεί νά είπή δ δικηγόρος ε;ς ΰπεράσπισίν σου ; "Ισα, ίσα, διά το ύ το είμαι περίεργος καί εγώ νά τό ν ά ιούσω, κύριε πρόεδρε. Α Λ ΙΙΘ Ε ΙΑ Ι Π π ρ ω τίσ τη τώ ν εθνών αρετή είς το ύ το συνί- σ τα τ α ι, τό νά παρασκευάζωσιν εκ ά σ το τε τά ς δυνάμεις αυτών είς τρόπον άνάλογον πρός τά ς δυνάμεις, καθ ώ ν εχουσι ν άντιπ α ρα τα χθώ σιν. Οί κ λέφ τα ι καί οί ά ρματω λοί ημών ήσαν ένάμ ιλ- λοι κ α τά τ ε τό ν οπλισμόν καί τό ν τρόπον τού πολεμείν πρό; το ό ; κ α τ εκείνο τού χρόνου συντά κ το υ ; όχλου; τώ ν πολεμ ίω ν' καί έχ ο ντε; πρός το ύ το ις τό ήθικόν πλεονέκτημα τή ς φ ιλοτιμ ία ς καί τή ς φιλοπατρίας, πολλάκις έτρεψαν αυτούς Τά δέ σκάφη τ ώ ν τριών ναυτικών νήσων, όσω ε λαφρά καί αν ήσαν άντιπαραβαλλόμενα πρός τους όγκους τώ ν τουρκικών δικρότω ν καί φρεγάδων, παραλαβόντα όμως είς επικουρίαν αυτώ ν τό φοβερόν τώ ν πυρπολικών όπλον, καί έπιτηδειότερον μέν χειριζόμενα, έκθυμότερον δέ κυβερνώμενα καί το λ μ ώ ν τα τ ά π ά ντα, όπως μόνη ή πρός τή ν π α τρίδα άφοσίωσις τολμ ά, ήδυνήθησαν πολλούς μέν έκ τώ ν κολοσσών έκείνων νά καταστρέψ ωσι, π λειστάκις δέ νά ϊδοισιν αΰτους προτροπάδην πρό αυτώ ν φεύγοντας. (Παπαρρηγόπουλος). Μ ΙΑ Σ ΥΜ Β Ο ΥΛ Η ΚΑΘ ΕΒΑΟΜΑΑΑ Πρός καθαρισμόν εικονογραφίας έπί χάρτου, κ ιτρ ίϊ.σμένη; έκ του χρόνου ή έρρυπωμένης, δυ- νάμεθα νά μεταχειρισθώμεν τό έπόμ.ενον μέσον, όπερ θεωρείται έκ τώ ν καταλλη λοτέρω ν. Θέτομεν τή ν εικονογραφίαν μ ετα ξύ δύο φύλλων λευκού χάρτου, ώ ν τή ν έξωτερικήν επιφάνειαν έπιπασσομεν διά κόνεως ξηρά; χλωρούχου ασβέστου, ο ύ τω δέ θέτομεν αυτά υπό στοιβάδα βιβλίων, ο πού τ ά ά φίνο μεν έπί τιν α χρόνον. Κ α τ' αυτόν τό ν τρόπον ή χλωροϋχος άσοεστος έξαλείφει τό πρόσθετον χρώμα, χωρίς νά βλάψτ, τή ν εικονογραφίαν. Λι εικονογραφία; μεγάλης αξίας άνάγκη νά μεταχειριζώμεθα τό μέσον το ύ το μ ετά πολλ ή ; προσοχής. Φρόνιμον δέ είνε νά κάμνη τις δοκιμήν τιν α πρώτον έπί αντικειμένου άνευ α ξίας, καί ε ίτα νά έπιχειρή τό πείραμα έπί εκείνου, τό οποίον θέλει νά καοαρίση. Α«ΗΝϋει, ττυυιε ευ ρ ι.νν ιιε οαλτειλ -ομονοίαε.